Ένα τέλος είναι μια καινούρια αρχή?

Καλημέρα να πω? Καλησπέρα? Καλό μήνα? Καλή άνοιξη? 

Δε ξέρω...

Έλειψα ξανά, το ξέρω. Εγώ και o George R.R Martin γράφουμε τις συνέχειες τόσο αργά... Λοιπόν εάν δε θυμόσαστε τίποτα κάντε ένα flashback εδώ και εδώ και επανέρχεστε. 

Επεισόδιο 3: Το τέλος ή η αρχή?

Την επόμενη μέρα ξύπνησα από τον ειδοποίηση του μηνύματος που μόλις είχα λάβει στο κινητό μου. Ήταν πάλι η κοπέλα του Σταμάτη που με ρώταγε εάν ήθελα να πάμε για καφέ το απόγευμα με τους γνωστούς άγνωστους. Εάν ήθελα? Μμμμ, είχα κανονίσει να πάω σε ένα πάρτυ με τη συγκάτοικο το βράδυ αλλά οκ θα πήγαινα για λίγο.Τραβάτε με και ας κλαίω. Όμως ο Θ μας είχε βγει κομματάκι πιο δύσκολος από ότι τον περιμέναμε. Οπότε έπρεπε να βγάλω τα μεγάλα όπλα από τη ντουλάπα.

Το απογευματάκι φόρεσα το μαγικό τζιν που δεν υπήρχε περίπτωση να του αντισταθεί κανείς και μια μπλούζα και πήγα για καφέ. Ήπιαμε το καφέ και οι τέσσερις και συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων. Μετά από κανά δίωρο ο Σταμάτης με τη Μαρία άρχισαν, όλως περιέργως, να βαριούνται οπότε πληρώσαμε και κινήσαμε να φύγουμε. Ο ιππότης Θ προθυμοποιήθηκε να με γυρίσει σπίτι. Στο δρόμο όμως με ρώτησε εάν ήθελα να πάμε για ένα ποτό. "Μμμ, δε ξέρω. Έχω κανονίσει να πάω σε ένα πάρτι το βράδυ. Καλά πάμε αλλά μην αργήσουμε", είπα κάνοντας για 10 μιλισεκόντ τη δύσκολη. 

Στο δρόμο μας βρήκαμε ένα μικρό και όμορφο μπαράκι με λίγους θαμώνες. Ενα μικρό τραπεζάκι στο βάθος ήταν λες και μας περίμενε καρτερικά. Μιλούσαμε , μιλούσαμε ώσπου ένιωσα το βλέμμα του να σταματάει στο τζιν μου (Magic Everywhere). Από εκεί και πέρα όλα ήταν μονόδρομος. Ένα πυροτέχνημα έσκασε στον ουρανό ενώ μια μπάντα με βιολιά από πλανόδιους μουσικούς μπήκε στο μαγαζί και γέμισε τον χώρο με την θεσπέσια μουσική της. Το μάτι του θόλωσε, το μυαλό του κυριεύτηκε, μαγεύτηκε και μια ανώτερη δύναμη τον έσπρωξε προς το μέρος μου και τότε έσκυψε και με φίλησε...

Όπως τα λέω έγιναν.

Μια άλλη βερσιόν της ιστορίας είναι ότι στο δρόμο μας βρήκαμε ένα άκυρο μπαράκι, παρκάραμε και καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι. Αρχίσαμε να μιλάμε και ο Θ  έπαιζε νευρικά με τον αναπτήρα του όλη την ώρα. Σαν να μη ξέρει που να βάλει τα χέρια του. Σαν να θέλει να κάνει ΤΗΝ κίνηση αλλά να κολλάει. Εκείνη την ώρα μπαίνει στο μπαράκι μια τύπισσα από τα παραμύθια. Μαλλί ξασμένο ξανθό και γούνα λεοπάρ. "Τσέκαρε την τύπισσα που μόλις μπήκε" του λέω λες και μίλαγα στον χρόνια κολλητό μου. "Γιατί σχολιάζεις τον κόσμο?" μου λέει και σκύβει και με φιλάει ενώ συνεχίζει να κρατάει τον αναπτήρα. Μετά από ένα φιλί που δε ξέρω πόσο κράτησε του λέω "μπορείς να αφήσεις τον αναπτήρα άμα θες". Τι το θελα? Μετά μετέφερε όλη του τη νευρικότητα στο μαγικό μου τζιν. Το τζιν αυτό είχε ένα μπαλωματάκι (σχέδιο) στο δεξί του μπούτι. Ο Θ από την νευρικότητα του το πείραζε όλη την ώρα. Όταν φύγαμε από το μαγαζί το τζιν αυτό είχε μια τρύπα στο δεξί του μπούτι. Μια τρύπα που προκάλεσε άπειρα εγκεφαλικά στη γιαγιά μου κάθε φορά που με έβλεπε να συνεχίζω να το φοράω.

Τώρα διαλέξτε εσείς ποια βερσιόν είναι η αληθινή!

Η ώρα όμως είχε περάσει και εγώ έπρεπε να πάω και στο πάρτι. Ποιο? Α ναι. Το πάρτι. που έστησα την συγκάτοικο όλο το βράδυ να με περιμένει γιατί είχε κλείσει το κινητό μου και δε με έβρισκε να με ρωτήσει εάν τελικά θα πάω. Το πάρτι που με περίμενε μέχρι τις 4 χωρίς να ξέρει κανέναν. Το πάρτι που τελικά δεν πήγα.

Από εκεί και πέρα ξέρετε πώς εξελίχθηκε η ιστορία. Είμαστε μαζί 7,5 χρόνια τώρα. Χωρίς να είναι πάντα ρόδινα. Μας πήρε καιρό να μάθουμε ο ένας τον άλλον .Εγώ δεν είχα μάθει να λειτουργώ μέσα σε σχέση και ο Θ δεν είχε αντιμετωπίσει ξανά κάποια που να μην έχει, ας το πούμε έτσι, τις γυναικείες ανασφάλειες. Είχα μάθει να λειτουργώ λίγο πιο αντρικά και αυτό κάπου τρομάζει. Στο τέλος όμως ξεπερνούσαμε όποιες δυσκολίες και εμπόδια βάζαμε οι ίδιοι στη σχέση μας γιατί στο κάτω κάτω θέλαμε να είμαστε μαζί και μάλλον μόνο αυτό μετράει...

Τέλος ανασκόπησης! Αρχή νέων επεισοδίων με real time εξομολογήσεις!