Εύχομαι για το 2013...

Καλή Χρονιά για ένα δημιουργικό και ευτυχισμένο 2013!!

Το μόνο που εύχομαι για τη νέα χρονιά είναι να μου φέρει την ψυχική ηρεμία, την ελπίδα και τη σιγουριά που το 2012 έτσι εύκολα μου στέρησε! Το 2012 ήταν μια δύσκολη χρονιά για εμένα. Όχι για τους λόγους που πολλοί από εσάς ίσως την θεωρήσατε δύσκολη. Δεν απολύθηκα, ούτε έχασα κάποιον δικό μου αλλά πιέστηκα ψυχολογικά. Ένιωσα ότι η  τρέλα με την λογική χωρίζονται με  μια πολύ λεπτή κλωστούλα που είναι πολύ εύκολο να κοπεί. Ένιωσα ότι η κατάθλιψη δεν είναι κάτι μακρινό αλλά παραμονεύει πίσω από τη πόρτα. Και το χειρότερο συνειδητοποίησα ότι μάλλον είμαι επηρρεπής σε αυτήν λόγω κληρονομικότητας.

Είμαι κλειστή σαν άνθρωπος. Δείχνω ανοιχτή αλλά κατά βάθος είμαι κλειστή. Όταν κάποιος πάει να με πλησιάσει περισσότερο από ότι εγώ επιτρέπω, υψώνω έναν τοίχο και τον κρατάω απ' έξω. Από μικρή αυτό έκανα. Δεν ήθελα να μιλάω πουθενά για τα προβλήματα μου. Νόμιζα πως εάν τα έθαβα , εάν έκανα πως δεν τα βλέπω τότε αυτά θα εξαφανιζόταν. Μου ήταν πολύ δύσκολο να μιλήσω σε φίλους για ένα πρόβλημα μου ακόμα και για κάτι χαζό, τύπου γκόμενος. Ήθελα να δίνω την εντύπωση σε όλους ότι είμαι καλά. Δεν ήθελα κανέναν να με λυπάται. Πίστευα ότι ένα πρόβλημα μπορώ να το ξεπεράσω πιο εύκολα όταν δεν έχω τους άλλους να προσπαθούν να με παρηγορήσουν, θυμίζοντας το μου ξανά και ξανά. Το κακό βέβαια με αυτό τον τρόπο αντιμετώπισης προβλημάτων είναι ότι δε ξεπερνάς τα προβλήματα απλά τα συσσωρεύεις. Ε, το 2012 ήταν η χρονιά που ξεχείλισε το ποτήρι.

Δεν ήταν μόνο η σχέση μου με τον Θ που δοκιμάστηκε το 2012 αλλά και εγώ. Μπερδεύτηκα μέσα στις σκέψεις μου. Χάθηκα σε σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού μου. Τόσο σκοτεινά που δεν έβλεπα πουθενά φως. Το μόνο που ήθελα ήταν να ουρλιάξω, να δώσω μια κλωτσιά και να πάνε όλα στο διάολο. Αλλά γιατί? Ακόμα δεν έχω απαντήσει σε αυτό. Τι με έκανε να τα δω όλα αλλιώς. Τι με έκανε να τα βλέπω όλα μαύρα. Έβλεπα ανθρώπους να γελούν, να ονειρεύονται και αναρωτιόμουν πώς μπορούν. Γιατί αυτοί είναι χαρούμενοι και εγώ όχι.  Τι φταίει? Γιατί εγώ δε μπορώ να είμαι ευχαριστημένη με τίποτα.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με καυγάδες. Οι γονείς μου δεν τα βρίσκανε, αργότερα είχαν να αντιμετωπίσουν και διάφορα προβλήματα που προέκυψαν με τα αδέρφια μου και εγώ μεγάλωνα προσπαθώντας να μη δημιουργήσω άλλα προβλήματα. Να μην τους στεναχωρήσω άλλο. Τώρα που το σκέφτομαι όλες μου οι επιλογές γυρνούσαν γύρω από αυτό. Να μην κάνω κάτι που θα τους στεναχωρήσει. Ήθελα να ξέρουν ότι για μένα δεν πρέπει να ανυσηχούν, ότι είμαι "απροβλημάτιστη". Οτι όλα μου πηγαίνουν καλά. Ακόμα και το καλοκαίρι που χωρίσαμε με τον Θ δεν το είπα στον πατέρα μου για να μην τον στεναχωρήσω. Σε όλο αυτό το ψυχολογικό πατατράκ ήρθε να προστεθεί ότι εκείνοι νιώθαν ότι σε μένα μπορούν να βρουν παρηγοριά. Μου λέγαν τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν με τα αδέρφια μου, μου λέγαν τα παράπονα που είχαν ο ένας για τον άλλον. Ενιωσα ότι δε μπορώ να σηκώσω άλλα προβλήματα. Οτι ως εδώ ήταν, μπούχτισα. Βαρέθηκα να προσπαθώ βρω λύσεις σε αδιέξοδα που οι ίδιοι δε θέλανε να προσπεράσουν και τους το είπα. Η μητέρα μου μου ζήτησε συγνώμη και μου είπε ότι δεν είχε καταλάβει πόσο πολύ με πιέζει.

Αλλά για μένα δεν αλλάζει κάτι. Το βλέπω στα μάτια τους ότι δεν είναι καλά και αυτό με σταναχωρεί.Θα ήθελα πολύ να έχω μεγαλώσει σε μια από αυτές τις οικογένειες που όλοι είναι αγαπημένοι, που κανείς δεν πιέζει κανέναν. Να νιώθω ότι είναι ευτυχισμένοι και ότι δεν περιμένουν από εμένα τη χαρά. Νιώθω την  ευθύνη ότι πρέπει να τους κάνω χαρούμενους. Και αυτό με τσακίζει! Ισως αυτός είναι ο λόγος που φοβήθηκα με τον επικείμενο γάμο μου με τον Θ. Θέλω όταν κάνω οικογένεια να μην έχει καμία σχέση με την οικογένεια που μεγάλωσα εγώ. Με τον Θ τσακωνόμασταν συχνά παλιά. Δε γίνεται να κάνω οικογένεια με κάποιον που τσακώνομαι. Οκ, τώρα είμαστε μόνοι μας και τα βρίσκουμε  αλλά εαν έχουμε παιδιά τι θα γίνει. Δε θα το επιτρέψω να τσακωνόμαστε! Ευτυχώς τώρα είμαστε καλά. Το προσπαθούμε και οι δύο και ελπίζω όλα να γίνουν όπως πριν. Σαν να μην υπήρχε το καταραμένο 2012.

Αυτή η ανάρτηση ξεκίνησε ως κάτι άλλο, σαν μια απλή ευχή για το 2013. Ούτε που ξέρω πως κατέληξα να μιλάω για όλα αυτά. Δε ξέρω καν τι νόημα βγάζουν και εάν βγάζουν σε κάποιον που δε με ξέρει. Παρόλ' αυτά θα κλείσω όπως ξεκίνησα με μια ευχή. Με την ευχή το 2013 να είμαι ευτυχισμένη! Πραγματικά, χωρίς προσποιήσεις...