Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2014

Η κλήση σας προωθείται...

Μην ακούσω άλλο ένα τουτ σήμερα θα σκοτώσω άνθρωπο. Ο Θ έπρεπε να κάνει κάποιες εξετάσεις σε δημόσιο νοσοκομείο και έπρεπε να κλείσει ραντεβού. Πήρε μια-δυο φορές τηλέφωνο, μετά βαρέθηκε και σκέφτηκε "ποιον να αγγαρέψω να κλείσει το ραντεβού?" Τον μαλάκα... Οπότε ο κλήρος έπεσε σε μένα  να πάρω τηλέφωνο σε δημόσιο νοσοκομείο για να κλείσω ραντεβού άμεσα! 

(αλλάζουμε παράγραφο , για να σας δώσω το χρονικό περιθώριο να γελάσετε δυνατά, να κάνετε χαρωπά τα δυο μου χέρια και τα λοιπά)

Πράξη πρώτη

Παίρνω τηλέφωνο.... Τουτ, τουτ από την άλλη άκρη της γραμμής. Ξαναπαίρνω τηλέφωνο. Τουτ τουτ. Ξαναματαπαίρνω. Χτυπάει!!!! (ενθουσιασμός) Αλλά δεν το σηκώνει κανείς. (απογοήτευση) Που πήγε οεο εκείνος που πριν ένα λεπτό μίλαγε? Ξαναματαξαναπαίρνω. Χτυπάει και απαντάει  μια κυρία. (πυροτεχνήματα) Κλείνω ραντεβού για την επόμενη Τρίτη (δάκρυα χαράς κυλάνε από τα μάγουλα μου).

Πράξη δεύτερη

Πρέπει να κλείσω ραντεβού και στο παθολογικό τμήμα στο ίδιο νοσοκομείο αλλά αυτή τη φορά πρέπει να πάρω τηλέφωνο ένα τετραψήφιο νούμερο. Μου απαντάει ένας εξυπηρετικότατος τηλεφωνητής ο όποιος με ρωτάει κάποιες πολύ έξυπνες ερωτήσεις τις όποιες απαντάω κοφτά με καθαρή φωνή. Οι συνάδελφοι μου με κοιτάνε και νομίζουν ότι έχω πάθει εγκεφαλικό καθώς οι απαντήσεις μου "πρωινά, πρωινά, ναι, ναι, παθολογικό" δε βγάζουν νόημα. Μετά από μια "καταπληκτική" συζήτηση με ρωτάει ο κύριος ρομπότ "πείτε μου ποιο νοσοκομείο θέλετε". "Ευαγγελισμός" απαντώ εγώ. "Δε σας άκουσα" απαντάει αυτός. "Ευαγγελισμός" ξαναλέω εγώ. "Δε σας άκουσα" απαντάει ξανά αυτός. "ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ γαμώ το κέρατο μου" φωνάζω εγώ και βλέπω κεφάλια να γυρνάνε προς τη μεριά μου. "Ευαγγελισμός" ξαναλέω σιγά και ο κος ρομπότ απαντάει "μάλιστα, σας συνδέω με το τηλεφωνικό κέντρο". Και γιατί καρδιά μου δε με συνέδεες από την αρχή να γλιτώναμε και τα υπογλώσσια?

Πράξη τρίτη

Πρέπει να κλείσω ραντεβού και με ψυχίατρο. Στον Ευαγγελισμό μου κλείνουν για μετά από 2 μήνες. Άντε τώρα να έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι να σκοτώσεις κάποιον και να θες βοήθεια. Μέχρι να έρθει το ραντεβού σου τον έχεις σκοτώσει και έχεις εξαφανίσει και το πτώμα. Μετά σκέφτομαι το Αιγινήτειο. Δε μπορεί, ψυχιατρικό νοσοκομείο είναι, θα έχει περισσότερα ραντεβού. Παίρνω τηλέφωνο.Τουτ, τουτ. Τουτ, τουτ. Τουτ, τουτ. Τουτ, τουτ.Τουτ, τουτ. Τουτ, τουτ. Τουτ, τουτ.Τουτ, τουτ. Τουτ, τουτ....Μιλάει συνεχώς και ακαταπαύστως! Κάνω εισπνοές-εκπνοές. Ξαναπαίρνω! Καλεί!!! Δεν προλαβαίνω να πω τι θέλω και μου το κλείνει στα μούτρα. Μου έρχεται να βγω έξω να πάρω ταξί, να πάω στο Αιγινήτειο  να βρω αυτόν που μου το έκλεισε, να του κοπάνησω το τηλέφωνο στο κεφάλι και μετά να κάτσω ήσυχα ήσυχα να μου φορέσουν τον ζουρλομανδύα. Τελικά δεν το κάνω και μετά από 3.000 τουτ τουτ κατάφερα και έκλεισα ραντεβού και εκεί! Ηθικό δίδαγμα: Εάν νιώθετε ότι τα νεύρα σας δεν είναι και πολύ καλά, μην πάρετε τηλέφωνο σε ψυχιατρική κλινική. Θα σας αποτελειώσουν!

Πράξη τέταρτη

Παίρνω τηλέφωνο τον Θ για να του πω τα ευχάριστα. Τουτ, τουτ....Θα τον σκίσω σκέφτομαι και κλείνω το τηλέφωνο. Για τον Θεό, όχι άλλα τουτ τουτ!!! Μετά από κανά δεκάλεπτο με παίρνει εκείνος! "Έλα, κατάφερες να κλείσεις ραντεβού? Μπράβο! Μόνο Τρίτη να μην είναι , με πήρανε μόλις για μια δουλειά!"

Κλαίω............... 
Με λυγμούς.....................

Πάλι από την αρχή!

Πράξη πρώτη 
.................
..................
Πράξη δεύτερη
......................
.................
Πράξη τρίτη
............................
........................



Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Πειράζει που είμαι μεγάλη Firmoo, πειράζει??

Όταν ήμουνα πιτσιρικάκι ήθελα να φοράω γυαλιά. Όχι να τα φοράω πάντα. Απλά μου άρεσε που έβλεπα μεγαλύτερους να φοράνε γυαλιά για να διαβάσουν και ήθελα και εγώ να μπορώ να βάζω-βγάζω γυαλιά και να το παίζω σοφή. Μετά έμαθα ότι αυτό λέγεται πρεσβυωπία και είναι αυτό που λένε "ου γαρ έρχεται μόνον" κουνώντας περίλυπα το κεφάλι. Τα χρόνια περάσαν και κάπου εκεί στο λύκειο μια συμμαθήτρια αγόρασε γυαλιά γιατί είχε ανεβάσει μυωπία. Όλες στη σειρά δοκιμάσαμε τα γυαλιά να δούμε εάν μας πηγαίνουν. Εμένα δε μου πήγαιναν αλλά για ένα περίεργο λόγο με αυτά έβλεπα καλύτερα. Το ίδιο απόγευμα πήγαμε οφθαλμίατρο και μέσα σε δυο μέρες είχα να μοστράρω τα καινούρια μου γυαλιά στην τάξη. Και το καλύτερο δε χρειαζόταν να τα φοράω συνέχεια παρά μόνο στον πίνακα. Οπότε τα είχα πάνω στο θρανίο μου, τα έβαζα τα έβγαζα και επιτέλους το έπαιζα σοφή...

Την εποχή εκείνη τα γυαλιά δεν ήταν μόδα. Δεν υπήρχε άνθρωπος, που να έχει σώας τας φρένας, και να φοράει γυαλιά  απλά για στυλ. Όποιος φορούσε γυαλιά ήταν στραβούλιακας, τζαμαρίας, φυτό και άλλα χαριτωμένα. Ευτυχώς εγώ είχα λίγη μυωπία οπότε τα γλίτωσα όλα αυτά τα "γλυκούτσικα" καθώς δε φορούσα ποτέ τα γυαλιά έξω. Αυτό βέβαια είχε σαν αποτέλεσμα, ειδικά αργότερα που η μυωπία μου είχε αρχίσει να ανεβαίνει, να κάνω διάφορα τραγελαφικά. Να μη χαιρετάω κόσμο που συναντούσα στον δρόμο γιατί απλά δεν τους έβλεπα ή να χαιρετάω κόσμο που δεν τους ήξερα γιατί νόμιζα ότι τους ξέρω. Η κατάσταση όσο μεγάλωνα και άρχισα να γκομενίζω χειροτέρευε. Έβλεπα κάποιον απέναντι και μου φαινόταν κούκλος, τον κοίταζα, με κοίταζε, με πλησίαζε και .... πανούκλος!Και άντε τώρα να ξεφορτωθείς τον τύπο που αποδεδειγμένα φλέρταρες όλο το βράδυ. Τι να του πεις? "Sorry μάνα μου αλλά έχω μυωπία και δε σε είχα δει καλά"; Για να μην αναφέρω τις στιγμές που μπορεί να με κοίταζε κάποιος πραγματικά ωραίος και να τον έχασα λόγω στραβομάρας. Έτσι καθώς είχα αυτά τα σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσω αποφάσισα να βάλω φακούς.  Η στιγμή που έβαλα φακούς ήταν μαγική. Ήταν σαν κάποιος να μου κούνησε ένα εικοσάευρω μπροστά από τα μάτια και ξαφνικά να έφυγε το σύννεφο. Έβλεπα επιτέλους χωρίς ομίχλη!

Το ίδιο βράδυ , εγώ και οι φακοί μου, βγήκαμε να το γλεντήσουμε. Για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ εγώ έγινα λιάρδα. Έχοντας καταλάβει ότι πια δεν το 'χω και ότι το σημείο που ήμουν οκ ήταν τρία ποτά πριν, άρχισα να αγχώνομαι για το πώς θα βγάλω τους φακούς. Ξεμέθυστη και μου φαινόταν βουνό, φαντάσου μεθυσμένη. Άρχισα λοιπόν να παρακαλάω έναν φίλο μου που φορούσε χρόνια φακούς να πάμε στην τουαλέτα να μου τους βγάλει. Πάμε λοιπόν στις γυναικείες τουαλέτες και εκεί ακολούθησε διάλογος που θα πρωταγωνιστούσε άνετα στο dark room του Θέμου.

Φίλος: Δεν το έχω ξανακάνει ποτέ αυτό σε άλλον.
Εγώ: Έλα δεν είναι τίποτα
Φίλος: Φοβάμαι μη σε πονέσω.
Εγώ: Από το να το κάνω μόνη μου καλύτερα να το κάνουμε μαζί. Οι φίλοι για αυτό είναι.
Φίλος: Κάτσε ακίνητη θα στον βγάλω τώρα.
(Ησυχία)
Εγώ: Μ' αρέσει που έβγαλα τα μάτια μου μαζί σου...

Από τότε πρόβλημα με τους φακούς δεν είχα. Ίσα ίσα αγάπη θα χαρακτήριζα τη σχέση που δημιουργήθηκε. Δεν τους αποχωρίζομαι ποτέ. Τα τελευταία γυαλιά που είχα φτιάξει με ζάλιζαν πάρα πολύ (έχει κανείς άλλος το ίδιο πρόβλημα?) και έτσι και εγώ τα φορούσα μόνο μέσα στο σπίτι και στην τηλεόραση. Επειδή όμως όποτε τα φορούσα συνήθως ήμουν ξάπλα, που σημαίνει ότι μετά από λίγο κοιμόμουν αγκαλιά με αυτά, τα έχω κάνει σαν ανάποδο σίγμα. Από το δεξί φακό βλέπει το μάτι μου και από τον αριστερό το φρύδι μου. 

Πλέον όμως τα γυαλιά είναι μόδα και έτσι αποφάσισα να πάρω καινούρια γυαλιά τα οποία θα τα προσέχω περισσότερο. Και πάνω που είμαι σε αναζήτηση νέων γυαλιών, τσουπ μου έρχεται μήνυμα από τη FIRMOO να μου κάνουν δώρο ένα ζευγάρι γυαλιά. Την εταιρεία την ήξερα αλλά η αλήθεια είναι ότι φοβόμουν να παραγγείλω γυαλιά από το ίντερνετ. Έχω δύσκολο πρόσωπο και σχεδόν κανένα ζευγάρι δε μου κάνει. Παρόλα αυτά δεν είχα τίποτα να χάσω και έτσι μπήκα στο site για να κάνω την παραγγελία μου. Αρχικά ήθελα να τα πάρω όλα. Μετά συγκρατήθηκα, διάλεξα τρεις σκελετούς, ανέβασα πανεύκολα μια φωτογραφία μου έτσι ώστε να δοκιμάσω εικονικά τα γυαλιά και τελικά διάλεξα το παρακάτω ζευγάρι:


Όλα αυτά έγιναν Δευτέρα. Τρίτη το είχα κιόλας μετανιώσει. "Μωρέ σαν μπούφος θα είμαι. Πολύ μεγάλα είναι" σκεφτόμουν. Δεν πρόλαβα να πανικοβληθώ και να τα ακυρώσω,  την Παρασκευή ένας κούριερ μου χτύπαγε τη πόρτα. Τα γυαλιά μου είχαν φτάσει, κιόλας! Από Αμερική!!! Και παραδόξως δεν είμαι σαν μπούφος. Μου πάνε και είναι και ιδιαίτερα. Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι η ποιότητα τους. Δε μοιάζουν φθηνά παρόλο που είναι (39$). 

Εάν λοιπόν θέλετε να αγοράσετε και εσείς γυαλιά, μια πολύ καλή και οικονομική λύση είναι να τα παραγγείλετε από την FIRMOO. Ειδικά με τη προσφορά που ισχύει για το δωρεάν πρώτο ζευγάρι γυαλιών δε βλέπω καν τον λόγο να μη δοκιμάσετε. Το μόνο που θα πληρώσετε είναι τα μεταφορικά για Ελλάδα που είναι περίπου 18€.




ΥΓ1: Εάν σας φάνηκε διαφημιστικό αυτό το ποστ είναι γιατί είναι.

ΥΓ2: Δε διαφημίζω ποτέ κάτι που δε μου αρέσει.

ΥΓ3: Εάν, εάν λέω, έχετε για παράδειγμα μια βιομηχανία γάλακτος βρε αδερφέ και θέλετε να διαφημιστείτε στείλτε μου εμένα ένα κεσέ γιαούρτι και εγώ θα πράξω αναλόγως.... Ω ναι, πουλάω φθηνά το τομάρι μου!

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Αγάπη , νομίζεις ότι πάχυνα????

Οι άνθρωποι που παραδοσιακά είναι αδύνατοι έχουν πολύ πλάκα άμα παχύνουν. Αρχικά, τους παίρνει πολύ καιρό να συνειδητοποιήσουν το γεγονός ότι πάχυναν. Μπορεί όταν πάνε να φορέσουν το παντελόνι τους να μην κουμπώνει αλλά η πρώτη σκέψη είναι "έλα μωρέ είναι φρεσκοπλυμένο". Μετά, μπορεί να πετάνε λίγο τα παχάκια αλλά "να μωρέ το έχω καιρό και μάλλον έμπασε στο πλύσιμο". Και ο κατάλογος με τις δικαιολογίες είναι μακρύς!

Έτσι την πάτησα και εγώ. Ο συνδυασμός Χριστουγέννων και μίας βλάβης στη ζυγαριά με οδήγησαν στο σήμερα.. Το πρώτο χτύπημα ήρθε πριν μια εβδομάδα. Είχαμε πάει στο σπίτι ενός φίλου και μας έλεγε ότι θα ξεκινήσει δίαιτα για να χάσει 20 κιλά. Εγώ για να τον εμψυχώσω ξεκίνησα τα "Πω, πω 20 κιλά! Είσαι τρελός? Πως γίνεται αυτό? Χαράς στο κουράγιο σου. Ούτε στον εχθρό μου... Εδώ εγώ λίγα κιλά θέλω να χάσω και δε μπορώ". Σε αυτό το σημείο ένας παραδοσιακά αδύνατος άνθρωπος περιμένει τον άλλον να πει " Τι λες μωρέ? Θες και εσύ να χάσεις? Πού? Είσαι τέλεια. Είσαι ιδανική" κτλ... Όταν όμως αντί για αυτό ακούει "Έλα μωρέ? Πόσο θες να χάσεις? 5 κιλά? Σιγά". Τότε τρώει φρίκη... "Πέντε κιλά??? Εγώ σκεφτόμουν το πολύ τρία? Έχω παχύνει? Οχι πείτε μου, έχω παχύνει?". Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι πάντα , όχι.

Το δεύτερο χτύπημα  ήρθε την Παρασκευή. Έχουμε βγει με φιλικό ζευγάρι και έχουμε πιάσει συζήτηση περί ρούχων. Μας λέει ο φίλος ότι πήγε να αγοράσει ένα τζιν από τα Pull and Bear και ότι δεν του κάνανε γιατί είναι χαμηλοκάβαλα και για κάτι ποδαράκια τόσα δα. "Εμ, που πας ρε Καραμήτρο" του λέω με τη μελιστάλαχτη φωνούλα μου "τα αγοράκια πλέον είναι αδύνατα. Δεν είναι σαν εσάς ρε γεροξούρες να κρέμονται τα γεροντοπάχια". "Τα αδύνατα αγοράκια θέλουν και αδύνατα κοριτσάκια" μου απαντάει αυτός αμέσως και μας κοιτάει λοξά εμένα και τη φίλη μου. "Η Χαρά είναι πολύ αδύνατη" λέω εγώ. "Δεν το 'πα για τη Χαρά" μου απαντάει αυτός και μου έρχεται ο ουρανός σφοντύλι. Γιατί όταν υπάρχουν δύο λύσεις και η μία απορρίπτεται, τι μένει??? Η Χριστίνα!!

Τρίτη και φαρμακερή. Κυριακή απόγευμα λέμε με τον Θ να πάμε μια βόλτα. Έχω βάλει ένα πολύ χαριτωμένο φόρεμα σε άλφα γραμμή. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και κάτι δε μου πάει καλά. Πάω στον Θ και τον ρωτάω "Σ' αρέσει? Μήπως με παχαίνει?". Ο Θ με βλέπει και σκάει στα γέλια. "Τι έχεις βάλει από κάτω? Έχεις χαζέψει?" Από το βλέμμα μου καταλαβαίνει ότι δεν έχω βάλει κάτι για να του κάνω πλάκα αλλά αυτό που είναι εκεί είναι παραπανίσια κιλά!! "Πολύ ωραίο είναι" συνεχίζει αμέσως μετά προσπαθώντας να μαζέψει τα αμάζευτα...

Και τώρα σας ερωτώ τι να κάνω που στο άκουσμα της λέξης δίαιτας μου έρχεται να πιάσω τον Παρλιάρο να τον μαγειρέψω και μετά να τον φάω? Την προηγούμενη φορά που έχασα 5 κιλά ήταν όταν έκανα το μεταπτυχιακό και δεν προλάβαινα να φάω. Τι να κάνω όμως που βαριέμαι να διαβάσω για να ξανακάνω μεταπτυχιακό? (Άσε που δε μου περισσεύουν και πέντε χιλιάρικα). Σας ερωτώ! Τι να κάνω?








Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2014

Κυριακή , γιορτή και σχόλη να 'ταν η ζωή μας όλη...

Και μη πεταχτεί κανείς και πει ότι αργία μήτηρ πάσης κακίας, τον τσουρομάδισα....

Χόρτασα καθισιό αυτά τα Χριστούγεννα. Φαγητό, ξάπλα και ύπνο. Για πρωτοχρονιά πήγαμε στα μέρη μου, κολλήσαμε και άδεια και καθίσαμε μια εβδομάδα. Η μαμά μου είναι η κλασσική Ελληνίδα μάνα. Όχι αυτή με το ζακετάκι, η άλλη που άμα δε φας μέχρι να πεις έλεος είσαι άρρωστος και μάλλον θα πεθάνεις. Χρόνια τώρα οι φίλοι μου όταν τη γνωρίζουν αναρωτιούνται πώς καταφέρνουμε τα τέσσερα παιδιά της και παραμένουμε αδύνατα. Έχω καταλήξει πως κυριαρχεί το αίσθημα της αυτοσυντήρησης:

Μαμά: Θες ένα μελομακάρονο?
Εσύ: Όχι, έχω φάει.
Μαμά: Θες ένα κουραμπιέ?
Εσύ: Όχι, είμαι σκασμένη σου είπα.
Μαμά: Θες να σου καθαρίσω ένα φρούτο?
Εσύ: Όχι.
Μαμά: Θες ένα ..?
Εσύ: Όχι.
Μαμά: Θε.........?
Εσύ: ΟΧΙ!!!!!!!!!

Και εάν εξαιρέσεις την παραπάνω συζήτηση που κάνεις πρωί, μεσημέρι,βράδυ σαν αντιβίωση τότε περνάς υπέροχα. Γιατί τα παπλώματα μυρίζουν μανούλα. Γιατί κάθε γωνιά κρύβει αναμνήσεις. Και γιατί κάθε άνθρωπος είναι τόσο μα τόσο αγαπημένος.

Η παραμονή πρωτοχρονιάς είναι η αγαπημένη μου γιορτή. Είναι από τις ελάχιστες φορές που η τραπεζαρία στρώνεται με σεταρισμένα πιατικά.  Η στιγμή που όλοι μαζευόμαστε γύρω από το καλό τραπέζι. Το τελετουργικό είναι ίδιο τόσα χρόνια και όμως δεν το βαριέμαι ποτέ. Πρώτα τρώμε και φλυαρούμε ασταμάτητα όλοι μαζί. Βαβούρα να υπάρχει και όλα καλά. Μισώ τα βουβά τραπέζια. Το όταν τρώμε δε μιλάμε είναι η χειρότερη έκφραση που μπορώ να ακούσω. Η ώρα του φαγητού στη δική μας οικογένεια ήταν πάντα ώρα πανικού. Ήμασταν και πολλοί οπότε από μια βλακεία να έλεγε ο καθένας είχαμε θέματα να συζητάμε για εφτά μεσημέρια. Και πάντα συζητάγαμε. Από το να σχολιάσουμε τη θεία τη Μαριγώ και να θυμηθούμε το προπέρσινο καλοκαίρι και την τούμπα του μπαμπά, μέχρι το πως χτίστηκαν οι πυραμίδες και εάν υπάρχει Θεός. Όλα μπορούσαν να συζητηθούν. Χωρίς σειρά, ανάκατα, με φασαρία, διαφωνίες και συχνά πυκνά καυγάδες...

Έτσι και φέτος φάγαμε ,ήπιαμε το κρασί του μπαμπά, συζητήσαμε τα ίδια θέματα, ακούσαμε για χιλιοστή φορά την ιστορία για το πώς ο παππούς πήρε απολυτήριο δημοτικού στα 40 και διάφορα άλλα οικογενειακά μας κλισέ τα οποία κατέληξα ότι υπεραγαπώ. Και μέσα σε όλα, η ανιψιά μου να μας φωνάζει "κάντε ησυχία, δεν ακούω τα καμπανάκια του Άη Βασίλη". Πόσο υπέροχη η παιδική αναμονή του Άη Βασίλη. Θυμάμαι και εγώ τον περίμενα πάντα με ανυπομονησία. Καθόμουν για ώρες κάτω από το δέντρο και ορκιζόμουν ότι φέτος θα καταφέρω να τον δω. Δε ξέρω πώς το κάνανε αλλά πάντα τα δώρα ερχότανε μαγικά. Εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μου. Εγώ ορκιζόμουν πως δεν είχα κλείσει τα μάτια μου ούτε λεπτό και οι γονείς μου χασκογελούσανε...Ακόμα χασκογελάνε όταν τους ρωτάω πώς καταφέρνανε και δεν τους πιάσαμε στα πράσα.

Η ανιψιά μου φέτος είχε ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη ένα παιχνίδι φαντασμάτων. Η μαμά της ξέροντας για το τι κλασομπανιέρα πρόκειται έκανε τα πάντα για να την μεταπείσει. Αμετάκλητη αυτή όμως δήλωνε ότι δε θα το φοβάται το παιχνίδι και ότι είναι αυτό που θέλει. Κατά τις 10:00 χτυπάει το κουδούνι, ανοίγουμε την πόρτα και στο πλατύσκαλο είναι αραδιασμένα τα δώρα. "Ήρθε ο Αη Βασίλης", φωνάζει και στο μάτι έχει τη χαρά ανάμικτη με δέος για το θαύμα που βιώνει. Ανοίγει τη σακούλα της, βλέπει το παιχνίδι που είχε ζητήσει και φωνάζει "Το βρήκε. Ο Άη Βασίλης βρήκε το παιχνίδι που του ζήτησα". Γεμάτη χαρά το ανοίγει και βλέπει μέσα το πρώτο φαντασματάκι.

Ανιψιά:  "Ε, μαμά να το ανοίξουμε καλύτερα σπίτι μας."
Μαμά : Το φοβάσαι?
Ανιψιά: Όχι. Αλλά δεν κάνει να ανοίγουμε τα δώρα μας σε ξένο σπίτι.
Εγώ: Μήπως φοβάσαι αυτόν στο κουτί (είχε μια νεκροκεφαλή). Αυτός είναι καλός. Είναι ο Κοκαλιάρης.
Ανιψιά: Τότε γιατί γελάει σαν κακός?

Μετά από λίγο:
Ανιψιά: Έχω μια ιδέα. Να ανταλλάξουμε τα δώρα μας. Έλα (λέει στον μικρό αδερφό της) πάρε εσύ αυτό (του δίνει το κουτί) και εγώ θα πάρω το παιχνίδι σου...(ακολουθούν κλωτσομπουνίδια)
Εγώ: Δε σου αρέσει το δώρο σου?
Ανιψιά: Όχι, όχι , μου αρέσει πολύ.

Μετά από λίγο χτυπάει ξανά το κουδούνι. Ανοίγουμε την πόρτα και απ' έξω είναι αλλο ένα δώρο.

Εγώ: Ωχ, μάλλον ο Άη Βασίλης κατάλαβε ότι δε σου άρεσε το δώρο σου και σου έφερε άλλο.
Ανιψιά: Ωραία. Τώρα μπορούμε να πετάξουμε το άλλο μακριά .

Ανοίγει το δώρο και είναι γεμάτη χαρά.
Ανιψιά: Που κατάλαβε ο Άη Βασίλης ότι δε μου άρεσε το δώρο του?
Μαμά: Ο Άη Βασίλης είναι πνεύμα και τα ακούει όλα. Για αυτό σας λέω να είστε καλά παιδάκια όλον τον χρόνο.
Ανιψιά: -το σκέφτεται λίγο- Μα πώς είναι πνεύμα? Αφού εγώ τον γνώρισα. Γνώρισα και τη γυναίκα του στο Χριστουγεννιάτικο χωριό".
Μαμά: Νννννναι...Ώρα να κόψουμε βασιλόπιτα....