Positive Thinking....

Η Κατερίνα είναι θετικός άνθρωπος και για αυτό το λόγο δημιούργησε ένα βραβείο θετικής σκέψης για όλους εμάς τους αναγνώστες της. Επειδή όμως και εγώ είμαι θετικός άνθρωπος το καλοδέχτηκα και αποφάσισα να πραγματοποιήσω και τους τέσσερις στόχους που μας προτείνει το βραβείο- κίνημα της Κατερίνας.

1.Να εμψυχώσεις δύο τουλάχιστον ανθρώπους μέσα σε μία εβδομάδα.

Εύκολο. Το έχω πολύ στο να εμψυχώνω κόσμο. Έτσι με το που γύρισα σπίτι εμψύχωσα τον Θ να πλύνει τα πιάτα. "Έλα μπορείς, δεν είσαι κουρασμένος. Έχεις πνευματική κούραση, αν κάνεις κάτι με σωματική κούραση να δεις ότι θα ξεκουραστείς και πνευματικά". Αλήθεια σας το λέω απέτυχα τελείως. Δε μου έδινε καμία μα καμία σημασία.

Δεν πτοήθηκα όμως. Το Σάββατο το πρωί μετακόμιζε μια φίλη μου και είχαμε πάει από νωρίς να τη βοηθήσουμε. Εγώ είμαι πολύ άχρηστη σε όλα αυτά τα της μετακόμισης και τότε θυμήθηκα την Κατερίνα και λέω να η ευκαιρία να τους εμψυχώσω. " Έλα δεν είναι βαρύ το ψυγείο. Μπορείς να το σηκώσεις. Κάτσε κάτω από τη μπάρα. Έλα αγόρι μου. Δε πήγαν χαμένα τα λεφτά στο γυμναστήριο. Λίγο ακόμα. Το 'χεις". Τελικά το ψυγείο ήταν βαρύ! Η εμψύχωση μου τους εκνεύρισε όλους και παραλίγο να με κλειδώσουν στη βεράντα εάν δεν έβγαζα το σκασμό.

Η σωματική μου ακεραιότητα κινδύνευε και έτσι αποφάσισα να μην εμψυχώσω κανέναν άλλον για όλη την υπόλοιπη εβδομάδα.

2. Να πεις καλημέρα σε έναν άγνωστο.

Δύσκολο. Πώς λές καλημέρα σε έναν άγνωστο? Έβαλα κάτω την ντροπή μου και λέω θα το προσπαθήσω. Πρώτη μέρα, περνάω δίπλα από κάποιον που καθόταν σε ένα παγκάκι. "Καλημέρα" του λέω. "Μήπως έχεις ένα ευρώ?" μου απαντάει.

Δεύτερη μέρα, λέω να ξαναπροσπαθήσω. Έχουμε βγει με τον Θ βόλτα με τα ποδήλατα και έχουμε σταματήσει να ξαποστάσουμε. Εκείνη την ώρα μας πλησιάζει και αράζει δίπλα μας ένας ψηλός μελαχρινός ποδηλάτης. " Καλημέρα" του λέω με νάζι, " έχει πολύ ωραία μέρα για ποδήλατο σήμερα". " Ναι όντως " μου απαντάει αυτός χαμογελώντας ρίχνοντας κλεφτές ματιές στον Θ και φεύγει. " Καλά ρε, του τη πέφτεις μπροστά μου? Πας καλά?" μου λέει έξαλλος ο Θ. Ξινή μας βγήκε η βόλτα και η καλημέρα.

Για αυτό σας λέω. Καλημέρα μόνο σε γνωστούς και αν...

3. Να δοκιμάσεις κάτι πριν πεις δε γίνεται.

Εύκολο. Μου αρέσει να δοκιμάζω. Συνήθως βέβαια τρώω τα μούτρα μου αλλά αυτή τη φορά τα έφαγα και κυριολεκτικά. Έχω πάει για Pilates και μας βάζει την άσκηση που δεν κάνω ποτέ γιατί εάν την κάνω θα είμαι έτοιμη για το τσίρκο Medrano. Πάνω που είμαι έτοιμη να αράξω, θυμάμαι την Κατερίνα σαν θολή σκέψη ελληνικού κινηματογράφου "να δοκιμάσεις κάτι πριν πεις δε γίνεται". Έτσι αποφασίζω να δοκιμάσω. Στηρίζω τα χέρια στο πάτωμα, βάζω τις πατούσες στη μπάλα, σηκώνομαι σε οριζόντια θέση από το πάτωμα, μετά σηκώνω και το ένα πόδι, έχω αρχίσει να τρέμω, η μπάλα έχει αρχίσει να κινείται και τότε το παίρνω απόφαση, θα το κάνω. Σηκώνω και το ένα χέρι από το πάτωμα και σκάω σαν καρπούζι στο ξύλινο πάτωμα. Η μπάλα μου έχει φύγει και έχει πάει απέναντι, ο γυμναστής γελάει, όλοι γελάνε.... 

Αν κάτι νομίζεις ότι δε γίνεται είναι γιατί μάλλον ΔΕ γίνεται.

4.Προώθησε το σε 4 ανθρώπους.

Θέλω να το προωθήσω σε 4 εξαφανισμένους ανθρώπους. Για την ακρίβεια σε 2 ανθρώπους, 1 πουλί και ένα ζαρζαβατικό.

1. Στον Τρέμενς 

2.Στην Evonita

3. Στον Πιγκουίνο

4. Στο Γκρινιάρικο Μαρούλι

Η ιστορία είναι προϊόν μυθοπλασίας. Τα γεγονότα και οι χαρακτήρες που παρουσιάζονται είναι προϊόν φαντασίας και ουδεμία σχέση έχουν με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα.

Novi Sad

Το Novi Sad απέχει από το Βελιγράδι περίπου 1 ώρα με το αυτοκίνητο. Ίσως και λίγο λιγότερο, αναλόγως ποιον ακολουθείς. Εάν ακολουθείς τον τρελό Djorje , όπως εμείς, και πας σα μουρλός μπορείς να το κάνεις και λιγότερο. Για να φτάσεις στο Novi Sad διασχίζεις μια ατελείωτη πεδιάδα. Το μάτι δε σταματά πουθενά. Τόσο που η πεδιάδα της Θεσσαλίας σου φαίνεται αγροτεμάχιο.

Φτάνοντας στο  Novi Sad πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο που δυστυχώς ήταν λίγο μακριά από το κέντρο και έτσι αναγκαζόμασταν να μετακινούμαστε με ταξί. Το να συννενοηθείς με Σερβο ταξιτζή που δε μιλάει γρι αγγλικά είναι εμπειρία ζωής. Επίσης το να καταφέρεις να μη σε κλέψει Σέρβος ταξιτζής είναι λαχείο. Όσες φορές και να πήραμε ταξί δεν πληρώσαμε ποτέ το ίδιο ποσό.

Τα πρωινά ο Θ δούλευε και εγώ σουλάτσαρα στο κέντρο. Το Novi Sad σημαίνει Νέο Σχέδιο. Είναι  μια πόλη 200.000 κατοίκων και το ιστορικό της κέντρο είναι πανέμορφο. Θεωρώ ότι μέσα σε 2 μέρες το έχεις γυρίσει και έχεις δει τα βασικά αξιοθέατα όπως τον καθεδρικό ναό, το κάστρο, τη Συναγωγή... Δεν έχει μουσεία και έτσι όλο σου τον χρόνο τον τρως στις βόλτες και στα μικρά καφέ.

Τις μέρες που είμασταν εμείς εκεί χιόνισε και έκανε ψοφόκρυο. Βέβαια τους δρόμους τους καθαρίζαν αμέσως από το χιόνι αν και οι Σέρβοι είναι και αυτοί πολύ γκρινιάρηδες με το θέμα κράτος. Εγώ ισχυριζόμουν ότι είναι πολύ οργανωμένοι και αυτοί με κοίταγαν λες και τους έλεγα ότι έχω παρκάρει το διαστημόπλοιο μου έξω από το κάστρο. Μάλλον πρέπει να έρθουν μια βόλτα από Ελλάδα.

Την προτελευταία μέρα έβγαλε ήλιο. Το Novi Sad με ήλιο είναι μια διαφορετική πόλη. Οι καφετέρειες βγάζουν τραπεζάκια έξω, ο κόσμος περπατάει, γονείς με μικρά παιδιά κάνουν βόλτες τρώγοντας ποπ κόρν, η υπαίθρια αγορά γεμίζει με μικροπωλητές που πουλάνε ό,τι μπορείς να φανταστείς... Γενικά βλέπεις μια άλλη πόλη ζωντανή, χαρούμενη που ευτυχώς μας έκανε τη χάρη ο καιρός και την είδαμε.

Μου άρεσε το Novi Sad. Χαλάρωσα στο Novi Sad. Περπάτησα χωρίς έννοιες, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς κούραση... Φύγαμε γεμάτοι αναμνήσεις και όμορφα συναισθήματα. Πρώτη φορά πάω σε κάποια χώρα και τη νιώθω τόσο κοντά μου. Ίσως γιατί πρώτη φορά κάνω τόση παρέα με ντόπιους. Ίσως γιατί πρώτη φορά είμαι τόσο χαλαρή και χωρίς πρόγραμμα σε διακοπές.

Η επιστροφή στην Ελλάδα δεν ήταν εύκολη από όλες τις απόψεις. Πρώτον γυρνάγαμε πίσω στη καθημερινότητα και δεύτερον μας πίεζε ο χρόνος καθώς έπρεπε να είμαστε στην Αθήνα το αργότερο Σάββατο μεσημέρι. Από Novi Sad ξεκινήσαμε Παρασκευή απόγευμα, γεγονός που σήμαινε ότι θα περνάγαμε τα Σκόπια νύχτα. Το μόνο που θέλαμε να αποφύγουμε αλλά δεν τα καταφέραμε. Υπάρχει ένα σημείο στα Σκόπια που περνάς μέσα από βουνά. Ο δρόμος είναι μονής κατεύθυνσης αλλά το τοπίο είναι πολύ άγριο. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι είσαι σε μέρη που δε ξέρεις και έχεις ακούσει και τόσες περίεργες ιστορίες για αυτά, σε οδηγούν να λερώσεις τη κάλτσα σου...Καθώς περνάγαμε από εκεί λέω στον Θ "αν σε σταματήσει η αστυνομία εννοείται πως δε σταματάς. Συνεχίζεις και τους αφήνεις να μας κυνηγάνε μέχρι τα σύνορα."

Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και 12:30 τα μεσάνυχτα μπαίναμε Ελλάδα. Από δική μας καθαρή βλακεία δεν κοιμηθήκαμε πουθενά τη νύχτα και το πήραμε μονοκοπανιά για Αθήνα. Μετά τη Λαμία βλέπαμε αστεράκια και αρχίσαμε να σταματάμε σε ότι πάρκιν υπάρχει. Πήραμε καφέ από ένα κωλόμπαρο, αντισταθήκαμε στο να πάρουμε και χορό, και κάναμε παρέα με όλα τα σκυλιά της νύχτας κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δεκατρείς ώρες αργότερα μπαίναμε σπίτι....

ΥΠΝΟΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ...........

Novi Sad.....?????

Ποιο ?

Fly me to the moon
Let me swing among those stars 

Aαα ναι το Novi Sad.

Κι όλο πετάω, πετάω, πετάω, πετάω,
στα σύννεφα μπαίνω, σ' αναζητάω.

Χρωστάω μια ανάρτηση για το όμορφο Novi Sad.

Είμαι στα χάι μου,
όταν σ’ έχω πλάι μου.

Αλλά τις τελευταίες μέρες είχα τρεχάματα.

Θα βγαίνω θα πίνω και λόγο δε θα δίνω
καλά θα περνάω μόνος μου θα γυρνάω

Τελείωσα με την εργασία μου και χθες την παρουσίασα.

This is the end
Hold your breath and count to ten

....

Let the sky fall

Πήρα εννιά και νιώθω σαν να έχασα 9 κιλά .

Para bailar esto es una (bomba)
para gozar esto es una (bomba)
para menear esto es una (bomba)
Y las mujeres lo bailan así, así, así, así

Η παρουσίαση πήγε πολύ καλά, παρόλο το αρχικό μου άγχος.

Έρχονται οι μέρες του φωτός 

είσαι κιόλας 30, στ' ανοιχτά των καιρών.

Οταν βγήκα από την αίθουσα ένα πράγμα είχα στο μυαλό μου.Αυτό:

Ήθελα να το χορέψω, να το τραγουδήσω, να το αλοίψω, να το ψήσω, να το λατρέψω.

Χίλιες μια νύχτες

σαλαμάγια σαλαμά

έλα να πάμε

στη χώρα του Αλή Μπαμπά

Και το έκανα...Αλλά ο Θ ήταν ο μόνος τυχερός που είδε αυτό το χορευτικό...Σήμερα το πρωί με το που ξύπνησε μου λέει "ξανακάντο να γελάσω"..Του χαλάω εγώ χατήρι?? Ε??? 

Είπαμε είμαι χαρούμενη!!!

Σαλαμάγια σαλαμά αγαπημένοι μου αναγνώστες.

Μια εποχή τελειώνει.

Έρχονται οι μέρες του φωτός.

Θα βγαίνω θα πίνω και λόγο δε θα δίνω.

Let the sky fall

και άστε με εμένα στα σύννεφα!

 

Βελιγράδι

1999. Μόλις έχω γυρίσει από το φροντιστήριο και έχω μπει για μπάνιο. Ξαφνικά ακούω φωνές από το σαλόνι. Έχει ανέβει ο παππούς στο σπίτι μας και φωνάζει "χτυπήσαν οι πούστηδες, χτυπήσαν". Εγώ μέσα στο μπάνιο έχω κλείσει το νερό και κρυφακούω. Γιατί βρίζει ο παππούς? Πρώτη φορά τον άκουγα να βρίζει. Ποιοι χτυπήσαν? Τι χτυπήσαν?

Τότε το Βελιγράδι μου φάνταζε εξωτικός προορισμός. Κάπου μακριά. Ήταν εκτός ενδιαφερόντων μου η πολιτική, οι πόλεμοι, τα συμφέροντα... Το μόνο που με ένοιαζε ήταν εάν με κοίταξε ο Γιάννης. Για του οποίου τα δυο τα μάτια πήγα και στο αντιπολεμικό συλλαλητήριο.

Από τότε περάσαν "αρκετά" χρόνια και πάλι ούτε που είχα σκεφτεί ποτέ που είναι το Βελιγράδι, εάν είναι όμορφο, τι νόμισμα έχουν, πώς είναι το βιοτικό τους επίπεδο...Είχα στο μυαλό μου τις βαλκανικές χώρες σαν φτωχές χώρες που δεν έχεις τίποτα να δεις. Πέρυσι ένας φίλος βρήκε φτηνά αεροπορικά και πήγε για Σαββατοκύριακο Βελιγράδι. Πριν πάει τον κορόιδευα. "Άντε βρε και του χρόνου Τίρανα" του έλεγα."Προσέξτε εκεί μη σας πάρουνε κανένα νεφρό".Όταν επέστρεψε και είδα τις φωτογραφίες έμεινα! Το Βελιγράδι είναι πολύ όμορφο και πλέον μπορώ να παραδεχτώ ότι δεν είναι καθόλου επικίνδυνο. Έτσι φέτος που προέκυψε σε εμάς να πάμε, πέταξα την σκούφια μου.

Δούναβης

Μετά από 8 ώρες οδήγησης και ατελείωτες στάσεις φτάσαμε στο Βελιγράδι. Αυτό που μας έκανε εξαρχής εντύπωση ήταν οι μεγάλοι δρόμοι και η σήμανση στις πινακίδες. Ολα ήταν στα σέρβικα και με αυτή τη περίεργη κυριλλική γραφή. Εμείς ψάχαμε να βρούμε το ξενοδοχείο μας χωρίς χάρτη ή GPS. Οπότε γυρεύαμε ψύλλο στα άχυρα."Στο κέντρο είναι" έλεγα στον Θ. "Και το ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη ανακαινισμένο έλεγες ότι είναι" έλεγε εκείνος. Τελικά κάναμε πράξη το ρητό "ρωτώντας πας στην Πόλη" και βρήκαμε το ξενοδοχείο σχετικά εύκολα. Αρχικά ρώτησα κάτι γιαγιάδες αλλά ένας νεαρός (λουκουμάκι) προθυμοποιήθηκε να με βοηθήσει αυτός. Μου έδειξε το δρόμο, τον ευχαρίστησα χαιδεύοντας τον λίγο στο μπράτσο και μπήκα πάλι στο αυτοκίνητο."Παραλίγο να τον φιλήσεις κιόλας" γκρίνιαζε ο Θ. "Οι Ελληνες είμαστε ζεστός λαός" του απαντάω εγώ γελώντας... Αα, και με την ευκαιρία οι Σέρβοι είναι ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟΣ ΛΑΟΣ!

Το ξενοδοχείο στο Βελιγράδι ούτε αυτό του άρεσε. Η αλήθεια είναι ότι εάν και ήταν ολοκαίνουριο και πεντακάθαρο όταν περνούσε μεγάλο φορτηγό από το δρόμο έτριζε και κουνιόταν σαν να γινόταν σεισμός. "Βρε δεν είναι τίποτα" έλεγα εγώ. " Να δεις που έχουν κόψει κολώνα" έλεγε αυτός. "Μάλλον το είχαν βομβαρδίσει στον πόλεμο και κόπηκαν οι κολώνες".

Το πάρκο του Καλεμέγκνταν

Έτσι και αλλιώς βέβαια δεν είχαμε σκοπό να κάτσουμε στο ξενοδοχείο. Αρχικά περπατήσαμε στη Michailova, τον πιο γνωστό πεζόδρομο κάτι σαν τη δική μας Ερμού, και χαζεύαμε τα κτίρια. Ο δρόμος αυτός οδηγεί στο πάρκο του Καλεμέγκνταν με το ρολόι-πύργο, εκεί όπου πιάσανε τον Ρήγα Φεραίο. Περπατήσαμε στο καταπράσινο φρούριο (φανταστείτε ότι πήγαμε και χειμώνα, την Ανοιξη θα είναι μαγικά) και χαζέψαμε τη θέα του Δούναβη από ψηλά. Η ώρα όμως περνούσε και είχαμε αρχίσει να πεινάμε...

Καθώς περιπλανιόμαστε στο Βελιγράδι

Αυτό που μισώ πάντα στα ταξίδια είναι ότι τη πρώτη μέρα δεν ξέρεις την τύφλα σου, ούτε που να φας, ούτε που να κινηθείς. Πάντα την πρώτη μέρα πέφτουμε σε κακοτοπιές και άκυρα τουριστικά μαγαζιά. Στο Βελιγράδι για άλλη μια φορά επιβεβαιώσαμε τον κανόνα. Για φαγητό -επειτά από πολύ άσκοπο περπάτημα- καταλήξαμε στην Σκαντάρλια. Έναν πλακόστρωτο πεζόδρομο με πολλές ταβέρνες και καφετέρειες που κατά τη γνώμη μου είναι πολύ τουριστικό μέρος. Το φαγητό ήταν ότι χειρότερο φάγαμε τις μέρες μας στη Σερβία και το τελειωτικό χτύπημα ήταν μια κομπανία μουσικάντηδων που ούρλιαζε πάνω από το κεφάλι μας. Μέσα στη ταβέρνα οι μισοί και πάνω είμασταν Ελληνες. Τριήμερο 25ης βλέπεις! Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό η κομπανία ξεκίνησε τα παιδιά του Πειραιά, το Ζορμπά και τα λοιπά!

Σκαντάρλια

Αφού φάγαμε και πονοκεφαλιάσαμε από τη φασαρία, ξεκίνησε ο δεύτερος μαραθώνιος αναζήτησης γλυκού! Για άλλη μια φορά η αναζήτηση μας στέφθηκε με αποτυχία. Η κατάρα της πρώτης μέρας λειτούργησε ξανά. Την επόμενη μέρα βρήκαμε ένα μαγαζί με τέλεια γλυκά από το οποίο τη προηγούμενη μέρα πρέπει να είχαμε περάσει απ' έξω τουλάχιστον 3 φορές και δεν το είχαμε δει. Παρόλα αυτά ήπιαμε από μια μπύρα Jelen (τοπική, καταπληκτική και πάμθηνη) σε μια μικρούλα pub και πήγαμε για νάνι!

Το άγαλμα του πρίγκιπα Μιχαήλ δείχνει τον δρόμο προς την Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε πάλι νωρίς την βόλτα μας. Αρχικά πήγαμε στο Ναό του Αγ. Σάββα, του μεγαλύτερου ορθόδοξου ναού στον κόσμο, ο οποίος ενώ απ' έξω φαίνεται ολοκληρωμένος μέσα έχει ακόμα σκαλωσιές και παντελή έλλειψη τοιχογραφιών. Εκεί άκουσα τη μεγαλύτερη κοτσάνα της ζωής μου και φυσικά την άκουσα από Έλληνες. Κοιτούσαν το εσωτερικό του ναού και απορούσαν γιατί δεν έχει τοιχογραφίες. Η εξήγηση: προφανής. Την είχαν βομβαρδίσει στον πόλεμο. Απ΄έξω μπορεί να είναι τζιτζένια αλλά οι τοιχογραφίες μέσα εξαφανίστηκαν. Πρέπει να είναι κάποιο νέο είδος όπλου αυτό....Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι!

Δυστυχώς η ώρα περνούσε γρήγορα και εμείς έπρεπε να αφήσουμε το ξενοδοχείο και να κατευθυνθούμε προς το Novi Sad. Πριν από αυτό όμως είχαμε να συναντήσουμε το Jeorje. Τον Σέρβο σύνδεσμο μας εκεί. Έναν απίστευτο τύπο που εξωτερικά έμοιαζε με τον Ρομπέρτο Μπενίνι και μίλαγε αγγλικά με τη προφορά του Πίτερ Σέλλερς στον Ρόζ Πάνθηρα. Τον αγάπησα.... Μας πήγε για φαγητό σε ένα παραποτάμιο εστιατόριο δίπλα από το ξενοδοχείο Yogoslavia και εκεί καταλάβαμε τι σημαίνει σέρβικο φαγητό!

To be continued...

Beograd + Novi Sad = L.F.E.

Τη Παρασκευή μετά τη δουλειά είχαμε κανονίσει  να συναντηθούμε με τον Θ στον Άγιο Στέφανο για να ξεκινήσουμε το μακρύ ταξίδι μας. Φύγαμε από Αθήνα με ξεκούμπωτα μπουφάν και γυαλιά ηλίου και φτάσαμε στη Θεσσαλονική  τουρτουρίζοντας. .

Από τη προηγούμενη μέρα είχαμε ετοιμάσει τις τεράστιες βαλίτσες μας. Θα πηγαίναμε για δέκα μέρες διακοπές και επιπλέον θα πηγαίναμε με αυτοκίνητο. Άρα κανένας περιορισμός!! Μπορούσα να πάρω όσα ρούχα θέλω....Άσχετα εάν δε φόρεσα ούτε τα μισά...Είχαμε αποφασίσει να κάνουμε μία διανυκτέρευση Θεσσαλονική ,έτσι ώστε να σπάσουμε το ταξίδι και να μη μας βγει η πίστη, και άλλη μία στο Βελιγράδι. Μετά θα μέναμε Novi Sad όπου και γινόταν το συνέδριο.

Τα ξενοδοχεία στη Θεσσαλονική και στο Βελιγράδι τα είχα κλείσει εγώ και ο Θ δε μου το έχει συγχωρήσει ακόμα. Με το που είδε το ξενοδοχείο της Θεσσαλονικης χτύπησε εγκεφαλικό.

Θ:Αυτό είναι ετοιμόρροπο.

Χ: Είναι νεοκλασσικό. Μέσα είναι ανακαινισμένο. Να σου δείξω και τις φωτογραφίες στο booking!

Θ: Είναι γαμιστρώνας. Εάν δε πέσει το βράδυ, θα μας γαμήσουνε.

Τελικά τίποτα από τα δύο δε συνέβη. Άμα είναι αρνητικός παιδί μου ο άνθρωπος... Τς τς. Το ξενοδοχείο εντάξει δεν ήταν όπως στις φωτογραφίες αλλά στη τελική ένα βράδυ θα μέναμε και ήταν κεντρικότατο.  Αφού φάγαμε Σαλονικιώτικα (που σημαίνει πολύ και με μπόλικο λάδι), φάγαμε έφαγα τσουρέκι με λευκή σοκολάτα Τενκερλής, ήπιαμε μισό ποτό και γυρίσαμε στη "ξενοδοχειάρα" μας για να κοιμηθούμε. (Απλά για να δείτε τι περνάω και πόσο γελοιός τύπος είναι ο Θ, το βράδυ έβαλε ένα σκαμπό πίσω από τη πόρτα!!)

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε πρωί-πρωί. Είχαμε ακούσει τόσα για τον έλεγχο στα σύνορα που είχαμε τρομοκρατηθεί. Οτι οι Σκοπιανοί συνοριοφύλακες θα κάναν φύλλο και φτερό το αυτοκίνητο, ότι θα μας καθυστερούσαν σκόπιμα και πως τελικά εάν δεν τους λαδώναμε δε θα φεύγαμε ποτέ από εκεί. ΝΟΤ! Ήταν ευγενέστατοι.Κοιτάξαν απλά λίγο τις βαλίτσες και μας αφήσαν να φύγουμε μέσα σε τρία λεπτά. Χωρίς να λαδώσουμε κανέναν.Ο δρόμος στα σκόπια είναι πολύ καλός, μεγάλος και σε μερικά σημεία δεν βλέπεις καν το αντίθετο ρεύμα. Το μόνο μείον είναι το οδόστρωμα το οποίο έχει πολλές λακούβες και θέλει προσοχή. Επίσης εάν είσαι χρυσαυγίτης καλά θα κάνεις να μην περάσεις από Σκόπια. Τα Welcome to Macedonia δίνουν και παίρνουν και ο αυτοκινητόδρομος που διασχίζεις ονομάζεται Aλexander the Great. Εάν όμως δεν είσαι δε θα έχεις κανένα πρόβλημα. Εμένα δε μου φάνηκαν καθόλου επικίνδυνα. Σε όλο το δρόμο μπορείς να πληρώσεις με ευρώ και η βενζίνη τους έχει 1,20€. Οπότε φουλάραμε και παραλίγο να γεμίσουμε και το ΑΥΡΑ μπουκαλάκι.

Μετά από δύο ώρες φτάσαμε στα δεύτερα σύνορα, όπου και εκεί ο έλεγχος ήταν μηδαμινός. Έχουμε φάτσες εμπιστοσύνης, πανάθε με μας! Στα 200 πρώτα χιλιόμετρα της Σερβίας ο δρόμος είναι χάλια. Πάτρα- Ηγουμενίτσα και μη σου πω χειρότερα. Βέβαια το μεγαλύτερο πρόβλημα σου όταν οδηγάς στη Σερβία είναι οι Σέρβοι οδηγοί. Είναι τρελοί. Παίζουν ρώσικη ρουλέτα.  Βγαίνουν στο αντίθετο ρεύμα χωρίς να έχουν ορατότητα, κάνουν προσπεράσεις του θανάτου, στρίβουν τελευταία στιγμή. Σκέψου τον χειρότερο οδηγό στην Ελλάδα, διπλασίασε το και πολλαπλασίασε το με 7.565.761 Σέρβους. Τώρα έχεις εικόνα.

Μετά από 6 ώρες φτάσαμε Βελιγράδι. Σε ένα Βελιγράδι πολύ όμορφο, που καμία σχέση δεν έχει με την εικόνα που έχουμε εμείς στο μυαλό μας για τα Βαλκάνια. Σε ένα Βελιγράδι που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τις μεγάλες Ευρωπαικές πόλεις.

To be continued...