Που πάει ο έρωτας όταν φεύγει?

Πόσο υποκειμενικός είναι ο έρωτας? Δεχόμαστε όλοι το ίδιο σαν έρωτα? Ή άλλο δέχομαι εγώ και κατά πάσα πιθανότητα άλλο εσείς. Πέρασε πολύ καιρός για να καταλάβω ότι πρέπει να σταματήσω να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους άλλους. Άλλο θεωρώ εγώ υπέρτατο έρωτα και άλλο κάποια φίλη μου. Για παράδειγμα το μέγιστο που μπορώ να ερωτευτώ εγώ μπορεί να είναι το ελάχιστο κάποια άλλης. Στα λόγια τουλάχιστον. Γιατί στα συναισθήματα εγώ μπορεί να είμαι πιο ουσιαστική. Αλλά και πάλι, πόσο αντέχει ο άνθρωπος ερωτευμένος? Μπορεί να αντέξει ο έρωτας στον χρόνο ή απλά μετουσιώνεται σε αγάπη? 

Εγώ για παράδειγμα έχω συνδυάσει τον έρωτα με πόνο. Όταν είμαι υπερβολικά ερωτευμένη πονάω. Γιατί δεν αντέχω την ανασφάλεια του έρωτα. Γιατί δεν αντέχω τα συμπτώματα του έρωτα. Την αδυναμία συγκέντρωσης σε οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτόν. Την ανυπομονησία πάνω από το τηλέφωνο για το πότε θα χτυπήσει.Το στομάχι μου που είναι κόμπος. Το γεγονός ότι όλα τα άλλα τριγύρω μου, μου μοιάζουν ασήμαντα.

Προχθές πήγα για καφέ με μια φίλη μου η οποία, μετά από πολύ καιρό που ήταν μόνη της, γνώρισε κάποιον και πλέον πλέει σε ροζ πελάγη ευτυχίας. Όση ώρα ήμασταν για καφέ το τηλέφωνο της  χτύπησε τρεις φορές. Όση ώρα ήμασταν για καφέ το τηλέφωνο μου χτύπησε μία. Τις φορές που χτύπησε το τηλέφωνο της ήταν ο κος Ζούζουνος που του έλειπε η Ζουζουνίτσα του. Την φορά που χτύπησε το τηλέφωνο μου ήταν ο Θ που του έλειπαν τα τσιγάρα του. Όταν φύγαμε από την καφετέρια η φίλη μου μου είπε "είναι το μωρό μου σπίτι και βιάζομαι, λέω να πάρω ταξί". Εγώ της είπα "είναι ο Θ σπίτι λέω να περπατήσω".

Περπατώντας συνειδητοποίησα ότι σχεδόν την ζήλευα. Για όλα αυτά που, ναι εγώ τα έχω κάνει, αλλά ζήλευα που δε θα τα ξανακάνω. Μου λείπουν όλα αυτά τα "η πρώτη φορά". Η πρώτη φορά που θα φιληθείτε, η πρώτη φορά που θα βγείτε ραντεβού. Η αμηχανία. Τα ντροπαλά αλλά και τα τόσο υποσχόμενα βλέμματα των πρώτων ημερών. Το άγχος για να είσαι τέλεια. Η αγωνία για το αν τελικά σε θέλει και η επιβεβαίωση αμέσως μετά. Τα συναισθήματα που είναι τόσο έντονα στις αρχές. Τα πρώτα Σαββατοκύριακα, που διαλέγεις προσεχτικά τα ρούχα που θα πάρεις μαζί.Τις πρώτες φωτογραφίες που θα βγάλετε μαζί. Τις πρώτες του ατάκες που σου δείχνουν ότι η σχέση σας θα έχει μέλλον.

Μου λείπει το παιχνίδι.

Και γίνεται να μένεις με κάποιον χωρίς να είσαι ερωτευμένος? Αρκεί να τον αγαπάς? Μήπως αυτό ήταν? Μήπως ξεφούσκωσε? Μήπως είστε μαζί από συνήθεια? Και ουπς, κάνεις πάλι το ίδιο λάθος. Σκέφτεσαι, οι άλλοι τι νιώθουν? Είναι ερωτευμένα όλα αυτά τα ζευγάρια που είναι χρόνια μαζί και απλά εμείς είμαστε η εξαίρεση? Και μετά ξαφνικά τσακώνεστε και για την υπόλοιπη μέρα είσαι χάλια. Αδυνατείς να συγκεντρωθείς  σε οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτόν. Στέκεσαι ανυπόμονα πάνω από το τηλέφωνο και περιμένεις να χτυπήσει. Το στομάχι σου είναι κόμπος και όλα τα άλλα τριγύρω σου, σου μοιάζουν ασήμαντα.

Και μήπως τελικά αυτά τα συμπτώματα μοιάζουν πολύ σε έρωτα?