Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Οταν κοιτάς από ψηλά...

Το πρώτο μου ταξίδι με αεροπλάνο το έκανα το 2007, αρκετά μεγάλη σε ηλικία και ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που φοβάμαι τα αεροπλάνα. Θα πήγαινα  Ρώμη όπου σπούδαζε ένας πολύ καλός μου φίλος.Θα ταξίδευα μόνη μου και θα τον συναντούσα στο αεροδρόμιο της Ρώμης. Είχα βγάλει το εισιτήριο μου και το είχα ακριβοπληρώσει γιατί  σαν καλή γιαγιούλα είχα απαιτήσει να μου κλείσουν με Ολυμπιακή. Γιατί η Ολυμπιακή δεν έχει πέσει ποτέ! 

Παρασκευή βράδυ πέταγα και εκείνη τη μέρα είχε αποφασίσει να χαλάσει ο Θεός τον κόσμο. Έβρεχε, φύσαγε και γενικά ένας κακός χαμός. Μετά από  1:30 ώρα καθυστέρηση λόγω κακοκαιρίας  μπήκαμε στο αεροπλάνο , βρήκαμε τις θέσεις μας και παραδόξως αυτό ήταν το πιο άδειο αεροπλάνο που έχω ταξιδέψει ποτέ. Ολοι και όλοι είμασταν 10 επιβάτες. Η αεροσυνοδός φρόντιζε να μου ρίχνει κλεφτές ματιές και ήρθε και με ρώτησε εάν φοβάμαι. Φανταστείτε πως θα την κοίταγα. Σα δαρμένο  κουτάβι. Μετά μπήκαμε σε διαδικασία απογείωσης και η αεροσυνοδός πήρε το μικρόφωνο και μας είπε με τη χαριτωμένη της φωνούλα ότι ίσως να έχουμε λίγες αναταράξεις και μας εύχεται να έχουμε μια χαρούμενη πτώση. Πτήση βιάστηκε να το διορθώσει αλλά στο δικό μου το μυαλό  η ζημιά είχε ήδη γίνει. Το θεώρησα σημάδι. Μα πως είναι δυνατόν να μπερδεύτηκε και αυτή??? 

Μετά σκεφτόμουν συνομωσίες ότι  τώρα που θέλουν να πουλήσουν τον Ολυμπιακή, θα ρίξουν το αεροπλάνο επίτηδες για να μπορούν να την πουλήσουν πιο εύκολα. Μασώνους , κώδικα ντα βίντσι, Παρα πέντε, Lost τα είχα συνδέσει όλα και ήμουν βέβαιη πως οδηγούμαστε σε βέβαιο θάνατο. Εκείνη την ώρα βλέπω απέναντι μου έναν μαυρούλι (δεν είμαι ρατσίστρια) που μου χαμογελάει και μου λέει "να έρθω να κάτσω δίπλα σου"? Εγώ έτσι όπως ήμουνα σκέφτομαι καλύτερα με αυτόν τουλάχιστον να μιλάω με κάποιον και να μην σκέφτομαι βλακείες. Τελικά αποδείχθηκε ότι αυτός ήταν ένας ιεροκύρηκας, ιεραπόστολος, παπάς κάποιας εκκλησίας δεν κατάλαβα τι σκατά ήταν μέχρι να φτάσουμε. Γύρναγε από την  Αφρική, ήταν παντρεμένος  και έμενε σε ένα Χριστιανικό κοινόβιο στη Ρώμη. Για screensaver στο κινητό του είχε τον Χριστό! Τελικά αποδείχθηκε πολύ κακή ιδέα να τον καλέσω να κάτσει μαζί μου γιατί σε όλη τη διαδρομή προσπαθούσε να με πείσει ότι εαν πίστευα αρκετά τώρα δε θα φοβόμουν και εαν πέφταμε θα πήγαινα στη αγκαλιά του Κυρίου οπότε έπρεπε να είμαι ευτυχισμένη.  Believe Christina μου έλεγε. Believe! Ηθελα πολύ να τον διαολοστείλω αλλά φοβόμουν το κάρμα! 

Επιπλέον ο παντρεμένος χριστιανός μου την έπεφτε και από πάνω! Εγώ για να τον αποφύγω του είπα ότι πηγαίνω στο αγόρι μου στη Ρώμη. Έτσι όταν κατεβήκαμε από το αεροπλάνο και συνάντησα τον φίλο μου όρμησα πάνω του, τον αγκάλιαζα, τον φίλαγα και τον άφησα μαλάκα με την διαχυτικότητα μου.Χαιρέτησα τον κύριο παπά και ευχήθηκα να μην το ξαναδώ ποτέ μου.Μετά εξήγησα στον φίλο μου για την ωραία παρέα που είχα στο αεροπλάνο και ακόμα γελάει! 

Το ταξίδι της επιστροφής δεν το θυμάμαι. Μάλλον γιατί πρόλαβα το αεροπλάνο στο τσακ και μετά κοιμήθηκα!

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Πάνω απ' τα σύννεφα....Μπα, ασ' το καλύτερα!

Στη προηγούμενη ανάρτηση μου έλεγα ότι θέλω να γίνω αεροσυνοδός και εάν με διάβαζε έστω και ένας από τους ανθρώπους που με ξέρουν θα γέλαγε μέχρι δακρύων... Φοβάμαι τα αεροπλάνα!! Τα φοβάμαι πολύ! Η αλήθεια είναι πως παλιότερα (την εποχή που ψαχνόμουν για δουλειά και γενικά ασχολιόμουν με ότι πιο άκυρο) είχα κάνει αίτηση να πάω στην Ολυμπιακή για αεροσυνοδός! Στη συνέντευξη όμως δε παρουσιάστηκα ποτέ...

Ο φόβος μου είναι ηλίθιος και ότι και να μου πείτε , ότι τα αεροπλάνα είναι το ασφαλέστερο μέσον μεταφοράς, δε πείθομαι με τίποτα. Δεν έχω κλειστοφοβία , ούτε υψοφοβία. Ο φόβος μου είναι απλός και ξεκάθαρος. Φοβάμαι ότι το αεροπλάνο θα πέσει και εγώ θα πεθάνω χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα για να το ανατρέψω αυτό. Βασικά δε φοβάμαι απλά. Είμαι σίγουρη ότι το αεροπλάνο θα πέσει. Έτσι φροντίζω να επικοινωνήσω λίγο πριν με τους αγαπημένους μου για να τους αποχαιρετήσω... Σχιζοφρένεια. Το ξέρω. Η ψυχοθεραπεία ίσως να βοηθούσε αλλά φοβάμαι ότι εάν αρχίσω με ψυχοθεραπείες δε θα τελειώσω ποτέ...

Το κακό είναι πως ο Θ είναι μεγαλύτερος χέστης από μένα στο θέμα του αεροπλάνου. Έτσι το ταξίδι με αεροπλάνο είναι υπόθεση "κράτα με να σε κρατώ να ανεβούμε το βουνό". Το καλό με εμένα είναι ότι προσπαθώ να πολεμήσω τον φόβο μου. Δε δέχομαι να μην κάνω ταξίδια εξαιτίας ενός παράλογου φόβου. Σφίγγω τα δόντια, κάνω τον σταυρό μου (πάντα εκείνη τη στιγμή πριν μπω στο αεροπλάνο ξαναβρίσκω τη χαμένη μου πίστη), φοράω το γούρικο μενταγιόν που μου είχε κάνει δώρο η μαμά μου και μπαίνω. Από την άλλη ο Θ το αποφεύγει σαν το διάλο το λιβάνι  και το χρησιμοποιεί μόνο σε  αναγκαίες περιπτώσεις που σχετίζονται με τη δουλειά του. Εννοείται ότι ταξιδεύει μόνο με AEGEAN. Του είχα πει για να τον πείσω να πρωτομπεί ότι αεροπλάνο της AEGEAN δεν έχει πέσει ποτέ και το έχει δέσει κόμπο. Δε μπαίνει σε άλλο αεροπλάνο και ας βρίσκουμε εισιτήρια στη μισή τιμή με άλλες εταιρείες. Το γελοίο είναι ότι προχθές του προσφέρανε μια δουλειά στην οποία θα πρέπει να πηγαίνει μια φορά το μήνα στο Κατάρ. Ακόμα το σκέφτεται, αν και πιστεύω ότι μέσα του το έχει απορρίψει ήδη.

Και επειδή το ξέρω ότι πεθαίνετε να μάθετε λεπτομέρειες από τις περιπέτειες μου στα ταξίδια με αεροπλάνο θα  ακολουθήσει αύριο αναλυτική παρουσίαση των μεγαλειωδών στιγμών μέσα στο όχημα του σατανά...

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

Αλλαγή αλλά τι αλλαγή???

Είμαι σε φάση αλλαγών! Αποτέλεσμα της συχνής βαρεμάρας που με πιάνει και της ακατανίκητης επιθυμίας μου να τα αλλάξω όλα. Να τα καταστρέψω και να ξεκινήσω από την αρχή. Θεωρώ ότι είμαι "λογικά αυτοκαταστροφική". Θέλω πολύ να αυτοκαταστραφώ αλλά γαμώτο είμαι υπερβολικά λογική για να το κάνω. Μέσα μου όμως το θέλω. Να μπω στο γραφείο του Διευθυντή και να του πω παραιτούμαι. Και από την επόμενη μέρα να ξεκινήσω ένα νέο επαγγελματικό προσανατολισμό. Άσχετο με τις σπουδές μου και με την εώς τώρα εργασιακή μου εμπειρία. Να γίνω αεροσυνοδός!

Βαριέμαι εύκολα! Πολύ εύκολα! Βαριέμαι τις δουλειές που κάνω για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Βαριέμαι  καταστάσεις που τραβάνε επ' αόριστον. Βαριέμαι τις ατέρμονες συζητήσεις. Βαριέμαι τα σπίτια που μένω. Ακόμα και τους ανθρώπους τους βαριέμαι εύκολα.

Παλιότερα όταν κάτι σταματούσε να με ευχαριστεί το άλλαζα. Έχω φύγει από δουλειά που άλλοι θα σκότωναν για αυτήν απλά και μόνο γιατί εγώ θεωρούσα ότι είχε τελειώσει αυτή η ιστορία για μένα. Έχω φύγει από σχέση χωρίς ούτε καν να το συζητήσω μόνο και μόνο επειδή θεωρούσα ότι είχε τελειώσει.

Πλέον δεν είμαι τόσο ριζοσπαστική. Το συζητάω και έχω αρχίσει να μην παίρνω αποφάσεις του ποδαριού. Αλλά μου λείπει η παλιά Χριστίνα. Που ήξερε ότι παρακάτω τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Τότε ήμουν σίγουρη ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο από το παρόν και για αυτό προσπαθούσα. Πια έχω χάσει αυτή την αισιοδοξία μου. Με τρομάζει το μέλλον και με τρομάζουν οι απότομες αλλαγές. Με τρομάζει το άγνωστο που κάποτε με γοήτευε τόσο πολύ!

Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα από όσα έχω κάνει στη ζωή μου. Για τα μόνα που μετανιώνω είναι για τα πράγματα που δεν τόλμησα να κάνω. Που δείλιασα τελευταία στιγμή και έκανα πίσω. 

Σε αυτό λοιπόν το γενικό κλίμα "θέλω να τα γαμήσω όλα και να πάω στη Κούβα να τυλίγω πούρα" προσπαθώ να αντισταθώ. Αλλάζω καθημερινά φόντο στο μπλογκ μου. Εχω φέρει τρεις βόλτες τα έπιπλα μέσα στο σπίτι. Άλλαξα διακόσμηση και γενικά άλλαξα ότι αλλάζει χωρίς δάκρυα , αίμα και ιδρώτα [δικό μου γιατί του Θ του χύθηκε λίγος ιδρώτας καθώς άλλαζε τα έπιπλα]. Και τώρα πάμε στην τελειωτική αλλαγή, σε αυτή που τελικά καταλήγουμε όλες. Κομμωτήριο! Σκέφτομαι να βάψω τα μαλλιά μου κόκκινα. Όχι πολύ κόκκινα αλλά καστανοκόκκινα. Βέβαια όπως είπαμε και πιο πάνω πλέον δε μπορώ να παίρνω εύκολα τέτοιες αποφάσεις ζωής και θανάτου και έτσι το σκέφτομαι λίγο ακόμα.

Να συνεχίσω στο μελί-ξανθό που έχω τώρα ή να πάω στο καστανοκόκκινο? Ιδού η απορία!
Θα καταλάβει η κομμώτρια την απόχρωση που της λέω ή θα βγω σαν τη κάλτσα του Αϊ- Βασίλη?



ΥΓ: Και επειδή τόσο καιρό εγώ αναζητώ μια αλλαγή το σύμπαν με  άκουσε και μου έστειλε την μοναδική αλλαγή που δεν έπρεπε να στείλει. Αλλαγές στη διαρθρωτική δομή της εταιρείας! Το τμήμα μου συγχωνεύεται και εγώ βρίσκομαι στον αέρα.  Αλλαγές δεν ήθελες? Πάρε  τώρα να γουστάρεις.

Τελικά θα γίνω κοκκινομάλλα....

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2012

Μαρία με τα κίτρινα...


Σήμερα γιορτάζουν οι Μαρίες , οι Παναγιώτες και οι Δέσποινες αλλά... Οχι όλες. Οι μισές. Οι άλλές μισές γιορτάζουν τον 15αυγουστο. Το θέμα είναι γιατί??

Πρώτη εξήγηση: Για να γυρνάς εσύ σαν χαζός από γραφείο σε γραφείο και να ρωτάς. Γιορτάζεις σήμερα? Ααα, χρόνια πολλά.. Ααα, όχι (φτου, γαμώτο τσάμπα ανέβηκα στο δεύτερο δεν έχει γλυκά εδώ).

Δεύτερη εξήγηση: Για να λένε ψέματα και να γλιτώνουν το κέρασμα. Σιγά μη θυμάται κανείς μετά από 10 μήνες ότι γιορτάζεις τον 15αυγουστο και σιγά μην αφήσει την ξαπλώστρα για να σου ευχηθεί εσένα χρόνια πολλά.

Τρίτη εξήγηση: Γιατί είναι παρθένα, τίμια, άσπιλη και αμόλυντη.  Θυμηθείτε τώρα σε ποιες ευχηθήκατε χρόνια πολλά σήμερα και γελάστε με την ησυχία σας.






Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Μaison Μartin Μargiela for H&M και πράσινα άλογα!

Από το πρωί σήμερα διαβάζω σε διάφορα fashion blogs για τη παρουσίαση που έγινε χθες βράδυ στα H&M  για τη συλλογή Μaison Μartin Μargiela for H&M. 

[εδώ κάπου νομίζω ότι αποχαιρετώ τους άντρες αναγνώστες μου. Αντίο tommy stark, αντιο Johny G, αντίο tremens, αντίο dreamer και τόσοι άλλοι που τώρα ξεχνώ].

Διαβάζω για το εάν τους άρεσε , εάν στριμώχθηκαν , εάν ποδοπατήθηκαν. Και τότε θυμάμαι τον Καποδίστρια που επειδή οι Έλληνες δε θέλανε να φάνε πατάτες έβαλε ένα φρουρό να τις προσέχει σαν κάτι το υπερβολικά πολύτιμο. Τότε οι Ελληνάρες, επειδή το απαγορευμένο είναι πιο γλυκό, άρχισαν να κλέβουν τις πατάτες και τελικά να τις μαγειρεύουν. Αυτό μου θυμίζει η όλη ιστορία. Τα H&M είναι μια μάρκα της σειράς αλλά επειδή τα ρούχα αυτά είναι σε συνεργασία με ένα ακριβό οίκο τα παρουσιάζουμε σαν κάτι που θα τσακωθούν τα εγγόνια μας για το ποιος θα το κληρονομήσει και μας πείθουν ότι το να αγοράσεις 200€ ένα ζευγάρι παπούτσια από τα H&M είναι ευκαιρία ζωής!!

Από τα H&M ψωνίζω συχνά αλλά το να στριμωχτώ για να ψωνίσω το θεωρώ απαράδεκτο εάν δεν έχει εκπτώσεις 80% και βάλε!

Το ομολογώ, την Μaison Μartin Μargiela δεν την είχα ούτε ακούσει. Οπότε σήμερα μέσα σε όλον τον πανικό μπήκα και εγώ στο site H&M για να δω τη περιβόητη συλλογή. Με το μπαίνω στο site πέφτω πάνω σε αυτή τη κυρία:


και έμεινα να αναρωτιέμαι. Έχει λαιμό??Άραγε όταν ήταν μικρή και έλεγε στις φιλενάδες της ότι εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω μοντέλο εκείνες την κοροϊδεύανε?? Τώρα το έχουν μετανιώσει? Μήπως τελικά μπορώ και εγώ να γίνω μοντέλο?


Το έψαξα λίγο μήπως αυτή είναι αυτοπροσώπως η Μartin Μargiela και το παίζει μοντέλο για λόγους οικονομιας. Μήπως την έπιασε και αυτή η κρίση ή μήπως είναι οπαδός του DIY, αλλά μάλλον όχι. Είναι "μοντέλο". Κορίτσια. Αφού μπορεί αυτή, μπορούμε όλες!! Και συνεχίζω να βλέπω τη συλλογή και πέφτω πάνω σε αυτό:


και αναρωτιέμαι ξανά. Εάν βγω με το αριστερό κορμάκι έξω λέτε να μείνω έγκυος??? Λέτε να με κοιτάνε περίεργα? Μπα....

Τώρα αυτό το τελευταίο μπουφανάκι-πάπλωμα το ζήλεψα το ομολογώ. Πόσοι από εσάς δεν έχετε ταξιδέψει  με τρένο και σας έχει πιάσει μια νύστα? Και εκεί που έχετε αρχίσει να γλαρώνεται και έχει αρχίσει να πέφτει η θερμοκρασία του σώματός σας προσπαθείτε μάταια να σκεπαστείτε με το μπουφάν σας??#true story


Tέλος σε όλα αυτά. Πλέον μπορείτε να κουκουλωθείτε άφοβα και να κοιμηθείτε ωραία και ζεστά όπου και εάν βρίσκεστε. Μια υπέροχη ιδέα  ειδικά εαν είστε άστεγος ή εάν σχεδιάζετε να φιλοξενηθείτε σε φιλικό σπίτι. Σας ρωτάει η οικοδέσποινα κουβέρτα ή πάπλωμα? Και εσεις απαντάτε με περισσή χάρη "τίποτα από τα δύο χρυσή μου έχω το Μaison Μartin Μargiela μου μαζί" και φλαπ ξετυλίγεται το πάπλωμα!

Καλά ψώνια, και μη ξεχάσω: Εάν δω καμιά σας να προσπαθεί να μου το αρπάξει από τα χέρια την ξεμάλιασα.

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Do it like Kantzos!

Τα γιαουρτάκια Κάντζος όσοι δε τα ξέρετε σημαίνει ότι δεν έχετε περάσει από τη Λαμία και δεν έχετε αναγκαστεί να φάτε πρόβειο γιαούρτι με πέτσα και ζάχαρη από πάνω. Αυτό σας κατατάσει αυτομάτως στους τυχερούς ανθρωπους και σας συνιστώ την προσοχή να μη το δοκιμάσετε ποτέ μόνοι στο σπίτι.

Εντάξει υπάρχουν πάντα οι ανώμαλοι που τρελαίνονται για πρόβεια γιαούρτια και ειδικά για την πέτσα (μου έχει σηκωθεί η τρίχα κάγκελο και μόνο στην ιδέα) αλλά αυτοί είναι οι ίδιοι που τρώνε με λαχτάρα πατσά. Οπότε γενικά έχουν κάποιο πρόβλημα. Τα γιαούρτια Κάντζος θα τα βρείτε στην περιοχή της Ρούμελης, όσοι λοιπόν είστε μακριά δυστυχώς ατυχήσατε. Αλλά επειδή δε μπορείτε να τα δοκιμάσετε δε σημαίνει ότι δε μπορείτε να θαυμάσετε την ευφάνταστη αυτή διαφήμιση.





Τρέμετε διαφημιστές. Το ρουμελιώτικο μυαλό ξεδιπλώνεται!!!

Οι διαφημίσεις είναι τριλογία αλλά εγώ προτιμώ το Νο2.

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Καταπληκτικά.... Αντικαταθλιπτικά!!!




Έχω ένα ελάττωμα. Είμαι γελάστη. Χαμογελάω εύκολα. Όταν μπαίνω σε ένα χώρο λέω καλημέρα γελαστά και μου είναι αδύνατο να γνωρίσω κάποιον νέο άνθρωπο χωρίς να του πω "χάρηκα" χαμογελώντας. Αυτό το είχα πάντα για προσόν μου. Ότι είμαι προσιτή και γενικά συμπαθής σε όλους. Σπάνια κάποιος με αντιπαθεί με το που με γνωρίζει. Αυτό ,εάν είναι να συμβεί, θα συμβεί όταν με γνωρίσει καλύτερα.

Τον τελευταίο καιρό έχω καταλάβει ότι το να γελάς , ή έστω να δείχνεις χαρούμενος, είναι βλαστημία που δεν συγχωρείται. Τριγύρω μου συναντώ μόνο κατσούφηδες ανθρώπους. Στην τυπική ερώτηση "τι κάνεις, καλά?" , που κάνουμε όλοι όταν πετυχαίνουμε κάποιον στον δρόμο, αλλά δε θέλουμε να σταματήσουμε κιόλας,  πλέον δεν μου απαντάνε καλά και φεύγουνε όπως κάνανε εώς τώρα αλλά " τι να κάνουμε δε βλέπεις τι γίνεται?".

Έχω άλλο ένα ελάττωμα, αυτό το θεωρούσα ανέκαθεν ελάττωμα, δε δείχνω τα πραγματικά μου συναισθήματα. Μπορεί να είμαι σκατά ψυχολογικά αλλά αυτό δε θα αφήσω κανέναν να το δει, εκτός από τους πολύ κοντινούς μου οι οποίοι έχουν μάθει πια να διαβάζουν τα μάτια μου. Το κληρονόμησα από τη μάνα μου αυτό το κουσούρι. Θα ήθελα πολύ να μπορώ να γυρνάω με πλερέζες και να απαντάω σε όποιον με ρωτάει τι κάνω, ότι είμαι σκατά. Αλλά δε μου βγαίνει. Νιώθω ότι με αυτό τον τρόπο μαυρίζω την ψυχολογία του άλλου χωρίς λόγο. Τι φταίει αυτός να βλέπει τα μούτρα μου επειδή εγώ τα έχω σκατώσει στη ζωή μου και βλέπω παντού μαυρίλα.

Τσεκαρισμένο. Οταν τα πράγματα είναι σκατά εάν γελάσεις, ξεχάσεις πόσο σκατά είναι και απασχολήσεις το μυαλό σου με κάτι πιο ευχάριστο, θα νιώσεις καλύτερα. Αντιθέτως εάν σε πιάσει η γκρίνια και η μίρλα για τις χαμένες ευκαιρίες, τον χαμένο μισθό, τους χαμένους έρωτες τότε....Αντικαταθλιπτικά!!


Η αφορμή για όλα αυτά: Ανακοινώσαν στη δουλειά ότι θα γίνουνε μειώσεις. Οι συνάδελφοι μου αντιδράσανε σαν να τους ανακοίνωσαν ότι έχουνε καλπάζουσα μορφή καρκίνου και τους απομένουν τρεις μήνες ζωής! Σήμερα έκανα το τραγικό λάθος να καλημερίσω κάποιον γελαστά, με στραβοκοίταξε και μου είπε που την είδα την καλημέρα, πιστεύω πως καταβάθως ήθελε να με διαολοστείλει.

Καταπληκτικά!!

Θα πέσω στα αντικαταθλιπτικά!

Σε κανέναν δεν του αρέσει να του πετσοκόβουν τον μισθό αλλά είμαι πολύ χαζή που χαίρομαι  που έχω δουλειά ακόμα? Και ναι μπορώ να ζήσω και με λιγότερα. Εχω ζήσει στο παρελθόν. Αλλά δε μπορώ να ζήσω με μιζέρια.... Δεν την αντέχω!


ΥΓ. Πριν προλάβετε να με κράξετε για τους ανθρώπους που δεν έχουνε να φάνε και αγχώνονται για το πως θα πληρώσουν τη δόση της εφορίας ή το φροντιστήριο του παιδιού τους, να σας ενημερώσω ότι οι συνάδελφοί μου θεωρούνται από τους πολύ καλά αμοιβόμενους στο χώρο και ότι αποκλείεται να πεινάσουν από τις περικοπές απλά μπορεί να αγοράσουν καμιά Gucci λιγότερη.


Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Ξέρω τι έκανες πέρυσι στα γενέθλια σου!

Και επειδή εσείς το ζητήσατε να γιορτάσω τα γενέθλια μου μέχρι το Σαββατοκύριακο συνεχίζω στο ίδιο mood. Σκεφτόμουν  τα χρόνια που είμαι στην Αθήνα και πόσο γρήγορα πέρασαν. Σαν χθες μου φαίνεται ότι είναι η μέρα που ήρθα. Ετσι σκέφτηκα να κάνω μια λίστα με τα γενέθλια μου από τα 18 εώς σήμερα!! 10 χρόνια στην Αθήνα! 10 χρόνια ενήλικης ζωής.

2002: Μια φαινομενικά δύσκολη χρονιά αλλά μια χρονιά που προμύνηε τα καλύτερα. Εγώ πλέον θα έμενα μόνη μου. Στην πόλη που πάντα ήθελα, στη σχολή που ήθελα.  Η αδερφή μου ήταν ήδη Αθήνα και θα συγκατοικούσαμε αλλά εγώ έχω μια λόξα να τα κάνω όλα από το δύσκολο δρόμο, έτσι για να πω ότι τα έζησα στο έπακρο. Στην αρχή που ήρθα, και αργότερα βέβαια, προτίμησα να μη στηριχθώ στις παρέες της αδερφής μου αλλά να δημιουργήσω νέες. Οι δικοί μου κολλητοί φίλοι δεν είχαν περάσει Αθήνα και οι ελάχιστοι που ήταν εδώ μέναν πολύ μακριά. Στην άρχη έφαγα το ζόρι που τρώνε όλα τα παιδιά από την επαρχία όταν έρχονται στην Αθήνα για να σπουδάσουν. Το τονίζω στην Αθήνα γιατί όλες οι άλλες επαρχιακές φοιτητούπολεις είναι πολύ πιο εύκολες στην προσαρμογή. Εκεί οι περισσότεροι είναι παιδιά από επαρχία που ψάχνουν να κάνουν νέες παρέες. Ενώ στη Αθήνα έχεις να αντιμετωπίσεις τους Αθηναίους, που έχουν ήδη την παρέα τους από το Λύκειο και δε τους ενδιαφέρουν οι νέες φιλίες πέρα από ένα καφέ στο κυλικείο της σχολής! Έτσι στις 31 Οκτωβρίου 2002 ένιωθα πιο μόνη από ποτέ. Ευτυχώς όμως οι εναπομείναντες επαρχιώτες φίλοι μου μου κάναν έκπληξη και ήρθαν στο σπίτι μου με μια τούρτα!! Θυμάμαι ότι έκλαιγα από συγκίνηση. Κρίμα που χαθήκαμε με αυτά τα παιδιά. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε πολλά κοινά .Δε μας ένωνε τίποτα άλλο πέρα από την απέραντη μοναξιά που νιώθαμε όλοι τότε.

2003: Εχω ήδη ένα χρόνο στην Αθήνα και πλέον έχω κάνει παρέες που μου ταιριάζουν. Έχω γνωρίσει και Εκείνον!! Εκείνον που με έκανε να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου κάθε φορά που μου χαμογελούσε. Εκείνον που με έκανε να κοιτάω με τις ώρες το ταβάνι. Εκείνον που με έκανε να ξενυχτάω πάνω από το κινητό. Εκείνον που με έκανε να ερωτευθώ. Ποιον? Εμένα. Την "miss δεν ερωτεύομαι". Η σχέση μας θυελλώδης. Τίγκα στους εγωισμούς και στην ανωριμότητα. Ανωριμότητα από τη πλευρά του. Εγωισμούς από τη δική μου. Φτάνει και πάλι 31 Οκτωβρίου 2003 και αποφασίζω να κάνω πάρτυ και να τον καλέσω. Είχαμε μέρες να μιλήσουμε γιατί εγώ τα είχα φτιάξει με έναν άλλον . Όταν ήρθε στο πάρτυ εγώ είχα ήδη χωρίσει από τον αδιάφορο και Εκείνος το ήξερε ήδη. Από εκεί και πέρα κενό. Δε θυμάμαι τίποτα άλλο από εκείνο το πάρτυ. Μόνο Εκείνον. Οι υπόλοιποι σταμάτησαν να έχουν σημασία για μένα. Δε ξέρω, μάλλον καλά θα πέρασαν. Εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι εμάς αγκαλιά στη βεράντα όλο το βράδυ. Μάλλον κάποια στιγμή θα έσβησα και τούρτα.

2004: Εκείνος συνεχίζει να απασχολεί τη ζωή και το μυαλό μου σε σημείο που γίνεται αρρωστημένο. Ήθελα σταθερότητα και Εκείνος ήταν αερικό. Δεν τον έπιανα πουθενά. Κουρασμένη από όλα έφυγα για τους γονείς μου. Εκεί βρήκα τη σταθερότητα που έψαχνα. Έσβησα τη κλασσική (για την οικογένεια μας) τούρτα πορτοκάλι και ευχήθηκα να βρω εσωτερική ηρεμία!! Εαν αναρωτιέστε σας απαντάω ότι η ευχή μου δεν έπιασε. Την επόμενη μέρα ξέσπασα στα μαλλιά μου και έγινα επισήμως 20 και ξανθιά!!

2005: Πλέον έχω αλλάξει σπίτι. Η αδερφή μου μένει με τον φίλο της και εγώ με μια φίλη μου. Πια είχα αποδεχθεί πως εγώ με Εκείνον δε θα είμαι ποτέ όπως εγώ το θέλω και έχω αποφασίσει να τον βγάλω από τη ζωή μου. Γνωρίζω πολλά και καλά παιδιά, κάνω σχέσεις, τις οποίες τελειώνω με συνοπτικές διαδικασίες έπειτα από τυχαίες συνάντησης με Εκείνον. Όταν τον έβλεπα θυμόμουν πως είναι να είσαι ερωτευμένος και τότε οι σχέσεις μου μου φαινόταν τόσο ανούσιες... Εγώ με Εκείνον ξανά μαζί. Εγώ με Εκείνον ξανά χώρια. Γενικά τι είχες Γιάννη , τι είχα πάντα... Στις 31 Οκτωβρίου 2005 αποφασίζουμε να κάνουμε ένα μεγάλο πάρτυ. Εκείνος βοήθησε σε όλη τη προετοιμασία του πάρτυ, ψώνια, κουβάλημα και τελικά το βράδυ δεν ήρθε. Ήρθαν όμως 50-60 άτομα και το πάρτυ ήταν τρομερή επιτυχία. Το δυαράκι μας είχε μετατραπεί σε ορθάδικο και μπαινοβγαίναν άσχετοι άγνωστοι όλη νύχτα. εμάς ούτε που μας ένοιαζε καθώς το πολυτιμότερο πράγμα που θα μπορούσαν να μας κλέψουν από εκεί μέσα θα ήταν η "τιμή" μας. Τα ξημερώματα με βρίσκουν να χορεύω " επιστροφές, καταστροφές, έχω για σένανε κάνει πολλές".

2006:  Έχω αποφασίσει να ξεσκαρτάρω στη ζωή μου και απομακρύνομαι πλήρως από Εκείνον και από όλους. Μένω για έναν χρόνο μόνη μου ,από αγόρια εννοώ γιατί τους φίλους μου τους είχα πάντα κοντά μου, ειδικά εκείνο τον χρόνο τους είχα πολύ κοντά μου καθώς μέναμε σχεδόν ολοι μαζί... Τα κακόμοιρα εκείνη τη χρονιά είχαν κανονίσει να μου κάνουν πάρτυ έκπληξη το οποίο τους το χάλασα αφού πρόλαβα και τους κάλεσα όλους σπίτι για να γιορτάσουμε τα γενέθλια μου.

2007: Η περίοδος ξηρασίας έχει τελειώσει και εγώ βρίσκομαι σε σχέση με κάποιον 2 χρόνια μικρότερο μου. Μία από τις καλύτερες μου σχέσεις που τότε δεν είχα μυαλό για να την εκτιμήσω. Τα γενέθλια μου τα γιορτάζω στο Caramella , ανεβασμένη στη καρέκλα να χορεύω " ήταν η ζωή μου κόλαση και την έκανες απόλαυση" και ο άγνωστος τραγουδιστής να μου πετάει γαρύφαλλα.

2008: Τον μικρό τον έχω πρήξει με τις αηδίες μου και με χωρίζει! Μεταξύ μας και πολύ άντεξε ο άνθρωπος. Έχω αρχίσει ήδη να δουλεύω και δε μπορώ με τίποτα να συνηθίσω να ξυπνάω 7:00 το πρωί. Έτσι το μόνο που ήθελα για τα γενέθλια μου εκείνη τη χρονιά ήταν να με φροντίζουν και να με κανακεύουν. Καλύτερο μέρος από το σπίτι των γονιών μου για φροντίδα και προδέρμ δεν υπάρχει και έτσι έσβησα πάλι κεράκια οικογενειακώς!

2009: Εχω ήδη γνωρίσει τον Θ και κοντεύουμε να κλείσουμε ένα χρόνο μαζί.Για τα γενέθλια μου μαζευτήκαμε σπίτι και παίξαμε Partini, Twister και διάφορα άλλα ενήλικα παιχνίδια!!

2010: Εχω πάει για σαββατοκύριακο στους γονείς μου και γυρίζω Αθήνα ανήμερα των γενεθλίων μου.  Ο Θ έχει κανονίσει να μου κάνουν πάρτυ έκπληξη και έτσι εγώ γυρίζοντας σπίτι, μπαίνω και πετάγονται από παντού φίλοι και γνωστοί με τα γνωστά τριγωνικά καπελάκια και σφυρίχτρες στο στόμα!! Εγώ έχω τα μαύρα μου τα χάλια από την κούραση, φοράω ό,τι βλακεία έχω βρει [για να είμαι άνετα στο ταξίδι] και τα μαλλιά μου είναι πιασμένα σε ένα ανεκδιήγητο κότσο! Παρόλα αυτά βγάζουμε φωτογραφίες και αυτές οι φωτογραφίες κυκλοφορούν ελεύθερα στο facebook αλλά εσεις δε μπορείτε να τις δείτε γιατί εγώ κυκλοφορώ incognito στις μπλοκογειτονιές.

2011: Ο αδερφός του Θ είναι στο νοσοκομείο για έναν χαζό -φανταρικό- λόγο και εμείς έχουμε παέι να τον επισκεφτούμε. Στο δρόμο της επιστροφής έλεγα στον Θ ότι φέτος βαριόμουν να γιορτάσω τα γενέθλια μου και προτιμούσα να  πάμε να φάμε έξω δυο μας.Ο Θ συμφωνούσε. Το μόνο που ήθελα ήταν να πάμε από το σπίτι να αλλάξω ρούχα.  Ανεβαίνοντας στο σπίτι , άνοιξα τη πόρτα και μου πετάχτηκαν ξανά οι ίδιοι του 2010 με τα ίδια καπελάκια και τις ίδιες σφυρίχτρες. Μόνο η αντίδραση μου άλλαξε. Καθώς ετσι όπως ήμουν ανυποψίαστη, χέστηκα πάνω μου και έβαλα τις φωνές... Το τραγουδάκι δε το είπαμε γιατί όλοι κράταγαν τη κοιλιά τους από τα γέλια!

2012: Οπως όλοι καταλαβαίνετε για να προφυλαχθώ από ένα νέο καρδιακό επεισόδιο αποφάσισα φέτος να τους καλέσω εγώ σπίτι!! Η συνέχεια είναι σε όλους γνωστή και εάν δεν είναι πατήστε: Προηγούμενη Ανάρτηση.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Έκθεση με θέμα: Πώς πέρασα στα γενέθλια μου!!

Σε πολλούς φάνηκε απαισιόδοξη η χθεσινή  μου ανάρτηση αλλά είπαμε, δεν μίλαγα εγώ αλλά η υπερβολική σοκολάτα!!

Γενικά τα χαίρομαι τα γενέθλια μου και τα γιορτάζω πάντα!! Άλλωστε δε βρίσκω λόγο να μη γιορτάζω τη μέρα που γεννήθηκα!!! Νομίζω ότι ήταν το σημαντικότερο πράγμα που έχω κάνει ως τώρα στη ζωή μου. Η αφετηρία των πάντων.. Κάθε τέτοια μέρα ευχαριστώ τους γονείς μου που αποφάσισαν να κάνουν τρίτο παιδί!! Που δεν κάνανε έκτρωση και με κρατήσανε. Και κάθε τέτοια μέρα  οι γονείς μου αμφιβάλλουν για το εάν η κόρη τους στέκει καλά στα μυαλά της!!

Το θεωρώ αδύνατο να μη σβήσω κεράκια!! Έχω σβήσει ακόμα και ρεσό σε παστίτσιο, επειδή δεν είχαμε τούρτα και δεν ήθελα να περάσει η μέρα χωρίς να έχω σβήσει κεράκια. Χθες λοιπόν έσβησα 28 κεράκια!! Τελικά έχουν δίκιο όσοι λένε ότι από κάποια ηλικία και μετά τα κεράκια στοιχίζουν περισσότερο από την τούρτα. Δεν ήθελα να σβήσω κερί αριθμό οπότε γεμίσαμε τη τούρτα με κεράκια τα οποία έσβησα γρήγορα-γρήγορα γιατί ο Θ που την κράταγε φώναζε "γρήγορα σβήστα , κάηκα". Μετά ήθελα να μου πούνε το τραγουδάκι και στα αγγλικά αλλά έφαγα κράξιμο γιατί βαριότανε να ξαναανάψουν όλα αυτά τα κεριά... Αδικία. Στην ανηψιά μου που είναι τριών το είπαμε και στα κινέζικα!

Χθες λοιπόν ήρθαν τα φιλαράκια μου από το σπίτι και φάγαμε τα φαγητά που ΕΓΩ είχα μαγειρέψει. Μετά φάγαμε και την τούρτα που ΕΓΩ είχα φτιάξει!! Ήπιαμε και κρασί και μπύρες που ΕΓΩ δεν είχα φτιάξει. Όλοι με θαύμασαν για τις μαγειρικές μου ικανότητες και δε λείψανε τα ειρωνικά σχόλια "ποιος να το περίμενε. Θα μαγείρευε η Χριστίνα. Που τα πρώτα χρόνια μόνο ρύζι με καλαμπόκι έβραζε". Και είναι αλήθεια, εγώ και η μαγειρική γνωριστήκαμε τα τελευταία χρόνια. Πρίν, τα μόνα που "μαγείρευα" ήταν το περιβόητο ρύζι με καλαμπόκι [σπεσιαλιτέ μου], ξεπάγωνα ταπεράκια με φαγητό της μαμάς και έβαζα σε μπολ γάλα με δημητριακά...Α ξέχασα, έφτιαχνα και τόστ.

Τέλοσπάντων πολύ θα ήθελα να σας έδειχνα φωτό με τις μαγειρικές μου δημιουργίες και ειδικά με την τούρτα που ήταν τόσο αμερικάνικη -πέντε στρώσεις είχε, αμέ- αλλά δε ξέρω πως το κάνουν αυτό οι food bloggers. Εγώ ποτέ δε προλαβαίνω να φωτογραφίσω τίποτα. Πέφτουν πάνω τα κογιότ και τα κατασπαράζουν όλα. Ούτε τη τούρτα δεν έβγαλα φωτογραφία να τη δείξω στον πατέρα μου να δει τι προκομένη κόρη έχει που πιστεύει ότι θα με γυρίσουν πίσω δυο μέρες μετά τον γάμο...