Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

14 bloggers γράφουν ''Το μυστήριο του καφενείου''


Μετά από την τρομερή επιτυχία του πρώτου σκυταλοδρομικού μυθιστορήματος οι γνωστοί-άγνωστοι ξαναχτυπούν με μια ιστορία μυστηρίου. Ακολουθήστε τα παρακάτω links για να διαβάσετε ολόκληρη την ιστορία όπως έχει εξελιχθεί έως τώρα.

Με σειρά εμφάνισης έγραψαν οι:
  1. Μαρία Νι., Η αρχή του μυστηρίου
  2. Έλενα Λ., Μια ανάσα
  3. Marilise, Ισιδώρα
  4. Hengeo, Το γιασεμί
  5. Εκφράσου, Η λεγεώνα
  6. Des Tzav, Σαν σε όνειρο
  7. Αριστέα, Ελπίδα
  8. Funky Monkey, Παράλληλες κινήσεις
  9. Απάγκιο, "Φ"
  10. Levina, Διαφυγή
  11. Xris Kat, Μοιραία συνάντηση
  12. me (Maria), Η νύχτα των αποφάσεων
  13. Xristina @Dear e-diary, Μικρές ζωές
  14. Georgette B, Όλα αλλιώς
  15. Μαρία Ν., 

Μικρές ζωές


H Ισιδώρα πέρασε με δυσκολία μέσα από τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί γύρω από το καφενεδάκι του κυρ Μιχάλη. "Chicago γίναμε" άκουσε να λέει δίπλα της ένας ηλικιωμένος κουνώντας περίλυπα το κεφάλι του. Γύρισε και τον κοίταξε καθώς αυτός συνέχιζε το παραμιλητό του, "βέβαια τι περιμένεις αφού μαζεύτηκαν εδώ οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ"? "Άκουσα ότι πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Χρωστούσε ο κυρ Μιχάλης. Είχε μπλέξει με τζόγο και τον φάγανε οι τοκογλύφοι" άκουσε να λέει συνωμοτικά μια κυρία στη διπλανή της. Η Ισιδώρα δεν άντεχε να τους ακούει. Σκουντώντας και σπρώχνοντας βρέθηκε μπροστά στην κορδέλα της αστυνομίας που είχε τοποθετηθεί γύρω από το μαγαζί του κυρ Μιχάλη. "Τι συνέβη?" ρώτησε έναν αστυνομικό. "Κάντε πιο πίσω κυρία μου. Είστε σε χώρο εγκλήματος" της απάντησε απότομα ο νεαρός αστυνομικός. "Τι συνέβη?" ξαναρώτησε η Ισιδώρα πιο απότομα αυτή τη φορά. "Είμαι φίλη του ιδιοκτήτη. Είναι καλά? Τι συνέβη? Απαντήστε μου". Ο απότομος νεαρός αστυνομικός μαλάκωσε ξαφνικά."Είστε φίλη του είπατε? Άγνωστοι τον πυροβόλησαν. Δε γνωρίζουμε ακόμα πολλά. Το θύμα έχει μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Η ομάδα μας ερευνά τον χώρο και παίρνει καταθέσεις από αυτόπτες μάρτυρες. Ίσως θα μπορούσατε να μας βοηθήσετε και εσείς αφού γνωρίζατε το θύμα. Κάθε λεπτομέρεια είναι σημαντική σε τέτοιες περιπτώσεις. Καλύτερα όμως να μιλήσετε με τον επιθεωρητή που έχει αναλάβει την υπόθεση. Είναι ο αστυνόμος Γεωργίου." είπε ο νεαρός αστυνομικός δείχνοντας της έναν κύριο που στεκόταν δίπλα από την πόρτα του καφενείου και κοιτούσε με ενδιαφέρον το πάτωμα. Έκανε να προχωρήσει προς το μέρος του αλλά μετά πρόσεξε τι παρατηρούσε με τόση προσοχή. Μια λίμνη αίματος  και δίπλα τρεις κάλυκες από σφαίρες. Σφαίρες που ίσως να στερούσαν τη ζωή του Μιχάλη. Του Μιχάλη που δεν είχε φταίξει σε τίποτα αλλά είχε πληρώσει για τα πάντα. 

Πλησίασε αποφασισμένη τον επιθεωρητή και με δυνατή φωνή που τον ξάφνιασε είπε "Γνώριζα το θύμα και θέλω να καταθέσω". Ο επιθεωρητής γύρισε και την κοίταξε απορημένος. Ναι δεν είχε αμφιβολία πώς μπορεί να γνώριζε το θύμα αλλά δεν καταλάβαινε πώς θα μπορούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα να τον βοηθήσει. Η υπόθεση ήταν πολύ περίεργη και αυτός  δεν είχε καθόλου χρόνο για να τον σπαταλήσει σε γέρικες ανοησίες και μοιρολόγια. Παρόλα αυτά κάτι του έλεγε πώς έπρεπε να ακούσει αυτή την ηλικιωμένη με τα όμορφα υγρά μάτια. "Περιμένετε μισό λεπτό" της είπε και προχώρησε στο εσωτερικό του καφενείου για να συνομιλήσει με τους άλλους αστυνομικούς που ερευνούσαν τον χώρο. Η Ισιδώρα που είχε έρθει αποφασισμένη να τα ομολογήσει όλα ξαφνικά δείλιασε και άρχισε να κάνει βήματα προς τα πίσω. Τι θα έλεγε? Ότι ένα κύκλωμα εμπορίας παιδιών αποπειράθηκε να σκοτώσει τον Μιχάλη? Ότι ένα κύκλωμα τους εκβιάζει? Ένα κύκλωμα στο οποία είναι μπλεγμένη και αυτή? Και η Ελπίδα? Και ο Φώτης και η Νάντια και τόσοι άλλοι? Ένα κύκλωμα που θα τους σκοτώσει εάν τους προδώσει. Ξαφνικά σκέφτηκε ότι αυτή τη στιγμή σίγουρα την παρακολουθούσαν. Μια κάννη όπλου ήταν σίγουρα στραμμένη πάνω της περιμένοντας τη στιγμή που θα πάει να ανοίξει το στόμα της. Δεν τους φοβόταν, ούτε για τη ζωή της νοιαζόταν πια αλλά μια αρχέγονη δύναμη αυτοσυντήρησης την έκανε να το βάλει στα πόδια. Μπλέχτηκε μέσα στο πλήθος που είχε μαζευτεί από περιέργεια και άρχισε να τρέχει με πρωτοφανή για την ηλικία της δύναμη.

Αγάπης 33. Καθώς παρκάρανε το αυτοκίνητο η Ελπίδα δε μπόρεσε να μη σκεφτεί το πόσο ειρωνικό ήταν που το σπίτι που ίσως να γινόταν ο τάφος της ήταν στην οδό Αγάπης. Δε το είχε σκεφτεί ποτέ αλλά πλέον ήταν σίγουρη ότι ο Φώτης είχε επιλέξει το συγκεκριμένο σπίτι λόγω της ονομασίας του δρόμου. Ο γλυκός, ρομαντικός της Φώτης. Στη θύμηση του δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια της. "Οχι" σκέφτηκε "δε μπορείς να λυγίσεις τώρα". Κατέβηκε από το αυτοκίνητο και κατευθύνθηκε στην πυλωτή της πολυκατοικίας. Σήκωσε το τρίτο πλακάκι αριστερά του τοίχου με τα ρολόγια μέτρησης της ΔΕΗ και από κάτω βρήκε το κλειδί του διαμερίσματος. Όταν έπιασε το κλειδί στο χέρι της ήταν σαν να επικοινώνησε ξανά με τον Φώτη "Θεέ μου κάνε να είναι ζωντανός" ευχήθηκε καθώς τοποθετούσε το πλακάκι πίσω στη θέση του με προσοχή. Ο Ανέστης την κοιτούσε απορημένος. "Έλα πάμε πάνω" του είπε ζεστά. Θα στα εξηγήσω όλα".

Ανεβήκανε στο τρίτο όροφο και ανοίξανε την πόρτα του διαμερίσματος. Το διαμέρισμα δεν ήταν αυτό που περίμενε ο Ανέστης. Περίμενε να αντικρίσει μια γιάφκα, έναν άδειο  χώρο σαν αποθήκη και αντ' αυτού βρήκε έναν χώρο έτοιμο να υποδεχτεί ένα νεόνυμφο ζευγάρι. Ο Φώτης είχε προσέξει και την τελευταία λεπτομέρεια. Είχε ακόμα και κάδρα στους τοίχους. Η Ελπίδα δεν απόρησε με την πληρότητα του σπιτιού. "Ξέρεις, όταν σου έχει λείψει τόσο πολύ ένα σπίτι όσο στα παιδιά που μεγαλώσαμε σε ιδρύματα τότε προσπαθείς να δημιουργείς σπιτικά όπου και εάν πηγαίνεις. Σαν να προσπαθείς να ξορκίσεις το κακό που σου κάνανε. Σαν να προσπαθείς να επανορθώσεις για όλες τις ελλείψεις της παιδικής σου ηλικίας. Κάθισε, έχουμε να πούμε πολλά" του είπε ενώ ταυτόχρονα έψαχνε στα ντουλάπια. Δεν είχε φάει τίποτα εδώ και δύο μέρες. Δεν πεινούσε αλλά ήξερε πώς οι καταστάσεις απαιτούσαν να έχει όλες τις δυνάμεις της. Έβγαλε δυο κονσέρβες με φασόλια, τις άδειασε σε δύο πιάτα και τα έβαλε να ζεσταθούν στο φούρνο μικροκυμάτων. Ζεστό φρεσκομαγειρεμένο φαγητό κονσέρβας για σήμερα! Είπαμε, η ανάγκη για τη ψευδαίσθηση της οικογένειας είναι πολύ έντονη σε μας τα ορφανά" είπε ειρωνικά και με πικρία η Ελπίδα. "Θέλω να μάθω τα πάντα για σένα" της είπε ο Ανέστης καθώς έπαιρνε θέση δίπλα της στο τραπέζι. "Σε τι ιστορία είσαι μπλεγμένη?"

"Μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο" ξεκίνησε να αφηγείται η Ελπίδα βάζοντας ταυτόχρονα μια γενναία μπουκιά από φασόλια στο στόμα της. Ο Φώτης και η Νάντια ήταν οι καλύτεροι μου φίλοι. Ορφανοί και αυτοί ή μάλλον καλύτερα αγνώστων στοιχείων! Αυτούς δεν τους πείραζε. Είχαν αποδεχτεί ότι δε θα βρουν ποτέ τους γονείς τους. Νομίζω ότι δεν τους ένοιαζε κιόλας! Εγώ, όμως...Ήθελα να βρω από που κατάγομαι! Τότε ήταν που μπλέχτηκα με τη Λεγεώνα. Μου υποσχέθηκαν ότι θα μου βρίσκαν τους γονείς μου. Ότι ξέρανε ποιοι ήτανε! Εγώ το μόνο που είχα να κάνω ήταν να τους κάνω μια "εξυπηρέτηση". Εγώ τους έμπλεξα και τους άλλους δύο. Αυτοί δε θέλανε να μπλέξουν με τη Λεγεώνα.. Και τώρα μπορεί να είναι και οι δύο νεκροί εξαιτίας μου. Ο Φώτης με παρακαλούσε να το σκάσουμε. Είχε βγάλει ακόμα και πλαστές ταυτότητες για να φύγουμε στο εξωτερικό, να φτιάξουμε τη ζωή μας. Αλλά εγώ δεν ήθελα. Έπρεπε να βρω τις ρίζες μου. Με καταλαβαίνεις?" ρώτησε γεμάτη αγωνία τον Ανέστη. Είχε τόση μεγάλη ανάγκη από παρηγοριά. Τόσο μεγάλη ανάγκη να της πει κάποιος ότι δε φταίει.

Μη κουνιέστε κύριε Μιχάλη σε λίγο έρχεται ο γιατρός είπε η γλυκιά νοσοκόμα. Είχε αρχίσει να επανέρχεται από τη νάρκωση αλλά ακόμα ήταν ζαλισμένος. Θυμάται ότι κάποιος τον φώναξε και μετά θυμάται έναν οξύ πόνο στη κοιλιά του και κάτι ζεστό να τρέχει ανάμεσα από τα χέρια του. Ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο νεαρός γιατρός. "Μπορείτε να μας αφήσετε για λίγο μόνους με τον ασθενή, δεσποινίς?". Η νεαρή νοσοκόμα βγήκε αμέσως έξω από το δωμάτιο. "Πώς είναι ο αγαπημένος μου καφετζής?" είπε ο νεαρός  γιατρός και έσκυψε πάνω από τον κυρ- Μιχάλη. "Είσαι σκληρό καρύδι τελικά εσύ" του είπε φιλικά. Αλλά τίποτα πάνω του δεν ήταν φιλικό. Τα μάτια του ήταν ψυχρά και είχε αυτό το παγωμένο βλέμμα που ο κυρ-Μιχάλης είχε συναντήσει πολλές φορές τις τελευταίες μέρες... 




Συνεχίζεται.... από τη Georgette B

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2014

Εν αρχή ην ο γάμος.

Υποσχέθηκα ότι θα σας κρατάω ενήμερους για τις ετοιμασίες του γάμου και θα το κάνω γιατί ξέρω πόσο το λαχταράει η ψυχούλα σας.

Λοιπόν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πήγαμε στα μέρη μου για να κλείσουμε εκκλησία και κέντρο. Η πεθερούλα έτυχε να είναι Αθήνα αυτές τις μέρες οπότε την πήραμε και αυτή αγκαζέ και την πήγαμε στα συμπεθέρια. Ο γλυκός μου Θ φρόντισε από την αρχή να δείξει την γλυκύτητα του αφού της ξεκαθάρισε της γυναίκας με το που μπήκε στο αυτοκίνητο με τη γλυκιά χοντροφωνάρα του "Μάνα, εσύ μόνο στο κέντρο θα έρθεις. Πουθενά αλλού. Κατάλαβες?" Γλυκούλης και ευγενικός πάνω από όλα ο καλός μου! Έτσι λοιπόν το πρωί πήγαμε οι  δυο μας στο φωτογράφο που μας αρέσει και του κάναμε τους δύσκολους πελάτες  για να κατεβάσουμε την τιμή. Βέβαια αυτό πρέπει να κράτησε  γύρα στα 10'' μέχρι να καταλάβει ο άνθρωπος ότι τα ματάκια μας βγάζουν καρδούλες με τη δουλειά του. Οπότε όπως καταλαβαίνετε καλύτερη τιμή δεν πετύχαμε. Και γενικά εάν θέλετε παζάρια μη με πάρετε μαζί σας. Ντρέπομαι!

Αφού λοιπόν κλείσαμε το φωτογράφο άρχισαν να μας πιάνουν οι τύψεις. Βρε μπας και είναι πολλά τα λεφτά? Μήπως να κοιτάγαμε και αλλού και άλλα τέτοια. Τότε θυμήθηκα ένα φωτογράφο που μου είχανε προτείνει και του λέω δεν πάμε να δούμε έτσι για τη σύγκριση. Πηγαίνουμε στο δεύτερο φωτογραφείο και πετυχαίνουμε ένα νεαρό ο οποίος άρχισε να μας δείχνει με περηφάνια τη δουλειά του σε ένα ψηφιακό άλμπουμ. Τριαντάφυλλα ξεπρόβαλαν ως background . Φωτογραφίες έβγαιναν μέσα από άλλες. Χαμός! Τρεις δεκαετίες πίσω το άλμπουμ. Και αφού λοιπόν αυτός συνεχίζει να μας εκθειάζει το άλμπουμ ,εγώ συνεχίζω να το παίζω ευγενική, πετάγεται ο Θ και τον ρωτάει "το background μπορούμε να το κάνουμε μαύρο? Σκέτο." Με έπιασε ένα σπαστικό γέλιο και έψαχνα αφορμή να φύγω. Οπότε αποφασίσαμε ότι με τον φωτογράφο και τον DJ δεν παίζεις και μείναμε στην αρχική μας επιλογή.

Αφού λοιπόν τα κάναμε όλα αυτά στο μισάωρο είχαμε πλέον χρόνο για καφέ. Όμως εγώ είχα δει κάτι μπομπονιέρες στο facebook ,από μια κοπελίτσα που έχει ένα μικρό μαγαζάκι, που μου φαινόταν πανάκριβες. Ήθελα λοιπόν να πάω να τις δω για να ξεπατικώσω το σχέδιο,να παραγγείλω τα υλικά και μετά να αγγαρέψω γνωστούς και συγγενείς για να συνδράμουν στο θεάρεστο έργο της κατασκευής μπομπονιερών. Τελικά όμως η κοπελίτσα τις δίνει τσάμπα τις μπομπονιέρες!!!! Αφού όταν  μου είπε  την τιμή παραλίγο να λιποθυμήσω από τη χαρά μου! Όπως καταλάβατε ούτε εδώ κάναμε παζάρια...

Το απόγευμα είχαμε να πάμε να δούμε εκκλησίες. Εγώ ήθελα μια μικρή χαριτωμένη εκκλησιά κάτω από το κάστρο και οι γονείς μου μια μεγάλη εκκλησία λίγο πιο πάνω από το σπίτι μας. Πάμε πρώτα σε αυτή που ήθελα εγώ και δάκρυα χαράς ανεβαίνουν στα μάτια μου. Την εκκλησία την είχαν φτιάξει πολύ πιο όμορφη από ότι τη θυμόμουν. Πέτρινη, με φροντισμένο κήπο και θέα όλη την πόλη. Βρίσκουμε τον παπά, τον ρωτάμε εάν έχει ημερομηνία και τι μας απαντάει ο θεούλης. Ότι δεν κάνει γάμους Σάββατο βράδυ γιατί η Κυριακή είναι η μέρα του Θεού. Δηλαδή όλοι οι άλλοι οι μητροπολίτες, πατριάρχες κτλ που παντρεύουν Σάββατο είναι αμαρτωλοί και μόνο αυτός ο ενάρετος! Αυτό μας είπε και έφυγε. Βέβαια θεωρώ ότι δεν το χειρίστηκα σωστά το θέμα με τον πάτερ. Έπρεπε να βάλω αμέσως τα κλάματα και να βγάλω μια χατζάρα να κάνω χαρακίρι εάν δεν με πάντρευε Σάββατο. Μετανιώνω...

Έτσι με την ουρά στα σκέλια φύγαμε από την εκκλησία με τον άθλιο παπά που βαριέται να κάνει γάμους και πήγαμε στη mainstream εκκλησία που όλοι εκεί θέλουν να παντρευτούν, και σιγά μη βρεις ημερομηνία τέτοια εποχή και πω πω τι όμορφη εκκλησία είναι αυτή (αυτά μου λέγανε οι γονείς μου σε όλο το δρόμο). Εκεί βρήκαμε και ημερομηνία και λογικό παπά. Εγώ συνεχίζω να έχω τις αμφιβολίες μου καθώς είχα φανταστεί το γάμο σε ποιο cozy σκηνικό  αλλά όλοι μου λένε ότι είμαι τρελή που προβληματίζομαι και ότι κανονικά θα έπρεπε να ανάψω μια λαμπάδα ίσα με το μπόι μου που βρήκα ημερομηνία. 

Τέλος άσχετο με το θέμα γάμος αλλά πρέπει να το γράψω για να θυμηθώ την επόμενη φορά που κάποιος θα μου πει να πάμε σε συναυλία του Χαρούλη να τον βάλω να πιει μια νταμιτζάνα τσικουδιά μονοκοπανιά. Ωραίος δε λέω και φωνάρα ο τύπος αλλά ρε φίλε! Οφού, οφού! Πόση κρητική μουσική να ακούσει ένας άνθρωπος σε ένα βράδυ? Βαρέθηκα! Εντάξει δεν το έχω και πολύ με την κρητική μουσική. Βασικά είναι σαν τη τζαζ. Μπορώ να ακούσω δυο τρία κομμάτια αλλά εάν με βάλεις να ακούω όλο το βράδυ μπορώ να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα. Άσε που είχε και τρελό κόσμο. Τρελό! Το θέατρο Βράχων δε το έχω ξαναδεί έτσι. Κρεμόμασταν από τα κάγκελα. Εμείς είχαμε βρει μια πολύ (#not) αναπαυτική θέση σε ένα πλατύσκαλο και βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή που φόρεσα τζιν. 

Αυτά ήταν τα νέα μου! Ακολουθεί ένα τρελό σαββατοκύριακο στην Εύβοια και μετά μια τρελή εβδομάδα με πρόβες νυφικών...



Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Pride or Bride to be...

Χάθηκα! Το ξέρω. Με έπιασε η Άνοιξη. Λίγο τα πουλάκια που κελαηδούν, λίγο οι πεταλουδίτσες που φτερουγίζουν, λίγο οι μελισσούλες. Κυρίως  οι μελισσούλες. Αυτές που πετάνε από λουλουδάκι σε λουλουδάκι και μεταφέρουν τη γύρη και ανθίζει ο τόπος και κάνουν και άλλα λουλουδάκια. Μωρά λουλουδάκια. Λουλουδάκια? Μωρά?  Εγώ πότε θα γίνω μάνα? Ρε μπας και να κάνουμε κανένα παιδί? Παιδί εκτός γάμου? Γιατί όχι? Και τότε διαβάζω αυτό. Και λέω όχι δε μπορώ να στερήσω το μουσείο του μέλλοντος από την αφεντομουτσουνάρα μου ντυμένη νύφη.

Καθίζω που λέτε τον Θ κάτω και του λέω άκου να δεις. Το και το. Ποιο και ποιο μου απαντάει. Τα λόγια είναι φτώχεια. Το λοιπόν. Εγώ σε ένα χρόνο τριανταρίζω και πότε θα γίνω μάνα? Δεν έχει μα.. Αν μέσα σε μια βδομάδα δεν έρθεις να με ζητήσεις θα βάλω τα αδέρφια μου (που τα 'χω πολλά και μοβόρικα ) να σε κάνουν μαύρο στο ξύλο. Τι τα θες? Και ο άγιος φοβέρα θέλει. Πόσο μάλλον ο Θ, που εντάξει άγιο δεν τον λες.

Έτσι που λέτε καθίσαμε, τα υπολογίσαμε και ώριμα σκεπτόμενοι αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Πότε? Οπότε! Εκεί θα κολλήσουμε τώρα. Χρόνος υπάρχει (από λεφτά ξεμείναμε)! Ο γάμος θα γίνει στον τόπο της νύφης που είναι ονειρικός, βγαλμένος από σκηνικό κινηματογράφου και παραμύθι συνάμα. Ναι ρε στη Ρούμελη... Γιατί δεν είναι παραμυθένια?

Αληθινή ιστορία όλο το παραπάνω. Έτσι ακριβώς όπως τα λέω έγιναν. Μη με βλέπετε εδώ που το παίζω γλυκούλα. Κατά βάθος είμαι μεγάλη bitch! Λοιπόν παντρευόμαστε τον Οκτώβρη! Κλείσαμε κέντρο (που μεταξύ μας ήταν η πιο εύκολη δουλειά γιατί δεν είχαμε επιλογή). Δυο φίλοι των γονιών μου έχουν ένα χώρο εκδηλώσεων και η μαμά μου καθόλου εκβιαστικά μου είπε ότι ή θα παντρευτώ εκεί ή να μην τολμήσω καθόλου! Ξέρω ακούγεται κάπως  αλλά welcome to επαρχία.. Ντάξει είναι λίγο κυριλέ για τα γούστα μας αλλά η τιμή είναι σούπερ κυριλέ οπότε έχω αρχίσει και το βλέπω παλατάκι!!!!

Οπότε όπως καταλαβαίνετε έχουμε λίγα τρεξιματάκια! Που θα μας πάει όμως θα τα οργανώσουμε. Και τον γάμο, και το γαμήλιο ταξίδι και τις καλοκαιρινές διακοπές!