Είμαστε μια ωραία (Χριστουγενιάτικη) ατμόσφαιρα, είμαστε!

Ελειψα για πέντε  μέρες για τα Χριστούγεννα και νιώθω ότι έλειψα έναν χρόνο.Μπλογκοσυναντήσεις γίνανε, μπλοκοαναρτήσεις γίνανε, στο γραφείο παραιτήσεις γίνανε και γενικά γίναμε!! Νιώθω πολύ εκτός από τα νερά μου!! Μια μέρα πήρα άδεια και όμως νιώθω εντελώς εκτός γραφείου...Σήμερα είμαι στα χαμένα. Εχω και επισκέψεις όλη μέρα για την ονομαστική μου εορτή και δε με αφήνουν να μπω σε λειτουργία γραφείου.

Μέσα σε 5 μέρες πρόλαβα να πάρω 1,5 κιλό, να φάω 3 γουρούνια στη σούβλα, 1 ταψί γαλακτομπούρεκο,10 κουραμπιέδες, 5 μελομακάρονα,  να βγω για 25 καφέδες και μόλις 2 ποτά. Να παίξω 1 ώρα κρυφτό με την ανηψιά μου, να ακούσω 22 ώρες γκρίνιας από το ανηψιό μου και να κοιμηθώ 163,5 ώρες! Μέσα σε 5 μέρες πρόλαβα να αγαπηθώ με τη μαμά μου, να γίνουμε αχώριστες , να αγκαλιαστούμε , να φιληθούμε, να με πρήξει και τέλος να τσακωθούμε! Γιατί όλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε και γιατί το πνεύμα των Χριστουγέννων υπάρχει μόνο στις Χριστουγεννιάτικες ιστορίες του Ντίκενς και του Παρταλιού.

Κατά τα άλλα, όλα καλά! Βέβαια κάποια στιγμή θα ήθελα να μου πείτε όλοι εσείς που μένετε ακόμα με τους γονείς σας πως τα καταφέρνετε... Εμείς στις πέντε μέρες γινόμαστε Βαγδάτη! Τώρα αναμένεται να ξαναφύγω για πρωτοχρονιά. Σε άλλα μερη. Εκεί που δε γνωριζόμαστε και πολύ καλά οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος να παραγνωριστούμε κιόλας. Στο σπίτι του Θ. Μην ακούσω για γιορτές με τα πεθερικά , γιατί στο άκουσμα αυτής της λέξης (πεθερικά) με πιάνει ανακατωσούρα και πανικός ταυτόχρονα!

Καλές γιορτές και με το καλό να μας μπει το 13!!

Πετραδάκι , πετραδάκι για τα σένα το 'καψα (το μυαλό)!

Λένε ότι με τη σημερινή πολιτική που εφαρμόζεται γυρίσαμε 50 χρόνια πίσω. Εγώ δυστυχώς σήμερα συνηδητοποιήσα ότι γυρίσαμε 1000 χρόνια πίσω. Ή μπορεί και να μην πήγαμε ποτέ μπροστά! Αυτά τα 300 χρόνια σκλαβιάς δε θα μπορέσουμε ποτέ να τα αποτινάξουμε από πάνω μας. Έχει μπει το ανατολίτικο στοιχείο μέσα μας για τα καλά. 

Η μητέρα μου μου ζήτησε να της αγοράσω μια μαύρη τουρμαλίνα για να διώχνει την κακή ενέργεια. Ετσι της είπαν. Μου το είπε μισογελώντας αλλά σε στυλ πάρτην να βρίσκεται. Επειδή γενικά βαριέμαι τις αντιπαραθέσεις και επειδή πιστεύω πολύ στην αυθυποβολή, της είπα πως θα πάω να της πάρω. Στο κάτω κάτω μια πέτρα είναι δε θα της κάνει κακό. Μπήκα λοιπόν στο google να δω από που σκατά μπορώ να την αγοράσω και μου ανοίχτηκε ένας κόσμος που ούτε ήξερα ότι υπήρχε. Υπάρχουν όντως άνθωποι που πιστεύουν στις μαγικές πέτρες. Βρήκα άρθρα από γνωστά περιοδικά με λίστες τύπου εάν σε πονάει το γοφό πάρε μια κόκκινη τουρμαλίνα. 

Μπήκα σε κάτι φόρουμ όπου μία κουλή ρώταγε την αρχί-κουλή πως θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τις πέτρες της. Είπε ότι θα γεμίσει την μπανιέρα με νερό και πέτρες και θα μείνει μέσα έτσι ώστε να πάρει όλα τα ευεργετικά στοιχεία. Η άλλη της απάνταγε να μην ξεχάσει να ενεργοποιήσει πρώτα τις πέτρες της!! Δε μπόρεσα να αντισταθώ, το παραδέχομαι, διάβασα πως γίνεται να ενεργοποιήσεις τη πέτρα σου.  Την κοιτάς για ωρα πολύ και μετά αυτή "ρουφάει" όλο το φως. Η κυρία που το προσπάθησε είδε  "για λίγο ένα άσπρο φως σαν να γύριζε γύρω από την πέτρα, όχι γρήγορα, ούτε έντονο φως, αλλά δεν είδε να το εισπράττει μέσα της". Έναν γιατρό στο τέσσερα και γρήγορα!!!

Επίσης εάν περπατάτε στην ακροθαλασσιά και δείτε μια πέτρα με τρύπα στη μέση μην σκεφτείτε αμέσως "άραγε πόσα πηδηματάκια θα κάνει άμα την πετάξω στη θάλασσα?" Αλλά....

                             παρτο στην χουφτα σου και πες΄
                             μια πετρα με μια τρυπα την βρηκα'
                             ευχαριστω την μοιρα μου,
                             και το πνευμα που σ'ολο το δρομο μ'εφερε.
                             Αυτο θα μπορουσε ναναι προς οφελος μου και καλη μου τυχη!!

 

Τώρα εάν έχετε απορίες τύπου πως διαλέγω έναν κρύσταλλο σας πληροφορώ ότι δεν τον διαλέγετε εσείς, αλλά αυτός εσάς. Εάν τώρα σας διάλεξε, τον ενεργοποιήσατε, τον χρησιμοποιήσατε για λαμπατέρ και γενικά κάνατε καλή παρέα τα δυο σας αλλά μια αποφράδα νύχτα σας έπεσε και έγινε δυο κομμάτια μην τολμήσετε να τον ξανακολλήσετε. Πρέπει να τον θάψετε αμέσως!!

Ειλικρινά νομίζω ότι σήμερα έχω κάψει τα λιγοστά εγκεφαλικά κύτταρα που είχα!

Αποτυχία είναι....

Ο ορισμός της αποτυχίας είναι:

Να βλέπεις αυτή τη συνταγή από εδώ και την αποπάνω εικόνα και να σου τρέχουν τα σάλια. Να γυρνάς σπίτι μετά τη δουλειά, να τρέχεις στο σούπερ μάρκετ να αγοράσεις τα υλικά, να ζυμώνεις , να περιμένεις , να φουρνίζεις και τελικά να κάνεις αυτά:

Κρίση... Με πιάνει κρίση....

Η Ελλάδα στην εποχή της κρίσης είναι γεμάτη αντιθέσεις. Βουλιάζει, παρακμάζει και όλοι εμείς κάνουμε προσπάθειες να δείξουμε ότι όλα είναι φυσιολογικά. Σαν την ορχήστρα του Τιτανικού που συνέχιζε να  παίζει καθώς το πλοίο βυθιζόταν. Προσπαθούμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας κάνοντας πως δεν συμβαίνει τίποτα. Πως τα πάντα παραμένουν ίδια. 

Την Πέμπτη βγήκα με δυο φίλες μου στην πλατεία Ειρήνης. Η μία μένει Β.Π, δουλεύει Β.Π. και κατεβαίνει σπάνια κέντρο. Με το που βγήκαμε από το μετρό στο Μοναστηράκι είδα τη φρίκη στα μάτια της. Έβλεπε σοκαρισμένη τους ανθρώπους κάτω από τις κουβέρτες στην άκρη του πεζοδρομίου. Εγώ μάλλον δυστυχώς έχω συνηθίσει την ασχήμια και την φτώχεια του κέντρου της Αθήνας και απλά προσπέρασα λέγοντας για το καινούριο μαγαζί που είχα δει ότι είχε ανοίξει. Μετά κατάλαβα ότι έχει φρικάρει και προσπάθησα να την καθυσηχάσω ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα λένε στις ειδήσεις. Οτι υπάρχει φτώχεια αλλά δε πρόκειται να μας σφάξουν στο παρακάτω στενό. Μετά από λίγο συναντήσαμε την τρίτη φίλη, που ήρθε περιχαρής με μια σακούλα με τις καινούριες της μπότες αξίας 200€. Αυτή ήταν πάντοτε μαρκάτη. Γούσταρε το ακριβό ντύσιμο. Τώρα τα βγάζει δύσκολα πέρα με ενοίκιο και μισθό 800€ αλλά μάλλον το αντίδοτο της στην κρίση είναι να ψωνίζει που και που ακριβά ρούχα. Ετσι νιώθει ότι η ζωή της δε καταστρέφεται. Έτσι νιώθει ότι όλα είναι όπως παλιά. Ποιος μπορεί να την κατηγορήσει για αυτό?? Εμένα μου φαίνεται χαζό το να δώσω το 1/3 του μισθού μου για ένα ρούχο αλλά εάν αυτό την ευχαριστεί? Πάντως έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να κρύψει την σακούλα έτσι ώστε να μην προκαλούμε με το λογότυπο. Την σακούλα που πριν δυο χρόνια θα την έβαζα πάνω στο τραπέζι για να την βλέπουν και αυτοί που περνάνε απ' έξω.

Την Παρασκευή πήγαμε σε ένα κρητικό μεζεδοπωλείο στα Εξάρχεια. Είχα πολύ καιρό να ανηφορίσω προς τα εκεί και η αλήθεια είναι πως μου είχαν λείψει. Η περιοχή παραμένει ζωντανή, γεμάτη νεολαία αλλά λίγο πιο σκοτεινή από ότι τη θυμάμαι. Σαν να τους κάηκαν οι λάμπες στο δρόμο. Ισως να ήταν και η ψυχολογία μου. Σε μια παρέα 7 ατόμων ήμουν η μοναδική που δούλευε και άρα η μοναδική που νύσταζε και παρακαλούσε να φύγουμε. Φεύγοντας περάσαμε από την πολύπαθη Ομόνοια και χάρηκα πολύ που την είδα στολισμένη. Σαν να ξορκίζει τα δικά της φαντάσματα. 

Το Σάββατο πήγα το πρωί και έβαψα το μαλλιά μου. Κόκκινα για όσους αναρωτιούντε. Και μου πάνε, τουλάχιστον έτσι μου λένε. Είναι που έχω το εκρού του νεκρού για χρώμα και μου ταιριάζει το κόκκινο. Τώρα μου μένει να βγάλω φακίδες. Μετά είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε ένα πάρτυ έκπληξη σε μια κοπέλα που είχε γενέθλια αλλά χειρότερα δεν μπορούσε να πάει. Η κοπέλα που το διοργάνωνε σπίτι της , την πήραν τηλέφωνο ότι η γιαγιά της έπεσε και χτύπησε το πόδι της και την έβγαλε όλο το βράδυ στο νοσοκομείο. Ετσι εμείς κάναμε την έκπληξη σπίτι της αλλά χωρίς αυτήν. Επίσης η έκπληξη δεν ήταν έκπληξη γιατί η εορτάζουσα τα είχε καταλάβει όλα και ούτε καν μπήκε στον κόπο να κάνει πως ξαφνιάζεται για να μας κάνει να χαρούμε. Έκπληξη, λέμε εμείς. Τα ήξερα όλα, τα είχα καταλάβει από αυτό και αυτό και αυτό, μας απαντάει εκείνη και μας ξενέρωσε. Αλλά η έκπληξη της ήρθε λίγο αργότερα όταν της ανακοινώσαμε ότι θα πάμε μπουζούκια. Αυτή ήταν πραγματική έκπληξη για εκείνη, μιας και είναι μεγάλος σπιτόγατος και δε ξεκουνιέται ευκολα. Χοχοχο, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο!

Είχε έρθει ένας φίλος Αθήνα, παλιός μπουζουκόβιος, οπότε κανονίσαμε να πάμε μπουζούκια προς τιμήν του. Αυτός παλιά , όταν έμενε Αθήνα, κανόνιζε να βρίσκει άτομα για να γεμίζουν τα τραπέζια τις μέρες που δεν είχαν κόσμο. Εχω πάει άπειρες φορές μπουζούκια με τσάμπα μουκάλι απλά για να κάνουμε μπούγιο. Έτσι είχε πολλούς γνωστούς που θα μπορούσαν να μας κλείσουν φθηνότερο μπουκάλι και καλό τραπέζι. Μας πρότεινε λοιπόν ή να πάμε με 40€ το άτομο πρώτο τραπέζι ή με 20€ το άτομο στον εξώστη. Μαντέξτε τι διαλέξαμε... 20€ στον εξώστη.  Ο φίλος όμως μας είπε τσίπηδες και γκρίνιαζε ότι ντρέπεται που είναι στον εξώστη. Λυπάμε αλλά το σλόγκαν 5 μέρες στη δουλειά για μια νύχτα γκλαμουριά δε με βρήκε ποτέ σύμφωνη.

Πήγαμε Γονίδη-Οικονομόπουλο- Στικούδη. Σχήμα που δεν προτείνω εκτός και εάν έχετε χωρίσει πρόσφατα και θέλετε να κλαίτε στα σκοτεινά χωρίς να σας πρήζουν ή είστε από αυτούς που δε χορεύετε και οι άλλοι πάντα σας τραβολογάνε να σηκωθείτε στη πίστα. Οπότε μην αγχώνεστε, σε αυτό το σχήμα αυτό δε θα σας συμβεί ποτέ καθώς όλοι θα παραμείνουν παλουκωμένοι στις καρέκλες τους. Προσοχή!! Δε συνίσταται για καταθλιπτικούς.Το μαγαζί όμως ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Οι λουλουδούδες πήγαιναν και ερχότανε και ο Γονίδης έδινε πόνο. Α ρε Ελλάδα με τα ωραία σου. Η διασκέδαση και το φαγητό θα είναι τα τελευταία που θα πεθάνουν στην Ελλάδα. Μετά από εμάς.

Ερωτά μου αγιάτρευτε!!

Έχω έναν έρωτα μεγάλο τα τελευταία τρία χρόνια. Όχι δεν αναφέρομαι στον Θ. Έχω έναν έρωτα  ο οποίος με εκμεταλεύεται. Όλοι μου το λένε αλλά εγώ δε μπορώ να του αρνηθώ τίποτα. Κάθε φορά που με βλέπει με ρωτάει " τι μου έφερες?" και αμέσως μετά αφού ανοίγει τα δώρα με επιφωνήματα χαράς λέει "πάω στη γιαγιά τώρα, γεια σου" και με αφήνει με τα περιτυλίγματα στο χέρι.

Είναι η ανηψιά μου. Είναι τριών χρονών και είναι το καλύτερο παιδάκι του κόσμου... Εάν ήμουν μαμά της τώρα θα σας είχα πρήξει με τα καμώματα της. Αλλά ευτυχώς για εσάς μένουμε μακριά οπότε τη βλέπω μια φορά το μήνα περίπου. Κάθε φορά που την βλέπω παθαίνω σοκ από το πόσο έχει μεγαλώσει και πόσο ωριμάζει μήνα με τον μήνα. Ειδικά αυτή τη φορά η διαφορά ήταν τεράστια. Έχει ξεκινήσει παιδικό και αυτό φαίνεται τόσο πολύ πάνω της. Στον τρόπο που μιλάει, στον τρόπο που συναναστρέφεται πλέον με τα άλλα παιδάκια. Η γλυκούλα μου είναι ντροπαλή, σαν εμένα στην ηλικία της, και δεν έκανε εύκολα γνωριμίες.

Το Σάββατο που μας πέρασε πήγαμε για καφέ με την αδερφή μου και τα μικρά της. Ξέχασα να πω ότι έχω και έναν ανηψιό ενάμισυ χρονών αλλά σαν την lacta ION, η πρώτη μου αγάπη είναι παντοτινή. Το παραδέχομαι έχω αδυναμία στην ανηψιά μου! Στην πλατεία λοιπόν η ανηψιά έκανε και μια φιλενάδα. Λέγανε τα μυστικά τους και ήταν να τις φας και τις δύο... Κοριτσάκια!!! Ο άλλος ο ταλιμπάν κυνήγαγε ένα σκύλο. Όλα τα παιδάκια τρέχαν να κρυφτούν από τον σκύλο ,ο δικός μας κυνήγαγε την ουρά του σκύλου! Το καημένο το αδέσποτο τρόμαξε και έφυγε. Μετά πήγε και βρήκε ένα νεράτζι και χάλασε τον κόσμο για να το φάει γιατί το πέρασε για μανταρίνι. Και εκεί που η αδερφή μου προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι αυτό δεν τρώγεται και είναι κακό, πετάγομαι εγώ και λέω "δώστου το να το φάει να ησυχάσουμε". Έτσι καταλάβαμε πια όλοι πόσο δεν είμαι έτοιμη να γίνω μητέρα...

Ατάκες που ακούστηκαν αυτό το Σαββατοκύριακο:

Ανηψιά: Δεν τον θέλω τον Άρη (το λυκόσκυλό τους) θέλω ένα σκύλο με μπλούζα.

              [είχαμε δει λίγο νωρίτερα ένα πεκινουά]

Ανηψιά: Που είναι ο Θ? Μήπως διαβάζει κάπου?

               [ρεεεεε σε πήρανε χαμπάρι και τα τρίχρονα.....]

Εγώ:       [στο τηλέφωνο] Στο αυτοκίνητο είμαι με τα παιδιά

Ανηψιά: Ποια παιδιά? Ο αδερφός μου είναι παιδί. Εγώ είμαι κοπέλα.

Εγώ:        Τι δώρο θέλεις από τον Αη- Βασίλη? 
Ανηψιά: Ένα έλκηθρο και ένα πατίνι.
Εγώ:       Ενα δώρο θα σου φέρει ο Αη -Βασίλης, δε μπορεί να φέρει δύο γιατί έχει πολλά παιδάκια.
Ανηψιά: [σκέψη] Εεε καλά τότε ας μου φέρει το έλκηθρο ο Αη- Βασίλης και το πατίνι κάποιος άλλος. 

Τίποτα δε μου άφησε αυτό το παιδί... Ίδια εγώ!!

Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο....

Επόμενο ταξίδι ... Αμστερνταμ!! Ευτυχώς ο Θ δε θα ερχόταν έτσι δε υπήρχε φόβος να γυρίσουμε με InterRail. Θα ταξιδεύαμε με Swiss και θα κάναμε μετεπιβίβαση στη Φρανκφούρτη για να ταξιδέψουμε με την Edelweiss. Μια αεροπορική εταιρεία τόσο μικρή που δεν υπάρχει. Στο βιντεάκι που δείχνουν στην αρχή για περίπτωση έκτακτης ανάγκης βλέπαμε τους ίδιους τύπους που ήταν αεροσυνοδοί στο αεροπλάνο μας και το ίδιο το αεροπλάνο μας. Ολη η εταιρεία πρέπει να αποτελούνταν από αυτό το αεροπλάνο και τους 7 υπαλλήλους που βλέπαμε! Γενικά όμως είχαμε καλό ταξίδι  καθώς πηγαίναμε γιατί στην επιστροφή η απογείωση ήταν λες και μπήκαμε στο τρενάκι του λούνα παρκ. Είχε τέτοιον αέρα που  το αεροπλανάκι τα είδε όλα και εμείς μαζί! Εγώ κρατιόμουν από το μπροστά κάθισμα, είχα κλείσει τα μάτια μου και φανταστείτε ότι ανακατεύτηκα από τις αναταράξεις.  

Γενικά όμως ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι.

Από τότε έχω ταξιδέψει άλλες τρεις φορές με αεροπλάνο χωρίς να μου έχει συμβεί κάποιο αστείο περιστατικό. Αρχικά πήγαμε Βαρκελώνη, μαζί με τον Θ και ευτυχώς γυρίσαμε και μαζί. Αλλιώς του το είχα δηλώσει, εάν δεν έμπαινε στο αεροπλάνο θα τον παράταγα εκεί. Εγώ με τρένο δε γύριζα πίσω. 

Μετά πήγαμε Κωνσταντινούπολη που και εκεί καλό ταξίδι είχαμε. 

Το καλοκαίρι που γυρίσαμε από Ρώμη ήταν η σειρά μου να με πιάσει ο πανικός. Δε ξέρω για ποιο λόγο αλλά ήμουν σίγουρη πως το αεροπλάνο είχε χαλάσει. Μάλλον επειδή άνοιξαν τον εξαερισμό σε κάποια φάση και φαινόταν σαν καπνός. Έκανα ένα ταξίδι εφιαλτικό! Δε μπορούσα να μιλήσω και στον Θ για να μην τον πανικοβάλω και αυτόν και είχα πιεστεί πάρα πολύ. Φανταστείτε ότι δεν έφαγα.. Και αυτό για μένα είναι σοβαρό! Μόλις προσγειωθήκαμε από την πίεση και από όλο το στρες που είχα περάσει έβαλα τα κλαμματα! Οι γύρω άνθρωποι με κοίταγαν σαν χαζοί. Αλλά τι να κάνουμε! Οταν πιέζομαι κλαίω...

Μερικές φορές και όταν γελάω κλαίω. Α και οταν είμαι στεναχωρημένη. Και όταν νιώθω ότι με αδικούν. Και τώρα που το θυμήθηκα και όταν συγκινούμαι κλαίω...

Λέτε να είμαι κλαψιάρα?

Αεροπλάνα και βαπόρια!

Το δεύτερο ταξίδι μου με αεροπλάνο (μην αγχώνεστε δε θα σας ζαλίσω για πολύ ακόμα δεν έχω κάνει πολλά) ήταν για την Κέρκυρα. Είχαμε μια βάφτιση και θα πηγαίναμε για τριήμερο με τον Θ. Εγώ -τρομάρα μου- προσπαθούσα να τον πείσω ότι θα μας έρθει φθηνότερα να πάμε με το αεροπλάνο και ότι δεν αξίζει να χάσουμε δυο μέρες στον δρόμο με το αυτοκίνητο.Τελικά τον έπεισα και κλείσαμε τα αεροπορικά. Του Θ θα ήταν η πρώτη φορά που θα έμπαινε σε αεροπλάνο και έτσι εγώ προσπαθούσα να το παίζω δυνατή για να τον εμψυχώσω. Πήγαμε στο Ελ. Βενιζέλος μπήκαμε στο αεροπλάνο κάναμε τη γνωστή τελετουργία [τηλέφωνο σε αγαπημένους,σταυρό, μενταγιόν], απογειωθήκαμε, πετάξαμε και προσγειωθήκαμε. Τόσο απλά, χωρίς κανένα παρατράγουδο. Μόνο που στη διαδρομή ο Θ ήταν σφιγμένος σαν τσολιάς έξω από τη Βουλή. Είχαμε και κάτι τύπους από πίσω με κάτι ηλεκτρονικά μαραφέτια και μας ενημέρωναν ανά λεπτό στα πόσα πόδια πετάμε και με τι ταχύτητα πάμε! Ο Θ ήθελε πολύ να γυρίσει πίσω και να δαγκώσει κάποιον από αυτούς αλλά δε προλάβαμε γιατί σε μισή ωρίτσα φτάσαμε!

Τα παιδιά που βαφτίζαν το παιδάκι τους μας είχαν κλείσει ένα ωραιότατο ξενοδοχείο στο κανόνι με θέα τα αεροπλάνα που προσγειωνότανε. Αυτό ονομάζεται κακό χιούμορ! Τελικά στη Κέρκυρα περάσαμε ωραίοτατα και έφτασε η μέρα της αναχώρησης. Εκείνη τη μέρα για κακή μας τύχη είχε πάλι συννεφιά και ψιλόβροχο. Ο Θ από το πρωί είχε αρχίσει να κοιτάει τον ουρανό και να μελετάει τα σύννεφα. Είχε κάνει και μετεωρολόγος στο στρατό (κωλόβυσμα) και είχε πάρει σοβαρά τον ρόλο του Αρνιακού.

Πήγαμε λοιπόν στο αεροδρόμιο, δώσαμε τις αποσκευές μας και περιμέναμε να έρθει το αεροπλάνο για να επιβιβαστούμε. Τον Θ τον έβλεπα ότι δεν ήταν καλά αλλά δε του έδινα και πολύ σημασία. Μόλις ήρθε το αεροπλάνο και άρχισε να ξεκινάει η επιβίβαση ο Θ πετάγεται πάνω και μου λέει με το βλέμμα του τρελού "δε μπαίνω στο αεροπλάνο, εάν θες μπες μόνη σου". Βρε καλέ μου  σε μισή ώρα θα είμαστε Αθήνα προσπαθούσα να τον πείσω εγώ. Τίποτα, δεν άλλαζε γνώμη. "Κοίτα βγάζουν σακούλες σκουπιδιών από το αεροπλάνο" μου λέει. Δε ξέρω τι νόμιζε εκείνη την ώρα, μάλλον ότι πετάγανε τα πτώματα από την προηγούμενη πήση. Έτυχε να εμφνιστεί τότε στο χώρο προσγείωσης και ένα ασθενοφόρο και τον αποτελείωσε. Κανονική κρίση πανικού. Ευτυχώς τον είδε μια υπάλληλος και μας άνοιξε τη πόρτα για να βγούμε από τον χώρο αναμονής.

Στο γκισέ άλλο πανυγήρι. "Δε μπαίνουμε στο αεροπλάνο" λέει ο Θ στην υπάλληλο. Τι να πει και  αυτή η κακομοίρα μας ενημέρωσε ότι αυτό δε γινόταν γιατί είχαμε αποσκευές μέσα στο αεροπλάνο. Ο Θ πως δεν την έπιασε από το λαιμό!" Στείλτε τες μόνες τους τις αποσκευές και θα πάμε αυριο να τις πάρουμε".Ούτε αυτό όμως γινότανε για λόγους ασφάλειας και το μόνο που θα μπορούσε να γίνει ήταν να ψάξουν να βρουν τις βαλίτσες μας και να μην τις φορτώσουν. Αυτό όμως σήμαινε μισή ώρα καθυστέρηση για το αεροπλάνο! Φαντάζομαι τι βρίσιμο φάγαμε από τους υπόλοιπους επιβάτες! Εγώ όλη αυτή την ώρα σχεδόν δε μίλαγα. Από τα νεύρα μου μου ερχόταν να κλάψω. Το μόνο που ρώτησα όταν πια περιμέναμε να βρουν τις βαλίτσες μας ήταν για ποιο λόγο είχε έρθει το ασθενοφόρο. Τελικά είχε έρθει για να μεταφέρει ένα παιδάκι στην Αθήνα! Με το που το άκουσε ο Θ μετά είχα να τον παρηγορώ κιόλας. " Τι άνθρωπος είμαι εγώ, που καθυστερώ το αεροπλάνο και το παιδάκι πρέπει να πάει στην Αθήνα..."Δράμα!

Τελικά πήραμε ταξί από το αεροδρόμιο και προλάβαμε στο τσακ το τελευταίο λεωφορείο από Κέρκυρα. Οσο είμασταν στο καράβι συνειδητοποίησα ότι εάν είμασταν στο αεροπλάνο τώρα θα προσγειωνόμασταν Αθήνα και μου ήρθε να ξαναβάλω τα κλάμματα και να ταίσω τον Θ στα ψάρια! Τελικά κάναμε 8 ώρες για να ερθουμε με το ΚΤΕΛ στην Αθήνα. Ο οδηγός ήταν μουρλός και πήγαινε με 140 στο αντίθετο ρεύμα σε όλη τη διαδρομή. Τελικά το να ταξιδεύεις με το ΚΤΕΛ είναι πιο επικύνδυνο από το να ταξιδεύεις με αεροπλάνο.Στο δρόμο μας σταμάτησε η τροχαία και του έκοψε κληση. Αλλά επειδή υπάρχει θεός ο Θ καθόταν στη μοναδική χαλασμένη καρέκλα του λεωφορείου και δε μπορούσε να ρίξει την πλάτη της πίσω σε αντίθεση με όλους τους άλλους. Επίσης διπλά του καθόταν και ένας που βρώμαγε! Τελικά 6:00 το πρωί φτάσαμε Αθήνα και εγώ στις 07:00 έπρεπε να ξυπνήσω για να πάω για δουλειά.

Ευτυχώς σε όλη τη διαδρομή εγώ κοιμόμουν αλλά όποτε άνοιγα τα μάτια έβλεπα τον Θ να με κοιτάει και να μου λέει "συγνώμη..."!