Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Πάει ο παλιός ο χρόνος. Πάει. Πάει.

Η Παραμονή πρωτοχρονιάς θα έπρεπε να ήταν αργία...

Πώς θα χαιρετήσω εγώ τον παλιό τον χρόνο παιδιά? Πώς θα κοιμηθεί στην καρδιά ο πόνος του χωρισμού? Πτώμα από την κούραση? Ξύπνια από τα χαράματα? 

Γέρε χρόνε φύγε τώρα
παει η δική σου η σειρά
ήρθε ο νέος με τα δώρα,
με άδεια και χαρά.


Αδικία απέναντι στον παλιό τον χρόνο! Αδικία που πρέπει άμεσα να διορθωθεί (μέσα στο 2014? ε? τι λέτε καταπληκτικέ υπουργέ εργασίας? ε? ε, υπουργούκο?).

Σας εύχομαι να έχετε όλοι μια όμορφη παραμονή πρωτοχρονιάς και μια  χαρουμενη χρυσή πρωτοχρονιά.

Μα πάνω από όλα σας στέλνω χίλιες ευχές για να πραγματοποιήσετε κάθε τρελό σας όνειρο μέσα στο 2014!



Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Τρίγωνα κάλαντα κέφι και χαρά...

Σε πέντε μέρες έχουμε Χριστούγεννα. Πώς_στον_γεροδιάολο_περνάει_έτσι_ο_καιρός?

Πριν λίγο συνηδειτοποίησα ότι μέχρι την Τρίτη που μας έρχεται πρέπει να έχω μαζέψει τα ωραιότατα μπογαλάκια μου και να φύγω για Christmas holidays (χαλαρώστε, στο χωριό θα πάμε). Σιγά τη συμφορά θα μου πείτε. Αλλά δεν είμαι καθόλου προετοιμασμένη. Άσε που βαριέμαι οικτρά. Άσε που πριν κανά μήνα είχα φτιάξει ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα με τα πράγματα που θα κάνω μέχρι τα Χριστούγεννα -που για στάσου μισό λεπτό, ναι , έχω δίκιο- δεν έχω κάνει τίποτα από αυτά. Λες να προλαβαίνω μέχρι την Τρίτη να πεταχτώ στη Βιέννη, μετά να πάω να δω τους δικούς μου και να φτιάξω για πρώτη φορά μελομακάρονα? Ναι, και εγώ χλωμό το κόβω....

Ο καιρός περνάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα που σημαίνει είτε ότι περνάω πολύ καλά είτε ότι περνάω τόσο βαρετά που έχω πέσει σε κώμα και δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Κατά τα άλλα είμαστε ήσυχα. Στολίσαμε το σπίτι, μελομακάρονα όπως θα καταλάβατε δε φτιάξαμε αλλά να 'ναι καλά η μαμά που μας έστειλε και πήγαμε και μια βόλτα στην στολισμένη Αθήνα. Λίγα πράγματα θα μου πείτε και θα συμφωνήσω. Τώρα γιατί εγώ νιώθω σαν τον Βέγγο, δε ξέρω... Αν με ρωτήσετε τί έκανα τον τελευταίο μήνα... Τίποτα, θα σας απαντήσω...

Πάντως φέτος για πρώτη χρονιά ένιωσα μεγάλη. Ήτανε Σάββατο και εμείς βαριόμασταν να βγούμε. Είχαμε ανάψει τα λαμπάκια στο δέντρο, είχαμε ανάψει και μερικά κεριά και καθήσαμε να δούμε μια ταινία στην τηλεόραση. Μετά από λίγο ο Θ σηκώθηκε και πήγε στο δωμάτιο. Δε ξερώ πώς αλλά εκείνη τη στιγμή ήμουν βέβαιη ότι σε λίγο θα έρθει το παιδί μας και θα μου ζητήσει γάλα με κουλούρια...Κοίταξα με τρόμο πίσω μου και ανακουφίστηκα βλέποντας πώς είμαστε μόνο εμείς οι δυο. Μετά κοίταξα το δέντρο, μετά το σπίτι και τότε το συνειδητοποίησα. Μένω σε ένα σπίτι δικό μου, μένω με τον φίλο μου και  έχουμε δέντρο χριστουγεννιάτικο. Στολισμένο, με λαμπάκια (ευτυχώς όχι φάτνη)....

 Είμαι ενήλικας! Είμαι ένας σοβαρός οικογενειάρχης! Με τρόμο φώναξα στον Θ:

Χ: "Είμαι μια σοβαρή οικογενειάρχισσα"...
Θ: "Αρχίδια είσαι...."



Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Τούτοι οι μπάτσοι που 'ρθαν τώρα...

Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ήμουνα στο Βόλο. Είχαμε πάει γιατί γιόρταζε ένας φίλος που μένει εκεί. Βγήκαμε , φάγαμε , χορέψαμε και δεν ανοίξαμε τηλεόραση όλο το Σαββατοκύριακο. Την Κυριακή φεύγοντας, στο αυτοκίνητο βάλαμε ραδιόφωνο "κλειστό το κέντρο, τώρα καίνε την Πατησίων, κατεβαίνουν την Αμαλίας" ήταν μερικά από αυτά που ακούγαμε από τον εκφωνητή με φωνή πολεμικού ανταποκριτή. Ποιοι κατεβαίνουν? Γιατί κατεβαίνουν? Τι έχει γίνει? Δεν είχαμε πάρει χαμπάρι. Δεν είχαμε μάθει ακόμα ότι την προηγούμενη μέρα εντελώς αναίτια ένα παιδάκι 15 χρονών είχε σκοτωθεί. Από σφαίρα. Στα Εξάρχεια. Λες και ήμασταν στην Τεχεράνη.

Τις επόμενες μέρες ακολούθησε πανικός. Όσοι δουλεύαμε κέντρο συνηθίσαμε τη μυρωδιά των δακρυγόνων και των καμένων κάδων. Δεξιότητα που αποδείχθηκε εξαιρετικά χρήσιμη για τα επόμενα χρόνια. Μετράγαμε σπασμένες τζαμαρίες και καμένες τράπεζες. Ένα νέο αντάρτικο είχε ξεκινήσει. Ήσουν  με αυτούς ή με τους δολοφόνους. Η αστυνομία χεσμένη κρυβόταν σε στενά με μόνη εντολή να μην εξαγριώνουν τα πλήθη. Και τα πλήθη αλώνιζαν...

Η Σταδίου μετά τα "Δεκεμβριανά" δε μπόρεσε να σταθεί ποτέ ξανά στο πόδια της. Τα μαγαζιά για τους επόμενους μήνες έκλειναν το ένα μετά το άλλο. Μερικά δεν άνοιξαν ποτέ μετά το ολοκαύτωμα. Μετά ήρθε η κρίση, οι πορείες, τα επεισόδια ξανά, η Marfin, η Πλατεία Συντάγματος. Και μετά όλα ξεχάστηκαν....

Φέτος θα είχε και πάλι πορεία. Επετειακή. Από το παράθυρο μου βλέπω μαθητές να διαδηλώνουν γεμάτοι οργή. Στο πεζοδρόμιο κατά πόδας τους ακολουθούν τα ματ. Ξαφνικά κάποιος τους πετάει έναν καφέ, άλλος ένας πετάει ένα άδειο μπουκαλάκι νερό. Τα ματ στέκονται και καλύπτονται πίσω από τις ασπίδες τους. Οι μαθητές, οι οποίοι έχουν έρθει με καλυμμένα τα πρόσωπα, αρχίζουν να πλησιάζουν πετώντας νεράντζια. Τα ματ οπισθοχωρούν αρχικά. Μετά κάνουν ένα βήμα εμπρός, δέκα βήματα πίσω οι μαθητές. Τρία βήματα μπροστά οι μαθητές, ένα βήμα πίσω τα ματ. It takes two to tango...

Μετά από λίγο βλέπω μια φωτίτσα."Έλα ρε, πότε πρόλαβαν και την άναψαν;" αναρωτιέμαι και αμέσως παρατηρώ κάτι μεγάλους κύριους που δεν τους είχα δει εώς τότε να τρέχουν προς τη φωτιά. Βγάζουν τις φωτογραφικές και ξεκινάνε. Ελλείψει μεγάλων φωτιών καλή είναι και η φωτίτσα. Σε λίγο σβήνει. Τα ματ έχουν στρίψει διακριτικά στη γωνία, οι μαθητές έχουν οι περισσότεροι προχωρήσει εκτός από κάποιους που ψάχνουν για τελευταία νεράντζια. Και τότε ακούω "χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά...". Βρε καλώς τα τα παιδιά τα 40sth! Ίδιες φάτσες , ίδια συνθήματα...Χρόνια τώρα.... Σαν τους οπαδούς του  Παναθηναϊκού στον  αγώνα με τη Ceseka που φώναζαν "πουτάνας γιοι ολυμπιακοί". Όλα κολλάνε παντού σε αυτή τη χώρα...