Είμαστε μια ωραία (Χριστουγενιάτικη) ατμόσφαιρα, είμαστε!

Ελειψα για πέντε  μέρες για τα Χριστούγεννα και νιώθω ότι έλειψα έναν χρόνο.Μπλογκοσυναντήσεις γίνανε, μπλοκοαναρτήσεις γίνανε, στο γραφείο παραιτήσεις γίνανε και γενικά γίναμε!! Νιώθω πολύ εκτός από τα νερά μου!! Μια μέρα πήρα άδεια και όμως νιώθω εντελώς εκτός γραφείου...Σήμερα είμαι στα χαμένα. Εχω και επισκέψεις όλη μέρα για την ονομαστική μου εορτή και δε με αφήνουν να μπω σε λειτουργία γραφείου.

Μέσα σε 5 μέρες πρόλαβα να πάρω 1,5 κιλό, να φάω 3 γουρούνια στη σούβλα, 1 ταψί γαλακτομπούρεκο,10 κουραμπιέδες, 5 μελομακάρονα,  να βγω για 25 καφέδες και μόλις 2 ποτά. Να παίξω 1 ώρα κρυφτό με την ανηψιά μου, να ακούσω 22 ώρες γκρίνιας από το ανηψιό μου και να κοιμηθώ 163,5 ώρες! Μέσα σε 5 μέρες πρόλαβα να αγαπηθώ με τη μαμά μου, να γίνουμε αχώριστες , να αγκαλιαστούμε , να φιληθούμε, να με πρήξει και τέλος να τσακωθούμε! Γιατί όλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε και γιατί το πνεύμα των Χριστουγέννων υπάρχει μόνο στις Χριστουγεννιάτικες ιστορίες του Ντίκενς και του Παρταλιού.

Κατά τα άλλα, όλα καλά! Βέβαια κάποια στιγμή θα ήθελα να μου πείτε όλοι εσείς που μένετε ακόμα με τους γονείς σας πως τα καταφέρνετε... Εμείς στις πέντε μέρες γινόμαστε Βαγδάτη! Τώρα αναμένεται να ξαναφύγω για πρωτοχρονιά. Σε άλλα μερη. Εκεί που δε γνωριζόμαστε και πολύ καλά οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος να παραγνωριστούμε κιόλας. Στο σπίτι του Θ. Μην ακούσω για γιορτές με τα πεθερικά , γιατί στο άκουσμα αυτής της λέξης (πεθερικά) με πιάνει ανακατωσούρα και πανικός ταυτόχρονα!

Καλές γιορτές και με το καλό να μας μπει το 13!!

Πετραδάκι , πετραδάκι για τα σένα το 'καψα (το μυαλό)!

Λένε ότι με τη σημερινή πολιτική που εφαρμόζεται γυρίσαμε 50 χρόνια πίσω. Εγώ δυστυχώς σήμερα συνηδητοποιήσα ότι γυρίσαμε 1000 χρόνια πίσω. Ή μπορεί και να μην πήγαμε ποτέ μπροστά! Αυτά τα 300 χρόνια σκλαβιάς δε θα μπορέσουμε ποτέ να τα αποτινάξουμε από πάνω μας. Έχει μπει το ανατολίτικο στοιχείο μέσα μας για τα καλά. 

Η μητέρα μου μου ζήτησε να της αγοράσω μια μαύρη τουρμαλίνα για να διώχνει την κακή ενέργεια. Ετσι της είπαν. Μου το είπε μισογελώντας αλλά σε στυλ πάρτην να βρίσκεται. Επειδή γενικά βαριέμαι τις αντιπαραθέσεις και επειδή πιστεύω πολύ στην αυθυποβολή, της είπα πως θα πάω να της πάρω. Στο κάτω κάτω μια πέτρα είναι δε θα της κάνει κακό. Μπήκα λοιπόν στο google να δω από που σκατά μπορώ να την αγοράσω και μου ανοίχτηκε ένας κόσμος που ούτε ήξερα ότι υπήρχε. Υπάρχουν όντως άνθωποι που πιστεύουν στις μαγικές πέτρες. Βρήκα άρθρα από γνωστά περιοδικά με λίστες τύπου εάν σε πονάει το γοφό πάρε μια κόκκινη τουρμαλίνα. 

Μπήκα σε κάτι φόρουμ όπου μία κουλή ρώταγε την αρχί-κουλή πως θα πρέπει να χρησιμοποιήσει τις πέτρες της. Είπε ότι θα γεμίσει την μπανιέρα με νερό και πέτρες και θα μείνει μέσα έτσι ώστε να πάρει όλα τα ευεργετικά στοιχεία. Η άλλη της απάνταγε να μην ξεχάσει να ενεργοποιήσει πρώτα τις πέτρες της!! Δε μπόρεσα να αντισταθώ, το παραδέχομαι, διάβασα πως γίνεται να ενεργοποιήσεις τη πέτρα σου.  Την κοιτάς για ωρα πολύ και μετά αυτή "ρουφάει" όλο το φως. Η κυρία που το προσπάθησε είδε  "για λίγο ένα άσπρο φως σαν να γύριζε γύρω από την πέτρα, όχι γρήγορα, ούτε έντονο φως, αλλά δεν είδε να το εισπράττει μέσα της". Έναν γιατρό στο τέσσερα και γρήγορα!!!

Επίσης εάν περπατάτε στην ακροθαλασσιά και δείτε μια πέτρα με τρύπα στη μέση μην σκεφτείτε αμέσως "άραγε πόσα πηδηματάκια θα κάνει άμα την πετάξω στη θάλασσα?" Αλλά....

                             παρτο στην χουφτα σου και πες΄
                             μια πετρα με μια τρυπα την βρηκα'
                             ευχαριστω την μοιρα μου,
                             και το πνευμα που σ'ολο το δρομο μ'εφερε.
                             Αυτο θα μπορουσε ναναι προς οφελος μου και καλη μου τυχη!!

 

Τώρα εάν έχετε απορίες τύπου πως διαλέγω έναν κρύσταλλο σας πληροφορώ ότι δεν τον διαλέγετε εσείς, αλλά αυτός εσάς. Εάν τώρα σας διάλεξε, τον ενεργοποιήσατε, τον χρησιμοποιήσατε για λαμπατέρ και γενικά κάνατε καλή παρέα τα δυο σας αλλά μια αποφράδα νύχτα σας έπεσε και έγινε δυο κομμάτια μην τολμήσετε να τον ξανακολλήσετε. Πρέπει να τον θάψετε αμέσως!!

Ειλικρινά νομίζω ότι σήμερα έχω κάψει τα λιγοστά εγκεφαλικά κύτταρα που είχα!

Αποτυχία είναι....

Ο ορισμός της αποτυχίας είναι:

Να βλέπεις αυτή τη συνταγή από εδώ και την αποπάνω εικόνα και να σου τρέχουν τα σάλια. Να γυρνάς σπίτι μετά τη δουλειά, να τρέχεις στο σούπερ μάρκετ να αγοράσεις τα υλικά, να ζυμώνεις , να περιμένεις , να φουρνίζεις και τελικά να κάνεις αυτά:

Κρίση... Με πιάνει κρίση....

Η Ελλάδα στην εποχή της κρίσης είναι γεμάτη αντιθέσεις. Βουλιάζει, παρακμάζει και όλοι εμείς κάνουμε προσπάθειες να δείξουμε ότι όλα είναι φυσιολογικά. Σαν την ορχήστρα του Τιτανικού που συνέχιζε να  παίζει καθώς το πλοίο βυθιζόταν. Προσπαθούμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας κάνοντας πως δεν συμβαίνει τίποτα. Πως τα πάντα παραμένουν ίδια. 

Την Πέμπτη βγήκα με δυο φίλες μου στην πλατεία Ειρήνης. Η μία μένει Β.Π, δουλεύει Β.Π. και κατεβαίνει σπάνια κέντρο. Με το που βγήκαμε από το μετρό στο Μοναστηράκι είδα τη φρίκη στα μάτια της. Έβλεπε σοκαρισμένη τους ανθρώπους κάτω από τις κουβέρτες στην άκρη του πεζοδρομίου. Εγώ μάλλον δυστυχώς έχω συνηθίσει την ασχήμια και την φτώχεια του κέντρου της Αθήνας και απλά προσπέρασα λέγοντας για το καινούριο μαγαζί που είχα δει ότι είχε ανοίξει. Μετά κατάλαβα ότι έχει φρικάρει και προσπάθησα να την καθυσηχάσω ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα λένε στις ειδήσεις. Οτι υπάρχει φτώχεια αλλά δε πρόκειται να μας σφάξουν στο παρακάτω στενό. Μετά από λίγο συναντήσαμε την τρίτη φίλη, που ήρθε περιχαρής με μια σακούλα με τις καινούριες της μπότες αξίας 200€. Αυτή ήταν πάντοτε μαρκάτη. Γούσταρε το ακριβό ντύσιμο. Τώρα τα βγάζει δύσκολα πέρα με ενοίκιο και μισθό 800€ αλλά μάλλον το αντίδοτο της στην κρίση είναι να ψωνίζει που και που ακριβά ρούχα. Ετσι νιώθει ότι η ζωή της δε καταστρέφεται. Έτσι νιώθει ότι όλα είναι όπως παλιά. Ποιος μπορεί να την κατηγορήσει για αυτό?? Εμένα μου φαίνεται χαζό το να δώσω το 1/3 του μισθού μου για ένα ρούχο αλλά εάν αυτό την ευχαριστεί? Πάντως έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να κρύψει την σακούλα έτσι ώστε να μην προκαλούμε με το λογότυπο. Την σακούλα που πριν δυο χρόνια θα την έβαζα πάνω στο τραπέζι για να την βλέπουν και αυτοί που περνάνε απ' έξω.

Την Παρασκευή πήγαμε σε ένα κρητικό μεζεδοπωλείο στα Εξάρχεια. Είχα πολύ καιρό να ανηφορίσω προς τα εκεί και η αλήθεια είναι πως μου είχαν λείψει. Η περιοχή παραμένει ζωντανή, γεμάτη νεολαία αλλά λίγο πιο σκοτεινή από ότι τη θυμάμαι. Σαν να τους κάηκαν οι λάμπες στο δρόμο. Ισως να ήταν και η ψυχολογία μου. Σε μια παρέα 7 ατόμων ήμουν η μοναδική που δούλευε και άρα η μοναδική που νύσταζε και παρακαλούσε να φύγουμε. Φεύγοντας περάσαμε από την πολύπαθη Ομόνοια και χάρηκα πολύ που την είδα στολισμένη. Σαν να ξορκίζει τα δικά της φαντάσματα. 

Το Σάββατο πήγα το πρωί και έβαψα το μαλλιά μου. Κόκκινα για όσους αναρωτιούντε. Και μου πάνε, τουλάχιστον έτσι μου λένε. Είναι που έχω το εκρού του νεκρού για χρώμα και μου ταιριάζει το κόκκινο. Τώρα μου μένει να βγάλω φακίδες. Μετά είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε ένα πάρτυ έκπληξη σε μια κοπέλα που είχε γενέθλια αλλά χειρότερα δεν μπορούσε να πάει. Η κοπέλα που το διοργάνωνε σπίτι της , την πήραν τηλέφωνο ότι η γιαγιά της έπεσε και χτύπησε το πόδι της και την έβγαλε όλο το βράδυ στο νοσοκομείο. Ετσι εμείς κάναμε την έκπληξη σπίτι της αλλά χωρίς αυτήν. Επίσης η έκπληξη δεν ήταν έκπληξη γιατί η εορτάζουσα τα είχε καταλάβει όλα και ούτε καν μπήκε στον κόπο να κάνει πως ξαφνιάζεται για να μας κάνει να χαρούμε. Έκπληξη, λέμε εμείς. Τα ήξερα όλα, τα είχα καταλάβει από αυτό και αυτό και αυτό, μας απαντάει εκείνη και μας ξενέρωσε. Αλλά η έκπληξη της ήρθε λίγο αργότερα όταν της ανακοινώσαμε ότι θα πάμε μπουζούκια. Αυτή ήταν πραγματική έκπληξη για εκείνη, μιας και είναι μεγάλος σπιτόγατος και δε ξεκουνιέται ευκολα. Χοχοχο, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο!

Είχε έρθει ένας φίλος Αθήνα, παλιός μπουζουκόβιος, οπότε κανονίσαμε να πάμε μπουζούκια προς τιμήν του. Αυτός παλιά , όταν έμενε Αθήνα, κανόνιζε να βρίσκει άτομα για να γεμίζουν τα τραπέζια τις μέρες που δεν είχαν κόσμο. Εχω πάει άπειρες φορές μπουζούκια με τσάμπα μουκάλι απλά για να κάνουμε μπούγιο. Έτσι είχε πολλούς γνωστούς που θα μπορούσαν να μας κλείσουν φθηνότερο μπουκάλι και καλό τραπέζι. Μας πρότεινε λοιπόν ή να πάμε με 40€ το άτομο πρώτο τραπέζι ή με 20€ το άτομο στον εξώστη. Μαντέξτε τι διαλέξαμε... 20€ στον εξώστη.  Ο φίλος όμως μας είπε τσίπηδες και γκρίνιαζε ότι ντρέπεται που είναι στον εξώστη. Λυπάμε αλλά το σλόγκαν 5 μέρες στη δουλειά για μια νύχτα γκλαμουριά δε με βρήκε ποτέ σύμφωνη.

Πήγαμε Γονίδη-Οικονομόπουλο- Στικούδη. Σχήμα που δεν προτείνω εκτός και εάν έχετε χωρίσει πρόσφατα και θέλετε να κλαίτε στα σκοτεινά χωρίς να σας πρήζουν ή είστε από αυτούς που δε χορεύετε και οι άλλοι πάντα σας τραβολογάνε να σηκωθείτε στη πίστα. Οπότε μην αγχώνεστε, σε αυτό το σχήμα αυτό δε θα σας συμβεί ποτέ καθώς όλοι θα παραμείνουν παλουκωμένοι στις καρέκλες τους. Προσοχή!! Δε συνίσταται για καταθλιπτικούς.Το μαγαζί όμως ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Οι λουλουδούδες πήγαιναν και ερχότανε και ο Γονίδης έδινε πόνο. Α ρε Ελλάδα με τα ωραία σου. Η διασκέδαση και το φαγητό θα είναι τα τελευταία που θα πεθάνουν στην Ελλάδα. Μετά από εμάς.

Ερωτά μου αγιάτρευτε!!

Έχω έναν έρωτα μεγάλο τα τελευταία τρία χρόνια. Όχι δεν αναφέρομαι στον Θ. Έχω έναν έρωτα  ο οποίος με εκμεταλεύεται. Όλοι μου το λένε αλλά εγώ δε μπορώ να του αρνηθώ τίποτα. Κάθε φορά που με βλέπει με ρωτάει " τι μου έφερες?" και αμέσως μετά αφού ανοίγει τα δώρα με επιφωνήματα χαράς λέει "πάω στη γιαγιά τώρα, γεια σου" και με αφήνει με τα περιτυλίγματα στο χέρι.

Είναι η ανηψιά μου. Είναι τριών χρονών και είναι το καλύτερο παιδάκι του κόσμου... Εάν ήμουν μαμά της τώρα θα σας είχα πρήξει με τα καμώματα της. Αλλά ευτυχώς για εσάς μένουμε μακριά οπότε τη βλέπω μια φορά το μήνα περίπου. Κάθε φορά που την βλέπω παθαίνω σοκ από το πόσο έχει μεγαλώσει και πόσο ωριμάζει μήνα με τον μήνα. Ειδικά αυτή τη φορά η διαφορά ήταν τεράστια. Έχει ξεκινήσει παιδικό και αυτό φαίνεται τόσο πολύ πάνω της. Στον τρόπο που μιλάει, στον τρόπο που συναναστρέφεται πλέον με τα άλλα παιδάκια. Η γλυκούλα μου είναι ντροπαλή, σαν εμένα στην ηλικία της, και δεν έκανε εύκολα γνωριμίες.

Το Σάββατο που μας πέρασε πήγαμε για καφέ με την αδερφή μου και τα μικρά της. Ξέχασα να πω ότι έχω και έναν ανηψιό ενάμισυ χρονών αλλά σαν την lacta ION, η πρώτη μου αγάπη είναι παντοτινή. Το παραδέχομαι έχω αδυναμία στην ανηψιά μου! Στην πλατεία λοιπόν η ανηψιά έκανε και μια φιλενάδα. Λέγανε τα μυστικά τους και ήταν να τις φας και τις δύο... Κοριτσάκια!!! Ο άλλος ο ταλιμπάν κυνήγαγε ένα σκύλο. Όλα τα παιδάκια τρέχαν να κρυφτούν από τον σκύλο ,ο δικός μας κυνήγαγε την ουρά του σκύλου! Το καημένο το αδέσποτο τρόμαξε και έφυγε. Μετά πήγε και βρήκε ένα νεράτζι και χάλασε τον κόσμο για να το φάει γιατί το πέρασε για μανταρίνι. Και εκεί που η αδερφή μου προσπαθούσε να του εξηγήσει ότι αυτό δεν τρώγεται και είναι κακό, πετάγομαι εγώ και λέω "δώστου το να το φάει να ησυχάσουμε". Έτσι καταλάβαμε πια όλοι πόσο δεν είμαι έτοιμη να γίνω μητέρα...

Ατάκες που ακούστηκαν αυτό το Σαββατοκύριακο:

Ανηψιά: Δεν τον θέλω τον Άρη (το λυκόσκυλό τους) θέλω ένα σκύλο με μπλούζα.

              [είχαμε δει λίγο νωρίτερα ένα πεκινουά]

Ανηψιά: Που είναι ο Θ? Μήπως διαβάζει κάπου?

               [ρεεεεε σε πήρανε χαμπάρι και τα τρίχρονα.....]

Εγώ:       [στο τηλέφωνο] Στο αυτοκίνητο είμαι με τα παιδιά

Ανηψιά: Ποια παιδιά? Ο αδερφός μου είναι παιδί. Εγώ είμαι κοπέλα.

Εγώ:        Τι δώρο θέλεις από τον Αη- Βασίλη? 
Ανηψιά: Ένα έλκηθρο και ένα πατίνι.
Εγώ:       Ενα δώρο θα σου φέρει ο Αη -Βασίλης, δε μπορεί να φέρει δύο γιατί έχει πολλά παιδάκια.
Ανηψιά: [σκέψη] Εεε καλά τότε ας μου φέρει το έλκηθρο ο Αη- Βασίλης και το πατίνι κάποιος άλλος. 

Τίποτα δε μου άφησε αυτό το παιδί... Ίδια εγώ!!

Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο....

Επόμενο ταξίδι ... Αμστερνταμ!! Ευτυχώς ο Θ δε θα ερχόταν έτσι δε υπήρχε φόβος να γυρίσουμε με InterRail. Θα ταξιδεύαμε με Swiss και θα κάναμε μετεπιβίβαση στη Φρανκφούρτη για να ταξιδέψουμε με την Edelweiss. Μια αεροπορική εταιρεία τόσο μικρή που δεν υπάρχει. Στο βιντεάκι που δείχνουν στην αρχή για περίπτωση έκτακτης ανάγκης βλέπαμε τους ίδιους τύπους που ήταν αεροσυνοδοί στο αεροπλάνο μας και το ίδιο το αεροπλάνο μας. Ολη η εταιρεία πρέπει να αποτελούνταν από αυτό το αεροπλάνο και τους 7 υπαλλήλους που βλέπαμε! Γενικά όμως είχαμε καλό ταξίδι  καθώς πηγαίναμε γιατί στην επιστροφή η απογείωση ήταν λες και μπήκαμε στο τρενάκι του λούνα παρκ. Είχε τέτοιον αέρα που  το αεροπλανάκι τα είδε όλα και εμείς μαζί! Εγώ κρατιόμουν από το μπροστά κάθισμα, είχα κλείσει τα μάτια μου και φανταστείτε ότι ανακατεύτηκα από τις αναταράξεις.  

Γενικά όμως ήταν ένα ευχάριστο ταξίδι.

Από τότε έχω ταξιδέψει άλλες τρεις φορές με αεροπλάνο χωρίς να μου έχει συμβεί κάποιο αστείο περιστατικό. Αρχικά πήγαμε Βαρκελώνη, μαζί με τον Θ και ευτυχώς γυρίσαμε και μαζί. Αλλιώς του το είχα δηλώσει, εάν δεν έμπαινε στο αεροπλάνο θα τον παράταγα εκεί. Εγώ με τρένο δε γύριζα πίσω. 

Μετά πήγαμε Κωνσταντινούπολη που και εκεί καλό ταξίδι είχαμε. 

Το καλοκαίρι που γυρίσαμε από Ρώμη ήταν η σειρά μου να με πιάσει ο πανικός. Δε ξέρω για ποιο λόγο αλλά ήμουν σίγουρη πως το αεροπλάνο είχε χαλάσει. Μάλλον επειδή άνοιξαν τον εξαερισμό σε κάποια φάση και φαινόταν σαν καπνός. Έκανα ένα ταξίδι εφιαλτικό! Δε μπορούσα να μιλήσω και στον Θ για να μην τον πανικοβάλω και αυτόν και είχα πιεστεί πάρα πολύ. Φανταστείτε ότι δεν έφαγα.. Και αυτό για μένα είναι σοβαρό! Μόλις προσγειωθήκαμε από την πίεση και από όλο το στρες που είχα περάσει έβαλα τα κλαμματα! Οι γύρω άνθρωποι με κοίταγαν σαν χαζοί. Αλλά τι να κάνουμε! Οταν πιέζομαι κλαίω...

Μερικές φορές και όταν γελάω κλαίω. Α και οταν είμαι στεναχωρημένη. Και όταν νιώθω ότι με αδικούν. Και τώρα που το θυμήθηκα και όταν συγκινούμαι κλαίω...

Λέτε να είμαι κλαψιάρα?

Αεροπλάνα και βαπόρια!

Το δεύτερο ταξίδι μου με αεροπλάνο (μην αγχώνεστε δε θα σας ζαλίσω για πολύ ακόμα δεν έχω κάνει πολλά) ήταν για την Κέρκυρα. Είχαμε μια βάφτιση και θα πηγαίναμε για τριήμερο με τον Θ. Εγώ -τρομάρα μου- προσπαθούσα να τον πείσω ότι θα μας έρθει φθηνότερα να πάμε με το αεροπλάνο και ότι δεν αξίζει να χάσουμε δυο μέρες στον δρόμο με το αυτοκίνητο.Τελικά τον έπεισα και κλείσαμε τα αεροπορικά. Του Θ θα ήταν η πρώτη φορά που θα έμπαινε σε αεροπλάνο και έτσι εγώ προσπαθούσα να το παίζω δυνατή για να τον εμψυχώσω. Πήγαμε στο Ελ. Βενιζέλος μπήκαμε στο αεροπλάνο κάναμε τη γνωστή τελετουργία [τηλέφωνο σε αγαπημένους,σταυρό, μενταγιόν], απογειωθήκαμε, πετάξαμε και προσγειωθήκαμε. Τόσο απλά, χωρίς κανένα παρατράγουδο. Μόνο που στη διαδρομή ο Θ ήταν σφιγμένος σαν τσολιάς έξω από τη Βουλή. Είχαμε και κάτι τύπους από πίσω με κάτι ηλεκτρονικά μαραφέτια και μας ενημέρωναν ανά λεπτό στα πόσα πόδια πετάμε και με τι ταχύτητα πάμε! Ο Θ ήθελε πολύ να γυρίσει πίσω και να δαγκώσει κάποιον από αυτούς αλλά δε προλάβαμε γιατί σε μισή ωρίτσα φτάσαμε!

Τα παιδιά που βαφτίζαν το παιδάκι τους μας είχαν κλείσει ένα ωραιότατο ξενοδοχείο στο κανόνι με θέα τα αεροπλάνα που προσγειωνότανε. Αυτό ονομάζεται κακό χιούμορ! Τελικά στη Κέρκυρα περάσαμε ωραίοτατα και έφτασε η μέρα της αναχώρησης. Εκείνη τη μέρα για κακή μας τύχη είχε πάλι συννεφιά και ψιλόβροχο. Ο Θ από το πρωί είχε αρχίσει να κοιτάει τον ουρανό και να μελετάει τα σύννεφα. Είχε κάνει και μετεωρολόγος στο στρατό (κωλόβυσμα) και είχε πάρει σοβαρά τον ρόλο του Αρνιακού.

Πήγαμε λοιπόν στο αεροδρόμιο, δώσαμε τις αποσκευές μας και περιμέναμε να έρθει το αεροπλάνο για να επιβιβαστούμε. Τον Θ τον έβλεπα ότι δεν ήταν καλά αλλά δε του έδινα και πολύ σημασία. Μόλις ήρθε το αεροπλάνο και άρχισε να ξεκινάει η επιβίβαση ο Θ πετάγεται πάνω και μου λέει με το βλέμμα του τρελού "δε μπαίνω στο αεροπλάνο, εάν θες μπες μόνη σου". Βρε καλέ μου  σε μισή ώρα θα είμαστε Αθήνα προσπαθούσα να τον πείσω εγώ. Τίποτα, δεν άλλαζε γνώμη. "Κοίτα βγάζουν σακούλες σκουπιδιών από το αεροπλάνο" μου λέει. Δε ξέρω τι νόμιζε εκείνη την ώρα, μάλλον ότι πετάγανε τα πτώματα από την προηγούμενη πήση. Έτυχε να εμφνιστεί τότε στο χώρο προσγείωσης και ένα ασθενοφόρο και τον αποτελείωσε. Κανονική κρίση πανικού. Ευτυχώς τον είδε μια υπάλληλος και μας άνοιξε τη πόρτα για να βγούμε από τον χώρο αναμονής.

Στο γκισέ άλλο πανυγήρι. "Δε μπαίνουμε στο αεροπλάνο" λέει ο Θ στην υπάλληλο. Τι να πει και  αυτή η κακομοίρα μας ενημέρωσε ότι αυτό δε γινόταν γιατί είχαμε αποσκευές μέσα στο αεροπλάνο. Ο Θ πως δεν την έπιασε από το λαιμό!" Στείλτε τες μόνες τους τις αποσκευές και θα πάμε αυριο να τις πάρουμε".Ούτε αυτό όμως γινότανε για λόγους ασφάλειας και το μόνο που θα μπορούσε να γίνει ήταν να ψάξουν να βρουν τις βαλίτσες μας και να μην τις φορτώσουν. Αυτό όμως σήμαινε μισή ώρα καθυστέρηση για το αεροπλάνο! Φαντάζομαι τι βρίσιμο φάγαμε από τους υπόλοιπους επιβάτες! Εγώ όλη αυτή την ώρα σχεδόν δε μίλαγα. Από τα νεύρα μου μου ερχόταν να κλάψω. Το μόνο που ρώτησα όταν πια περιμέναμε να βρουν τις βαλίτσες μας ήταν για ποιο λόγο είχε έρθει το ασθενοφόρο. Τελικά είχε έρθει για να μεταφέρει ένα παιδάκι στην Αθήνα! Με το που το άκουσε ο Θ μετά είχα να τον παρηγορώ κιόλας. " Τι άνθρωπος είμαι εγώ, που καθυστερώ το αεροπλάνο και το παιδάκι πρέπει να πάει στην Αθήνα..."Δράμα!

Τελικά πήραμε ταξί από το αεροδρόμιο και προλάβαμε στο τσακ το τελευταίο λεωφορείο από Κέρκυρα. Οσο είμασταν στο καράβι συνειδητοποίησα ότι εάν είμασταν στο αεροπλάνο τώρα θα προσγειωνόμασταν Αθήνα και μου ήρθε να ξαναβάλω τα κλάμματα και να ταίσω τον Θ στα ψάρια! Τελικά κάναμε 8 ώρες για να ερθουμε με το ΚΤΕΛ στην Αθήνα. Ο οδηγός ήταν μουρλός και πήγαινε με 140 στο αντίθετο ρεύμα σε όλη τη διαδρομή. Τελικά το να ταξιδεύεις με το ΚΤΕΛ είναι πιο επικύνδυνο από το να ταξιδεύεις με αεροπλάνο.Στο δρόμο μας σταμάτησε η τροχαία και του έκοψε κληση. Αλλά επειδή υπάρχει θεός ο Θ καθόταν στη μοναδική χαλασμένη καρέκλα του λεωφορείου και δε μπορούσε να ρίξει την πλάτη της πίσω σε αντίθεση με όλους τους άλλους. Επίσης διπλά του καθόταν και ένας που βρώμαγε! Τελικά 6:00 το πρωί φτάσαμε Αθήνα και εγώ στις 07:00 έπρεπε να ξυπνήσω για να πάω για δουλειά.

Ευτυχώς σε όλη τη διαδρομή εγώ κοιμόμουν αλλά όποτε άνοιγα τα μάτια έβλεπα τον Θ να με κοιτάει και να μου λέει "συγνώμη..."!

Οταν κοιτάς από ψηλά...

Το πρώτο μου ταξίδι με αεροπλάνο το έκανα το 2007, αρκετά μεγάλη σε ηλικία και ίσως και αυτός να είναι ο λόγος που φοβάμαι τα αεροπλάνα. Θα πήγαινα  Ρώμη όπου σπούδαζε ένας πολύ καλός μου φίλος.Θα ταξίδευα μόνη μου και θα τον συναντούσα στο αεροδρόμιο της Ρώμης. Είχα βγάλει το εισιτήριο μου και το είχα ακριβοπληρώσει γιατί  σαν καλή γιαγιούλα είχα απαιτήσει να μου κλείσουν με Ολυμπιακή. Γιατί η Ολυμπιακή δεν έχει πέσει ποτέ! 

Παρασκευή βράδυ πέταγα και εκείνη τη μέρα είχε αποφασίσει να χαλάσει ο Θεός τον κόσμο. Έβρεχε, φύσαγε και γενικά ένας κακός χαμός. Μετά από  1:30 ώρα καθυστέρηση λόγω κακοκαιρίας  μπήκαμε στο αεροπλάνο , βρήκαμε τις θέσεις μας και παραδόξως αυτό ήταν το πιο άδειο αεροπλάνο που έχω ταξιδέψει ποτέ. Ολοι και όλοι είμασταν 10 επιβάτες. Η αεροσυνοδός φρόντιζε να μου ρίχνει κλεφτές ματιές και ήρθε και με ρώτησε εάν φοβάμαι. Φανταστείτε πως θα την κοίταγα. Σα δαρμένο  κουτάβι. Μετά μπήκαμε σε διαδικασία απογείωσης και η αεροσυνοδός πήρε το μικρόφωνο και μας είπε με τη χαριτωμένη της φωνούλα ότι ίσως να έχουμε λίγες αναταράξεις και μας εύχεται να έχουμε μια χαρούμενη πτώση. Πτήση βιάστηκε να το διορθώσει αλλά στο δικό μου το μυαλό  η ζημιά είχε ήδη γίνει. Το θεώρησα σημάδι. Μα πως είναι δυνατόν να μπερδεύτηκε και αυτή??? 

Μετά σκεφτόμουν συνομωσίες ότι  τώρα που θέλουν να πουλήσουν τον Ολυμπιακή, θα ρίξουν το αεροπλάνο επίτηδες για να μπορούν να την πουλήσουν πιο εύκολα. Μασώνους , κώδικα ντα βίντσι, Παρα πέντε, Lost τα είχα συνδέσει όλα και ήμουν βέβαιη πως οδηγούμαστε σε βέβαιο θάνατο. Εκείνη την ώρα βλέπω απέναντι μου έναν μαυρούλι (δεν είμαι ρατσίστρια) που μου χαμογελάει και μου λέει "να έρθω να κάτσω δίπλα σου"? Εγώ έτσι όπως ήμουνα σκέφτομαι καλύτερα με αυτόν τουλάχιστον να μιλάω με κάποιον και να μην σκέφτομαι βλακείες. Τελικά αποδείχθηκε ότι αυτός ήταν ένας ιεροκύρηκας, ιεραπόστολος, παπάς κάποιας εκκλησίας δεν κατάλαβα τι σκατά ήταν μέχρι να φτάσουμε. Γύρναγε από την  Αφρική, ήταν παντρεμένος  και έμενε σε ένα Χριστιανικό κοινόβιο στη Ρώμη. Για screensaver στο κινητό του είχε τον Χριστό! Τελικά αποδείχθηκε πολύ κακή ιδέα να τον καλέσω να κάτσει μαζί μου γιατί σε όλη τη διαδρομή προσπαθούσε να με πείσει ότι εαν πίστευα αρκετά τώρα δε θα φοβόμουν και εαν πέφταμε θα πήγαινα στη αγκαλιά του Κυρίου οπότε έπρεπε να είμαι ευτυχισμένη.  Believe Christina μου έλεγε. Believe! Ηθελα πολύ να τον διαολοστείλω αλλά φοβόμουν το κάρμα! 

Επιπλέον ο παντρεμένος χριστιανός μου την έπεφτε και από πάνω! Εγώ για να τον αποφύγω του είπα ότι πηγαίνω στο αγόρι μου στη Ρώμη. Έτσι όταν κατεβήκαμε από το αεροπλάνο και συνάντησα τον φίλο μου όρμησα πάνω του, τον αγκάλιαζα, τον φίλαγα και τον άφησα μαλάκα με την διαχυτικότητα μου.Χαιρέτησα τον κύριο παπά και ευχήθηκα να μην το ξαναδώ ποτέ μου.Μετά εξήγησα στον φίλο μου για την ωραία παρέα που είχα στο αεροπλάνο και ακόμα γελάει! 

Το ταξίδι της επιστροφής δεν το θυμάμαι. Μάλλον γιατί πρόλαβα το αεροπλάνο στο τσακ και μετά κοιμήθηκα!

Πάνω απ' τα σύννεφα....Μπα, ασ' το καλύτερα!

Στη προηγούμενη ανάρτηση μου έλεγα ότι θέλω να γίνω αεροσυνοδός και εάν με διάβαζε έστω και ένας από τους ανθρώπους που με ξέρουν θα γέλαγε μέχρι δακρύων... Φοβάμαι τα αεροπλάνα!! Τα φοβάμαι πολύ! Η αλήθεια είναι πως παλιότερα (την εποχή που ψαχνόμουν για δουλειά και γενικά ασχολιόμουν με ότι πιο άκυρο) είχα κάνει αίτηση να πάω στην Ολυμπιακή για αεροσυνοδός! Στη συνέντευξη όμως δε παρουσιάστηκα ποτέ...

Ο φόβος μου είναι ηλίθιος και ότι και να μου πείτε , ότι τα αεροπλάνα είναι το ασφαλέστερο μέσον μεταφοράς, δε πείθομαι με τίποτα. Δεν έχω κλειστοφοβία , ούτε υψοφοβία. Ο φόβος μου είναι απλός και ξεκάθαρος. Φοβάμαι ότι το αεροπλάνο θα πέσει και εγώ θα πεθάνω χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα για να το ανατρέψω αυτό. Βασικά δε φοβάμαι απλά. Είμαι σίγουρη ότι το αεροπλάνο θα πέσει. Έτσι φροντίζω να επικοινωνήσω λίγο πριν με τους αγαπημένους μου για να τους αποχαιρετήσω... Σχιζοφρένεια. Το ξέρω. Η ψυχοθεραπεία ίσως να βοηθούσε αλλά φοβάμαι ότι εάν αρχίσω με ψυχοθεραπείες δε θα τελειώσω ποτέ...

Το κακό είναι πως ο Θ είναι μεγαλύτερος χέστης από μένα στο θέμα του αεροπλάνου. Έτσι το ταξίδι με αεροπλάνο είναι υπόθεση "κράτα με να σε κρατώ να ανεβούμε το βουνό". Το καλό με εμένα είναι ότι προσπαθώ να πολεμήσω τον φόβο μου. Δε δέχομαι να μην κάνω ταξίδια εξαιτίας ενός παράλογου φόβου. Σφίγγω τα δόντια, κάνω τον σταυρό μου (πάντα εκείνη τη στιγμή πριν μπω στο αεροπλάνο ξαναβρίσκω τη χαμένη μου πίστη), φοράω το γούρικο μενταγιόν που μου είχε κάνει δώρο η μαμά μου και μπαίνω. Από την άλλη ο Θ το αποφεύγει σαν το διάλο το λιβάνι  και το χρησιμοποιεί μόνο σε  αναγκαίες περιπτώσεις που σχετίζονται με τη δουλειά του. Εννοείται ότι ταξιδεύει μόνο με AEGEAN. Του είχα πει για να τον πείσω να πρωτομπεί ότι αεροπλάνο της AEGEAN δεν έχει πέσει ποτέ και το έχει δέσει κόμπο. Δε μπαίνει σε άλλο αεροπλάνο και ας βρίσκουμε εισιτήρια στη μισή τιμή με άλλες εταιρείες. Το γελοίο είναι ότι προχθές του προσφέρανε μια δουλειά στην οποία θα πρέπει να πηγαίνει μια φορά το μήνα στο Κατάρ. Ακόμα το σκέφτεται, αν και πιστεύω ότι μέσα του το έχει απορρίψει ήδη.

Και επειδή το ξέρω ότι πεθαίνετε να μάθετε λεπτομέρειες από τις περιπέτειες μου στα ταξίδια με αεροπλάνο θα  ακολουθήσει αύριο αναλυτική παρουσίαση των μεγαλειωδών στιγμών μέσα στο όχημα του σατανά...

Αλλαγή αλλά τι αλλαγή???

Είμαι σε φάση αλλαγών! Αποτέλεσμα της συχνής βαρεμάρας που με πιάνει και της ακατανίκητης επιθυμίας μου να τα αλλάξω όλα. Να τα καταστρέψω και να ξεκινήσω από την αρχή. Θεωρώ ότι είμαι "λογικά αυτοκαταστροφική". Θέλω πολύ να αυτοκαταστραφώ αλλά γαμώτο είμαι υπερβολικά λογική για να το κάνω. Μέσα μου όμως το θέλω. Να μπω στο γραφείο του Διευθυντή και να του πω παραιτούμαι. Και από την επόμενη μέρα να ξεκινήσω ένα νέο επαγγελματικό προσανατολισμό. Άσχετο με τις σπουδές μου και με την εώς τώρα εργασιακή μου εμπειρία. Να γίνω αεροσυνοδός!

Βαριέμαι εύκολα! Πολύ εύκολα! Βαριέμαι τις δουλειές που κάνω για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Βαριέμαι  καταστάσεις που τραβάνε επ' αόριστον. Βαριέμαι τις ατέρμονες συζητήσεις. Βαριέμαι τα σπίτια που μένω. Ακόμα και τους ανθρώπους τους βαριέμαι εύκολα.

Παλιότερα όταν κάτι σταματούσε να με ευχαριστεί το άλλαζα. Έχω φύγει από δουλειά που άλλοι θα σκότωναν για αυτήν απλά και μόνο γιατί εγώ θεωρούσα ότι είχε τελειώσει αυτή η ιστορία για μένα. Έχω φύγει από σχέση χωρίς ούτε καν να το συζητήσω μόνο και μόνο επειδή θεωρούσα ότι είχε τελειώσει.

Πλέον δεν είμαι τόσο ριζοσπαστική. Το συζητάω και έχω αρχίσει να μην παίρνω αποφάσεις του ποδαριού. Αλλά μου λείπει η παλιά Χριστίνα. Που ήξερε ότι παρακάτω τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Τότε ήμουν σίγουρη ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο από το παρόν και για αυτό προσπαθούσα. Πια έχω χάσει αυτή την αισιοδοξία μου. Με τρομάζει το μέλλον και με τρομάζουν οι απότομες αλλαγές. Με τρομάζει το άγνωστο που κάποτε με γοήτευε τόσο πολύ!

Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα από όσα έχω κάνει στη ζωή μου. Για τα μόνα που μετανιώνω είναι για τα πράγματα που δεν τόλμησα να κάνω. Που δείλιασα τελευταία στιγμή και έκανα πίσω. 

Σε αυτό λοιπόν το γενικό κλίμα "θέλω να τα γαμήσω όλα και να πάω στη Κούβα να τυλίγω πούρα" προσπαθώ να αντισταθώ. Αλλάζω καθημερινά φόντο στο μπλογκ μου. Εχω φέρει τρεις βόλτες τα έπιπλα μέσα στο σπίτι. Άλλαξα διακόσμηση και γενικά άλλαξα ότι αλλάζει χωρίς δάκρυα , αίμα και ιδρώτα [δικό μου γιατί του Θ του χύθηκε λίγος ιδρώτας καθώς άλλαζε τα έπιπλα]. Και τώρα πάμε στην τελειωτική αλλαγή, σε αυτή που τελικά καταλήγουμε όλες. Κομμωτήριο! Σκέφτομαι να βάψω τα μαλλιά μου κόκκινα. Όχι πολύ κόκκινα αλλά καστανοκόκκινα. Βέβαια όπως είπαμε και πιο πάνω πλέον δε μπορώ να παίρνω εύκολα τέτοιες αποφάσεις ζωής και θανάτου και έτσι το σκέφτομαι λίγο ακόμα.

Να συνεχίσω στο μελί-ξανθό που έχω τώρα ή να πάω στο καστανοκόκκινο? Ιδού η απορία!

Θα καταλάβει η κομμώτρια την απόχρωση που της λέω ή θα βγω σαν τη κάλτσα του Αϊ- Βασίλη?

ΥΓ: Και επειδή τόσο καιρό εγώ αναζητώ μια αλλαγή το σύμπαν με  άκουσε και μου έστειλε την μοναδική αλλαγή που δεν έπρεπε να στείλει. Αλλαγές στη διαρθρωτική δομή της εταιρείας! Το τμήμα μου συγχωνεύεται και εγώ βρίσκομαι στον αέρα.  Αλλαγές δεν ήθελες? Πάρε  τώρα να γουστάρεις.

Τελικά θα γίνω κοκκινομάλλα....

Μαρία με τα κίτρινα...

Σήμερα γιορτάζουν οι Μαρίες , οι Παναγιώτες και οι Δέσποινες αλλά... Οχι όλες. Οι μισές. Οι άλλές μισές γιορτάζουν τον 15αυγουστο. Το θέμα είναι γιατί??

Πρώτη εξήγηση: Για να γυρνάς εσύ σαν χαζός από γραφείο σε γραφείο και να ρωτάς. Γιορτάζεις σήμερα? Ααα, χρόνια πολλά.. Ααα, όχι (φτου, γαμώτο τσάμπα ανέβηκα στο δεύτερο δεν έχει γλυκά εδώ).

Δεύτερη εξήγηση: Για να λένε ψέματα και να γλιτώνουν το κέρασμα. Σιγά μη θυμάται κανείς μετά από 10 μήνες ότι γιορτάζεις τον 15αυγουστο και σιγά μην αφήσει την ξαπλώστρα για να σου ευχηθεί εσένα χρόνια πολλά.

Τρίτη εξήγηση: Γιατί είναι παρθένα, τίμια, άσπιλη και αμόλυντη.  Θυμηθείτε τώρα σε ποιες ευχηθήκατε χρόνια πολλά σήμερα και γελάστε με την ησυχία σας.

Μaison Μartin Μargiela for H&M και πράσινα άλογα!

Από το πρωί σήμερα διαβάζω σε διάφορα fashion blogs για τη παρουσίαση που έγινε χθες βράδυ στα H&M  για τη συλλογή Μaison Μartin Μargiela for H&M. 

[εδώ κάπου νομίζω ότι αποχαιρετώ τους άντρες αναγνώστες μου. Αντίο tommy stark, αντιο Johny G, αντίο tremens, αντίο dreamer και τόσοι άλλοι που τώρα ξεχνώ].

Διαβάζω για το εάν τους άρεσε , εάν στριμώχθηκαν , εάν ποδοπατήθηκαν. Και τότε θυμάμαι τον Καποδίστρια που επειδή οι Έλληνες δε θέλανε να φάνε πατάτες έβαλε ένα φρουρό να τις προσέχει σαν κάτι το υπερβολικά πολύτιμο. Τότε οι Ελληνάρες, επειδή το απαγορευμένο είναι πιο γλυκό, άρχισαν να κλέβουν τις πατάτες και τελικά να τις μαγειρεύουν. Αυτό μου θυμίζει η όλη ιστορία. Τα H&M είναι μια μάρκα της σειράς αλλά επειδή τα ρούχα αυτά είναι σε συνεργασία με ένα ακριβό οίκο τα παρουσιάζουμε σαν κάτι που θα τσακωθούν τα εγγόνια μας για το ποιος θα το κληρονομήσει και μας πείθουν ότι το να αγοράσεις 200€ ένα ζευγάρι παπούτσια από τα H&M είναι ευκαιρία ζωής!!

Από τα H&M ψωνίζω συχνά αλλά το να στριμωχτώ για να ψωνίσω το θεωρώ απαράδεκτο εάν δεν έχει εκπτώσεις 80% και βάλε!

Το ομολογώ, την Μaison Μartin Μargiela δεν την είχα ούτε ακούσει. Οπότε σήμερα μέσα σε όλον τον πανικό μπήκα και εγώ στο site H&M για να δω τη περιβόητη συλλογή. Με το μπαίνω στο site πέφτω πάνω σε αυτή τη κυρία:

και έμεινα να αναρωτιέμαι. Έχει λαιμό??Άραγε όταν ήταν μικρή και έλεγε στις φιλενάδες της ότι εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω μοντέλο εκείνες την κοροϊδεύανε?? Τώρα το έχουν μετανιώσει? Μήπως τελικά μπορώ και εγώ να γίνω μοντέλο?

Το έψαξα λίγο μήπως αυτή είναι αυτοπροσώπως η Μartin Μargiela και το παίζει μοντέλο για λόγους οικονομιας. Μήπως την έπιασε και αυτή η κρίση ή μήπως είναι οπαδός του DIY, αλλά μάλλον όχι. Είναι "μοντέλο". Κορίτσια. Αφού μπορεί αυτή, μπορούμε όλες!! Και συνεχίζω να βλέπω τη συλλογή και πέφτω πάνω σε αυτό:

και αναρωτιέμαι ξανά. Εάν βγω με το αριστερό κορμάκι έξω λέτε να μείνω έγκυος??? Λέτε να με κοιτάνε περίεργα? Μπα....

Τώρα αυτό το τελευταίο μπουφανάκι-πάπλωμα το ζήλεψα το ομολογώ. Πόσοι από εσάς δεν έχετε ταξιδέψει  με τρένο και σας έχει πιάσει μια νύστα? Και εκεί που έχετε αρχίσει να γλαρώνεται και έχει αρχίσει να πέφτει η θερμοκρασία του σώματός σας προσπαθείτε μάταια να σκεπαστείτε με το μπουφάν σας??#true story

Tέλος σε όλα αυτά. Πλέον μπορείτε να κουκουλωθείτε άφοβα και να κοιμηθείτε ωραία και ζεστά όπου και εάν βρίσκεστε. Μια υπέροχη ιδέα  ειδικά εαν είστε άστεγος ή εάν σχεδιάζετε να φιλοξενηθείτε σε φιλικό σπίτι. Σας ρωτάει η οικοδέσποινα κουβέρτα ή πάπλωμα? Και εσεις απαντάτε με περισσή χάρη "τίποτα από τα δύο χρυσή μου έχω το Μaison Μartin Μargiela μου μαζί" και φλαπ ξετυλίγεται το πάπλωμα!

Καλά ψώνια, και μη ξεχάσω: Εάν δω καμιά σας να προσπαθεί να μου το αρπάξει από τα χέρια την ξεμάλιασα.

Do it like Kantzos!

Τα γιαουρτάκια Κάντζος όσοι δε τα ξέρετε σημαίνει ότι δεν έχετε περάσει από τη Λαμία και δεν έχετε αναγκαστεί να φάτε πρόβειο γιαούρτι με πέτσα και ζάχαρη από πάνω. Αυτό σας κατατάσει αυτομάτως στους τυχερούς ανθρωπους και σας συνιστώ την προσοχή να μη το δοκιμάσετε ποτέ μόνοι στο σπίτι.

Εντάξει υπάρχουν πάντα οι ανώμαλοι που τρελαίνονται για πρόβεια γιαούρτια και ειδικά για την πέτσα (μου έχει σηκωθεί η τρίχα κάγκελο και μόνο στην ιδέα) αλλά αυτοί είναι οι ίδιοι που τρώνε με λαχτάρα πατσά. Οπότε γενικά έχουν κάποιο πρόβλημα. Τα γιαούρτια Κάντζος θα τα βρείτε στην περιοχή της Ρούμελης, όσοι λοιπόν είστε μακριά δυστυχώς ατυχήσατε. Αλλά επειδή δε μπορείτε να τα δοκιμάσετε δε σημαίνει ότι δε μπορείτε να θαυμάσετε την ευφάνταστη αυτή διαφήμιση.

Τρέμετε διαφημιστές. Το ρουμελιώτικο μυαλό ξεδιπλώνεται!!!

Οι διαφημίσεις είναι τριλογία αλλά εγώ προτιμώ το Νο2.

Καταπληκτικά.... Αντικαταθλιπτικά!!!

Έχω ένα ελάττωμα. Είμαι γελάστη. Χαμογελάω εύκολα. Όταν μπαίνω σε ένα χώρο λέω καλημέρα γελαστά και μου είναι αδύνατο να γνωρίσω κάποιον νέο άνθρωπο χωρίς να του πω "χάρηκα" χαμογελώντας. Αυτό το είχα πάντα για προσόν μου. Ότι είμαι προσιτή και γενικά συμπαθής σε όλους. Σπάνια κάποιος με αντιπαθεί με το που με γνωρίζει. Αυτό ,εάν είναι να συμβεί, θα συμβεί όταν με γνωρίσει καλύτερα.

Τον τελευταίο καιρό έχω καταλάβει ότι το να γελάς , ή έστω να δείχνεις χαρούμενος, είναι βλαστημία που δεν συγχωρείται. Τριγύρω μου συναντώ μόνο κατσούφηδες ανθρώπους. Στην τυπική ερώτηση "τι κάνεις, καλά?" , που κάνουμε όλοι όταν πετυχαίνουμε κάποιον στον δρόμο, αλλά δε θέλουμε να σταματήσουμε κιόλας,  πλέον δεν μου απαντάνε καλά και φεύγουνε όπως κάνανε εώς τώρα αλλά " τι να κάνουμε δε βλέπεις τι γίνεται?".

Έχω άλλο ένα ελάττωμα, αυτό το θεωρούσα ανέκαθεν ελάττωμα, δε δείχνω τα πραγματικά μου συναισθήματα. Μπορεί να είμαι σκατά ψυχολογικά αλλά αυτό δε θα αφήσω κανέναν να το δει, εκτός από τους πολύ κοντινούς μου οι οποίοι έχουν μάθει πια να διαβάζουν τα μάτια μου. Το κληρονόμησα από τη μάνα μου αυτό το κουσούρι. Θα ήθελα πολύ να μπορώ να γυρνάω με πλερέζες και να απαντάω σε όποιον με ρωτάει τι κάνω, ότι είμαι σκατά. Αλλά δε μου βγαίνει. Νιώθω ότι με αυτό τον τρόπο μαυρίζω την ψυχολογία του άλλου χωρίς λόγο. Τι φταίει αυτός να βλέπει τα μούτρα μου επειδή εγώ τα έχω σκατώσει στη ζωή μου και βλέπω παντού μαυρίλα.

Τσεκαρισμένο. Οταν τα πράγματα είναι σκατά εάν γελάσεις, ξεχάσεις πόσο σκατά είναι και απασχολήσεις το μυαλό σου με κάτι πιο ευχάριστο, θα νιώσεις καλύτερα. Αντιθέτως εάν σε πιάσει η γκρίνια και η μίρλα για τις χαμένες ευκαιρίες, τον χαμένο μισθό, τους χαμένους έρωτες τότε....Αντικαταθλιπτικά!!

Η αφορμή για όλα αυτά: Ανακοινώσαν στη δουλειά ότι θα γίνουνε μειώσεις. Οι συνάδελφοι μου αντιδράσανε σαν να τους ανακοίνωσαν ότι έχουνε καλπάζουσα μορφή καρκίνου και τους απομένουν τρεις μήνες ζωής! Σήμερα έκανα το τραγικό λάθος να καλημερίσω κάποιον γελαστά, με στραβοκοίταξε και μου είπε που την είδα την καλημέρα, πιστεύω πως καταβάθως ήθελε να με διαολοστείλει.

Καταπληκτικά!!

Θα πέσω στα αντικαταθλιπτικά!

Σε κανέναν δεν του αρέσει να του πετσοκόβουν τον μισθό αλλά είμαι πολύ χαζή που χαίρομαι  που έχω δουλειά ακόμα? Και ναι μπορώ να ζήσω και με λιγότερα. Εχω ζήσει στο παρελθόν. Αλλά δε μπορώ να ζήσω με μιζέρια.... Δεν την αντέχω!

ΥΓ. Πριν προλάβετε να με κράξετε για τους ανθρώπους που δεν έχουνε να φάνε και αγχώνονται για το πως θα πληρώσουν τη δόση της εφορίας ή το φροντιστήριο του παιδιού τους, να σας ενημερώσω ότι οι συνάδελφοί μου θεωρούνται από τους πολύ καλά αμοιβόμενους στο χώρο και ότι αποκλείεται να πεινάσουν από τις περικοπές απλά μπορεί να αγοράσουν καμιά Gucci λιγότερη.

Ξέρω τι έκανες πέρυσι στα γενέθλια σου!

Και επειδή εσείς το ζητήσατε να γιορτάσω τα γενέθλια μου μέχρι το Σαββατοκύριακο συνεχίζω στο ίδιο mood. Σκεφτόμουν  τα χρόνια που είμαι στην Αθήνα και πόσο γρήγορα πέρασαν. Σαν χθες μου φαίνεται ότι είναι η μέρα που ήρθα. Ετσι σκέφτηκα να κάνω μια λίστα με τα γενέθλια μου από τα 18 εώς σήμερα!! 10 χρόνια στην Αθήνα! 10 χρόνια ενήλικης ζωής.

2002: Μια φαινομενικά δύσκολη χρονιά αλλά μια χρονιά που προμύνηε τα καλύτερα. Εγώ πλέον θα έμενα μόνη μου. Στην πόλη που πάντα ήθελα, στη σχολή που ήθελα.  Η αδερφή μου ήταν ήδη Αθήνα και θα συγκατοικούσαμε αλλά εγώ έχω μια λόξα να τα κάνω όλα από το δύσκολο δρόμο, έτσι για να πω ότι τα έζησα στο έπακρο. Στην αρχή που ήρθα, και αργότερα βέβαια, προτίμησα να μη στηριχθώ στις παρέες της αδερφής μου αλλά να δημιουργήσω νέες. Οι δικοί μου κολλητοί φίλοι δεν είχαν περάσει Αθήνα και οι ελάχιστοι που ήταν εδώ μέναν πολύ μακριά. Στην άρχη έφαγα το ζόρι που τρώνε όλα τα παιδιά από την επαρχία όταν έρχονται στην Αθήνα για να σπουδάσουν. Το τονίζω στην Αθήνα γιατί όλες οι άλλες επαρχιακές φοιτητούπολεις είναι πολύ πιο εύκολες στην προσαρμογή. Εκεί οι περισσότεροι είναι παιδιά από επαρχία που ψάχνουν να κάνουν νέες παρέες. Ενώ στη Αθήνα έχεις να αντιμετωπίσεις τους Αθηναίους, που έχουν ήδη την παρέα τους από το Λύκειο και δε τους ενδιαφέρουν οι νέες φιλίες πέρα από ένα καφέ στο κυλικείο της σχολής! Έτσι στις 31 Οκτωβρίου 2002 ένιωθα πιο μόνη από ποτέ. Ευτυχώς όμως οι εναπομείναντες επαρχιώτες φίλοι μου μου κάναν έκπληξη και ήρθαν στο σπίτι μου με μια τούρτα!! Θυμάμαι ότι έκλαιγα από συγκίνηση. Κρίμα που χαθήκαμε με αυτά τα παιδιά. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε πολλά κοινά .Δε μας ένωνε τίποτα άλλο πέρα από την απέραντη μοναξιά που νιώθαμε όλοι τότε.

2003: Εχω ήδη ένα χρόνο στην Αθήνα και πλέον έχω κάνει παρέες που μου ταιριάζουν. Έχω γνωρίσει και Εκείνον!! Εκείνον που με έκανε να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου κάθε φορά που μου χαμογελούσε. Εκείνον που με έκανε να κοιτάω με τις ώρες το ταβάνι. Εκείνον που με έκανε να ξενυχτάω πάνω από το κινητό. Εκείνον που με έκανε να ερωτευθώ. Ποιον? Εμένα. Την "miss δεν ερωτεύομαι". Η σχέση μας θυελλώδης. Τίγκα στους εγωισμούς και στην ανωριμότητα. Ανωριμότητα από τη πλευρά του. Εγωισμούς από τη δική μου. Φτάνει και πάλι 31 Οκτωβρίου 2003 και αποφασίζω να κάνω πάρτυ και να τον καλέσω. Είχαμε μέρες να μιλήσουμε γιατί εγώ τα είχα φτιάξει με έναν άλλον . Όταν ήρθε στο πάρτυ εγώ είχα ήδη χωρίσει από τον αδιάφορο και Εκείνος το ήξερε ήδη. Από εκεί και πέρα κενό. Δε θυμάμαι τίποτα άλλο από εκείνο το πάρτυ. Μόνο Εκείνον. Οι υπόλοιποι σταμάτησαν να έχουν σημασία για μένα. Δε ξέρω, μάλλον καλά θα πέρασαν. Εγώ το μόνο που θυμάμαι είναι εμάς αγκαλιά στη βεράντα όλο το βράδυ. Μάλλον κάποια στιγμή θα έσβησα και τούρτα.

2004: Εκείνος συνεχίζει να απασχολεί τη ζωή και το μυαλό μου σε σημείο που γίνεται αρρωστημένο. Ήθελα σταθερότητα και Εκείνος ήταν αερικό. Δεν τον έπιανα πουθενά. Κουρασμένη από όλα έφυγα για τους γονείς μου. Εκεί βρήκα τη σταθερότητα που έψαχνα. Έσβησα τη κλασσική (για την οικογένεια μας) τούρτα πορτοκάλι και ευχήθηκα να βρω εσωτερική ηρεμία!! Εαν αναρωτιέστε σας απαντάω ότι η ευχή μου δεν έπιασε. Την επόμενη μέρα ξέσπασα στα μαλλιά μου και έγινα επισήμως 20 και ξανθιά!!

2005: Πλέον έχω αλλάξει σπίτι. Η αδερφή μου μένει με τον φίλο της και εγώ με μια φίλη μου. Πια είχα αποδεχθεί πως εγώ με Εκείνον δε θα είμαι ποτέ όπως εγώ το θέλω και έχω αποφασίσει να τον βγάλω από τη ζωή μου. Γνωρίζω πολλά και καλά παιδιά, κάνω σχέσεις, τις οποίες τελειώνω με συνοπτικές διαδικασίες έπειτα από τυχαίες συνάντησης με Εκείνον. Όταν τον έβλεπα θυμόμουν πως είναι να είσαι ερωτευμένος και τότε οι σχέσεις μου μου φαινόταν τόσο ανούσιες... Εγώ με Εκείνον ξανά μαζί. Εγώ με Εκείνον ξανά χώρια. Γενικά τι είχες Γιάννη , τι είχα πάντα... Στις 31 Οκτωβρίου 2005 αποφασίζουμε να κάνουμε ένα μεγάλο πάρτυ. Εκείνος βοήθησε σε όλη τη προετοιμασία του πάρτυ, ψώνια, κουβάλημα και τελικά το βράδυ δεν ήρθε. Ήρθαν όμως 50-60 άτομα και το πάρτυ ήταν τρομερή επιτυχία. Το δυαράκι μας είχε μετατραπεί σε ορθάδικο και μπαινοβγαίναν άσχετοι άγνωστοι όλη νύχτα. εμάς ούτε που μας ένοιαζε καθώς το πολυτιμότερο πράγμα που θα μπορούσαν να μας κλέψουν από εκεί μέσα θα ήταν η "τιμή" μας. Τα ξημερώματα με βρίσκουν να χορεύω " επιστροφές, καταστροφές, έχω για σένανε κάνει πολλές".

2006:  Έχω αποφασίσει να ξεσκαρτάρω στη ζωή μου και απομακρύνομαι πλήρως από Εκείνον και από όλους. Μένω για έναν χρόνο μόνη μου ,από αγόρια εννοώ γιατί τους φίλους μου τους είχα πάντα κοντά μου, ειδικά εκείνο τον χρόνο τους είχα πολύ κοντά μου καθώς μέναμε σχεδόν ολοι μαζί... Τα κακόμοιρα εκείνη τη χρονιά είχαν κανονίσει να μου κάνουν πάρτυ έκπληξη το οποίο τους το χάλασα αφού πρόλαβα και τους κάλεσα όλους σπίτι για να γιορτάσουμε τα γενέθλια μου.

2007: Η περίοδος ξηρασίας έχει τελειώσει και εγώ βρίσκομαι σε σχέση με κάποιον 2 χρόνια μικρότερο μου. Μία από τις καλύτερες μου σχέσεις που τότε δεν είχα μυαλό για να την εκτιμήσω. Τα γενέθλια μου τα γιορτάζω στο Caramella , ανεβασμένη στη καρέκλα να χορεύω " ήταν η ζωή μου κόλαση και την έκανες απόλαυση" και ο άγνωστος τραγουδιστής να μου πετάει γαρύφαλλα.

2008: Τον μικρό τον έχω πρήξει με τις αηδίες μου και με χωρίζει! Μεταξύ μας και πολύ άντεξε ο άνθρωπος. Έχω αρχίσει ήδη να δουλεύω και δε μπορώ με τίποτα να συνηθίσω να ξυπνάω 7:00 το πρωί. Έτσι το μόνο που ήθελα για τα γενέθλια μου εκείνη τη χρονιά ήταν να με φροντίζουν και να με κανακεύουν. Καλύτερο μέρος από το σπίτι των γονιών μου για φροντίδα και προδέρμ δεν υπάρχει και έτσι έσβησα πάλι κεράκια οικογενειακώς!

2009: Εχω ήδη γνωρίσει τον Θ και κοντεύουμε να κλείσουμε ένα χρόνο μαζί.Για τα γενέθλια μου μαζευτήκαμε σπίτι και παίξαμε Partini, Twister και διάφορα άλλα ενήλικα παιχνίδια!!

2010: Εχω πάει για σαββατοκύριακο στους γονείς μου και γυρίζω Αθήνα ανήμερα των γενεθλίων μου.  Ο Θ έχει κανονίσει να μου κάνουν πάρτυ έκπληξη και έτσι εγώ γυρίζοντας σπίτι, μπαίνω και πετάγονται από παντού φίλοι και γνωστοί με τα γνωστά τριγωνικά καπελάκια και σφυρίχτρες στο στόμα!! Εγώ έχω τα μαύρα μου τα χάλια από την κούραση, φοράω ό,τι βλακεία έχω βρει [για να είμαι άνετα στο ταξίδι] και τα μαλλιά μου είναι πιασμένα σε ένα ανεκδιήγητο κότσο! Παρόλα αυτά βγάζουμε φωτογραφίες και αυτές οι φωτογραφίες κυκλοφορούν ελεύθερα στο facebook αλλά εσεις δε μπορείτε να τις δείτε γιατί εγώ κυκλοφορώ incognito στις μπλοκογειτονιές.

2011: Ο αδερφός του Θ είναι στο νοσοκομείο για έναν χαζό -φανταρικό- λόγο και εμείς έχουμε παέι να τον επισκεφτούμε. Στο δρόμο της επιστροφής έλεγα στον Θ ότι φέτος βαριόμουν να γιορτάσω τα γενέθλια μου και προτιμούσα να  πάμε να φάμε έξω δυο μας.Ο Θ συμφωνούσε. Το μόνο που ήθελα ήταν να πάμε από το σπίτι να αλλάξω ρούχα.  Ανεβαίνοντας στο σπίτι , άνοιξα τη πόρτα και μου πετάχτηκαν ξανά οι ίδιοι του 2010 με τα ίδια καπελάκια και τις ίδιες σφυρίχτρες. Μόνο η αντίδραση μου άλλαξε. Καθώς ετσι όπως ήμουν ανυποψίαστη, χέστηκα πάνω μου και έβαλα τις φωνές... Το τραγουδάκι δε το είπαμε γιατί όλοι κράταγαν τη κοιλιά τους από τα γέλια!

2012: Οπως όλοι καταλαβαίνετε για να προφυλαχθώ από ένα νέο καρδιακό επεισόδιο αποφάσισα φέτος να τους καλέσω εγώ σπίτι!! Η συνέχεια είναι σε όλους γνωστή και εάν δεν είναι πατήστε: Προηγούμενη Ανάρτηση.

Έκθεση με θέμα: Πώς πέρασα στα γενέθλια μου!!

Σε πολλούς φάνηκε απαισιόδοξη η χθεσινή  μου ανάρτηση αλλά είπαμε, δεν μίλαγα εγώ αλλά η υπερβολική σοκολάτα!!

Γενικά τα χαίρομαι τα γενέθλια μου και τα γιορτάζω πάντα!! Άλλωστε δε βρίσκω λόγο να μη γιορτάζω τη μέρα που γεννήθηκα!!! Νομίζω ότι ήταν το σημαντικότερο πράγμα που έχω κάνει ως τώρα στη ζωή μου. Η αφετηρία των πάντων.. Κάθε τέτοια μέρα ευχαριστώ τους γονείς μου που αποφάσισαν να κάνουν τρίτο παιδί!! Που δεν κάνανε έκτρωση και με κρατήσανε. Και κάθε τέτοια μέρα  οι γονείς μου αμφιβάλλουν για το εάν η κόρη τους στέκει καλά στα μυαλά της!!

Το θεωρώ αδύνατο να μη σβήσω κεράκια!! Έχω σβήσει ακόμα και ρεσό σε παστίτσιο, επειδή δεν είχαμε τούρτα και δεν ήθελα να περάσει η μέρα χωρίς να έχω σβήσει κεράκια. Χθες λοιπόν έσβησα 28 κεράκια!! Τελικά έχουν δίκιο όσοι λένε ότι από κάποια ηλικία και μετά τα κεράκια στοιχίζουν περισσότερο από την τούρτα. Δεν ήθελα να σβήσω κερί αριθμό οπότε γεμίσαμε τη τούρτα με κεράκια τα οποία έσβησα γρήγορα-γρήγορα γιατί ο Θ που την κράταγε φώναζε "γρήγορα σβήστα , κάηκα". Μετά ήθελα να μου πούνε το τραγουδάκι και στα αγγλικά αλλά έφαγα κράξιμο γιατί βαριότανε να ξαναανάψουν όλα αυτά τα κεριά... Αδικία. Στην ανηψιά μου που είναι τριών το είπαμε και στα κινέζικα!

Χθες λοιπόν ήρθαν τα φιλαράκια μου από το σπίτι και φάγαμε τα φαγητά που ΕΓΩ είχα μαγειρέψει. Μετά φάγαμε και την τούρτα που ΕΓΩ είχα φτιάξει!! Ήπιαμε και κρασί και μπύρες που ΕΓΩ δεν είχα φτιάξει. Όλοι με θαύμασαν για τις μαγειρικές μου ικανότητες και δε λείψανε τα ειρωνικά σχόλια "ποιος να το περίμενε. Θα μαγείρευε η Χριστίνα. Που τα πρώτα χρόνια μόνο ρύζι με καλαμπόκι έβραζε". Και είναι αλήθεια, εγώ και η μαγειρική γνωριστήκαμε τα τελευταία χρόνια. Πρίν, τα μόνα που "μαγείρευα" ήταν το περιβόητο ρύζι με καλαμπόκι [σπεσιαλιτέ μου], ξεπάγωνα ταπεράκια με φαγητό της μαμάς και έβαζα σε μπολ γάλα με δημητριακά...Α ξέχασα, έφτιαχνα και τόστ.

Τέλοσπάντων πολύ θα ήθελα να σας έδειχνα φωτό με τις μαγειρικές μου δημιουργίες και ειδικά με την τούρτα που ήταν τόσο αμερικάνικη -πέντε στρώσεις είχε, αμέ- αλλά δε ξέρω πως το κάνουν αυτό οι food bloggers. Εγώ ποτέ δε προλαβαίνω να φωτογραφίσω τίποτα. Πέφτουν πάνω τα κογιότ και τα κατασπαράζουν όλα. Ούτε τη τούρτα δεν έβγαλα φωτογραφία να τη δείξω στον πατέρα μου να δει τι προκομένη κόρη έχει που πιστεύει ότι θα με γυρίσουν πίσω δυο μέρες μετά τον γάμο...

You would cry too if it's happened to you...

28 years old!!!
28 años!!!28 χρονών.... 

Ξέρω πως πολλοί [που έχετε πατήσει τα 28 προ πολλού] θα με βρίζετε αλλά εγώ σήμερα βιώνω το δικό μου δράμα! 
Εχω γενέθλια.... and i'll cry if i want to!!!

Οκ???  Δε με ενοχλεί τόσο ότι μεγαλώνω εμφανισιακά, πιτσιρικοφέρνω αρκετά έτσι και αλλιώς , αλλά με ενοχλούν όλα αυτά που συνεπάγονται τα 28 μου χρόνια.  Με ενοχλούν τα πράγματα που είχα πει πως θα είχα κάνει μέχρι αυτή την ηλικία και τώρα που έφτασα βλέπω πως δεν τα έχω πραγματοποιήσει!! Και το χειρότερο ότι δε θέλω να τα πραγματοποιήσω άμεσα. Μικρή έλεγα ότι στα 26 μου θα παντρευόμουν. Οταν έφτασα στα 26 απλά γέλασα με την ιδέα και έδωσα διορία στον εαυτό μου μέχρι τα 28! Τώρα έχω πάρει παράταση μέχρι τα 30!! 

Νιώθω ότι όλοι περιμένουν από εμένα να πάρω αποφάσεις με το τι θα κάνω στη ζωή μου. Ε λοιπόν δε ξέρω… Και βαρέθηκα να βάζω πλάνα, τα οποία έτσι και αλλιώς δε τηρώ. Κάθε γενέθλια, πρωτοχρονιά, νέα σχολική χρονιά θέτουμε στόχους.. Αυτή τη φορά θα θέσω τον εξής έναν:

Να αδράξω τη μέρα!! 

Τον τελευταίο καιρό αναρωτιέμαι συχνά « εάν αυτή ήταν η τελευταία σου μέρα έτσι θα τη ζούσες?» Η απάντηση είναι πάντα όχι!! Το ξέρω πως είναι δύσκολο να κάνουμε συνεχώς πράγματα που μας ευχαριστούν αλλά εγώ θα προσπαθήσω να κάνω κάθε μέρα κάτι που θα έκανα την τελευταία μου μέρα πάνω στη γη!!

Αυτή η ανάρτηση δε βγάζει και πολύ νόημα αλλά συγχωρέστε με... Εχει πήξει ο εγκέφαλος μου από την σοκολάτα... Καταραμένα γλυκά... Πήρα για τους συναδέλφους στο γραφείο και τα έχω τσακίσει...

  

Μαθητής για λύπηση!

Ο 'Ατλας του Ουρανού

Μια εβδομάδα βαρετή τελείωσε. Μια εβδομάδα που ουσιαστικά δεν έκανα τίποτα. Μεταφερόμουν από τη δουλειά στο σπίτι και τούμπαλιν. Εχω κολλήσει με ένα βιβλίο και τρώω τα απογεύματα μου διαβάζοντας το. Μερικές φορές εύχομαι να ήμουν σαν τον πατέρα μου. Να μπορώ να διαβάζω τρεις σελίδες από ένα βιβλίο και μετά να κοιμάμαι. Εγώ δυστυχώς κολλάω απίστευτα, ειδικά εαν μου αρέσει το βιβλίο. 

Το βιβλίο που διαβάζω είναι  ο "Ατλας του Ουρανού" και είναι 800 σελίδες. Οπότε κατανοείτε το κόλλημα που έχω φάει για να το τελειώσω. Το βιβλίο αυτό το αγόρασα το καλοκαίρι από τον Ιανό. Είχα πάει ψάχνοντας να πάρω δώρο σε μια φίλη και χάζευα στις προσφορές. Εκεί το βρήκα στην εξωφρενική τιμή των 5€. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή το σκεφτόμουν, μιας και δε το είχα ξανακούσει και ο συγγραφέας μου ήταν εντελώς άγνωστος αλλά τα παιδιά που δούλευαν εκεί με πείσανε ότι εάν δε το πάρω θα το μετανιώσω και όντως θα το μετάνιωνα!! Ηταν τόσο φθηνό γιατί απλά κλείσανε οι εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα και πουλάγανε το στοκ τους. Τώρα που το έψαξα το βιβλίο έχει σχεδόν 30€ και είναι εξαντλημένο. Οπότε μετάνιωσα που δε πήρα 100 βιβλία τότε να βγω να τα πουλάω στη μαύρη αγορά τώρα... Ευκαιρίες χαμένες!![Δε πιστεύω να με είπε κανείς γερολαδά?? Λέτε με καιροσκόπο είναι πιο in fashion now]

Πρώτη φορά ξεκίνησα να το διαβάζω τον Αύγουστο αλλά το βαρέθηκα οικτρά . Μέχρι που με πήρε τηλέφωνο ενθουσιασμένη η φίλη που της το είχα κάνει δώρο . "Προσπάθησε να διαβάσεις τα δύο βαρετά πρώτα κεφάλαια" μου λέει και μετά θα ενθουσιαστείς. Και όντως είμαι ενθουσιαμένη. Περιμένω να βγει πώς και πώς η ταινία. Η αλήθεια είναι ότι δεν καταλαβαίνεις από την αρχή τι γίνεται. Σιγά -σιγά μπαίνεις στο κλιμα. Έτσι είχα φτάσει στη 200 σελίδα και λέω στον Θ "μη με ενοχλείς προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει". Ο Θ (που δεν έχει διαβάσει ούτε μισό βιβλίο στη ζωή του) έφριξε στην ιδέα ότι έχω διαβάσει ήδη 200 σελίδες χωρίς να καταλαβαίνω τι γίνεται.

Πάρτε και το τρεηλεράκι.

 Η ταινία αναμένεται στους κινηματογράφους στις 8 Νοεμβρίου από την ODEON και εγώ αναμένω να το έχω τελειώσει μέχρι τότε...

Νύχτες προβολής

 Το πρώτο Σαββατοκύριακο που έκανε λίγο κρύο μόλις τελείωσε και εμείς αποφασίσαμε να γιορτάσουμε τη σεζόν που έρχεται όπως της ταιριάζει. Με καναπέ, ταινίες και σοκολάτα!

Λίγο ο αέρας, λίγο εμείς που επανερχόμασταν από το Σαββατιάτικο  hangover αποφασίσαμε να μη βγούμε τη Κυριακή. Φάγαμε μουσακά, (ω ναι εγώ τον μαγείρεψα!!!), φάγαμε triffle (και αυτό εγώ το μαγείρεψα αλλά κανονικά θα έπρεπε να το θάψω και να μην το αναφέρω γιατί δεν ήταν και ιδιαίτερα επιτυχημένο, βέβαια αυτό εσείς δε θα το ξέρατε εάν εγώ δεν ήμουν διαολεμένα ειλικρινής, γαμώτο) και μετά είδαμε ταινίες και διαβάσαμε βιβλία... Καλά οκ, εγώ διάβασα ένα βιβλίο και ο Θ προσποιούταν ότι έφτιαχνε ένα site ενώ στην πραγματικότητα χάζευε στο ιντερνετ!

Τελειώσαμε και το πάζλ..Το κορνιζάραμε κιόλας. Ω Θεέ μου τι άγχος όταν ρίχνεις αυτή τη καταραμένη άσπρη κόλλα από πάνω του για να κολλήσει! Ημουν σίγουρη ότι θα το χαλούσαμε. Ευτυχώς όλα καλά και το πάζλ βρήκε τη θέση του στο γραφείο του Θ.

Δε μου αρέσει να κάνω κριτική για ταινίες αλλά σε αυτές που είδαμε θα κάνω. Για αρχή είδαμε το "Στη Ρώμη με αγάπη" του Γούντι Άλεν. Οι ταινίες του γενικά δε μου αρέσουνε και ο ίδιος μου τη σπάει πάρα πολύ έτσι όπως είναι νευρόσπαστος αλλά λόγω Ρώμης είπαμε να τη δούμε. Λάθος. Καλύτερα να βλέπαμε ντοκιμαντέρ για την Αίωνια Πόλη. Η ταινία είναι ασύνδετη , βαρετή και ο μοναδικός προφανής λόγος για να γυριστεί  ήταν για να πάει εκδρομή το συνεργείο στη Ρώμη. Είναι ό,τι χειρότερο έχω δει σε ταινία.

Μετά από την απίστευτη πατάτα που είδαμε μας άνοιξε η όρεξη για πατατάκια, που είχα να φάω ένα χρόνο . Καταραμένε Γούντι εσύ θα φταις για την κυτταρίτιδα μου.Μετά βάλαμε να δούμε μια άλλη ταινία που μας πρότεινε ένας φίλος ο οποίος συνήθως μας προτείνει άσχετες άθλιες ταινίες. Παρόλα αυτά εμείς εξακολουθούμε να τον συμβουλευόμαστε, να κατεβάζουμε τις ταινίες που λέει και μετά να αναρωτιόμαστε 1) που σκατά τις ανακαλύπτει και 2) τι σαδομαζοχισμός τον δέρνει και βλέπει τέτοιες αηδίες. Τελικά αυτή τη φορά η πρόταση του ήταν πολύ καλή. H ταινία ονομάζεται The Blind Side και σας προτείνω να τη δείτε ανεπιφύλακτα. Βασίζεται σε πραγματική ιστορία και εμένα πάντα με συγκινούν τέτοιες ταινίες.

Θα σας κάνει να δείτε τον κόσμο γύρω σας διαφορετικά. Ειδικά τώρα στις δύσκολες εποχές που ζούμε που χρειαζόμαστε την αλληλουποστήριξη περισσότερο από ποτέ!

Τέλος και κλείνω εάν δεν έχετε δει δείτε και το "οι Άθικτοι". Είναι μια κοινωνική κωμωδία..Από τις ταινίες που τις βλέπεις και νιώθεις ότι κάτι πήρες απο αυτή και ότι δε σπατάλησες απλά δυο ώρες από τη ζωή σου.

Εάν έχετε δει καμιά καλή ταινία προτείνετε την ελεύθερα. Είπαμε οι επιλογές του φίλου- συμβουλάτορα μας είναι για κλάματα . Για να σας βοηθήσω εμένα μου αρέσουν οι κοινωνικές και στον Θ οποιαδήποτε ταινία έχει να κάνει με τη διοργάνωση μιας ληστείας, με μεγαλύτερη προτίμηση  στις ληστείες τράπεζας.

Αυτός, αυτή και το σορτσάκι!

Και μιας και σας άρεσε η προηγούμενη ανάρτηση για την πολυκατοικία μου θα συνεχίσω στον ίδιο ρυθμό..Θα σας περιγράψω ένα συμβάν που έγινε πέρυσι στη πολυκατοικία μου με πρωταγωνιστές εμένα, τον παππού του 4ου, τον διαχειριστή και ένα σορτσάκι.

Όλα ξεκίνησαν από την ανικανότητα μου να απλώσω σαν άνθρωπος ρούχα και από τα μανταλάκια που έχω για χέρια. Έτσι για άλλη μια φορά εκεί που άπλωνα τη μπουγάδα μου έπεσε στον ακάλυπτο ένα σορτσάκι. Και είπαμε τις κάλτσες μπορεί να τις κάνω δώρο στον παππού αλλά το σορτσάκι μου δε του το δίνω. Να το βάλει η γιαγιά, να ξεσηκωθεί ο παππούς και να ξεκινήσουν τίποτα γεροντοέρωτες? Για τέτοια είμαστε τώρα?

Στον ακάλυπτο έχεις πρόσβαση είτε από το δωματιάκι του λέβητα είτε από το υπόγειο ξενοίκιαστο διαμέρισμα του παππού του 4ου. Πάω και εγώ στον διαχειριστή της πολυκατοικίας και του ζητάω τα κλειδιά από τον λέβητα έτσι ώστε να μπορέσω να βγω στον ακάλυπτο. Κατεβαίνω με φόβο ψυχής στο υπόγειο. Ξέρετε τώρα κατσαρίδες και αράχνες γλυκειά μου εκεί κάτω. Προσπαθώ να ανοίξω τη πόρτα. Τίποτα. Ανεβαίνω ξανά στον διαχειριστή και τον κουβαλάω μαζί μου τον άνθρωπο για να με βοηθήσει. Προσπαθεί και αυτός. Τίποτα. Τότε ανακαλύπτει ότι κάποιος έχει καρφώσει τη πόρτα από πίσω έτσι ώστε να μη μπορεί να βγει κανείς στον ακάλυπτο από το δωμάτιο του καυστήρα.

Αρχίζει λοιπόν ο διαχειριστής να φωνάζει και να βρίζει κάποιον Παναγιώτη. Από τα συφραζόμενα καταλαβαίνω ότι δεν αναφέρεται στον δεσπότη (χαζό αστείο, το ξέρω) αλλά στον παππού του 4ου.  Ανεβαίνω ξανά στον 4ο για να βρω τον παππου να μου δώσει τα κλειδιά για να βγω στον ρημαδοακάλυπτο αφήνοντας στο υπόγειο τον διαχειριστή  ο οποίος τα έχει πάρει κρανίο και προσπαθεί να σπάσει τη πόρτα με τον τρόπο που βλέπουμε στις αμερικάνικες αστυνομικές ταινίες.

Ο παππούς ήταν γλυκήτατος μαζί μου και κατέβηκε να  μου ανοίξει το my precious διαμέρισμά του εξηγώντας μου στη διαδρομή ότι δεν πρέπει κανείς να βγαίνει από τον καυστήρα στον ακάλυπτο γιατί ο ακάλυπτος είναι δικός του.. Ναι, ναι συμφωνούσα εγώ, το σορτσάκι μου να πάρω εγώ και βάλτου φωτιά και κάφτον τον ακάλυπτο με μουσική υπόκρουση -βρέχει φωτιά στη στράτα μου-. Κατεβήκαμε λοιπόν με τον παππού αλλά δε πρόλαβα να πάρω το σορτσάκι να σου από πίσω ο μαινόμενος διαχειριστής.."Με ποιο δικαίωμα κλειδώνεις τον ακάλυπτο? Ο ακάλυπτος είναι κοινόχρηστος χώρος" φώναζε ο διαχειριστής. "Δικός μου είναι, παλιοκλέφτη. δεν έχεις κανένα δικαίωμα εδώ θα φωνάξω την αστυνομία" φώναζε ο παππούς. Μετά κάτι άσχετα λέγανε για κάτι σωλήνες και ξαφνικά άρχισαν να σπρώχνονται. Πέσανε πάνω σε κάτι παρατημένα ποδήλατα. Αναποδογυρίσαν κάτι γλάστρες. Ούτε καυγάς στο σχολείο να ήταν. Και ξέχασα να πω ότι ο διαχειριστής δεν είναι και κανά τζόβενο. Γύρω στα 65 πατημένα.

Βρισκόμουν λοιπόν στον ακάλυπτο με ένα σορτσάκι στα χέρια να προσπαθώ να χωρίσω ένα 65χρονο με έναν 80χρονο που παλεύανε. Δεν ήξερα εάν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Αντ΄αυτού  καθόμουν και έλεγα σαν ηλίθια "Καλέ μη μαλώνετε. Καλέ μη μαλώνετε". Είχαν βγει και κάτι πακιστανοί από το δίπλα υπόγειο.. Είχαμε γίνει θέαμα. Στο τέλος βγάζει μια κραυγή ο παππούς, αναψοκοκκινισμένος στα πρόθυρα του εγκεφαλικού, " Την αστυνομία... Καλέστε την αστυνομία". Και φεύγει από τον ακάλυπτο. Αντιλαμβάνομαι εγώ ότι θέλει να μας κλειδώσει έξω και αρχίζω να τρέχω για να μπω μέσα στη πολυκατοικία. Φώναξα και στον διαχειριστή να μας ακολουθήσει αλλά αυτός τα είχε ξαναβάλει με την πόρτα του καυστήρα. Σώνει και ντε να την ανοίξει.

Τον κλείδωσε ο παππούς έξω στον ακάλυπτο τον διαχειριστή για να βάλει μυαλό. Να έρθει η αστυνομία και να τον βρει να έχει καταπατήσει το σπίτι του. Αυτό του έλεγε το μυαλό του, τι να πεις? Τι παρακαλήτο έριξα στον παππού για να του ανοίξει δε λέγεται! Δε γύριζε το μυαλό του με τίποτα. Αφού με απείλησε ότι εάν δεν σταματήσω θα με κλειδώσει και εμένα έξω, έφυγε και ανέβηκε στο διαμέρισμα του για να καλέσει την αστυνομία.

Τι να έκανα και εγώ ξαναπάω στον άλλον μπας και καταφέρουμε να ανοίξουμε την πόρτα του καυστήρα. Έσπρωχνε αυτός απ' έξω. Έσπρωχνα εγώ από μέσα και δουλειά δε κάναμε. Καταλάβαμε ότι χρειαζόμαστε εργαλεία και μου λέει να πάω σπίτι του να μου δώσει η γυναίκα του τα εργαλεία του. Ανεβαίνω και εγώ πάνω και βρίσκω τη γυναίκα αγουροξυπνημένη.Αυτή δεν είχε καταλάβει καν ότι ο άντρας της έλειπε, νόμιζε ότι κοιμόταν μέσα. Άντε τώρα να εξηγήσεις στη γυναίκα ότι εγώ ξύπνησα τον άντρα της και μετά τσακώθηκε με τον άλλον τον μουρλό και τώρα είναι κλειδωμένος στον ακάλυπτο. Για την ακρίβεια κάπως έτσι της τα είπα. Η γυναίκα είχε γουρλώσει τα μάτια της και με κοίταγε. Μετά βγήκε στο πίσω μπαλκόνι και άρχισε να φωνάζει "Γιώργο. Γιώργο. Πού είσαι?" Λες και ο Γιώργος ήταν παπαγαλάκι και της το είχε σκάσει. Τελικά επικοινωνήσαμε με την κυρία. Μου εδωσε τα εργαλεία και ανοίξαμε τη πόρτα. Φτου ξελευτερία!

Μετά από κανα μισάωρο ήρθε και η αστυνομία αλλά από εκεί και πέρα δε ξέρω τι έγινε γιατί την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια!!

Ηθικό δίδαγμα:  Πλέον απλώνω στην απλώστρα.

H πολυκατοικία!!

Πες μου η αγάπη που μένει σε ποιον όροφο μένει... Τραγούδαγε ο Χατζηγιάννης στο ομότιτλο σίριαλ και εγώ λέω πως εαν ψάχνεις να βρεις την αγάπη σου στη δική μας πολυκατοικία...Την έβαψες! Κάθε όροφος και καημός, κάθε καημός και τρέλα!

Θα τους πάρω από κάτω προς τα πάνω , μιας και όσο ανεβαίνεις η τρέλα μεγαλώνει! Εγώ μένω στον τρίτο οπότε δείξτε κατανόηση.

Στο ισόγειο νομίζω ότι μένουν φαντάσματα. Ολοι έχουμε ακούσει ότι κάποιος μένει εκεί αλλά ποτέ κανείς δεν τους είδε, ούτε τους άκουσε!! Εμένα πήρε το μάτι μου μια σκιά τη μέρα που μετακομίζανε αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι ήταν ανθρώπινη. Πριν από αυτούς έμενε ένας πιτσιρικάς φοιτητής (μπουκιά και συγχώριο) αλλά εγώ τότε ήμουν full in love και δε τον πολυπρόσεχα. Σε αντίθεση με τη συγκάτοικο μου που τον καλοπρόσεχε αλλά τι να σου κάνει και αυτή που η φάση ήταν -γεια σου κύριε εισαγγελέα-. Το παιδί ήταν 18αρης και εμείς τότε 25αρες!

Ο πρώτος είναι ο καταραμένος όροφος.  Τα διαμερίσματα που νοικιάζονται εκεί ξενοικιάζονται τόσο γρήγορα που δε προλαβαίνεις να τους μάθεις. Βλέπω συνεχώς καινούριες φάτσες, τις οποίες μετά από ένα τρίμηνο δε τις ξαναβλέπω ποτέ..Μόνο μια γυμνάστρια-μασέρ έμενε εκεί για δέκα χρόνια αλλά εμεις τη γνωρίσαμε τη μέρα που ξενοίκιαζε για να επιστρέψει στο πατρικό της και ο Θ πολύ στεναχωρήθηκε!!

Στο δεύτερο μένει μια οικογένεια με το κοριτσάκι από το ring ή αυτό από το ορφανοτροφείο ή αυτό από τον εξορκιστή?? Δε μπορώ να καταλήξω. Το σίγουρο είναι ότι το φοβάμαι.. Την έχω πετύχει νύχτα στο ασανσερ να με ρωτάει με μπάσα φωνή και βλέμμα στο κενό "στον τρίτο πάς?" Από τότε πάω με τα πόδια.. Αλήθεια, είναι πολύ τρομακτικό κοριτσάκι. Μου το έχουν πει και άλλοι που έρχονται να με επισκεφτούν ,τη πετυχαίνουν στην είσοδο και σκιάζονται..

Δίπλα τους μένει μια οικογένεια με ένα αγοράκι που όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει Ζαμπούνης. Μου ανοίγει τη πόρτα στο ασανσέρ. Με ανεβάζει πρώτα στον τρίτο και μετά κατεβαίνει στο δεύτερο. Είναι ενας μικρός τζεντλεμαν.. Τώρα τελευταία μεγάλωσε βέβαια και έχει αρχίσει να γαϊδουροποιείται και αυτός! Αντρες...

Στον τρίτο μένω εγώ που είμαι awesome και μια οικογένεια δίπλα μας που είναι άκρως συμπαθητική και διακριτική!! Έχουν και το πιο τέλειο σκυλί στον κόσμο. Τον Φιντέλ. Δε ξέρω τι ράτσα είναι αλλά είναι σαν μικρό, ζαρωμένο μπουλντόγκ. Δίπλα τους μένει η μητέρα -πεθερά. Μια 85αχρονη που τη βρίσκει να σφουγγαρίζει την πολυκατοικία στις 07:30 το πρωί. Ετσι κάθε πρωί που φεύγω για δουλειά προσέχω που θα πατήσω γιατί αλλιώς την έκατσα! Όταν είχαμε πρωτοπάει στη πολυκατοικία και κάναμε τη μετακόμιση βγήκε η γιαγιά να μας χαιρετίσει και όταν είδε πως υπάρχουν και αγόρια στη παρέα κρύφτηκε πίσω από τη πόρτα της και είπε γεμάτη ντροπή και νάζι  "ωω έχετε αγόρια και είμαι νεγκλιζέ".

Στον τέταρτο μένουν οι υπερθεότητες. Ενα ζευγάρι υπέργηρων με δύο ή τρία σκυλιά. Ο παππούλης είναι και ο κατασκευαστής της πολυκατοικίας που μάλλον δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι έχει πουλήσει τα υπόλοιπα διαμερίσματα και συμπεριφέρεται λες και μας φιλοξενεί στο σπιτικό του. Είναι η αιτία που όλες οι συγκεντρώσεις της πολυκατοικίας έχουν κωμικοτραγική κατάληξη καθώς δεν εννοεί να καταλάβει ότι μπορεί οι σωληνώσεις που είχε βάλει τότε, την ένδοξη δεκαετία του 60, να ήταν οι καλύτερες αλλά τώρα έχουν χαλάσει και θέλουν αλλαγή. Όποιος διαφωνεί με τις απόψεις του είναι κλέφτης και θεωρεί γελοία την απαίτηση των υπολοίπων να πληρώνει και αυτός κοινόχρηστα. Ποιος?? Ο ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΤΗΣ που εάν δεν ήταν αυτός να φτιάξει τη πολυκατοικία τώρα θα μέναμε όλοι στο δρόμο. Επίσης πρέπει να ήταν τρελό λαμόγιο στα νιάτα του γιατί πέρυσι αποδείχθηκε ότι η πολυκατοικία δεν είχε άδεια. Τώρα πως δεν είχε άδεια ολόκληρη τετραόροφη οικοδομή στην οποία έχουν γίνει τόσες αγοραπωλησίες , μη το ρωτάτε. Το ερευνεί η NASA.

Αυτός και η γυναίκα του πάσχουν από το σύνδρομο του θησαυρισμού. Μαζεύουν ότι σαβούρα πετάει, πέφτει από το μπαλκόνι, χάνει κάποιος από τη πολυκατοικία. Του ανήκει και ο ακάλυπτος καθώς εκεί έχει ένα υπόγειο δυάρι-φωλιά ποντικών. Με τον κυριούλη αυτόν μοιράζομαι τις κάλτσες μου. Εμένα μου πέφτουν όταν τις απλώνω στον ακάλυπτο και αυτός φροντίζει να τις μαζεύει και να μην τις επιστρέφει ποτέ. Το σπίτι του μοιάζει με το γιουσουρούμ στις καλές του εποχές. Μέσα εκεί θα βρεις τραπέζια , καρέκλες αναποδογυρισμένες, σακούλες με ρούχα... Αν αντέξεις τη μπόχα και ψάξεις πιστεύω θα ανακαλύψεις έναν αμύθητο θησαυρό. Αλλά είπαμε εάν αντέξεις... Και για να μη λέτε ότι τα παραλέω δύο φορές του έχουν στείλει το υγειονομικό οι παραδίπλα πολυκατοικίες για να καθαρίσει τις βεράντες του από τη σαβούρα. Είναι και που είναι "αξιαγάπητος" και τη τραβάει ο οργανισμός του τη μηνυσούλα.

Τώρα πως μου ήρθαν όλα αυτά?? Το πρωί με πήρε τηλέφωνο ο πρώην ιδιοκτήτης του σπιτιού ( το έχει πουλήσει σε μια άλλη κυρία τα τελευταία δυο χρόνια) για να μου ζητήσει να ψάξω στο πατάρι κάτι κασέτες αγγλικών που έχει αφήσει εκεί..WTF??

1. Σιγά μη κράταγα στο πατάρι όλη αυτή τη σαβούρα? Τα πέταξα τον πρώτο χρόνο. Έαν ήταν να χρησιμοποιεί το σπίτι μου ως αποθήκη άχρηστων ανικειμένων ας μου έκανε τουλάχιστον σκόντο στη τιμή.
2. Κασέτες Αγγλικών??? Που θα βρει κασσετόφωνο να τις παίξει?
3. Και άντε και το βρήκε το κασσετόφωνο ή έστω το δανείστηκε από τον σαβουρομαζώχτρα παππού του τετάρτου, τι της θέλει τις κασέτες αγγλικών?