Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

You would cry too if it's happened to you...

28 years old!!!
28 años!!!28 χρονών.... 



Ξέρω πως πολλοί [που έχετε πατήσει τα 28 προ πολλού] θα με βρίζετε αλλά εγώ σήμερα βιώνω το δικό μου δράμα! 
Εχω γενέθλια.... and i'll cry if i want to!!!

Οκ???  Δε με ενοχλεί τόσο ότι μεγαλώνω εμφανισιακά, πιτσιρικοφέρνω αρκετά έτσι και αλλιώς , αλλά με ενοχλούν όλα αυτά που συνεπάγονται τα 28 μου χρόνια.  Με ενοχλούν τα πράγματα που είχα πει πως θα είχα κάνει μέχρι αυτή την ηλικία και τώρα που έφτασα βλέπω πως δεν τα έχω πραγματοποιήσει!! Και το χειρότερο ότι δε θέλω να τα πραγματοποιήσω άμεσα. Μικρή έλεγα ότι στα 26 μου θα παντρευόμουν. Οταν έφτασα στα 26 απλά γέλασα με την ιδέα και έδωσα διορία στον εαυτό μου μέχρι τα 28! Τώρα έχω πάρει παράταση μέχρι τα 30!! 
Νιώθω ότι όλοι περιμένουν από εμένα να πάρω αποφάσεις με το τι θα κάνω στη ζωή μου. Ε λοιπόν δε ξέρω… Και βαρέθηκα να βάζω πλάνα, τα οποία έτσι και αλλιώς δε τηρώ. Κάθε γενέθλια, πρωτοχρονιά, νέα σχολική χρονιά θέτουμε στόχους.. Αυτή τη φορά θα θέσω τον εξής έναν:

Να αδράξω τη μέρα!! 

Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι συχνά « εάν αυτή ήταν η τελευταία σου μέρα έτσι θα τη ζούσες?» Η απάντηση είναι πάντα όχι!! Το ξέρω πως είναι δύσκολο να κάνουμε συνεχώς πράγματα που μας ευχαριστούν αλλά εγώ θα προσπαθήσω να κάνω κάθε μέρα κάτι που θα έκανα την τελευταία μου μέρα πάνω στη γη!!

Αυτή η ανάρτηση δε βγάζει και πολύ νόημα αλλά συγχωρέστε με... Εχει πήξει ο εγκέφαλος μου από την σοκολάτα... Καταραμένα γλυκά... Πήρα για τους συναδέλφους στο γραφείο και τα έχω τσακίσει...
  

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

Ο 'Ατλας του Ουρανού

Μια εβδομάδα βαρετή τελείωσε. Μια εβδομάδα που ουσιαστικά δεν έκανα τίποτα. Μεταφερόμουν από τη δουλειά στο σπίτι και τούμπαλιν. Εχω κολλήσει με ένα βιβλίο και τρώω τα απογεύματα μου διαβάζοντας το. Μερικές φορές εύχομαι να ήμουν σαν τον πατέρα μου. Να μπορώ να διαβάζω τρεις σελίδες από ένα βιβλίο και μετά να κοιμάμαι. Εγώ δυστυχώς κολλάω απίστευτα, ειδικά εαν μου αρέσει το βιβλίο. 

Το βιβλίο που διαβάζω είναι  ο "Ατλας του Ουρανού" και είναι 800 σελίδες. Οπότε κατανοείτε το κόλλημα που έχω φάει για να το τελειώσω. Το βιβλίο αυτό το αγόρασα το καλοκαίρι από τον Ιανό. Είχα πάει ψάχνοντας να πάρω δώρο σε μια φίλη και χάζευα στις προσφορές. Εκεί το βρήκα στην εξωφρενική τιμή των 5€. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή το σκεφτόμουν, μιας και δε το είχα ξανακούσει και ο συγγραφέας μου ήταν εντελώς άγνωστος αλλά τα παιδιά που δούλευαν εκεί με πείσανε ότι εάν δε το πάρω θα το μετανιώσω και όντως θα το μετάνιωνα!! Ηταν τόσο φθηνό γιατί απλά κλείσανε οι εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα και πουλάγανε το στοκ τους. Τώρα που το έψαξα το βιβλίο έχει σχεδόν 30€ και είναι εξαντλημένο. Οπότε μετάνιωσα που δε πήρα 100 βιβλία τότε να βγω να τα πουλάω στη μαύρη αγορά τώρα... Ευκαιρίες χαμένες!![Δε πιστεύω να με είπε κανείς γερολαδά?? Λέτε με καιροσκόπο είναι πιο in fashion now]

Πρώτη φορά ξεκίνησα να το διαβάζω τον Αύγουστο αλλά το βαρέθηκα οικτρά . Μέχρι που με πήρε τηλέφωνο ενθουσιασμένη η φίλη που της το είχα κάνει δώρο . "Προσπάθησε να διαβάσεις τα δύο βαρετά πρώτα κεφάλαια" μου λέει και μετά θα ενθουσιαστείς. Και όντως είμαι ενθουσιαμένη. Περιμένω να βγει πώς και πώς η ταινία. Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνεις από την αρχή τι γίνεται. Σιγά -σιγά μπαίνεις στο κλιμα. Έτσι είχα φτάσει στη 200 σελίδα και λέω στον Θ "μη με ενοχλείς προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει". Ο Θ (που δεν έχει διαβάσει ούτε μισό βιβλίο στη ζωή του) έφριξε στην ιδέα ότι έχω διαβάσει ήδη 200 σελίδες χωρίς να καταλαβαίνω τι γίνεται.

Πάρτε και το τρεηλεράκι.


 Η ταινία αναμένεται στους κινηματογράφους στις 8 Νοεμβρίου από την ODEON και εγώ αναμένω να το έχω τελειώσει μέχρι τότε...

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Νύχτες προβολής

 Το πρώτο Σαββατοκύριακο που έκανε λίγο κρύο μόλις τελείωσε και εμείς αποφασίσαμε να γιορτάσουμε τη σεζόν που έρχεται όπως της ταιριάζει. Με καναπέ, ταινίες και σοκολάτα!

Λίγο ο αέρας, λίγο εμείς που επανερχόμασταν από το Σαββατιάτικο  hangover αποφασίσαμε να μη βγούμε τη Κυριακή. Φάγαμε μουσακά, (ω ναι εγώ τον μαγείρεψα!!!), φάγαμε triffle (και αυτό εγώ το μαγείρεψα αλλά κανονικά θα έπρεπε να το θάψω και να μην το αναφέρω γιατί δεν ήταν και ιδιαίτερα επιτυχημένο, βέβαια αυτό εσείς δε θα το ξέρατε εάν εγώ δεν ήμουν διαολεμένα ειλικρινής, γαμώτο) και μετά είδαμε ταινίες και διαβάσαμε βιβλία... Καλά οκ, εγώ διάβασα ένα βιβλίο και ο Θ προσποιούταν ότι έφτιαχνε ένα site ενώ στην πραγματικότητα χάζευε στο ιντερνετ!

Τελειώσαμε και το πάζλ..Το κορνιζάραμε κιόλας. Ω Θεέ μου τι άγχος όταν ρίχνεις αυτή τη καταραμένη άσπρη κόλλα από πάνω του για να κολλήσει! Ημουν σίγουρη ότι θα το χαλούσαμε. Ευτυχώς όλα καλά και το πάζλ βρήκε τη θέση του στο γραφείο του Θ.

Δε μου αρέσει να κάνω κριτική για ταινίες αλλά σε αυτές που είδαμε θα κάνω. Για αρχή είδαμε το "Στη Ρώμη με αγάπη" του Γούντι Άλεν. Οι ταινίες του γενικά δε μου αρέσουνε και ο ίδιος μου τη σπάει πάρα πολύ έτσι όπως είναι νευρόσπαστος αλλά λόγω Ρώμης είπαμε να τη δούμε. Λάθος. Καλύτερα να βλέπαμε ντοκιμαντέρ για την Αίωνια Πόλη. Η ταινία είναι ασύνδετη , βαρετή και ο μοναδικός προφανής λόγος για να γυριστεί  ήταν για να πάει εκδρομή το συνεργείο στη Ρώμη. Είναι ό,τι χειρότερο έχω δει σε ταινία.

Μετά από την απίστευτη πατάτα που είδαμε μας άνοιξε η όρεξη για πατατάκια, που είχα να φάω ένα χρόνο . Καταραμένε Γούντι εσύ θα φταις για την κυτταρίτιδα μου.Μετά βάλαμε να δούμε μια άλλη ταινία που μας πρότεινε ένας φίλος ο οποίος συνήθως μας προτείνει άσχετες άθλιες ταινίες. Παρόλα αυτά εμείς εξακολουθούμε να τον συμβουλευόμαστε, να κατεβάζουμε τις ταινίες που λέει και μετά να αναρωτιόμαστε 1) που σκατά τις ανακαλύπτει και 2) τι σαδομαζοχισμός τον δέρνει και βλέπει τέτοιες αηδίες. Τελικά αυτή τη φορά η πρόταση του ήταν πολύ καλή. H ταινία ονομάζεται The Blind Side και σας προτείνω να τη δείτε ανεπιφύλακτα. Βασίζεται σε πραγματική ιστορία και εμένα πάντα με συγκινούν τέτοιες ταινίες.


Θα σας κάνει να δείτε τον κόσμο γύρω σας διαφορετικά. Ειδικά τώρα στις δύσκολες εποχές που ζούμε που χρειαζόμαστε την αλληλουποστήριξη περισσότερο από ποτέ!

Τέλος και κλείνω εάν δεν έχετε δει δείτε και το "οι Άθικτοι". Είναι μια κοινωνική κωμωδία..Από τις ταινίες που τις βλέπεις και νιώθεις ότι κάτι πήρες απο αυτή και ότι δε σπατάλησες απλά δυο ώρες από τη ζωή σου.

Εάν έχετε δει καμιά καλή ταινία προτείνετε την ελεύθερα. Είπαμε οι επιλογές του φίλου- συμβουλάτορα μας είναι για κλάματα . Για να σας βοηθήσω εμένα μου αρέσουν οι κοινωνικές και στον Θ οποιαδήποτε ταινία έχει να κάνει με τη διοργάνωση μιας ληστείας, με μεγαλύτερη προτίμηση  στις ληστείες τράπεζας.

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Αυτός, αυτή και το σορτσάκι!

Και μιας και σας άρεσε η προηγούμενη ανάρτηση για την πολυκατοικία μου θα συνεχίσω στον ίδιο ρυθμό..Θα σας περιγράψω ένα συμβάν που έγινε πέρυσι στη πολυκατοικία μου με πρωταγωνιστές εμένα, τον παππού του 4ου, τον διαχειριστή και ένα σορτσάκι.

Όλα ξεκίνησαν από την ανικανότητα μου να απλώσω σαν άνθρωπος ρούχα και από τα μανταλάκια που έχω για χέρια. Έτσι για άλλη μια φορά εκεί που άπλωνα τη μπουγάδα μου έπεσε στον ακάλυπτο ένα σορτσάκι. Και είπαμε τις κάλτσες μπορεί να τις κάνω δώρο στον παππού αλλά το σορτσάκι μου δε του το δίνω. Να το βάλει η γιαγιά, να ξεσηκωθεί ο παππούς και να ξεκινήσουν τίποτα γεροντοέρωτες? Για τέτοια είμαστε τώρα?

Στον ακάλυπτο έχεις πρόσβαση είτε από το δωματιάκι του λέβητα είτε από το υπόγειο ξενοίκιαστο διαμέρισμα του παππού του 4ου. Πάω και εγώ στον διαχειριστή της πολυκατοικίας και του ζητάω τα κλειδιά από τον λέβητα έτσι ώστε να μπορέσω να βγω στον ακάλυπτο. Κατεβαίνω με φόβο ψυχής στο υπόγειο. Ξέρετε τώρα κατσαρίδες και αράχνες γλυκειά μου εκεί κάτω. Προσπαθώ να ανοίξω τη πόρτα. Τίποτα. Ανεβαίνω ξανά στον διαχειριστή και τον κουβαλάω μαζί μου τον άνθρωπο για να με βοηθήσει. Προσπαθεί και αυτός. Τίποτα. Τότε ανακαλύπτει ότι κάποιος έχει καρφώσει τη πόρτα από πίσω έτσι ώστε να μη μπορεί να βγει κανείς στον ακάλυπτο από το δωμάτιο του καυστήρα.

Αρχίζει λοιπόν ο διαχειριστής να φωνάζει και να βρίζει κάποιον Παναγιώτη. Από τα συφραζόμενα καταλαβαίνω ότι δεν αναφέρεται στον δεσπότη (χαζό αστείο, το ξέρω) αλλά στον παππού του 4ου.  Ανεβαίνω ξανά στον 4ο για να βρω τον παππου να μου δώσει τα κλειδιά για να βγω στον ρημαδοακάλυπτο αφήνοντας στο υπόγειο τον διαχειριστή  ο οποίος τα έχει πάρει κρανίο και προσπαθεί να σπάσει τη πόρτα με τον τρόπο που βλέπουμε στις αμερικάνικες αστυνομικές ταινίες.

Ο παππούς ήταν γλυκήτατος μαζί μου και κατέβηκε να  μου ανοίξει το my precious διαμέρισμά του εξηγώντας μου στη διαδρομή ότι δεν πρέπει κανείς να βγαίνει από τον καυστήρα στον ακάλυπτο γιατί ο ακάλυπτος είναι δικός του.. Ναι, ναι συμφωνούσα εγώ, το σορτσάκι μου να πάρω εγώ και βάλτου φωτιά και κάφτον τον ακάλυπτο με μουσική υπόκρουση -βρέχει φωτιά στη στράτα μου-. Κατεβήκαμε λοιπόν με τον παππού αλλά δε πρόλαβα να πάρω το σορτσάκι να σου από πίσω ο μαινόμενος διαχειριστής.."Με ποιο δικαίωμα κλειδώνεις τον ακάλυπτο? Ο ακάλυπτος είναι κοινόχρηστος χώρος" φώναζε ο διαχειριστής. "Δικός μου είναι, παλιοκλέφτη. δεν έχεις κανένα δικαίωμα εδώ θα φωνάξω την αστυνομία" φώναζε ο παππούς. Μετά κάτι άσχετα λέγανε για κάτι σωλήνες και ξαφνικά άρχισαν να σπρώχνονται. Πέσανε πάνω σε κάτι παρατημένα ποδήλατα. Αναποδογυρίσαν κάτι γλάστρες. Ούτε καυγάς στο σχολείο να ήταν. Και ξέχασα να πω ότι ο διαχειριστής δεν είναι και κανά τζόβενο. Γύρω στα 65 πατημένα.

Βρισκόμουν λοιπόν στον ακάλυπτο με ένα σορτσάκι στα χέρια να προσπαθώ να χωρίσω ένα 65χρονο με έναν 80χρονο που παλεύανε. Δεν ήξερα εάν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Αντ΄αυτού  καθόμουν και έλεγα σαν ηλίθια "Καλέ μη μαλώνετε. Καλέ μη μαλώνετε". Είχαν βγει και κάτι πακιστανοί από το δίπλα υπόγειο.. Είχαμε γίνει θέαμα. Στο τέλος βγάζει μια κραυγή ο παππούς, αναψοκοκκινισμένος στα πρόθυρα του εγκεφαλικού, " Την αστυνομία... Καλέστε την αστυνομία". Και φεύγει από τον ακάλυπτο. Αντιλαμβάνομαι εγώ ότι θέλει να μας κλειδώσει έξω και αρχίζω να τρέχω για να μπω μέσα στη πολυκατοικία. Φώναξα και στον διαχειριστή να μας ακολουθήσει αλλά αυτός τα είχε ξαναβάλει με την πόρτα του καυστήρα. Σώνει και ντε να την ανοίξει.

Τον κλείδωσε ο παππούς έξω στον ακάλυπτο τον διαχειριστή για να βάλει μυαλό. Να έρθει η αστυνομία και να τον βρει να έχει καταπατήσει το σπίτι του. Αυτό του έλεγε το μυαλό του, τι να πεις? Τι παρακαλήτο έριξα στον παππού για να του ανοίξει δε λέγεται! Δε γύριζε το μυαλό του με τίποτα. Αφού με απείλησε ότι εάν δεν σταματήσω θα με κλειδώσει και εμένα έξω, έφυγε και ανέβηκε στο διαμέρισμα του για να καλέσει την αστυνομία.

Τι να έκανα και εγώ ξαναπάω στον άλλον μπας και καταφέρουμε να ανοίξουμε την πόρτα του καυστήρα. Έσπρωχνε αυτός απ' έξω. Έσπρωχνα εγώ από μέσα και δουλειά δε κάναμε. Καταλάβαμε ότι χρειαζόμαστε εργαλεία και μου λέει να πάω σπίτι του να μου δώσει η γυναίκα του τα εργαλεία του. Ανεβαίνω και εγώ πάνω και βρίσκω τη γυναίκα αγουροξυπνημένη.Αυτή δεν είχε καταλάβει καν ότι ο άντρας της έλειπε, νόμιζε ότι κοιμόταν μέσα. Άντε τώρα να εξηγήσεις στη γυναίκα ότι εγώ ξύπνησα τον άντρα της και μετά τσακώθηκε με τον άλλον τον μουρλό και τώρα είναι κλειδωμένος στον ακάλυπτο. Για την ακρίβεια κάπως έτσι της τα είπα. Η γυναίκα είχε γουρλώσει τα μάτια της και με κοίταγε. Μετά βγήκε στο πίσω μπαλκόνι και άρχισε να φωνάζει "Γιώργο. Γιώργο. Πού είσαι?" Λες και ο Γιώργος ήταν παπαγαλάκι και της το είχε σκάσει. Τελικά επικοινωνήσαμε με την κυρία. Μου εδωσε τα εργαλεία και ανοίξαμε τη πόρτα. Φτου ξελευτερία!

Μετά από κανα μισάωρο ήρθε και η αστυνομία αλλά από εκεί και πέρα δε ξέρω τι έγινε γιατί την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια!!



Ηθικό δίδαγμα:  Πλέον απλώνω στην απλώστρα.

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

H πολυκατοικία!!

Πες μου η αγάπη που μένει σε ποιον όροφο μένει... Τραγούδαγε ο Χατζηγιάννης στο ομότιτλο σίριαλ και εγώ λέω πως εαν ψάχνεις να βρεις την αγάπη σου στη δική μας πολυκατοικία...Την έβαψες! Κάθε όροφος και καημός, κάθε καημός και τρέλα!

Θα τους πάρω από κάτω προς τα πάνω , μιας και όσο ανεβαίνεις η τρέλα μεγαλώνει! Εγώ μένω στον τρίτο οπότε δείξτε κατανόηση.

Στο ισόγειο νομίζω ότι μένουν φαντάσματα. Ολοι έχουμε ακούσει ότι κάποιος μένει εκεί αλλά ποτέ κανείς δεν τους είδε, ούτε τους άκουσε!! Εμένα πήρε το μάτι μου μια σκιά τη μέρα που μετακομίζανε αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι ήταν ανθρώπινη. Πριν από αυτούς έμενε ένας πιτσιρικάς φοιτητής (μπουκιά και συγχώριο) αλλά εγώ τότε ήμουν full in love και δε τον πολυπρόσεχα. Σε αντίθεση με τη συγκάτοικο μου που τον καλοπρόσεχε αλλά τι να σου κάνει και αυτή που η φάση ήταν -γεια σου κύριε εισαγγελέα-. Το παιδί ήταν 18αρης και εμείς τότε 25αρες!

Ο πρώτος είναι ο καταραμένος όροφος.  Τα διαμερίσματα που νοικιάζονται εκεί ξενοικιάζονται τόσο γρήγορα που δε προλαβαίνεις να τους μάθεις. Βλέπω συνεχώς καινούριες φάτσες, τις οποίες μετά από ένα τρίμηνο δε τις ξαναβλέπω ποτέ..Μόνο μια γυμνάστρια-μασέρ έμενε εκεί για δέκα χρόνια αλλά εμεις τη γνωρίσαμε τη μέρα που ξενοίκιαζε για να επιστρέψει στο πατρικό της και ο Θ πολύ στεναχωρήθηκε!!

Στο δεύτερο μένει μια οικογένεια με το κοριτσάκι από το ring ή αυτό από το ορφανοτροφείο ή αυτό από τον εξορκιστή?? Δε μπορώ να καταλήξω. Το σίγουρο είναι ότι το φοβάμαι.. Την έχω πετύχει νύχτα στο ασανσερ να με ρωτάει με μπάσα φωνή και βλέμμα στο κενό "στον τρίτο πάς?" Από τότε πάω με τα πόδια.. Αλήθεια, είναι πολύ τρομακτικό κοριτσάκι. Μου το έχουν πει και άλλοι που έρχονται να με επισκεφτούν ,τη πετυχαίνουν στην είσοδο και σκιάζονται..

Δίπλα τους μένει μια οικογένεια με ένα αγοράκι που όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει Ζαμπούνης. Μου ανοίγει τη πόρτα στο ασανσέρ. Με ανεβάζει πρώτα στον τρίτο και μετά κατεβαίνει στο δεύτερο. Είναι ενας μικρός τζεντλεμαν.. Τώρα τελευταία μεγάλωσε βέβαια και έχει αρχίσει να γαϊδουροποιείται και αυτός! Αντρες...

Στον τρίτο μένω εγώ που είμαι awesome και μια οικογένεια δίπλα μας που είναι άκρως συμπαθητική και διακριτική!! Έχουν και το πιο τέλειο σκυλί στον κόσμο. Τον Φιντέλ. Δε ξέρω τι ράτσα είναι αλλά είναι σαν μικρό, ζαρωμένο μπουλντόγκ. Δίπλα τους μένει η μητέρα -πεθερά. Μια 85αχρονη που τη βρίσκει να σφουγγαρίζει την πολυκατοικία στις 07:30 το πρωί. Ετσι κάθε πρωί που φεύγω για δουλειά προσέχω που θα πατήσω γιατί αλλιώς την έκατσα! Όταν είχαμε πρωτοπάει στη πολυκατοικία και κάναμε τη μετακόμιση βγήκε η γιαγιά να μας χαιρετίσει και όταν είδε πως υπάρχουν και αγόρια στη παρέα κρύφτηκε πίσω από τη πόρτα της και είπε γεμάτη ντροπή και νάζι  "ωω έχετε αγόρια και είμαι νεγκλιζέ".

Στον τέταρτο μένουν οι υπερθεότητες. Ενα ζευγάρι υπέργηρων με δύο ή τρία σκυλιά. Ο παππούλης είναι και ο κατασκευαστής της πολυκατοικίας που μάλλον δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι έχει πουλήσει τα υπόλοιπα διαμερίσματα και συμπεριφέρεται λες και μας φιλοξενεί στο σπιτικό του. Είναι η αιτία που όλες οι συγκεντρώσεις της πολυκατοικίας έχουν κωμικοτραγική κατάληξη καθώς δεν εννοεί να καταλάβει ότι μπορεί οι σωληνώσεις που είχε βάλει τότε, την ένδοξη δεκαετία του 60, να ήταν οι καλύτερες αλλά τώρα έχουν χαλάσει και θέλουν αλλαγή. Όποιος διαφωνεί με τις απόψεις του είναι κλέφτης και θεωρεί γελοία την απαίτηση των υπολοίπων να πληρώνει και αυτός κοινόχρηστα. Ποιος?? Ο ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΣ που εάν δεν ήταν αυτός να φτιάξει τη πολυκατοικία τώρα θα μέναμε όλοι στο δρόμο. Επίσης πρέπει να ήταν τρελό λαμόγιο στα νιάτα του γιατί πέρυσι αποδείχθηκε ότι η πολυκατοικία δεν είχε άδεια. Τώρα πως δεν είχε άδεια ολόκληρη τετραόροφη οικοδομή στην οποία έχουν γίνει τόσες αγοραπωλησίες , μη το ρωτάτε. Το ερευνεί η NASA.

Αυτός και η γυναίκα του πάσχουν από το σύνδρομο του θησαυρισμού. Μαζεύουν ότι σαβούρα πετάει, πέφτει από το μπαλκόνι, χάνει κάποιος από τη πολυκατοικία. Του ανήκει και ο ακάλυπτος καθώς εκεί έχει ένα υπόγειο δυάρι-φωλιά ποντικών. Με τον κυριούλη αυτόν μοιράζομαι τις κάλτσες μου. Εμένα μου πέφτουν όταν τις απλώνω στον ακάλυπτο και αυτός φροντίζει να τις μαζεύει και να μην τις επιστρέφει ποτέ. Το σπίτι του μοιάζει με το γιουσουρούμ στις καλές του εποχές. Μέσα εκεί θα βρεις τραπέζια , καρέκλες αναποδογυρισμένες, σακούλες με ρούχα... Αν αντέξεις τη μπόχα και ψάξεις πιστεύω θα ανακαλύψεις έναν αμύθητο θησαυρό. Αλλά είπαμε εάν αντέξεις... Και για να μη λέτε ότι τα παραλέω δύο φορές του έχουν στείλει το υγειονομικό οι παραδίπλα πολυκατοικίες για να καθαρίσει τις βεράντες του από τη σαβούρα. Είναι και που είναι "αξιαγάπητος" και τη τραβάει ο οργανισμός του τη μηνυσούλα.

Τώρα πως μου ήρθαν όλα αυτά?? Το πρωί με πήρε τηλέφωνο ο πρώην ιδιοκτήτης του σπιτιού ( το έχει πουλήσει σε μια άλλη κυρία τα τελευταία δυο χρόνια) για να μου ζητήσει να ψάξω στο πατάρι κάτι κασέτες αγγλικών που έχει αφήσει εκεί..WTF??
  1. Σιγά μη κράταγα στο πατάρι όλη αυτή τη σαβούρα? Τα πέταξα τον πρώτο χρόνο. Έαν ήταν να χρησιμοποιεί το σπίτι μου ως αποθήκη άχρηστων ανικειμένων ας μου έκανε τουλάχιστον σκόντο στη τιμή.
  2. Κασέτες Αγγλικών??? Που θα βρει κασσετόφωνο να τις παίξει?
  3. Και άντε και το βρήκε το κασσετόφωνο ή έστω το δανείστηκε από τον σαβουρομαζώχτρα παππού του τετάρτου, τι της θέλει τις κασέτες αγγλικών?

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

Χάσμα γενεών.

Πότε καταλαβαίνεις ότι υπάρχει ένα μεγαααάλο χάσμα γενεών ανάμεσσα σε σένα και στους γονείς σου?

Οταν πραγματοποιείς τη παρακάτω συζήτηση:

Μια ξαδέρφη μου τα έφτιαξε με ένα παιδί που δουλεύει πόρτα σε μαγαζιά.

Drama queen mama:      Και τι δουλειά κάνει αυτός?
Εγώ:                                Δουλεύει πόρτα.
Drama queen mama:      Ααα βγάζουν καλά λεφτά αυτοί.
Εγώ:                                (σκέφτομαι: μπράβο εξέλιξη η μάνα , δε φρίκαρε με τη δουλειά του και ξέρει και πόσα βγάζουν οι πορτιέρηδες! Ωρε μπράβο).
Drama queen mama:      Μαραγκός ή αλουμινάς είναι?


 Καλό σας Σαββατοκύριακο!!!

Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2012

Τελικά δε βρήκα πιασάρικο τίτλο.

Θέλω να γράψω ανάρτηση και δε ξέρω για ποιο θέμα. Θέλω να γράψω την πτυχιακή μου, εκεί ξέρω για ποιο  θέμα,  αλλά βαριέμαι!!

Καταραμένες Δευτέρες!

Κάθε Κυριακή ξυπνάω τόσο αργά που το βράδυ δε με παίρνει με τίποτα ο ύπνος και μετά τη Δευτέρα δε μπορώ να ξυπνήσω. Σήμερα σηκώθηκα αφού πρώτα υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα κοιμηθώ το μεσημέρι. Υπόσχεση που ποτέ δε κρατάω!

Το Σαββατοκύριακο είχα επισκεφτεί τους γονείς μου. Ο μικρός αδερφός μου ορκίστηκε στο στρατό και πήγαμε σύσσωμη η οικογένεια στην ορκομωσία! Δε μπορούσα να τον φανταστώ φαντάρο! Για μένα θα είναι πάντα ο μικρός Τερτερίνος...

Μόλις φτάσαμε στο στρατόπεδο η drama queen mama έμπηξε το κλάματα!! Ωχ Χριστέ μου αυτοί οι γονείς... Ούτε στον πόλεμο να τον στέλναμε. 10 λεπτά περπάτημα από το σπίτι μας ήτανε! Αφού συνήλθε είδαμε και την ορκομωσία, γελάσαμε με τον κατακουρεμένο και ξυρισμένο αδερφό και βγάλαμε και τις απαιτούμενες φωτογραφίες -κάνε πως είσαι προσοχή- δώσε μου εμένα να φορέσω τον μπερέ.

Το καλό με τον μικρό μου αδερφό είναι ότι αντιμετωπίζει το όλο θέμα του στρατού πολύ κουλ και επίσης δε μας έπρηξε με ιστορίες από τον στρατό. Σε αντίθεση με τον μεγάλο μου αδερφό που όταν τον συνάντησα σε μια άδεια του από τον στρατό και ταξιδέψαμε μαζί, με ζάλισε. Επί τρεις ώρες μου μίλαγε μόνο για το στρατό. Έμαθα τα πάντα. Ποιος είναι ο ανώτερος , τι τρώνε για φαγητό, πως λέγονται τα αυτοκίνητα.. Δεν άνοιγαν και τα καταραμένα τα παράθυρα στο τρένο για να πηδήξω να σωθώ...

Τώρα περιμένουμε τη μετάθεση του μικρού για να μπορούμε να του τραγουδάμε πλέον το "Διδυμότειχο μπλουζ".

Επίσης αυτό το Σκ είχε και πολλά γενέθλια. Του μικρού φαντάρου (που είχαν περάσει εδώ και μισό μήνα αλλά η drama queen mama δε δεχόταν να μη τα γιορτάσουμε) και της ανηψιάς μου που γινόταν 3!! Για δώρο στην ανηψιά μου της πήρα ένα κουκλοθέτρο το οποίο μου δήλωσε ευθαρσώς ότι δε της άρεσε! Βοήθησα όμως να φτιαχτεί η Hello Kitty τούρτα της και εξιλεώθηκα .

Στο παιδικό πάρτυ που ακολούθησε ανακάλυψα τη δύναμη του ανεμοστρόβιλου και το πώς ένα σπίτι από κατοικήσιμο μετατρέπεται σε πεδίο μάχης... 10 πιτσιρίκια σε έξαλλη κατάσταση να τρέχουν γύρω-γύρω ενώ ταυτόχρονα να πετούν πράγματα στον αέρα. Εδώ πρέπει να αναφέρω ότι οι μανάδες πρέπει να κάνουν κάποιο είδος γιόγκα στο οποίο δε θέλουν να μας μυήσουν. Πιστεύω ότι μερικές το Σάββατο είχαν περιέλθει σε κατάσταση Νιρβάνας. Αλλιώς δεν εξηγείται τόση απάθεια και ηρεμία... Τέλος για να μην κατηγορώ τις υπόλοιπες μανάδες θεωρώ ότι ο Γκάντι αυτής της παρέας είναι η αδερφή μου. Συζήταγε ατάραχη ενώ ένα πιτσιρίκι της τραβούσε το παντελόνι ουρλιάζοντας και τα υπόλοιπα διέλυαν το σπίτι της!!

Υ.Γ. Τελικά χωρίς να έχω συγκεκριμένο θέμα έγραψα ένα κατεβατό!! Τώρα μένει να βρω και ένα πιασάρικο τίτλο...

Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Ξενέρωσα...

Από εχθές που το έμαθα ξενέρωσα.. Τη ζωή μου ολόκληρη.. 

Ένας "φίλος" παντρεμένος 2 χρόνια με παιδάκι ενός έτους κερατώνει τη γυναίκα του. Ένας "φίλος" που φαινομενικά ήταν υπόδειγμα οικογενειάρχη. Τους έβλεπα και έλεγα αυτό θέλω. Κοίτα τι καλά που φέρεται , κοίτα πόσο την αγαπάει. Ένας "φίλος" που θα έκοβα τον λαιμό μου, θα έκαιγα το χέρι μου, θα έτρωγα τα κόκκαλά μου ότι αποκλείεται ποτέ να σκεφτεί να κερατώσει τη γυναίκα του.

Ξενέρωσα!

Εγώ το έμαθα από σπόντα. Στη φάση θα σου πω κάτι αλλά μην το πεις ποτέ σε κανέναν. Και πως να το πεις αυτό σε κάποιον.. Πώς να το πεις αυτό σε εκείνη? 

Και να τη κεράτωνε ρε πούστη μου με καμία γκομενάρα να έλεγα ότι δε μπόρεσε να αντισταθεί το παιδί. Αλλά αυτός πήγε με μια 40αρα που τη βρήκε στο ίντερνετ. Κέρατο για το κέρατο. Έτσι για να το παίξουμε μάγκες. Η γυναίκα του είναι 27 χρονών και κούκλα.

Δε ξέρω πως θα καταφέρω να τον αντικρύσω την επόμενη φορά που θα τον δω. Δε ξέρω πως θα αντέξω τη χρυσόσκονη που πασπαλίζει τη ζωή του και την τόση οικογενειακή ευτυχία που μας πουλάει. Δε ξέρω πως θα αντέξω να ακούσω τις συμβουλές του πάνω σε θέματα σχέσεων. Τρομάρα του είχε το θράσος να συμβουλεύει εμάς!!

Στην ερώτηση γιατί το έκανες απαντάει γιατί " είχα ορμές ". Ζώα !! Τι παντρεύεστε αφου έχετε ορμές? Η τουλάχιστον τι παντρεύεστε μικροί αφού ακόμα έχετε ορμές. Κάτσε ζήσε τη ζωούλα σου και τα ξαναλέμε σε 10 χρόνια που θα έχεις ωριμάσει. Αν θυμάμαι καλά δε σε πίεσε εκείνη για γάμους και παιδιά. Εσύ είχες λυσσάξει. Αλλά θέλετε και τη πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Και η κοινωνία να λέει τι καλά που είστε τόσο μικροί και τόσο ώριμοι και να περηφανεύεστε στους τσάμπα-μάγκες φίλους σας για τις γκόμενες που έχετε.

Έχω ξενερώσει το είπα?

Δεν είμαι ηθικολόγος ούτε σεμνότυφη. Το θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο να παραμείνεις με τον ίδιο άνθρωπο όλη σου τη ζωή. Αλλά είναι η επιλογή σου γαμώτο. Δε γίνεται να ξενερώσεις στα 2 χρόνια γάμου... Πότε πρόλαβες?

Δε γίνεται να τολμάς να το λες κιόλας. Λες και έκανες κατόρθωμα. Λες και τώρα είσαι μάγκας και άνδρας. Γιατί έτσι γίνεται.. Οι άντρες κερατώνουν! Ίσα ρε μάγκα. Ας είχες τουλαχιστον το τακτ να το κάνεις γαργάρα. Έγινε ότι έγινε δε το ξέρει κανείς, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Τι το περηφανεύεσαι κιόλας και την κάνεις και την άλλη βούκινο? Δεν έχεις καν συναίσθηση ότι μπορεί να φτάσει και στα αυτιά της? Ότι μυστικό που το ξέρουν δυο δεν είναι μυστικό?

Τα έχω πάρει...

Περισσότερο δε με πείραξε το κέρατο. Έχω ακούσει και για άλλους ότι κερατώνουν και δε συγκινήθηκα. Είπαμε κατανοώ  ότι είναι πολύ δύσκολο να είσαι όλη σου τη ζωή με έναν άνθρωπο. Οι  πειρασμοί είναι πολλοί.. Εντάξει άνθρωπος είσαι έκανες ένα λάθος. Αλλά στη προκειμένη περίπτωση δε μπορεί να το χωρέσει το κεφάλι μου. Πώς ένας άνθρωπος που είναι τόσο "ερωτευμένος", "καλός" και "ζηλευτός" μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Με τόση απερισκεψία. Τόσο ελαφρά τη καρδία. Πως μπορεί μετά να τη κοιτάει στα μάτια. Πως θα συνεχίσουν τη κοινή τους ζωή "για πάντα" αφού κώλωσε από την αρχή. 

Ξενέρωσα με τους άντρες. 

Σκέφτηκα αφού το κάνει και αυτός τότε το κάνουν όλοι. Είχα πιστέψει γαμώτο στο παραμύθι της τέλειας οικογένειας που μου είχε πουλήσει. Μου κατέστρεψε ένα ιδανικό. Από χθες που μου το σφυρίξανε έχω αρχίσει να υποψιάζομαι τους πάντες. Σκέφτομαι ποιος από τους γνωστούς μου μπορεί να έχει κερατώσει τη κοπέλα του και να μην μου το έχει πει. Και δυστυχώς υποψιάζομαι αρκετούς...



Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Επιστροφές αλλά ευτυχώς όχι καταστροφές!

Επιστρέψαμε! Γεμάτες ενέργεια, όρεξη και διάθεση. 

Σας έχει τύχει ποτέ να φύγετε για ένα Σαββατοκύριακο και να νιώθετε ότι έχετε φύγει για δέκα μέρες? Αυτό ένιωσα και εγώ.. Ηταν ένα μεγάλο και όμορφο Σαββατοκύριακο. Το Ναύπλιο ήταν πανέμορφο και ο καιρός σύμμαχος μας. Εδώ να αναφέρω ότι το Ναύπλιο δεν είναι και η σοφότερη επιλογή για γυναικοπαρέα καθώς είναι φωλιά ζευγαριών. Έτσι εάν έχεις διάθεση να φλερτάρεις κινδυνεύεις να μείνεις καραφλή! Πάλι καλά που εμείς δεν είχαμε τέτοια διάθεση γιατί δεν είμαστε τέτοια κορίτσια!

Το δωμάτιο που μέναμε ήταν το Φιλύρα το οποίο ήταν στο κέντρο της παλιάς πολής και μας βόλεψε πολύ! Μπορεί το δωμάτιο να ήταν ισόγειο και να είχε λίγη φασαρία (είπαμε είναι κεντρικό) αλλά ήταν πολύ άνετο, καθαρό και οικονομικό.  

Το Ναύπλιο είναι τόσο όμορφο και γραφικό με τα παλιά του σπιτάκια και τα πλακόστρωτα δρομάκια. Έχει μαγαζιά για όλα τα γούστα,  μπαράκια, ταβέρνες , παγωτατζίδικα και ένα ζαχαροπλαστείο με ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ προφιτερόλ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι τα μαγαζιά τους. Ειδικά τα μαγαζιά με ρούχα είχαν πολύ ιδιαίτερα κομμάτια.

Εμείς κάναμε τις απαιτούμενες βόλτες στην παλιά πολή, ήπιαμε καφέ στην Πλ. Συντάγματος, επισκεφτήκαμε τον Άγιο Σπυρίδωνα εκεί που δολοφόνησαν τον Καποδίστρια, πήγαμε με το καραβάκι στο Μπούρτζη, ανεβήκαμε (με το αυτοκίνητο) στο Παλαμήδι και κυρίως κουβεντιάζαμε. Γλώσσα δε βάλαμε μέσα...Τα είπαμε όλα. Για τους πρωήν , τους νυν , τους επόμενους... Τα εξαντλήσαμε όλα.

Μιλάγαμε στο ξενοδοχείο, μιλάγαμε όταν πηγαίναμε για ούζα και ουζομεζέδες, μιλάγαμε καθώς περπατούσαμε εώς την Αρβανιτιά για να μεταβολίσουμε το ούζο που μας είχε κάνει να την ακούσουμε,  μιλάγαμε όταν τα πίναμε στα μπαρ.. Ανεξάντλητες!!! Είναι τρομαχτικό το πόσα θέματα μπορούν να βρούν να συζητήσουν τρεις γυναίκες!

Το βράδυ βγαίναμε στα μαγαζιά του Ναυπλίου. Και όταν λέω στα μαγαζια το εννοώ γιατί γυρνούσαμε τρία κάθε βράδυ μπας και βρούμε κανένα να μας αρέσει. Πολύ ψόφια τα πράγματα. Το πρώτο μαγαζί που πήγαμε μας άρεσε πολύ ,  Βάτραχος λεγότανε, αλλά κάποιο πρόβλημε με τον εξαερισμό του είχε και δεν αντεχότανε η ζέστη που έκανε εκεί μέσα. Μετά βγήκαμε έξω αλλά δεν ακουγότανε ούτε καν η μουσική οπότε υπήρχε σοβαρός κίνδυνος να κοιμηθούμε όρθιες και έτσι φύγαμε. Κάποιος μας είχε πει ότι στα μαγαζιά της παραλίας έχει τζέρτζελο οπότε είπαμε να πάμε εκεί. 

Εκεί πήγαμε στον Άβακα. Ένα μαγαζί που μάζευε κόσμο αλλά τι κόσμο? Ο καλύτερος είχε βγει χθες από τη φυλακή! Εμείς αναγκαστικά ήπιαμε ένα ποτό εκεί γιατί ο μετρ-πόρτα είχε διώξει με πολύ "ευγενικό" τρόπο μια άλλη παρέα για να μας βρει εμάς καλό σημείο στο μπαρ.Οπότε και εμείς θέλαμε δε θέλαμε το ήπιαμε το ποτάκι μας και ευτυχώς φύγαμε αναίμακτα από εκεί μέσα λίγο αργότερα! Στεναχωρήσαμε βέβαια τον φίλο μας τον Λεωνίδα (τον μετρ-πόρτα ντε) τον οποίο δε τον λέγανε έτσι αλλά επειδή μας είχε πει ότι είναι από τη Σπάρτη εμείς τον φωνάζαμε Λεωνίδα. Εντελώς χαζές ξέρω...

Μετά όμως δε νυστάζαμε και η απογοητευση μας δεν ήταν αρκετή οπότε είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας και σε άλλο ένα μαγαζί που απ΄ έξω φαινόταν ότι είχε κέφι. Μπήκαμε λοιπόν στο 3 sixty το οποίο ήταν ένα κυριλέ μαγαζί με σερβιτόρους και μπάρμαν με ποδιές  που έπαιζε Πάολα!! Σας αφήνω ένα λεπτό να το φανταστείτε. Μέσα ήταν τίγκα στους άντρες.Οι οποίοι ήταν ο ένας ομορφότερος από τον άλλον (ειρωνικό σχόλιο). Το κακό βέβαια δεν ήταν αυτό αλλά το ότι γενικά μέσα δεν κουνιόταν φύλλο. Αγαλματάκια ακούνητα μέρα ή νύχτα! Το ξέρω ότι γενικά στην επαρχία οι άνθρωποι δε χορεύουν στα μπαρ (τουλάχιστον στη δική μου πόλη) αλλά αυτοί ήταν τελείως ασυγκίνητοι από τη μουσική. Το μπαρ των ζωντανών νεκρών! Έτσι βαρεθήκαμε και εκεί γρήγορα και πήγαμε για ύπνο..

Όχι τίποτα άλλο αλλά μου την έσπασε και ο Θ που κοπρογύρναγε μέχρι τις 5 το πρωί στην Καρύτση και μετά μας δούλευε ότι είμαστε γριές και πήγαμε για ύπνο νωρίς!

Την επόμενη μέρα το πλάνο έλεγε να πάμε για μπάνιο στο Λουτράκι αλλά τελικά βαρεθήκαμε να βάλουμε μαγιώ και πήγαμε μόνο για φαγητό..Μετά γύρισα σπιτάκι μου, ανανεωμένη και ξεκούραστη στην αγκαλιά του Θ ο οποίος μετά από όσα είχα δει  μου φαινόταν πιο κούκλος από ποτέ!!!!

Πάντως όση ώρα είμασταν στο Ναύπλιο δε μπορούσα να σταματήσω να φαντάζομαι το πώς θα ήταν εάν τελικά είχε επιλεχθεί το Ναύπλιο για πρωτεύουσα της Ελλάδας. Κατά πάσα πιθανότητα θα είχε ενωθεί με το Άργος. Η Βουλή θα μπορούσε να είναι στο Μπούρτζι. Έτσι δε θα χρειαζόμασταν και τόσα ματ γυρω γύρω από τη Βουλή ενώ το Παλαμίδι θα ήταν η νέα μας Ακρόπολη!!

Ευτυχώς όμως το Ναύπλιο γλίτωσε τη ρετσινιά της πρωτεύουσας και στέκεται εκεί όμορφο και  αγέρωχο, βγαλμένο μέσα από βιβλίο Ιστορίας. Να μας διδάσκει πως κάποτε οι πόλεις ήταν όμορφες και εάν εμείς το θέλουμε μπορούμε να τις διατηρήσουμε έτσι.