Welcome to Saint Ann

Μετά από αρκετή σκέψη (πέντε ολόκληρα λεπτά, αμέ) αποφασίσαμε πως θα πάμε Αγία Άννα. Πήραμε τηλέφωνο στο κάμπινγκ, βεβαιωθήκαμε πως έχει χώρο για να στήσουμε τα τσαντίρια μας και αρχίσαμε να μαζεύουμε πράγματα.... Να μωρέ δυο πραγματάκια θα παίρναμε μαζί, σιγά που θα πηγαίναμε, δυο σορτσάκια και δυο μαγιό.... Την επόμενη μέρα παίξαμε tetris για να τα χωρέσουμε στο αυτοκίνητο. Τα δυο σορτσάκια και τα δυο μαγιό είχανε μετατραπεί σε δυο νοικοκυριά. Αφού τα στριμώξαμε αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε. Είχαμε πει ότι θα φεύγαμε στις 8:00 και η ώρα ήταν ήδη 10:00. Αυτό μας έκανε να αγχωθούμε πάρα πολύ και να κάνουμε μια στάση μισής ώρας για ένα καφέ και  μια τάρτα.  Έπειτα εγώ και η φίλη μου είχαμε την φαεινή ιδέα να περάσουμε από το ΙΚΕΑ, το οποίο είχε 10% έκπτωση στα έπιπλα κήπου, για  να πάρουμε ένα τραπεζάκι το οποίο η φίλη το είχε στο μάτι εδώ και καιρό. Ο Θ μας έβριζε αλλά τελικά τον πείσαμε για τη χρησιμότητα ενός μικρού, όμορφου τραπεζιού στο κάμπινγκ. Για καλή του τύχη το τραπεζάκι είχε εξαντληθεί και έτσι κατά τις 11:00 ξεκινήσαμε από Αθήνα. Στο δρόμο μας όμως βρήκαμε έναν ιερό ναό του JUMBO και αποφασίσαμε να ανάψουμε ένα κεράκι, να αγοράσουμε μια σαμπρέλα βρε αδερφέ, έστω να πάρουμε μια σαγιονάρα. Η ώρα είχε πάει 12:00, εμείς ήμασταν ακόμα στο σημείο που ξεκινήσαμε και είχαμε ξοδέψει ήδη 30€! Αυτό φίλοι μου ονομάζεται "τρελή επιτυχία".

Στο κάμπινγκ φτάσαμε ντάλα μεσημέρι σαν κοτόπουλα από τις στροφές και τον ήλιο. Στήσαμε τις σκηνούλες μας και φύγαμε για μπάνιο. Η παραλία της Αγίας Άννας δε με ενθουσίασε. Ίσως έφταιγε ότι φύσαγε και ήταν ανακατεμένη, ίσως πάλι ότι εγώ προτιμώ τους κολπίσκους. Δίπλα όμως από την Αγία Άννα υπάρχει μια παραλία-χωριό που λέγεται Αχλάδι. Εκεί μας άρεσε περισσότερο και τις επόμενες μέρες ξεροσταλιάζαμε σε αυτή τη παραλία. Αφού κάναμε το μπανάκι μας και φάγαμε τα ψαράκια μας αρχίσαμε να νυστάζουμε. Γυρίσαμε πίσω στο κάμπινγκ, το οποίο είναι το πιο καθαρό και οργανωμένο κάμπινγκ που έχω πάει ποτέ (ταυτόχρονα όμως είναι και το πιο ακριβό κάμπινγκ που έχω πάει ποτέ) και αρχίσαμε να ετοιμαζόμαστε για ύπνο. Τότε  αντιλαμβάνομαι τι έχουμε ξεχάσει. To sleeping bag. Και όταν πέφτει η νύχτα στο Παλέρμο στα κάμπινγκ κάνει ψοφόκρυο... Αφού φόρεσα ότι ρούχο βρήκα, κάλτσες, κολάν , ζακέτες συνέχισα να κρυώνω. Έφτασα στο σημείο να πάω δίπλα από μια ψησταριά στην οποία ψήνανε κάτι παιδιά για να ζεστάνω τη μύτη μου στα κάρβουνα. Το βράδυ απλά ξεπάγιασα, τυλίχτηκα με μια καθαρή πετσέτα και κολλούσα όλο το βράδυ πάνω στον Θ. Ο οποίος για κάποιον ανεξήγητο λόγο έσκαγε και με έσπρωχνε να φύγω. Αφού κάναμε αυτό το παιχνιδάκι όλο το βράδυ στο τέλος με έπιασε σπαστικό γέλιο από το γελοίο της κατάστασής μας και δε μπόρεσα να ξανακοιμηθώ μέχρι που βγήκε ο ζεστός ο ήλιος και μετέτρεψε τη σκηνούλα μας σε θερμοκήπιο. Την επόμενη μέρα δεν την ξαναπάτησα, αγόρασα sleeping bag το οποίο, ναι το παραδέχομαι, δεν το μοιράστηκα με τον Θ.

Οι μέρες κύλησαν πολύ γρήγορα. Με πολύ αραλίκι στις ξαπλώστρες, βουτιές σε καταγάλανα νερά, ρακέτες σε σημείο που νόμισα ότι μου βγήκε το χέρι, φαγητό σε ταβερνάκια, νυχτερινές βόλτες στην παραλία με θέα το φεγγάρι και με μια μπύρα στο χέρι. Στιγμές χαλάρωσης και γέλιου.  Με μια παρέα στα καλύτερα της που πριν καν προλάβει να γυρίσει από αυτές τις διακοπές κανόνιζε ήδη τις επόμενες...

Quiz για δυνατούς λύτες

Είμαι έτοιμη για διακοπές. Αλλά οι διακοπές αργούν. Αλλά εγώ είμαι έτοιμη. Ονειρεύομαι παραλίες, ρακέτες, ξαπλώστρες, άρωμα αντηλιακού το πρωί, άρωμα bepanthol  το βράδυ... Έχω ήδη βρει το βιβλίο που θα διαβάσω, έχω σκεφτεί ήδη το βρίσιμο που θα φάω επειδή δε θα τους μιλάω και θα διαβάζω. Είμαι έτοιμη. Αλλά οι διακοπές αργούν...

Βέβαια έχουμε μπροστά μας το τριήμερο το οποίο θα  φύγουμε από Αθήνα και θα ξαμολυθούμε στις παραλίες. Τα έχουμε οργανώσει όλα τέλεια. Λέγαμε να πάμε Ελαφόνησο για κάμπινγκ αλλά οι δύο της παρέας θα έρθουν, μάλλον,  μόνο για δυο μέρες οπότε είπαμε να πάμε κάπου πιο κοντά. Στη Β. Εύβοια. Εκεί θα μείνουμε ή στην Αγία Άννα ή στις Ροβιές ή στο δρόμο. Θα πάμε 6 άτομα, τρία ζευγάρια. Το ένα ζευγάρι θα έρθει μάλλον Κυριακή. Το άλλο ζευγάρι θα έρθει Σάββατο ή  καθόλου. Εάν δεν έρθει κανένας τους, τελικά θα πάμε στην Ελαφόνησο. Εγώ με τον Θ θα φύγουμε μάλλον Παρασκευή ή Σάββατο. Το ένα ζευγάρι χτες θυμήθηκε ότι δεν έχει σκηνή και ο Θ χτες δε μπορούσε να θυμηθεί που έχει βάλει τις ρακέτες.

Απαντήστε στην παρακάτω ερώτηση και κερδίστε ένα full οργανωμένο τριήμερο μαζί μας:

Πόσα άτομα θα πάνε για κάμπινγκ το τριήμερο, πότε θα φύγουν από Αθήνα και πού θα πάνε?????

Εάν ξέρετε την απάντηση στην παραπάνω ερώτηση παρακαλώ να μου την πείτε και μένα!

Όποιος δεν έχει μυαλό τι έχει??? Υπομονή!

Σήμερα ξύπνησα νυσταγμένη. Για την ακρίβεια δε μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου. Υπνοβάτησα μέχρι τον ηλεκτρικό, κοιμήθηκα μέχρι την Ομόνοια και συνέχισα να υπνοβατώ για να πάρω και το Μετρό μέχρι που άκουσα μια φωνή-ξυπνητήρι "τα εισιτήρια σας παρακαλώ". Πάτησα snooze στη φωνή-ξυπνητήρι και άρχισα να ψάχνω βαριεστημένα στη τσάντα μου την κάρτα απεριορίστων διαδρομών.  Έψαχνα, έψαχνα, τίποτα. Έχω αρχίσει να ξυπνάω. Αρχίζω και βγάζω από τη τσάντα τη μικρότερη τσαντούλα με το φαγητό μου, ένα μικρό νεσεσέρ με καλλυντικά, το κινητό μου μαζί με τα handsfree τα οποία τα έχω περάσει γύρω από το λαιμό μου και έχουν αρχίσει να μου κόβουν την ανάσα, το πορτοφόλι μου, τις βιταμίνες μου, κάτι φωτοτυπίες που ανάθεμα και αν ξέρω τι είναι, αλλά τη μαγική θηκούλα με την κάρτα απεριορίστων δεν τη βρίσκω πουθενά. Κοιτάζω την ελέγκτρια και με κοιτάζει και αυτή αμείλικτη. "Την ξέχασα" της λέω."Ωραία θα κόψουμε ένα πρόστιμο και θα πας στα κεντρικά να δώσεις την κάρτα σου. Δώσε μου την ταυτότητα σου" μου λέει αυτή. "Η ταυτότητα μου είναι μαζί με την κάρτα μου σε μια θηκούλα που εσείς μας δίνετε οπότε είναι και αυτή σπίτι. Να έχω μια πιστωτική που λέει το όνομα μου ή τη κάρτα εργασίας μου που έχει και φωτογραφία? Ή τη κάρτα από το γυμναστήριο?" Έχω αρχίσει να αραδιάζω κάρτες αλλά καμία δεν κάνει." Ταυτότητα ή δίπλωμα" μου λέει η ξινή ελέγκτρια με ένα βλέμμα απαθέστατο. Πραγματικά εάν τη ρώταγα εκείνη την ώρα τι γεύση παγωτού προτιμά "ταυτότητα ή δίπλωμα" θα μου απαντούσε.

Εκείνη την ώρα βλέπω έναν ελεγκτή ο οποίος μας παρακολουθεί και αποφασίζω να απευθυνθώ σε αυτόν μπας και δείξει μεγαλύτερη κατανόηση στο δράμα μου ως άντρας προς γυναίκα. Αρχίζω τα νιαουρίσματα, αυτός δείχνει να συμπονεί και στο τέλος μου προτείνει να πληρώσω 42€!!! Παθαίνω ένα ψιλοεγκεφαλικό και μάλλον σε αυτό οφείλεται και η ατάκα που ξεστόμισα αμέσως μετά "Περνάω από εδώ κάθε μέρα. Δε με θυμάσαι?" Δε με θυμάσαι, ρε φίλε στον ελεγκτή??? Που παίζει να βλέπει να περνάνε από μπροστά του καθημερινά 10.000 άτομα. Εκείνη την ώρα φτάνουν δυο τρένα ταυτόχρονα και ξεχύνονται στις αποβάθρες μιλιούνια κόσμου. " Ε, όχι δε σε θυμάμαι, βλέπω πολύ κόσμο κάθε μέρα" τραυλίζει αυτός και έγω μόλις έχω συνειδητοποιήσει την κοτσάνα μου και θέλω να χώσω και το κεφάλι μου μέσα στην τσάντα μου να κάνει παρέα με όλα τα υπόλοιπα άχρηστα που κουβαλάω μαζί μου.

Τελικά πήγαμε στην Αστυνομία (στο ισόγειο του Μετρό) και μου κάνανε εξακρίβωση στοιχείων τηλεφωνικώς. Τα στοιχεία που εγώ τους είπα. Εάν δηλαδή έδινα τα στοιχεία μιας φίλης μου (ονομ/μο, πατρώνυμο, ημ. γέννησης) μια χαρά θα το είχε φάει εκείνη  το πρόστιμο. Άρα που καταλήγουμε? Ότι καλύτερα να κάνανε την ταυτοποίηση με την κάρτα του γυμναστηρίου που έχει και φωτογραφία. Έτοιμη ήμουν εκείνη την ώρα να πω στην αστυνομία "και που ξέρετε ότι σας δίνω τα αληθινά μου στοιχεία;" αλλά ευτυχώς βούτηξα τη γλώσσα στο μυαλό μου (σπάνιο για μένα) και έσκασα. Έτσι μπορώ τώρα και σας γράφω γιατί αλλιώς ακόμα για εξακρίβωση εξυπνάκηδων θα ήμουνα.