Χρονοκάψουλα: Πάσχα 2015

Ναι το ξέρω ότι αύριο έχουμε Πρωτομαγιά αλλά επειδή εγώ τώρα ξύπνησα από τη χειμερία νάρκη που είχα πέσει αποφάσισα να σας μιλήσω για το φετινό μου Πάσχα. Το πρώτο Πάσχα ως παντρεμένη γυναίκα. Ως παντρεμένη λοιπόν έπρεπε να σύρω τον γαμπρό στον τόπο της νύφης για να σουβλίσει το αρνί. Αφού πρώτα είχαμε μια epic κουβεντούλα με τα πεθερικά  πήγαμε στους δικούς μου για Πάσχα.

Δυο βδομάδες και 5 μέρες πριν το Πάσχα:

Πεθερικά: "Πότε θα έρθετε για Πάσχα?

Εγώ: Δε θα έρθουμε για Πάσχα. Θα πάμε στους δικούς μου.

Σντουπ. Σέκος!

Δυο βδομάδες και 4 μέρες πριν το Πάσχα:

Πεθερικά: Πότε θα έρθετε για Πάσχα?

Εγώ: Γουρλωμένα μάτια, βαθιές αναπνοές.

Θ: Δε θα έρθουμε για Πάσχα. Θα πάμε στης Χριστίνας.

Επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως!

Και για να μη με λέτε ξινή, είναι προσυμφωνημένα όλα. Το πάμε χρόνο παρά χρόνο. Του χρόνου θα πάμε στους δικούς του. Όλα και όλα. Υπάρχει προγαμιαίο συμβόλαιο το οποίο τηρούμε ευλαβικά.

Και εντάξει παντού καλά περνάμε αλλά να όπως και να το κάνεις στους δικούς μου περνάω καλύτερα!!!! Γιατί είναι δικοί μου και γιατί εκεί είναι τρεις φατσούλες - ανιψάκια πολύ αγαπημένα. 

Με τη μικρή η σχέση μας είναι αγάπη μόνο! Με περιμένει πώς και πώς. Τις μέρες που ξέρει ότι θα πάω κοιμάται στη γιαγιά για να με περιμένει και για όσες μέρες μένω εκεί είναι η προέκταση μου. "Πόσες μέρες θα μείνεις αυτή τη φορά?" με ρωτάει με του που με βλέπει στην πόρτα και αναλόγως την απάντηση που θα λάβει λέει "Ωραία ή Μόνο?" Θέλει να προγραμματίσει πόσα προλαβαίνουμε να κάνουμε σε 2 μέρες. Πόσες φορές θα δούμε το Frozen? Πόσες φορές θα παίξουμε ένα πολύ βαρετό παιχνίδι δικής της επινόησης όπου αυτή είναι ένα φτωχό πλην τίμιο απροστάτευτο ζωάκι και εγώ ένα μοβόρικο, τέρας της κολάσεως, σαρκοβόρο ζώο που πάντα τη ξεγελώ και την τρώω. Πάντα το ίδιο. Τα ζωάκια μόνο αλλάζουν. Φέτος της έμαθα και ένα άλλο παιχνίδι. Πώς να μαδάει τις μαργαρίτες. "Σκέφτεσαι τον Ιάσονα (boyfriend τρομάρα τους)  και τότε λες μ'αγαπάει , δε μ'αγαπάει, μ'αγαπάει , δε μ'αγαπάει" της λέω ενώ ταυτόχρονα μαδάω μια μαργαρίτα. "Ορίστε σ' αγαπάει". "Το ήξερα. Βλακεία παιχνίδι" μου αντιλέγει και ψάχνω να βρω από που πηγάζει όλη αυτή η αυτοπεποίθηση... Μετά κάναμε και μ'αγαπάει ,δε μ'αγαπάει για τον Θ. Και η σκασμένη η μαργαρίτα όλο δε μ'αγαπάει έβγαινε. "Έλα μη στεναχωριέσαι. Ένα  λουλούδι είναι. Δε ξέρει. Σ'αγαπάει" με παρηγόρησε η ανιψιά.

Ο μικρός από την άλλη είναι πιο αυτόνομος. Αυτή την εποχή διανύει φάση έρωτα με τα άδεια μπουκάλια. Ανέξοδος! Όλοι του πήρανε δώρα για το Πάσχα, παπούτσια, λαμπάδα και εγώ του πήγα ένα άδειο μπουκάλι από υγρό SKIP και με έκανε θεά. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε αγκαλιά με το μπουκάλι. Και την επόμενη μέρα πήγαμε στον επιτάφιο με το μπουκάλι. Όλα τα παιδάκια κράταγαν φαναράκια και εμείς κρατούσαμε το SKIP. Λες και πηγαίναμε να βάλουμε μπουγάδα. Το καλύτερο βέβαια είναι όταν επέστρεψε στο σχολείο μετά τις γιορτές και τους ρώτησε η δασκάλα τι λαμπάδα πήρανε και απάντησε "Εμένα η λαμπάδα μου είχε ένα αυτοκινητάκι αλλά η θεία η Χριστίνα μου έφερε ένα πολύ ωραίο μπουκάλι χλωρίνης".  Είπε και χλωρίνης το σκασμένο. Θα στείλουν την πρόνοια να με μαζέψει!

Ο τρίτος είναι μικρός ακόμα και η σχέση μας σταματάει στου αγκού.

Έτσι όμορφα κύλησε το Πάσχα. Οικογενειακά και με πολύ φαΐ. Εμείς. Γιατί ο Θ έπαθε γαστρεντερίτιδα και ήταν off τη μέρα του Πάσχα. Όχι τίποτα άλλο είχαμε πάει και στο χωριό και ερχόταν όλοι οι συχωριανοί και καλά να ευχηθούν και να δουν και το νέο γαμπρό. "Αυτή είναι η μικρή που παντρεύτηκε?" (άμα έχεις μεγαλύτερα αδέρφια δε πα να είσαι 80 χρονών πάντα η μικρή θα είσαι!) Και που 'ναι ο γαμπρός να του ευχηθούμε?" Χέστηκε από τη χαρά του που του είπαμε ότι θα 'ρθετε!

Ένα τέλος είναι μια καινούρια αρχή?

Καλημέρα να πω? Καλησπέρα? Καλό μήνα? Καλή άνοιξη? 

Δε ξέρω...

Έλειψα ξανά, το ξέρω. Εγώ και o George R.R Martin γράφουμε τις συνέχειες τόσο αργά... Λοιπόν εάν δε θυμόσαστε τίποτα κάντε ένα flashback εδώ και εδώ και επανέρχεστε. 

Επεισόδιο 3: Το τέλος ή η αρχή?

Την επόμενη μέρα ξύπνησα από τον ειδοποίηση του μηνύματος που μόλις είχα λάβει στο κινητό μου. Ήταν πάλι η κοπέλα του Σταμάτη που με ρώταγε εάν ήθελα να πάμε για καφέ το απόγευμα με τους γνωστούς άγνωστους. Εάν ήθελα? Μμμμ, είχα κανονίσει να πάω σε ένα πάρτυ με τη συγκάτοικο το βράδυ αλλά οκ θα πήγαινα για λίγο.Τραβάτε με και ας κλαίω. Όμως ο Θ μας είχε βγει κομματάκι πιο δύσκολος από ότι τον περιμέναμε. Οπότε έπρεπε να βγάλω τα μεγάλα όπλα από τη ντουλάπα.

Το απογευματάκι φόρεσα το μαγικό τζιν που δεν υπήρχε περίπτωση να του αντισταθεί κανείς και μια μπλούζα και πήγα για καφέ. Ήπιαμε το καφέ και οι τέσσερις και συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων. Μετά από κανά δίωρο ο Σταμάτης με τη Μαρία άρχισαν, όλως περιέργως, να βαριούνται οπότε πληρώσαμε και κινήσαμε να φύγουμε. Ο ιππότης Θ προθυμοποιήθηκε να με γυρίσει σπίτι. Στο δρόμο όμως με ρώτησε εάν ήθελα να πάμε για ένα ποτό. "Μμμ, δε ξέρω. Έχω κανονίσει να πάω σε ένα πάρτι το βράδυ. Καλά πάμε αλλά μην αργήσουμε", είπα κάνοντας για 10 μιλισεκόντ τη δύσκολη. 

Στο δρόμο μας βρήκαμε ένα μικρό και όμορφο μπαράκι με λίγους θαμώνες. Ενα μικρό τραπεζάκι στο βάθος ήταν λες και μας περίμενε καρτερικά. Μιλούσαμε , μιλούσαμε ώσπου ένιωσα το βλέμμα του να σταματάει στο τζιν μου (Magic Everywhere). Από εκεί και πέρα όλα ήταν μονόδρομος. Ένα πυροτέχνημα έσκασε στον ουρανό ενώ μια μπάντα με βιολιά από πλανόδιους μουσικούς μπήκε στο μαγαζί και γέμισε τον χώρο με την θεσπέσια μουσική της. Το μάτι του θόλωσε, το μυαλό του κυριεύτηκε, μαγεύτηκε και μια ανώτερη δύναμη τον έσπρωξε προς το μέρος μου και τότε έσκυψε και με φίλησε...

Όπως τα λέω έγιναν.

Μια άλλη βερσιόν της ιστορίας είναι ότι στο δρόμο μας βρήκαμε ένα άκυρο μπαράκι, παρκάραμε και καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι. Αρχίσαμε να μιλάμε και ο Θ  έπαιζε νευρικά με τον αναπτήρα του όλη την ώρα. Σαν να μη ξέρει που να βάλει τα χέρια του. Σαν να θέλει να κάνει ΤΗΝ κίνηση αλλά να κολλάει. Εκείνη την ώρα μπαίνει στο μπαράκι μια τύπισσα από τα παραμύθια. Μαλλί ξασμένο ξανθό και γούνα λεοπάρ. "Τσέκαρε την τύπισσα που μόλις μπήκε" του λέω λες και μίλαγα στον χρόνια κολλητό μου. "Γιατί σχολιάζεις τον κόσμο?" μου λέει και σκύβει και με φιλάει ενώ συνεχίζει να κρατάει τον αναπτήρα. Μετά από ένα φιλί που δε ξέρω πόσο κράτησε του λέω "μπορείς να αφήσεις τον αναπτήρα άμα θες". Τι το θελα? Μετά μετέφερε όλη του τη νευρικότητα στο μαγικό μου τζιν. Το τζιν αυτό είχε ένα μπαλωματάκι (σχέδιο) στο δεξί του μπούτι. Ο Θ από την νευρικότητα του το πείραζε όλη την ώρα. Όταν φύγαμε από το μαγαζί το τζιν αυτό είχε μια τρύπα στο δεξί του μπούτι. Μια τρύπα που προκάλεσε άπειρα εγκεφαλικά στη γιαγιά μου κάθε φορά που με έβλεπε να συνεχίζω να το φοράω.

Τώρα διαλέξτε εσείς ποια βερσιόν είναι η αληθινή!

Η ώρα όμως είχε περάσει και εγώ έπρεπε να πάω και στο πάρτι. Ποιο? Α ναι. Το πάρτι. που έστησα την συγκάτοικο όλο το βράδυ να με περιμένει γιατί είχε κλείσει το κινητό μου και δε με έβρισκε να με ρωτήσει εάν τελικά θα πάω. Το πάρτι που με περίμενε μέχρι τις 4 χωρίς να ξέρει κανέναν. Το πάρτι που τελικά δεν πήγα.

Από εκεί και πέρα ξέρετε πώς εξελίχθηκε η ιστορία. Είμαστε μαζί 7,5 χρόνια τώρα. Χωρίς να είναι πάντα ρόδινα. Μας πήρε καιρό να μάθουμε ο ένας τον άλλον .Εγώ δεν είχα μάθει να λειτουργώ μέσα σε σχέση και ο Θ δεν είχε αντιμετωπίσει ξανά κάποια που να μην έχει, ας το πούμε έτσι, τις γυναικείες ανασφάλειες. Είχα μάθει να λειτουργώ λίγο πιο αντρικά και αυτό κάπου τρομάζει. Στο τέλος όμως ξεπερνούσαμε όποιες δυσκολίες και εμπόδια βάζαμε οι ίδιοι στη σχέση μας γιατί στο κάτω κάτω θέλαμε να είμαστε μαζί και μάλλον μόνο αυτό μετράει...

Τέλος ανασκόπησης! Αρχή νέων επεισοδίων με real time εξομολογήσεις!