Αεροπλάνα και βαπόρια!

Το δεύτερο ταξίδι μου με αεροπλάνο (μην αγχώνεστε δε θα σας ζαλίσω για πολύ ακόμα δεν έχω κάνει πολλά) ήταν για την Κέρκυρα. Είχαμε μια βάφτιση και θα πηγαίναμε για τριήμερο με τον Θ. Εγώ -τρομάρα μου- προσπαθούσα να τον πείσω ότι θα μας έρθει φθηνότερα να πάμε με το αεροπλάνο και ότι δεν αξίζει να χάσουμε δυο μέρες στον δρόμο με το αυτοκίνητο.Τελικά τον έπεισα και κλείσαμε τα αεροπορικά. Του Θ θα ήταν η πρώτη φορά που θα έμπαινε σε αεροπλάνο και έτσι εγώ προσπαθούσα να το παίζω δυνατή για να τον εμψυχώσω. Πήγαμε στο Ελ. Βενιζέλος μπήκαμε στο αεροπλάνο κάναμε τη γνωστή τελετουργία [τηλέφωνο σε αγαπημένους,σταυρό, μενταγιόν], απογειωθήκαμε, πετάξαμε και προσγειωθήκαμε. Τόσο απλά, χωρίς κανένα παρατράγουδο. Μόνο που στη διαδρομή ο Θ ήταν σφιγμένος σαν τσολιάς έξω από τη Βουλή. Είχαμε και κάτι τύπους από πίσω με κάτι ηλεκτρονικά μαραφέτια και μας ενημέρωναν ανά λεπτό στα πόσα πόδια πετάμε και με τι ταχύτητα πάμε! Ο Θ ήθελε πολύ να γυρίσει πίσω και να δαγκώσει κάποιον από αυτούς αλλά δε προλάβαμε γιατί σε μισή ωρίτσα φτάσαμε!

Τα παιδιά που βαφτίζαν το παιδάκι τους μας είχαν κλείσει ένα ωραιότατο ξενοδοχείο στο κανόνι με θέα τα αεροπλάνα που προσγειωνότανε. Αυτό ονομάζεται κακό χιούμορ! Τελικά στη Κέρκυρα περάσαμε ωραίοτατα και έφτασε η μέρα της αναχώρησης. Εκείνη τη μέρα για κακή μας τύχη είχε πάλι συννεφιά και ψιλόβροχο. Ο Θ από το πρωί είχε αρχίσει να κοιτάει τον ουρανό και να μελετάει τα σύννεφα. Είχε κάνει και μετεωρολόγος στο στρατό (κωλόβυσμα) και είχε πάρει σοβαρά τον ρόλο του Αρνιακού.

Πήγαμε λοιπόν στο αεροδρόμιο, δώσαμε τις αποσκευές μας και περιμέναμε να έρθει το αεροπλάνο για να επιβιβαστούμε. Τον Θ τον έβλεπα ότι δεν ήταν καλά αλλά δε του έδινα και πολύ σημασία. Μόλις ήρθε το αεροπλάνο και άρχισε να ξεκινάει η επιβίβαση ο Θ πετάγεται πάνω και μου λέει με το βλέμμα του τρελού "δε μπαίνω στο αεροπλάνο, εάν θες μπες μόνη σου". Βρε καλέ μου  σε μισή ώρα θα είμαστε Αθήνα προσπαθούσα να τον πείσω εγώ. Τίποτα, δεν άλλαζε γνώμη. "Κοίτα βγάζουν σακούλες σκουπιδιών από το αεροπλάνο" μου λέει. Δε ξέρω τι νόμιζε εκείνη την ώρα, μάλλον ότι πετάγανε τα πτώματα από την προηγούμενη πήση. Έτυχε να εμφνιστεί τότε στο χώρο προσγείωσης και ένα ασθενοφόρο και τον αποτελείωσε. Κανονική κρίση πανικού. Ευτυχώς τον είδε μια υπάλληλος και μας άνοιξε τη πόρτα για να βγούμε από τον χώρο αναμονής.

Στο γκισέ άλλο πανυγήρι. "Δε μπαίνουμε στο αεροπλάνο" λέει ο Θ στην υπάλληλο. Τι να πει και  αυτή η κακομοίρα μας ενημέρωσε ότι αυτό δε γινόταν γιατί είχαμε αποσκευές μέσα στο αεροπλάνο. Ο Θ πως δεν την έπιασε από το λαιμό!" Στείλτε τες μόνες τους τις αποσκευές και θα πάμε αυριο να τις πάρουμε".Ούτε αυτό όμως γινότανε για λόγους ασφάλειας και το μόνο που θα μπορούσε να γίνει ήταν να ψάξουν να βρουν τις βαλίτσες μας και να μην τις φορτώσουν. Αυτό όμως σήμαινε μισή ώρα καθυστέρηση για το αεροπλάνο! Φαντάζομαι τι βρίσιμο φάγαμε από τους υπόλοιπους επιβάτες! Εγώ όλη αυτή την ώρα σχεδόν δε μίλαγα. Από τα νεύρα μου μου ερχόταν να κλάψω. Το μόνο που ρώτησα όταν πια περιμέναμε να βρουν τις βαλίτσες μας ήταν για ποιο λόγο είχε έρθει το ασθενοφόρο. Τελικά είχε έρθει για να μεταφέρει ένα παιδάκι στην Αθήνα! Με το που το άκουσε ο Θ μετά είχα να τον παρηγορώ κιόλας. " Τι άνθρωπος είμαι εγώ, που καθυστερώ το αεροπλάνο και το παιδάκι πρέπει να πάει στην Αθήνα..."Δράμα!

Τελικά πήραμε ταξί από το αεροδρόμιο και προλάβαμε στο τσακ το τελευταίο λεωφορείο από Κέρκυρα. Οσο είμασταν στο καράβι συνειδητοποίησα ότι εάν είμασταν στο αεροπλάνο τώρα θα προσγειωνόμασταν Αθήνα και μου ήρθε να ξαναβάλω τα κλάμματα και να ταίσω τον Θ στα ψάρια! Τελικά κάναμε 8 ώρες για να ερθουμε με το ΚΤΕΛ στην Αθήνα. Ο οδηγός ήταν μουρλός και πήγαινε με 140 στο αντίθετο ρεύμα σε όλη τη διαδρομή. Τελικά το να ταξιδεύεις με το ΚΤΕΛ είναι πιο επικύνδυνο από το να ταξιδεύεις με αεροπλάνο.Στο δρόμο μας σταμάτησε η τροχαία και του έκοψε κληση. Αλλά επειδή υπάρχει θεός ο Θ καθόταν στη μοναδική χαλασμένη καρέκλα του λεωφορείου και δε μπορούσε να ρίξει την πλάτη της πίσω σε αντίθεση με όλους τους άλλους. Επίσης διπλά του καθόταν και ένας που βρώμαγε! Τελικά 6:00 το πρωί φτάσαμε Αθήνα και εγώ στις 07:00 έπρεπε να ξυπνήσω για να πάω για δουλειά.

Ευτυχώς σε όλη τη διαδρομή εγώ κοιμόμουν αλλά όποτε άνοιγα τα μάτια έβλεπα τον Θ να με κοιτάει και να μου λέει "συγνώμη..."!