Επεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα...

Έλαβα πρόσκληση για ένα καινούριο βραβείο από την Pegy αυτή τη φορά και την ευχαριστώ πάρα πολύ. Το βραβειάκι συνοδεύεται από ερωτησούλες όπως από που εμπνέομαι τα θέματα μου και πόσο χρόνο αφιερώνω στο μπλοκ μου? Από πού? Από εμένα και τη ζωή μου θα απαντούσα πριν δυο βδομάδες. Από πουθενά θα απαντήσω σήμερα. Έμπνευση γιοκ. Συνήθως τις αναρτήσεις μου τις γράφω μέσα σε μισή ώρα. Έχω κάτι στο μυαλό μου, το γράφω, το δημοσιεύω τελειώνω. Πάντα,εκτός από αυτές τις μέρες...

Ήθελα να κάνω μια ανάρτηση για το πώς πέρασα το Πάσχα. Άνοιγα το παράθυρο του blogger έγραφα μια σειρά, μετά κοίταγα έξω από το πραγματικό παράθυρο , χάζευα και έσβηνα τη σειρά που μόλις είχα γράψει.

Τι να πω για το Πάσχα που πέρασε που να έχει ενδιαφέρον? Να πω για το πολύ φαΐ μέχρι λιποθυμίας. Μπα, όλοι τα ίδια κάνατε. Να πω για τον πολύ ύπνο? Μπα, όλοι το ίδιο κάνατε. Να πω για τις βόλτες με το ποδήλατο δίπλα από τη θάλασσα μέχρι να πιαστεί ο κώλος μου και να μην θέλω να ξανακάτσω σε σέλα για το υπόλοιπο της ζωής μου? Έλα λέγε αυτό δε μπορεί να το κάνατε? Να πω για το απερίγραπτο λιώσιμο σε ένα room escape game (δε θυμάμαι το όνομα του)... Απερίγραπτο λέμε. Μέχρι στυλό και χαρτί χρησιμοποιήσαμε. Μέχρι εξίσωση με τρεις αγνώστους λύσαμε. Κολλημένοι! Εγώ , ο Θ και ο little bro. Μας ρωτούσαν οι άλλοι τι σκατά κάνουμε κλεισμένοι μέσα και εμείς απαντούσαμε ότι μας έχουν κλειδώσει σε ένα δωμάτιο και ψάχνουμε την έξοδο... Κάψιμο! Μέχρι που ευτυχώς το τερματίσαμε και βγήκαμε και από την κανονική πόρτα και είδαμε τον κόσμο, τα πουλάκια, τα δεντράκια του μπαμπά, τα γλυκά της μαμάς, την αφηρημένη ζωγραφική της ανιψιάς, την άποψη του δίχρονου ανιψιού περί κηπουρικής και κλαδέματος και διάφορα άλλα χαριτωμένα..

Οι μέρες περάσαν γρήγορα και εμείς έπρεπε να φύγουμε ξανά και να επιστρέψουμε Αθήνα. Ο δρόμος της επιστροφής  και ο αποχαιρετισμός είναι τόσο δύσκολος κάθε φορά! Ειδικά όταν φεύγουμε από αυτό το συγκεκριμένο σπίτι. Το σπίτι κάτω από τον πλάτανο. Το σπίτι όλων των παιδικών και εφηβικών μου καλοκαιριών. Το σπίτι της ηρεμίας μου.

Πίσω στην Αθήνα τώρα η ζωή κυλάει ήρεμα....ΖΖΖΖΖ...... Μας πήρε ο ύπνος!

ΥΓ: Επειδή ως τώρα δεν τήρησα κανέναν κανόνα του βραβείου δε θα τηρήσω ούτε τον κανόνα που λέει πως πρέπει να το στείλω σε 11 μπλοκ. Εγώ θα το στείλω σε έναν. Στον έναν και μοναδικό, στον τρισμέγιστο Tommy Stark οποίος έχει χρόνια να γράψει. Και επειδή είμαι σε φάση που συμπάσχω με όσους στέρεψαν από θέματα του δίνω αφορμή για γράψιμο-κομπόστα. (Εάν θέλεις ολόκληρο το βραβείο -εικονούλες, ερωτήσεις κτλ- πάρτα από την Pegy). Σας αφήνω γιατί σήμερα είμαι ημί-τυφλη... Πρόβλημα με τους φακούς...