Novi Sad

Το Novi Sad απέχει από το Βελιγράδι περίπου 1 ώρα με το αυτοκίνητο. Ίσως και λίγο λιγότερο, αναλόγως ποιον ακολουθείς. Εάν ακολουθείς τον τρελό Djorje , όπως εμείς, και πας σα μουρλός μπορείς να το κάνεις και λιγότερο. Για να φτάσεις στο Novi Sad διασχίζεις μια ατελείωτη πεδιάδα. Το μάτι δε σταματά πουθενά. Τόσο που η πεδιάδα της Θεσσαλίας σου φαίνεται αγροτεμάχιο.

Φτάνοντας στο  Novi Sad πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο που δυστυχώς ήταν λίγο μακριά από το κέντρο και έτσι αναγκαζόμασταν να μετακινούμαστε με ταξί. Το να συννενοηθείς με Σερβο ταξιτζή που δε μιλάει γρι αγγλικά είναι εμπειρία ζωής. Επίσης το να καταφέρεις να μη σε κλέψει Σέρβος ταξιτζής είναι λαχείο. Όσες φορές και να πήραμε ταξί δεν πληρώσαμε ποτέ το ίδιο ποσό.

Τα πρωινά ο Θ δούλευε και εγώ σουλάτσαρα στο κέντρο. Το Novi Sad σημαίνει Νέο Σχέδιο. Είναι  μια πόλη 200.000 κατοίκων και το ιστορικό της κέντρο είναι πανέμορφο. Θεωρώ ότι μέσα σε 2 μέρες το έχεις γυρίσει και έχεις δει τα βασικά αξιοθέατα όπως τον καθεδρικό ναό, το κάστρο, τη Συναγωγή... Δεν έχει μουσεία και έτσι όλο σου τον χρόνο τον τρως στις βόλτες και στα μικρά καφέ.

Τις μέρες που είμασταν εμείς εκεί χιόνισε και έκανε ψοφόκρυο. Βέβαια τους δρόμους τους καθαρίζαν αμέσως από το χιόνι αν και οι Σέρβοι είναι και αυτοί πολύ γκρινιάρηδες με το θέμα κράτος. Εγώ ισχυριζόμουν ότι είναι πολύ οργανωμένοι και αυτοί με κοίταγαν λες και τους έλεγα ότι έχω παρκάρει το διαστημόπλοιο μου έξω από το κάστρο. Μάλλον πρέπει να έρθουν μια βόλτα από Ελλάδα.

Την προτελευταία μέρα έβγαλε ήλιο. Το Novi Sad με ήλιο είναι μια διαφορετική πόλη. Οι καφετέρειες βγάζουν τραπεζάκια έξω, ο κόσμος περπατάει, γονείς με μικρά παιδιά κάνουν βόλτες τρώγοντας ποπ κόρν, η υπαίθρια αγορά γεμίζει με μικροπωλητές που πουλάνε ό,τι μπορείς να φανταστείς... Γενικά βλέπεις μια άλλη πόλη ζωντανή, χαρούμενη που ευτυχώς μας έκανε τη χάρη ο καιρός και την είδαμε.

Μου άρεσε το Novi Sad. Χαλάρωσα στο Novi Sad. Περπάτησα χωρίς έννοιες, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς κούραση... Φύγαμε γεμάτοι αναμνήσεις και όμορφα συναισθήματα. Πρώτη φορά πάω σε κάποια χώρα και τη νιώθω τόσο κοντά μου. Ίσως γιατί πρώτη φορά κάνω τόση παρέα με ντόπιους. Ίσως γιατί πρώτη φορά είμαι τόσο χαλαρή και χωρίς πρόγραμμα σε διακοπές.

Η επιστροφή στην Ελλάδα δεν ήταν εύκολη από όλες τις απόψεις. Πρώτον γυρνάγαμε πίσω στη καθημερινότητα και δεύτερον μας πίεζε ο χρόνος καθώς έπρεπε να είμαστε στην Αθήνα το αργότερο Σάββατο μεσημέρι. Από Novi Sad ξεκινήσαμε Παρασκευή απόγευμα, γεγονός που σήμαινε ότι θα περνάγαμε τα Σκόπια νύχτα. Το μόνο που θέλαμε να αποφύγουμε αλλά δεν τα καταφέραμε. Υπάρχει ένα σημείο στα Σκόπια που περνάς μέσα από βουνά. Ο δρόμος είναι μονής κατεύθυνσης αλλά το τοπίο είναι πολύ άγριο. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είσαι σε μέρη που δε ξέρεις και έχεις ακούσει και τόσες περίεργες ιστορίες για αυτά, σε οδηγούν να λερώσεις τη κάλτσα σου...Καθώς περνάγαμε από εκεί λέω στον Θ "αν σε σταματήσει η αστυνομία εννοείται πως δε σταματάς. Συνεχίζεις και τους αφήνεις να μας κυνηγάνε μέχρι τα σύνορα."

Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και 12:30 τα μεσάνυχτα μπαίναμε Ελλάδα. Από δική μας καθαρή βλακεία δεν κοιμηθήκαμε πουθενά τη νύχτα και το πήραμε μονοκοπανιά για Αθήνα. Μετά τη Λαμία βλέπαμε αστεράκια και αρχίσαμε να σταματάμε σε ότι πάρκιν υπάρχει. Πήραμε καφέ από ένα κωλόμπαρο, αντισταθήκαμε στο να πάρουμε και χορό, και κάναμε παρέα με όλα τα σκυλιά της νύχτας κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δεκατρείς ώρες αργότερα μπαίναμε σπίτι....

ΥΠΝΟΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ...........