Εν αρχή ην ο γάμος.

Υποσχέθηκα ότι θα σας κρατάω ενήμερους για τις ετοιμασίες του γάμου και θα το κάνω γιατί ξέρω πόσο το λαχταράει η ψυχούλα σας.

Λοιπόν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο πήγαμε στα μέρη μου για να κλείσουμε εκκλησία και κέντρο. Η πεθερούλα έτυχε να είναι Αθήνα αυτές τις μέρες οπότε την πήραμε και αυτή αγκαζέ και την πήγαμε στα συμπεθέρια. Ο γλυκός μου Θ φρόντισε από την αρχή να δείξει την γλυκύτητα του αφού της ξεκαθάρισε της γυναίκας με το που μπήκε στο αυτοκίνητο με τη γλυκιά χοντροφωνάρα του "Μάνα, εσύ μόνο στο κέντρο θα έρθεις. Πουθενά αλλού. Κατάλαβες?" Γλυκούλης και ευγενικός πάνω από όλα ο καλός μου! Έτσι λοιπόν το πρωί πήγαμε οι  δυο μας στο φωτογράφο που μας αρέσει και του κάναμε τους δύσκολους πελάτες  για να κατεβάσουμε την τιμή. Βέβαια αυτό πρέπει να κράτησε  γύρα στα 10'' μέχρι να καταλάβει ο άνθρωπος ότι τα ματάκια μας βγάζουν καρδούλες με τη δουλειά του. Οπότε όπως καταλαβαίνετε καλύτερη τιμή δεν πετύχαμε. Και γενικά εάν θέλετε παζάρια μη με πάρετε μαζί σας. Ντρέπομαι!

Αφού λοιπόν κλείσαμε το φωτογράφο άρχισαν να μας πιάνουν οι τύψεις. Βρε μπας και είναι πολλά τα λεφτά? Μήπως να κοιτάγαμε και αλλού και άλλα τέτοια. Τότε θυμήθηκα ένα φωτογράφο που μου είχανε προτείνει και του λέω δεν πάμε να δούμε έτσι για τη σύγκριση. Πηγαίνουμε στο δεύτερο φωτογραφείο και πετυχαίνουμε ένα νεαρό ο οποίος άρχισε να μας δείχνει με περηφάνια τη δουλειά του σε ένα ψηφιακό άλμπουμ. Τριαντάφυλλα ξεπρόβαλαν ως background . Φωτογραφίες έβγαιναν μέσα από άλλες. Χαμός! Τρεις δεκαετίες πίσω το άλμπουμ. Και αφού λοιπόν αυτός συνεχίζει να μας εκθειάζει το άλμπουμ ,εγώ συνεχίζω να το παίζω ευγενική, πετάγεται ο Θ και τον ρωτάει "το background μπορούμε να το κάνουμε μαύρο? Σκέτο." Με έπιασε ένα σπαστικό γέλιο και έψαχνα αφορμή να φύγω. Οπότε αποφασίσαμε ότι με τον φωτογράφο και τον DJ δεν παίζεις και μείναμε στην αρχική μας επιλογή.

Αφού λοιπόν τα κάναμε όλα αυτά στο μισάωρο είχαμε πλέον χρόνο για καφέ. Όμως εγώ είχα δει κάτι μπομπονιέρες στο facebook ,από μια κοπελίτσα που έχει ένα μικρό μαγαζάκι, που μου φαινόταν πανάκριβες. Ήθελα λοιπόν να πάω να τις δω για να ξεπατικώσω το σχέδιο,να παραγγείλω τα υλικά και μετά να αγγαρέψω γνωστούς και συγγενείς για να συνδράμουν στο θεάρεστο έργο της κατασκευής μπομπονιερών. Τελικά όμως η κοπελίτσα τις δίνει τσάμπα τις μπομπονιέρες!!!! Αφού όταν  μου είπε  την τιμή παραλίγο να λιποθυμήσω από τη χαρά μου! Όπως καταλάβατε ούτε εδώ κάναμε παζάρια...

Το απόγευμα είχαμε να πάμε να δούμε εκκλησίες. Εγώ ήθελα μια μικρή χαριτωμένη εκκλησιά κάτω από το κάστρο και οι γονείς μου μια μεγάλη εκκλησία λίγο πιο πάνω από το σπίτι μας. Πάμε πρώτα σε αυτή που ήθελα εγώ και δάκρυα χαράς ανεβαίνουν στα μάτια μου. Την εκκλησία την είχαν φτιάξει πολύ πιο όμορφη από ότι τη θυμόμουν. Πέτρινη, με φροντισμένο κήπο και θέα όλη την πόλη. Βρίσκουμε τον παπά, τον ρωτάμε εάν έχει ημερομηνία και τι μας απαντάει ο θεούλης. Ότι δεν κάνει γάμους Σάββατο βράδυ γιατί η Κυριακή είναι η μέρα του Θεού. Δηλαδή όλοι οι άλλοι οι μητροπολίτες, πατριάρχες κτλ που παντρεύουν Σάββατο είναι αμαρτωλοί και μόνο αυτός ο ενάρετος! Αυτό μας είπε και έφυγε. Βέβαια θεωρώ ότι δεν το χειρίστηκα σωστά το θέμα με τον πάτερ. Έπρεπε να βάλω αμέσως τα κλάματα και να βγάλω μια χατζάρα να κάνω χαρακίρι εάν δεν με πάντρευε Σάββατο. Μετανιώνω...

Έτσι με την ουρά στα σκέλια φύγαμε από την εκκλησία με τον άθλιο παπά που βαριέται να κάνει γάμους και πήγαμε στη mainstream εκκλησία που όλοι εκεί θέλουν να παντρευτούν, και σιγά μη βρεις ημερομηνία τέτοια εποχή και πω πω τι όμορφη εκκλησία είναι αυτή (αυτά μου λέγανε οι γονείς μου σε όλο το δρόμο). Εκεί βρήκαμε και ημερομηνία και λογικό παπά. Εγώ συνεχίζω να έχω τις αμφιβολίες μου καθώς είχα φανταστεί το γάμο σε ποιο cozy σκηνικό  αλλά όλοι μου λένε ότι είμαι τρελή που προβληματίζομαι και ότι κανονικά θα έπρεπε να ανάψω μια λαμπάδα ίσα με το μπόι μου που βρήκα ημερομηνία. 

Τέλος άσχετο με το θέμα γάμος αλλά πρέπει να το γράψω για να θυμηθώ την επόμενη φορά που κάποιος θα μου πει να πάμε σε συναυλία του Χαρούλη να τον βάλω να πιει μια νταμιτζάνα τσικουδιά μονοκοπανιά. Ωραίος δε λέω και φωνάρα ο τύπος αλλά ρε φίλε! Οφού, οφού! Πόση κρητική μουσική να ακούσει ένας άνθρωπος σε ένα βράδυ? Βαρέθηκα! Εντάξει δεν το έχω και πολύ με την κρητική μουσική. Βασικά είναι σαν τη τζαζ. Μπορώ να ακούσω δυο τρία κομμάτια αλλά εάν με βάλεις να ακούω όλο το βράδυ μπορώ να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα. Άσε που είχε και τρελό κόσμο. Τρελό! Το θέατρο Βράχων δε το έχω ξαναδεί έτσι. Κρεμόμασταν από τα κάγκελα. Εμείς είχαμε βρει μια πολύ (#not) αναπαυτική θέση σε ένα πλατύσκαλο και βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή που φόρεσα τζιν. 

Αυτά ήταν τα νέα μου! Ακολουθεί ένα τρελό σαββατοκύριακο στην Εύβοια και μετά μια τρελή εβδομάδα με πρόβες νυφικών...