Είναι κάποια πράγματα που δεν σας εχω πει για εμένα και δε ξέρω κιόλας και γιατι δε σας τα εχω πει. Περισσότερο αμέλεια ήταν παρα εσκεμμένη ενέργεια.
Τους τελευταίους 19 μήνες η ζωή μου άλλαξε. Σε άλλους τομείς προς το καλύτερο και σε άλλους προς το χειρότερο. Πλέον δε βγαίνω όσο συχνα έβγαινα παλιότερα. Και όπως έχετε καταλάβει πλέον δε γράφω τόσο συχνα, ούτε σας διαβάζω τόσο συχνά ( ή μάλλον για να πω την αλήθεια δε σας διαβαζω καθόλου). γιατί δεν έχω χρόνο.
Και ενώ δεν έχω καθόλου χρόνο για το blog, φαίνεται ότι έχω πολύ χρόνο για να τρώω. Τον τελευταίο καιρό έβαλα 12 κιλά. Τα 7 τα έχω ήδη χάσει αλλά τα υπόλοιπα μου έχουν κατσικωθεί και δε λένε να φύγουν.
Τους τελευταίους 10 μήνες δεν εργάζομαι πια. Είμαι αρκετά μέσα στο σπίτι και ενώ θα έπρεπε να έχω άπλετο χρόνο δεν προλαβαίνω να κάτσω σε υπολογιστή. Σήμερα καθώς χάζευα στο fb μπήκα για λίγο στο προφιλ του blog για να ξαραχνιάσω. Και τότε με έπιασε μια γλυκεια μελαγχολία. Είδα και μερικές γνωστες φατσούλες και σας θυμήθηκα. Δε ξέρω βέβαια πότε θα σας ξαναθυμηθώ, ούτε εαν θα ξαναγράψω. Απλά δεν ήθελα το τελευταίο μου ποστ να είναι μια μισοτελειωμένη ιστορία ταξιδιου.
Γιατί ενώ έγραφα εκείνη την ιστορία ταξιδιού μια άλλη ιστορία ταξιδιού ακόμα πιο όμορφη ετοιμαζόταν.
Ενα ταξίδι στο θαυμαστό κόσμο της μητρότητας!
Τους τελευταίους 10 μήνες είμαι μαμά! Έχω ένα πανέμορφο κοριτσάκι που μου τρώει όλο μου τον χρόνο αλλά δε με πειράζει καθόλου! Οπότε ή θα το γυρίσω στο μαμαδομπλόγκιν (πράγμα αδύνατο, απορώ πως τα καταφέρνετε, εδώ δεν υπάρχει χρόνος ούτε για τουαλετα!) ή θα σας χαιρετίσω για λίγο καιρό μέχρι να βρω ρυθμούς. Δε θα μου πάρει πολύ. Σε 5-6 χρονάκια νομίζω θα τη βρω την άκρη!
Τα φιλιά μου...