Toogoodtobetrue

Πόσοι είναι οι ωραίοι άντρες στην Ελλάδα? Πέντε, δέκα, είκοσι .... Οι αντικειμενικά ωραίοι άντρες λέμε. Ένας από αυτούς είναι και αυτός για τον οποίο θα  ξελιγωθώ, λυσσάξω, μου τρέξουν τα σάλια, μιλήσω παρακάτω που για να μην μπερδευόμαστε θα τον ονομάσουμε Toogoodtobetrue. Ο τύπος αυτός ,που πλέον είναι γνωστό μοντέλο-παρουσιαστής-ηθοποιός-τραγουδιστής-γλάστρα-πολυμίξερ-εξωφρενικά όμορφος, παλιά ήταν συμμαθητής με μια φίλη μου και είχανε και σχέση στη Γ' Λυκείου. Παλιά, πριν γίνει μοντέλο-παρουσιαστής-ηθοποιός-τραγουδιστής-γλάστρα-πολυμίξερ-εξωφρενικά όμορφος. Τότε που ήταν απλά όμορφος. Η βλαμμένη η φίλη μου (το βλαμμένη το αιτιολογώ πλήρως παρακάτω) όμως τον χώρισε γιατί λέει ήταν βαρετός. Πώς μπορείς να βαριέσαι να κοιτάς τα γαλάζια του μάτια και το όμορφο προσωπάκι του ποτέ δεν το κατάλαβα.

Τον  Toogoodtobetrue εγώ τον είχα "γνωρίσει" πριν γίνει διάσημος. Ήμασταν σε ένα μπαράκι στη Μύκονο και ξαφνικά βλέπω πίσω μου δυο μάτια, δυο ματάκια, ένα κορμί θανατηφόρο και επάνω στο κορμί ένα κεφάλι, μα τι κεφάλι. Φορούσε μια πράσινη μπλούζα θυμάμαι. Μετά από λίγο γυρνάω να τον ξαναδώ, τον βλέπω και δε μου κάνει καμία εντύπωση. "Μπα κορίτσια λάθος συναγερμός, μούφα" λέω στη φίλη μου δίπλα. Μετά από λίγο τον ξανακοιτώ, Θεός. Αφού επαναλήφθηκε αυτό γύρω στις πέντε φορές τελικά καταλάβαμε ότι ήταν δύο οι τύποι. Φορούσαν και οι δύο πράσινα μπλουζάκια και απλά ο ένας ήταν η άσχημη εκδοχή του άλλου. Αφού έχουμε καταλήξει πλέον ότι είναι κούκλος και μπορούμε να λυσσάμε ελεύθερα ενημερώνουμε και την άλλη φίλη, τη Μυρτώ η οποία επειδή συνοδευόταν δε συμμετείχε στη γκομενολυσσαμάρα μας. 

Μυρτώ:  Ποιον λέτε ρε παιδιά?

Εγώ:  Να αυτόν με την πράσινη μπλούζα. Ωπα κάτσε αυτός είναι ο άσχημος. Ο άλλος με την     πράσινη μπλούζα

Μυρτώ: Toogoodtobetrue.......

Toogoodtobetrue: Μυρτωωωωώ....

(φιλιούνται, αγκαλιάζονται)

Εγώ: (έχω μείνει μαλάκας)

Γκόμενος Μυρτώς: Μάλλον γνωρίζονται....(αίσθημα κατωτερότητας έχει αρχίσει ήδη να τον κυριεύει)

Το επόμενο μεσημέρι σαν καλά κορίτσια έχουμε πάει να προσκυνήσουμε στο Super Paradise. Με το που μπαίνουμε μέσα βλέπουμε τον Toogoodtobetrue να μας χαμογελάει. "Καπνίζετε κορίτσια?" μας ρωτάει. Έκανε promotion σε τσιγάρα και για αυτό ήταν στη Μύκονο. "Ναι" απαντάω και ας μη καπνίζω. Έχω αρχίσει ήδη να χάνομαι στο γαλάζιο των ματιών του. Πάει να μου ανάψει το τσιγάρο, μου πέφτει το τσιγάρο, του καίω το πόδι και αυτός απλά μου χαμογελά και μου δίνει άλλο...Σ' αγαπώ ήθελα να του φωνάξω αλλά κρατήθηκα. "Θέλεις να παίξουμε ένα παιχνίδι?" με ρωτάει. "Ναι , αμέ" απαντώ, "ό,τι παιχνίδι θες" σκέφτομαι. Τελικά με πάει σε μια γωνιά και μου δείχνει μια οθόνη. Έχει έρθει μαζί μας και η άλλη φίλη, όχι η Μυρτώ αυτή δε θυμάμαι που ήταν,  και πλέον έχουμε γίνει δύο οι χαζές που λιώνουμε. Το παιχνίδι ήταν ότι εμείς έπρεπε να βρούμε κάτι καμήλες -ίσα με το κεφάλι μου- που και καλά κρυβότανε. Εγώ όμως έβλεπα αστεράκια. "Πού είναι οι καμήλες?" με ρωτάει ο Toogoodtobetrue. "Πού είναι οι καμήλες? Δεν τις βλέπω" απαντώ εγώ. "Δε γίνεται να μη βλέπεις τις καμήλες"....Τελικά τις καμήλες με τα πολλά τις είδα...Αλλά τι να λέμε, τα είχα δει έτσι και αλλιώς όλα.

Αυτή ήταν η πρώτη μου συνάντηση με τον Toogoodtobetrue. Από τότε τον ξαναείδα στη τηλεόραση και στα περιοδικά (γυμνό). Προχθές, καθώς περπατούσαμε με τη Μυρτώ στο κέντρο τον πετύχαμε ξανά. Όπως ακριβώς τον θυμόμουνα. Με τα ωραία τα ματάκια του, με τη σωματάρα του, με τα ωραία τα μαλλάκια του (αυτό είναι χτύπημα κάτω από την μέση για τον Θ), με το χαμόγελο του...Η Μυρτώ και ο Toogoodtobetrue είχανε να συναντηθούνε περίπου 4 χρόνια οπότε παίξανε φιλιά, αγκαλιές, τα νέα των τελευταίων χρόνων και ....αλλαγή τηλεφώνων!!! Εγώ τι κέρδισα από όλο αυτό? Ένα χάρηκα και ένα φιλί σταυρωτό φεύγοντας....Παράπονο δεν έχω!

"Μ' αρέσει που ζήτησε και το τηλέφωνο μου" μου λέει όταν φύγαμε η Μυρτώ, "εάν με πάρει τρύπησε μου τη μύτη". Την επόμενη μέρα σκάει μηνυματάκι από τον Toogoodtobetrue για το αν μπορεί να πάνε για καφέ ΣΠΙΤΙ του...Η βλαμμένη όμως είχε μάθημα και αντί να ακυρώσει το μάθημα, ακύρωσε τον Toogoodtobetrue (εδώ νομίζω ότι συμφωνούμε πλέον όλοι με τον όρο βλαμμένη)..."Τι να κάνω?" με ρωτάει η Μυρτώ. "Ότι θα έκανε κάθε φυσιολογική γυναίκα. Αποτρίχωση" της απάντησα αλλά δεν την έπεισα. Δυστυχώς η πρόσκληση δεν ήταν open οπότε δε μπορούσα να πάω αντ' αυτού...

Α και μην ψαρώνετε ο εσωτερικός κόσμος είναι αυτός που μετράει...χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Τ' άντρα του πολλά βαρύ...

Εκεί που καθόμουν σήμερα και βαριόμουνα και χάζευα στα ιντερνέτια, βλέπω ένα άρθρο για το tantra sex? Do you know tantra sex? Αν δε ξέρετε μην περιμένετε από εμένα να μάθετε. Εκεί λοιπόν που διάβαζα και σκεφτόμουν αν όντως γίνονται αυτά και σε πόσα δευτερόλεπτα εμένα θα με είχαν πιάσει τα γέλια θυμήθηκα το Σωτήρη και τη καζούρα που του είχαμε κάνει για το τάντρα εγώ και η συγκάτοικός μου.

Πρέπει να έχουν περάσει περίπου 6 χρόνια από τότε. Ήταν ένα απόγευμα, που δεν είχαμε τι να κάνουμε και είχε έρθει ο Σωτήρης (φίλος μας) για καφέ σπίτι. Αφού συζητήσαμε για κάθε χαζομάρα φτάσαμε να μιλάμε για τάντρα σεξ. Ο Σωτήρης είχε μόλις δει μια ταινία σχετική και ήθελε να το καρναβαλίσει. Εδώ πρέπει να πω ότι σημάδι για το εάν ταιριάζεις με τους φίλους σου είναι όταν αρχίζετε να κάνετε ταυτόχρονα την ίδια πλάκα, να λέτε τις ίδιες μαλακίες χωρίς να έχετε προσυμφωνήσει κάτι. Τότε η φίλη μου ήταν με έναν φίλο του Σωτήρη, πολύ μπρουτάλ τύπο. Άρχισε λοιπόν να του λέει ότι με τον Δημήτρη (τον μπρουτάλ) κάνανε συχνά τάντρα. Καθόταν απέναντι  στους καναπέδες, κοιταζόταν βαθιά μέσα στα μάτια χωρίς να αγγίζονται και μετά από 3 ώρες "τελειώνανε". "Το καλύτερο σεξ της ζωής μου" του λέει "και χωρίς καν να με αγγίξει". Ο Σωτήρης ο καημένος γύρισε τότε σε εμένα για παρηγοριά. " Α εγώ θυμάμαι μια φορά ήταν ο Κώστας (τότε γκόμενος) στο δωμάτιο και εγώ στο μπάνιο και στέλναμε τόση ενέργεια ο ένας στον άλλον που πρέπει να τελείωσα δυο φορές απανωτά". Τη φάτσα του Σωτήρη ακόμα τη θυμάμαι και γελάω. Μας έκανε ένα σωρό ερωτήσεις και εμείς του απαντούσαμε με ύφος, λες και ήμασταν οι ιέρειες του σεξ. Αφού του καταρρακώσαμε την ψυχολογία και τον ανδρισμό, τον κοροϊδέψαμε για το πόσο πίσω είναι και αφού χαζογελάσαμε μεταξύ μας για τις άτυχες τις κοπέλες του, στο τέλος παραδεχτήκατε ότι του κάναμε πλάκα και ότι δεν έχουμε ιδέα για το τι μιλούσαμε.

Η επαφή μου λοιπόν με το τάντρα σεξ περιοριζόταν σε αυτή τη πλάκα μέχρι που ξεκίνησα να δουλεύω και η μοναδική συνάδελφος μου στο γραφείο ήταν μια πενηντάρα με ανεβασμένη  λίμπιντο. Διάβαζε περιοδικά για τάντρα, έβλεπε ταινίες για τάντρα, έψαχνε στο ίντερνετ για τάντρα...  Εάν δεν την θεωρούσα τόσο ούφο και εάν είχα καταφέρει να συζητήσω μαζί της έστω και μια φορά χωρίς να σκέφτομαι συνεχώς ότι υποτιμώ τον ευατό μου που συζητώ σοβαρά μαζί της μπορεί τώρα να είχα μεταπτυχιακό στο τάντρα σεξ και να μπορούσα να διαφωτίσω και εσάς. Κρίμα! Η ιστορία της πάντως έληξε άδοξα με τον σύζυγο της να μπουκάρει στο γραφείο για να δείρει τον προϊστάμενο μας γιατί τον κεράτωνε μαζί του. Εκτυλίχθηκαν σκηνές απείρου κάλλους που ουδεμία σχέση είχαν με διαλογισμό και εσωτερική ενέργεια. Κοινώς ξεκατίνιασμα. Το οποίο εγώ το έχασα γιατί με είχαν αλλάξει γραφείο και όροφο. Πολύ είχα στεναχωρηθεί τότε θυμάμαι...

Επεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα...

Έλαβα πρόσκληση για ένα καινούριο βραβείο από την Pegy αυτή τη φορά και την ευχαριστώ πάρα πολύ. Το βραβειάκι συνοδεύεται από ερωτησούλες όπως από που εμπνέομαι τα θέματα μου και πόσο χρόνο αφιερώνω στο μπλοκ μου? Από πού? Από εμένα και τη ζωή μου θα απαντούσα πριν δυο βδομάδες. Από πουθενά θα απαντήσω σήμερα. Έμπνευση γιοκ. Συνήθως τις αναρτήσεις μου τις γράφω μέσα σε μισή ώρα. Έχω κάτι στο μυαλό μου, το γράφω, το δημοσιεύω τελειώνω. Πάντα,εκτός από αυτές τις μέρες...

Ήθελα να κάνω μια ανάρτηση για το πώς πέρασα το Πάσχα. Άνοιγα το παράθυρο του blogger έγραφα μια σειρά, μετά κοίταγα έξω από το πραγματικό παράθυρο , χάζευα και έσβηνα τη σειρά που μόλις είχα γράψει.

Τι να πω για το Πάσχα που πέρασε που να έχει ενδιαφέρον? Να πω για το πολύ φαΐ μέχρι λιποθυμίας. Μπα, όλοι τα ίδια κάνατε. Να πω για τον πολύ ύπνο? Μπα, όλοι το ίδιο κάνατε. Να πω για τις βόλτες με το ποδήλατο δίπλα από τη θάλασσα μέχρι να πιαστεί ο κώλος μου και να μην θέλω να ξανακάτσω σε σέλα για το υπόλοιπο της ζωής μου? Έλα λέγε αυτό δε μπορεί να το κάνατε? Να πω για το απερίγραπτο λιώσιμο σε ένα room escape game (δε θυμάμαι το όνομα του)... Απερίγραπτο λέμε. Μέχρι στυλό και χαρτί χρησιμοποιήσαμε. Μέχρι εξίσωση με τρεις αγνώστους λύσαμε. Κολλημένοι! Εγώ , ο Θ και ο little bro. Μας ρωτούσαν οι άλλοι τι σκατά κάνουμε κλεισμένοι μέσα και εμείς απαντούσαμε ότι μας έχουν κλειδώσει σε ένα δωμάτιο και ψάχνουμε την έξοδο... Κάψιμο! Μέχρι που ευτυχώς το τερματίσαμε και βγήκαμε και από την κανονική πόρτα και είδαμε τον κόσμο, τα πουλάκια, τα δεντράκια του μπαμπά, τα γλυκά της μαμάς, την αφηρημένη ζωγραφική της ανιψιάς, την άποψη του δίχρονου ανιψιού περί κηπουρικής και κλαδέματος και διάφορα άλλα χαριτωμένα..

Οι μέρες περάσαν γρήγορα και εμείς έπρεπε να φύγουμε ξανά και να επιστρέψουμε Αθήνα. Ο δρόμος της επιστροφής  και ο αποχαιρετισμός είναι τόσο δύσκολος κάθε φορά! Ειδικά όταν φεύγουμε από αυτό το συγκεκριμένο σπίτι. Το σπίτι κάτω από τον πλάτανο. Το σπίτι όλων των παιδικών και εφηβικών μου καλοκαιριών. Το σπίτι της ηρεμίας μου.

Πίσω στην Αθήνα τώρα η ζωή κυλάει ήρεμα....ΖΖΖΖΖ...... Μας πήρε ο ύπνος!

ΥΓ: Επειδή ως τώρα δεν τήρησα κανέναν κανόνα του βραβείου δε θα τηρήσω ούτε τον κανόνα που λέει πως πρέπει να το στείλω σε 11 μπλοκ. Εγώ θα το στείλω σε έναν. Στον έναν και μοναδικό, στον τρισμέγιστο Tommy Stark οποίος έχει χρόνια να γράψει. Και επειδή είμαι σε φάση που συμπάσχω με όσους στέρεψαν από θέματα του δίνω αφορμή για γράψιμο-κομπόστα. (Εάν θέλεις ολόκληρο το βραβείο -εικονούλες, ερωτήσεις κτλ- πάρτα από την Pegy). Σας αφήνω γιατί σήμερα είμαι ημί-τυφλη... Πρόβλημα με τους φακούς...