Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Εγώ και ο Παπακαλιάτης

Έχω γίνει κλισε αλλά μου αρέσει.

Εξω χιονίζει και εγώ κάθομαι σε ένα μικρό καφέ και πίνω τσάι γράφοντας στο μπλοκ μου. Πόσο ποιητικό....

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχω κάτσει για καφέ μόνη μου. Αλλά μου αρέσει. ΠΟΛΥ!! Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δε μπορείς να πας τουαλέτα και ότι μετά από λίγη ώρα έχεις ξεχάσει πως είναι να μιλάς. Ειδικά όταν οι τριγύρω σου μιλάνε σέρβικα, δε μπορείς ούτε να τους κρυφακούς. Αλλά ευτυχώς υπάρχει το ιντερνετ.


Ο Θ δουλευει κάθε μέρα 9-5 οπότε εγώ έχω άπλετο χρόνο να χαζεύω μόνη μου. Τη πόλη, τουλάχιστον το κέντρο , το έχω γυρίσει και τώρα ανακαλύπτω καφετέριες. Είναι που κάνει και ψοφόκρυο έξω οπότε δεν είναι να τριγυρνάς.Χθες ξεκίνησε να χιονίζει και σήμερα το είχε στρώσει. Μη μου πείτε ότι εκεί έχετε ήλιο γιατί δε ξέρω εάν θα το αντέξει η ευαισθητη ψυχούλα μου. Τελοσπαντων η θερμοκρασια είναι γύρω στους 0 και εγώ έχω δώσει νέα έννοια στη λέξη κρεμμύδι. Εάν με γδύσεις με τα ρουχα μου μπορείς να ντύσεις άνετα τρεις ανθρώπους. Και να τους ντύσεις και ζεστά!


Αυτά... Επειδή γραφω από το I-pad και εκνευρίζομαι σας χαιρετώ... Λεπτομέρειες όταν επιστρέψω...

Φιλιά... Δεν έχω καταφέρει να μάθω ούτε μια λέξη στα σερβικά. Μόνο καλημέρα αλλά και αυτό κάνω 10 ώρες να το θυμηθω. Οπότε αυτός που ήθελα να του το πω, έχει φύγει!



Τετάρτη 20 Μαρτίου 2013

Άλλα ντ' άλλα, της Παρασκευής το γάλα

Παραμένω στην ίδια φάση "πήρε φωτιά μια καρδιά.. Ώπαλα μάνα μου" που ήμουν και την προηγούμενη εβδομάδα. Μόνο που αυτή την εβδομάδα λόγω των συνθηκών χορεύουμε "τα ριάλια, ριάλια, ριάλια, τα σελίνια μονά και διπλά.Ω, ω..."

 Τη Παρασκευή άφησα στο σπίτι τον Θ και πήγα γήπεδο με μια φίλη μου...Πόσο αστεία είναι αυτή η φράση, ειδικά όταν την λέω εγώ. Πήγαμε σε αγώνα μπάσκετ. ΠΑΟ- Άλμπα. Και κερδίσαμε... Σε γήπεδο δεν είχα ξαναπάει ποτέ. Μόνο μια φορά στο Γυμνάσιο που είχαν έρθει στη πόλη μας κάτι ποδοσφαιριστές της κακιάς ώρας και κάνανε τουρνουά. Τότε πηγαίναμε με τις φίλες μου και χαζεύαμε τα αγόρια τη μπάλα. Αλλά έλα που η φίλη μου "έμπλεξε" με άτομο της ευρύτερης οικογένειας του ΠΑΟ οπότε μάθαμε και τους παίκτες και τους αγώνες και όλα. Μέχρι και αγωνία είχα! Ευτυχώς ο αγώνας ήταν βαρετός,γιατί κερδίζαμε με διαφορά, οπότε μπορούσα να χαζεύω τις γυναίκες των μασκετμπολιστών, τα παιδιά απέναντι στη Θύρα 13 κτλ... Αυτοί πάντως εκεί στη Θύρα 13 μια χαρά γυμνάζουν πόδια σε κάθε αγώνα. Ειδικά σε ένα συγκεκριμένο σύνθημα για τον ολυμπιακό γυμνάζουν  και δικέφαλους-τρικέφαλους. Μετά πήγαμε και στα αποδυτήρια (όχι μέσα καλέ) και χαζεύαμε τους αθλητές. Χάρμα περάσαμε  σου λέω. Θα το καθιερώσω!

Το Σάββατο αποφασίσαμε να καρναβαλίσουμε στην πιο ξενέρωτη πόλη του καρναβαλιού. Την Αθήνα. Η μισή παρέα βαριότανε αλλά εγώ πραγματικά θα έσκαγα εάν δεν έβγαινα. Έτσι τους έπεισα να βγούμε για ένα ποτάκι. Οι μισοί πείστηκαν ενώ οι άλλοι μισοί συνέχιζαν να ρουχλιάζουν σπίτι ,ανάμεσα τους και ο Θ. Αφού έπεισα τους μισούς έμενε το τι θα ντυθώ. Δεν είχα τίποτα και έτσι ντύθηκα νοικοκυρά... Κόντρα ρόλος αλλά τα κατάφερα. Βέβαια δεν παρέλειψαν οι μαλακίες-καμάκι τύπου "μια νοικοκυρά έψαχνα πάντα". Μετά από πολύ χορό και τέσσερα μπουκάλια ,  γυρίσαμε σπίτι ξημερώματα. Τις απόκριες τις λατρεύω. Όλοι είναι τόσοι χαλαροί και έχουν διάθεση απλά να περάσουν καλά. Ακόμα και η μουσική είναι ότι να 'ναι ακριβώς για αυτό το λόγο.

Το Σάββατο κύλησε ήσυχα με βολτούλα στην Πλάκα, το πιο αγαπημένο μου σημείο στην Αθήνα, οικογενειακό φαγητό και βραδυνή ουζοκατάνυξη με συζήτηση-τσακωμό για το τι είναι πολιτισμός, εάν οι αφρικανικές χώρες έχουν πολιτισμό και  άλλα λογια να αγαπιόμαστε...

Τη Δευτέρα, την Καθαρά Δευτέρα, είχαμε κανονίσει να πάμε για πικνίκ. Εάν λοιπόν είδατε τέσσερις χαζούς στου Φιλοπάππου να έχουν στρώσει ένα καρό τραπεζομάντηλο και να τρώνε σαρακοστιανά εδέσματα, δεν είμασταν εμείς. Ο καιρός ήταν χάλια και είπαμε να μην το ρισκάρουμε. Έτσι κάναμε πικνίκ στο σαλόνι. Α όλα και όλα το καρό τραπεζομάντηλο το έστρωσα!

Τέλος ετοιμαζόμαστε για τα ταξιδάκι που λέγαμε στη Σερβία. Τελικά το συνέδριο είναι στο Νόβισαντ και όχι στο Βελιγράδι. Αλλά δε με πειράζει γιατί και εκεί είναι πολύ όμορφα. Θα πάμε οδικώς (για να δουμε τη διαδρομή βρε, όχι γιατί κλάνουμε μέντες στο αεροπλάνο) και φεύγουμε από Αθήνα την Παρασκευή. Θα διανυκτερεύσουμε ένα βράδυ Θεσσαλονίκη και ένα στο Βελιγράδι. Μετά ξεκινάει το συνέδριο και θα μένουμε Νόβισαντ. 

Gold alert: Εάν δε ξαναγράψω εδώ αυτό θα σημαίνει ότι δεν κατάφερα να περάσω τα σύνορα με την ταυτότητα. Ο Θ έξαλλος θα μου φωνάζει "σου το είπα ότι θέλει διαβατήριο, ξεροκέφαλη" και μετά θα με πετάξει σε ένα χαντάκι. Θα το κάνει να φανεί σαν ατύχημα. Μην τον εμπιστεύεστε. Cherchez le Θ...







Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Βάλαμε φωτιά στα φρένα...

Σας είχα ετοιμάσει πολύ ωραίες αναρτήσεις γεμάτες καρναβαλικές αναμνήσεις από τα προηγούμενα χρόνια.... Ηταν σχεδόν έτοιμες -μέσα στο μυαλό μου- ώσπου ο Δίας έκανε αχαλίνωτο σεξ!

Τις τελευταίες μέρες πήρε φωτιά μια καρδιά.. Ώπαλα μάνα μου...

Τρέχω και δε φτάνω!

Οι εφορίες πάντα 08:00 άνοιγαν? Πώς εγώ νόμιζα ότι ανοίγουν στις 07:30? Έτσι πήγα και στήθηκα απ' έξω μέχρι που βγήκε ένας κύριος, μου είπε ότι θα ανοίξει σε μισή ώρα και εγώ πήρα τον δρόμο που μου πρέπει τον αγύριστο. Αλλά ας τα πάρω από την αρχή.

Θυμάστε που σας έλεγα ότι κάνω την πτυχιακή μου αυτές τις μέρες. Ε λοιπόν την παρέδωσα. Αλλά πρέπει να είναι  τρομερά βαρετή γιατί η καθηγήτρια μου εδώ και 3 βδομάδες δεν την έχει διαβάσει ακόμα. Έπρεπε να βάλω και κανένα δολοφόνο μέσα για να έχει σασπένς  Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα.  Τελοσπάντων εγώ έκανα και την παρουσίαση και τώρα την κυνηγάω να της την δείξω. Αφού το πήγαμε "το Σάββατο μπορείς? Όχι , όχι. Την Κυριακή μπορείς? Όχι, όχι.." Καταλήξαμε ότι η καταλληλότερη ώρα για να συναντηθούμε είναι σήμερα 2:30 το μεσημέρι. Που σημαίνει ότι εγώ πρέπει να φύγω από τη δουλειά 2 ώρες νωρίτερα και να ανακαλύψω έναν εύκολο τρόπο διακτινισμού στον Πειραιά. Το δουλεύω ακόμα αλλά είμαι σε καλό δρόμο.

Πέρα από αυτό όμως πρέπει να βγάλω άμεσα διαβατήριο. ΑΜΕΣΑ! Το Σάββατο ο Θ έκλεισε μια δουλειά στη Σερβία και σαν σωστός κωλαούζος που είμαι θα πάω μαζί του. Το ταξίδι είναι για την μεθεπόμενη εβδομάδα και εμείς το αντιμετωπίζουμε εξαιρετικά χαλαρά. Δεν έχουμε κλείσει ούτε εισητήρια, ούτε ξενοδοχεία και το καλύτερο ΔΕΝ έχουμε διαβατήρια....

Στα μαθηματικά και τη φυσική, η συμπεριφορά ορισμένων μη γραμμικών δυναμικών συστημάτων,  κάτω από ορισμένες συνθήκες, παρουσιάζουν το φαινόμενο που είναι γνωστό ως χάος. Στην πραγματικότητα , η συμπεριφορά  δύο ανθρώπων που είναι και οι δύο της τελευταίας στιγμής παρουσιάζουν το φαινόμενο που είναι γνωστό ως ΤΟ  χάος.

Για σήμερα είχα σχεδιάσει τις κινήσεις μου με ακρίβεια χειρούργου.

07:30 θα ήμουν στην εφορία και θα αγόραζα τα παράβολα. 
08:00 θα ήμουν στο γραφείο. 
14:00 θα έφευγα από το γραφείο και θα έτρεχα στον Πειραιά. 
15:00 θα έβγαζα φωτογραφίες για διαβατήριο. 
16:00 θα ήμουν στο Αστυνομικό Τμήμα (που μόνο κάθε Τετάρτη λειτουργεί απόγευμα) και θα έβγαζα το διαβατήριο. 

Αντ΄ αυτού δεν αγόρασα τα παράβολα γιατί η εφορία ανοίγει στις 08:00 και εγώ δεν μπορούσα να αργήσω και το πρωί αφού θα φύγω νωρίτερα το μεσημέρι. Από ότι ακούω κανονίζονται κάτι συναντήσεις για το μεσημέρι και πολύ φοβάμαι ότι δε θα με αφήσουν να φύγω. Φωτογραφίες θα βγάλω. Στο Αστυνομικό Τμήμα δε έχω ιδέα πότε θα πάω.  Μήπως ξέρετε κανένα δρομάκι για να περάσεις στη Σερβία χωρίς διαβατήριο? Γιατί εγώ Βελιγράδι θα πάω ο κόσμος να χαλάσει.

Τέλος άσχετο αλλά θα το πω. Θέλω να πνίξω τον τύπο που μας φέρνει τους καφέδες στο γραφείο. Κάθε πρωί, μα κάθε πρωί, μπαίνει μέσα στο γραφείο και μου λέει "Χαμογέλα, γιατί δε χαμογελάς, χαμογέλα". Ξέρεις μου είναι λίγο δύσκολο να χαμογελάω όταν έχω ανοιχτά μπροστά μου 3 excell και 2 word. Και πραγματικά γαμώτο μου χαμογελάω. Αλλά ακόμα δεν έχω βρει το πόσο πρέπει να χαμογελάω (μέχρι τα αυτιά ίσως?, το χαμόγελο του Τζόκερ ίσως?) για να μη με πρήζει. Πραγματικά δύσκολα το λέω αυτό για άνθρωπο αλλά τον συγκεκριμένο θέλω να του βάλω το κεφάλι μέσα σε ένα καζάνι με καφέ και μετά να του λέω "Χαμογέλα, γιατί δε χαμογελάς, χαμογέλα".




Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Πάρε κόσμε βραβεία....

Η απονομή των όσκαρ έγινε... 
Αλλά τα βραβεία στα blogs συνεχίζουν...


Πάντα θα χαίρομαι όταν κάποιος μου δίνει ένα βραβείο. Το ότι σε σκέφτηκε κάποιος και σε συμπεριέλαβε μέσα στα 10 blog που του ζητήθηκε να το παραδώσει είναι άκρως τιμητικό. Το βραβειάκι μου το στέλνει μια νέα φίλη η Κατερίνα Βαλσαμίδη και την ευχαριστώ πολύ!

Τώρα εγώ σαν εστεμμένη που είμαι πρέπει να απαντήσω σε τέσσερις ερωτήσεις. Εύχομαι παγκόσμια ειρήνη και... Ωπα ώπα σορυ αυτό είναι από αλλού.



1. Ποια blogs επισκέπτομαι συνήθως.

Επισκέπτομαι, όσο μπορώ, τα περισσότερα  στα οποία έχω γραφτεί ως αναγνώστρια. Μερικές φορές αφήνω σχόλια άλλες πάλι όχι. Η θεματολογία των μπλοκ που επισκέπτομαι είναι τεράστια. Άλλα τα διαβάζω και γελάω, άλλα τα διαβάζω και συγκινούμαι, άλλα τα διαβάζω και ξεστραβώνομαι περί μόδας και design και άλλα τα διαβάζω για να μπορώ να μαγειρεύω και κανά φαγητό της προκοπής!

2. Γιατί δημιούργησα το blog μου.

Αρχικά το ξεκίνησα για να γεμίζω τις άδειες ώρες που έπρεπε να μένω παλουκωμένη σε ένα γραφείο χωρίς λόγο. Τελικά ανακάλυψα ότι μέσω του μπλοκ μπορώ να ανοίγομαι και να κρατάω ημερολόγιο για όλα αυτά που ξέρω ότι θα ξεχάσω. Λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά για μένα.

3. Ποια είναι τα αγαπημένα μου θέματα.

Έχω καταλήξει ότι μου αρέσουν τα αυτοβιογραφικά θέματα. Τόσο να τα διαβάζω όσο και να τα γράφω. Βig brother is watching you!

4. Μια λέξη που χρησιμοποιώ πάντα στο blog.

Δεν έχω συγκεκριμένη ατάκα. Νομίζω ότι χρησιμοποιώ συχνά το λοιπόν και μου τη σπάει. 

Αυτά λοιπόν.

Τώρα πρέπει να περάσω από 10 από εσάς και να σας καλέσω... Αλλά εγώ αλλάζω τους κανόνες και προσκαλώ ανοιχτά τους 10 πρώτους που σχολίασαν στην προηγούμενη ανάρτηση μου.



Δευτέρα 4 Μαρτίου 2013

Η γιαγιά μου η καλή!

Λένα ότι η  κρίση θα μας φέρει πιο κοντά. Δεν το νομίζω. Γιατί η γενιά μας έχει μάθει να κοιτάει την πάρτη της και μόνο... Δε θα μιλήσω για εσάς, μπορεί να είστε καλύτεροι από μένα, αλλά θα μιλήσω για μένα.

Χθες η γιαγιά μου, μου δίδαξε με μια της κουβέντα το μεγαλείο αυτής της γενιάς. Της γενιάς που νοιαζόταν πραγματικά ο ένας για τον άλλον. Της γενιάς που πέρασε δύσκολα και ξέρει να συμπονάει αυτους που υποφέρουν.

 Η γιαγιά έχει ένα πέτρινο σπιτάκι, το πατρικό της. Το τελευταίο καιρό το νοικιάζει για 80-100 ευρώ σε μια οικογένεια Βούλγαρων. Μου παραπονιόταν λοιπόν το Σάββατο ότι της χρωστάνε 6 νοίκια,  τη ΔΕΗ  και το νερό,  τα οποία επειδή έρχονται στο δικό της όνομα πηγαίνει και τα πληρώνει εκείνη. 

-Καλά της λέω δεν πρόκειται να τα πάρεις ποτέ. Εσύ φταις που τους κρατάς μέσα. Τι το νοικιάζεις  αφού ζημιωμένη βγαίνεις? Που και να στα δίνανε σίγα το ποσό που θα σωθείς. Άστο το σπιτάκι ήσυχο και κάν' τους έξωση.
-Ε να μωρέ του λυπάμαι. Φτωχοί άνθρωποι είναι και αυτοί. Που να πάνε? Το σπίτι έτσι κάθεται, σάμπως θα πάει κανένας μας να μείνει?

Αυτό είναι το μεγαλείο της ψυχής ενός ανθρώπου που ξέρει τι θα πει φτώχεια και πείνα. Αυτό είναι το μεγαλείο της ψυχής που εγώ δεν έχω. Γιατί εγώ δε ξέρω τι θα πει φτώχεια. Φτώχεια για μένα είναι να μην μπορώ να πάρω το i-phone.