Ξέρω τι έκανες πέρυσι στα γενέθλια σου!

Και επειδή εσείς το ζητήσατε να γιορτάσω τα γενέθλια μου μέχρι το Σαββατοκύριακο συνεχίζω στο ίδιο mood. Σκεφτόμουν  τα χρόνια που είμαι στην Αθήνα και πόσο γρήγορα πέρασαν. Σαν χθες μου φαίνεται ότι είναι η μέρα που ήρθα. Ετσι σκέφτηκα να κάνω μια λίστα με τα γενέθλια μου από τα 18 εώς σήμερα!! 10 χρόνια στην Αθήνα! 10 χρόνια ενήλικης ζωής.

2002: Μια φαινομενικά δύσκολη χρονιά αλλά μια χρονιά που προμύνηε τα καλύτερα. Εγώ πλέον θα έμενα μόνη μου. Στην πόλη που πάντα ήθελα, στη σχολή που ήθελα.  Η αδερφή μου ήταν ήδη Αθήνα και θα συγκατοικούσαμε αλλά εγώ έχω μια λόξα να τα κάνω όλα από το δύσκολο δρόμο, έτσι για να πω ότι τα έζησα στο έπακρο. Στην αρχή που ήρθα, και αργότερα βέβαια, προτίμησα να μη στηριχθώ στις παρέες της αδερφής μου αλλά να δημιουργήσω νέες. Οι δικοί μου κολλητοί φίλοι δεν είχαν περάσει Αθήνα και οι ελάχιστοι που ήταν εδώ μέναν πολύ μακριά. Στην άρχη έφαγα το ζόρι που τρώνε όλα τα παιδιά από την επαρχία όταν έρχονται στην Αθήνα για να σπουδάσουν. Το τονίζω στην Αθήνα γιατί όλες οι άλλες επαρχιακές φοιτητούπολεις είναι πολύ πιο εύκολες στην προσαρμογή. Εκεί οι περισσότεροι είναι παιδιά από επαρχία που ψάχνουν να κάνουν νέες παρέες. Ενώ στη Αθήνα έχεις να αντιμετωπίσεις τους Αθηναίους, που έχουν ήδη την παρέα τους από το Λύκειο και δε τους ενδιαφέρουν οι νέες φιλίες πέρα από ένα καφέ στο κυλικείο της σχολής! Έτσι στις 31 Οκτωβρίου 2002 ένιωθα πιο μόνη από ποτέ. Ευτυχώς όμως οι εναπομείναντες επαρχιώτες φίλοι μου μου κάναν έκπληξη και ήρθαν στο σπίτι μου με μια τούρτα!! Θυμάμαι ότι έκλαιγα από συγκίνηση. Κρίμα που χαθήκαμε με αυτά τα παιδιά. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε πολλά κοινά .Δε μας ένωνε τίποτα άλλο πέρα από την απέραντη μοναξιά που νιώθαμε όλοι τότε.

2003: Εχω ήδη ένα χρόνο στην Αθήνα και πλέον έχω κάνει παρέες που μου ταιριάζουν. Έχω γνωρίσει και Εκείνον!! Εκείνον που με έκανε να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου κάθε φορά που μου χαμογελούσε. Εκείνον που με έκανε να κοιτάω με τις ώρες το ταβάνι. Εκείνον που με έκανε να ξενυχτάω πάνω από το κινητό. Εκείνον που με έκανε να ερωτευθώ. Ποιον? Εμένα. Την "miss δεν ερωτεύομαι". Η σχέση μας θυελλώδης. Τίγκα στους εγωισμούς και στην ανωριμότητα. Ανωριμότητα από τη πλευρά του. Εγωισμούς από τη δική μου. Φτάνει και πάλι 31 Οκτωβρίου 2003 και αποφασίζω να κάνω πάρτυ και να τον καλέσω. Είχαμε μέρες να μιλήσουμε γιατί εγώ τα είχα φτιάξει με έναν άλλον . Όταν ήρθε στο πάρτυ εγώ είχα ήδη χωρίσει από τον αδιάφορο και Εκείνος το ήξερε ήδη. Από εκεί και πέρα κενό. Δε θυμάμαι τίποτα άλλο από εκείνο το πάρτυ. Μόνο Εκείνον. Οι υπόλοιποι σταμάτησαν να έχουν σημασία για μένα. Δε ξέρω, μάλλον καλά θα πέρασαν. Εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι εμάς αγκαλιά στη βεράντα όλο το βράδυ. Μάλλον κάποια στιγμή θα έσβησα και τούρτα.

2004: Εκείνος συνεχίζει να απασχολεί τη ζωή και το μυαλό μου σε σημείο που γίνεται αρρωστημένο. Ήθελα σταθερότητα και Εκείνος ήταν αερικό. Δεν τον έπιανα πουθενά. Κουρασμένη από όλα έφυγα για τους γονείς μου. Εκεί βρήκα τη σταθερότητα που έψαχνα. Έσβησα τη κλασσική (για την οικογένεια μας) τούρτα πορτοκάλι και ευχήθηκα να βρω εσωτερική ηρεμία!! Εαν αναρωτιέστε σας απαντάω ότι η ευχή μου δεν έπιασε. Την επόμενη μέρα ξέσπασα στα μαλλιά μου και έγινα επισήμως 20 και ξανθιά!!

2005: Πλέον έχω αλλάξει σπίτι. Η αδερφή μου μένει με τον φίλο της και εγώ με μια φίλη μου. Πια είχα αποδεχθεί πως εγώ με Εκείνον δε θα είμαι ποτέ όπως εγώ το θέλω και έχω αποφασίσει να τον βγάλω από τη ζωή μου. Γνωρίζω πολλά και καλά παιδιά, κάνω σχέσεις, τις οποίες τελειώνω με συνοπτικές διαδικασίες έπειτα από τυχαίες συνάντησης με Εκείνον. Όταν τον έβλεπα θυμόμουν πως είναι να είσαι ερωτευμένος και τότε οι σχέσεις μου μου φαινόταν τόσο ανούσιες... Εγώ με Εκείνον ξανά μαζί. Εγώ με Εκείνον ξανά χώρια. Γενικά τι είχες Γιάννη , τι είχα πάντα... Στις 31 Οκτωβρίου 2005 αποφασίζουμε να κάνουμε ένα μεγάλο πάρτυ. Εκείνος βοήθησε σε όλη τη προετοιμασία του πάρτυ, ψώνια, κουβάλημα και τελικά το βράδυ δεν ήρθε. Ήρθαν όμως 50-60 άτομα και το πάρτυ ήταν τρομερή επιτυχία. Το δυαράκι μας είχε μετατραπεί σε ορθάδικο και μπαινοβγαίναν άσχετοι άγνωστοι όλη νύχτα. εμάς ούτε που μας ένοιαζε καθώς το πολυτιμότερο πράγμα που θα μπορούσαν να μας κλέψουν από εκεί μέσα θα ήταν η "τιμή" μας. Τα ξημερώματα με βρίσκουν να χορεύω " επιστροφές, καταστροφές, έχω για σένανε κάνει πολλές".

2006:  Έχω αποφασίσει να ξεσκαρτάρω στη ζωή μου και απομακρύνομαι πλήρως από Εκείνον και από όλους. Μένω για έναν χρόνο μόνη μου ,από αγόρια εννοώ γιατί τους φίλους μου τους είχα πάντα κοντά μου, ειδικά εκείνο τον χρόνο τους είχα πολύ κοντά μου καθώς μέναμε σχεδόν ολοι μαζί... Τα κακόμοιρα εκείνη τη χρονιά είχαν κανονίσει να μου κάνουν πάρτυ έκπληξη το οποίο τους το χάλασα αφού πρόλαβα και τους κάλεσα όλους σπίτι για να γιορτάσουμε τα γενέθλια μου.

2007: Η περίοδος ξηρασίας έχει τελειώσει και εγώ βρίσκομαι σε σχέση με κάποιον 2 χρόνια μικρότερο μου. Μία από τις καλύτερες μου σχέσεις που τότε δεν είχα μυαλό για να την εκτιμήσω. Τα γενέθλια μου τα γιορτάζω στο Caramella , ανεβασμένη στη καρέκλα να χορεύω " ήταν η ζωή μου κόλαση και την έκανες απόλαυση" και ο άγνωστος τραγουδιστής να μου πετάει γαρύφαλλα.

2008: Τον μικρό τον έχω πρήξει με τις αηδίες μου και με χωρίζει! Μεταξύ μας και πολύ άντεξε ο άνθρωπος. Έχω αρχίσει ήδη να δουλεύω και δε μπορώ με τίποτα να συνηθίσω να ξυπνάω 7:00 το πρωί. Έτσι το μόνο που ήθελα για τα γενέθλια μου εκείνη τη χρονιά ήταν να με φροντίζουν και να με κανακεύουν. Καλύτερο μέρος από το σπίτι των γονιών μου για φροντίδα και προδέρμ δεν υπάρχει και έτσι έσβησα πάλι κεράκια οικογενειακώς!

2009: Εχω ήδη γνωρίσει τον Θ και κοντεύουμε να κλείσουμε ένα χρόνο μαζί.Για τα γενέθλια μου μαζευτήκαμε σπίτι και παίξαμε Partini, Twister και διάφορα άλλα ενήλικα παιχνίδια!!

2010: Εχω πάει για σαββατοκύριακο στους γονείς μου και γυρίζω Αθήνα ανήμερα των γενεθλίων μου.  Ο Θ έχει κανονίσει να μου κάνουν πάρτυ έκπληξη και έτσι εγώ γυρίζοντας σπίτι, μπαίνω και πετάγονται από παντού φίλοι και γνωστοί με τα γνωστά τριγωνικά καπελάκια και σφυρίχτρες στο στόμα!! Εγώ έχω τα μαύρα μου τα χάλια από την κούραση, φοράω ό,τι βλακεία έχω βρει [για να είμαι άνετα στο ταξίδι] και τα μαλλιά μου είναι πιασμένα σε ένα ανεκδιήγητο κότσο! Παρόλα αυτά βγάζουμε φωτογραφίες και αυτές οι φωτογραφίες κυκλοφορούν ελεύθερα στο facebook αλλά εσεις δε μπορείτε να τις δείτε γιατί εγώ κυκλοφορώ incognito στις μπλοκογειτονιές.

2011: Ο αδερφός του Θ είναι στο νοσοκομείο για έναν χαζό -φανταρικό- λόγο και εμείς έχουμε παέι να τον επισκεφτούμε. Στο δρόμο της επιστροφής έλεγα στον Θ ότι φέτος βαριόμουν να γιορτάσω τα γενέθλια μου και προτιμούσα να  πάμε να φάμε έξω δυο μας.Ο Θ συμφωνούσε. Το μόνο που ήθελα ήταν να πάμε από το σπίτι να αλλάξω ρούχα.  Ανεβαίνοντας στο σπίτι , άνοιξα τη πόρτα και μου πετάχτηκαν ξανά οι ίδιοι του 2010 με τα ίδια καπελάκια και τις ίδιες σφυρίχτρες. Μόνο η αντίδραση μου άλλαξε. Καθώς ετσι όπως ήμουν ανυποψίαστη, χέστηκα πάνω μου και έβαλα τις φωνές... Το τραγουδάκι δε το είπαμε γιατί όλοι κράταγαν τη κοιλιά τους από τα γέλια!

2012: Οπως όλοι καταλαβαίνετε για να προφυλαχθώ από ένα νέο καρδιακό επεισόδιο αποφάσισα φέτος να τους καλέσω εγώ σπίτι!! Η συνέχεια είναι σε όλους γνωστή και εάν δεν είναι πατήστε: Προηγούμενη Ανάρτηση.