Δευτέρα 25 Μαΐου 2015

Γιατί καλέ γειτόνισσα?

Σήμερα το πρωί βγαίνοντας από το σπίτι έπεσα πάνω στο γείτονα με τον οποίο δεν ανταλλάζουμε και πολλές κουβέντες. Δεν είναι ότι είναι κακός απλά είχε τη φαεινή ιδέα τον πρώτο μήνα που είχαμε μετακομίσει στο σπίτι να μας κάνει παρατήρηση. Είχαμε καλέσει φίλους για φαγητό και απλά συζητούσαμε. Σε κάποια φάση χτυπάει το κουδούνι και ήταν ο γείτονας ο οποίος μας την είπε ότι κάνουμε φασαρία. "Μα δεν έχουμε καν μουσική" του απάντησα. "Δεν έχει σημασία, μιλάτε δυνατά". Και σαν να μην έφτανε αυτό αποφάσισε να το τερματίσει λέγοντας "συνεχώς κάνετε φασαρία, χοροπηδάτε διαρκώς". Από τότε δεν έχουμε πολλά πάρε δώσε. Φασαρία και συγκεντρώσεις εννοείται ότι συνεχίζουμε να κάνουμε και εννοείται ότι δε μας ξαναέκανε παρατήρηση μετά από εκείνη τη φορά που τον στείλαμε "ευγενικά" σπίτι του.

Σήμερα το πρωί όταν βγήκα από το σπίτι έπεσα πάνω του. Μετά τις κλασικές καλημέρες-καλημέρες παρατήρησα από την ανοιχτή πόρτα του σπιτιού ότι όλα τα  μικροπράγματα ήταν μαζεμένα και τα έπιπλα ήταν καλυμμένα. "Μετακομίζετε?" τον ρώτησα. "Όχι απλά ανακαινίζουμε το μπάνιο" μου λέει καθώς μπαίνουμε μαζί στο ασανσέρ. "Ωχ του λέω θα έχετε φασαρία, σκόνη. Καλό κουράγιο. Εάν χρειαστείτε κάτι, νερό, οτιδήποτε, χτυπήσετε μου" του λέω. Και τότε το πρόσωπο του άστραψε, τα μάτια του χαμογέλασαν και μου είπε με την πιο γλυκιά φωνούλα "Αλήθεια το λες? Θα είστε σπίτι? Σε ευχαριστώ."

Ωρε λέω κοίτα χαρά που έκανε ο άνθρωπος επειδή του είπα να του δώσω λίγο νερό. Αλλά μόνο όταν απομακρύνθηκα συνειδητοποίησα ότι μόλις είχα πει σε έναν άνθρωπο που θα μένει σε ένα σπίτι χωρίς τουαλέτα για τρεις μέρες ότι εάν χρειαστεί ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ να μου χτυπήσει!

Εμ για αυτό άστραψε το προσωπάκι του!!

Και τώρα έχω ηθικό δίλημμα! Να γυρίσω σπίτι μετά τη δουλειά έτσι ώστε να πάει και ο άμοιρος τουαλέτα ή να πάω για καφέ και να τον αφήσω να τσουρουφλιστεί?



Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

Όνειρο ήτανε

Είμαι πάνω σε ένα καράβι με πολύ κόσμο. Κάποιο πάρτι πρέπει να γίνεται και έχει πάρα πολύ φασαρία. Κόσμος χορεύει και μιλάει δυνατά. Στα αριστερά μας εμφανίζεται ένα νησί και όλοι τρέχουν να το δουν. Είμαστε πια όλοι μαζεμένοι από τη μία πλευρά του καραβιού. Ω, είναι τρομαχτικό. Πώς βρέθηκα εγώ πάνω στην κουπαστή? Μα καλά είναι τρελοί? Έτσι όπως έχει γείρει το καράβι θα πέσουμε. Είναι σίγουρο. Είναι θέμα χρόνου. Πλαφ. Πέφτω στη θάλασσα και το πλοίο φεύγει. Ένα κανό έρχεται και με μαζεύει. Που στα κομμάτια βρέθηκε το κανό καταμεσής της θάλασσας? Με βγάζει στη στεριά και απομακρύνεται. Ουφ, ευτυχώς είμαι καλά. Αλλά...Έπεσα. Δεν έπρεπε να πέσω. Μια γνώριμη φιγούρα με πλησιάζει από μακριά.

"Μαμά? Πώς βρέθηκες εδώ?" 
"Είσαι καλά?"
"Ναι, απλά έπεσα. Δεν έπρεπε να πέσω. Η γιατρός είχε πει να προσέξω να μην πέσω." 
"Ε, τι περίμενες? Και εγώ είχα αποβάλλει και εσύ θα αποβάλλεις."

Ξυπνάω. 

Τι ήταν αυτό τώρα? Παράξενο όνειρο. Μάλλον έχω άγχος. Το απόγευμα έχω ραντεβού με τη γιατρό για τη δεύτερη επίσκεψη. "Εάν δεν ακούσουμε καρδιά δεν είναι εγκυμοσύνη" τη θυμάμαι να λέει. Μακάρι όλα να πάνε καλά. 

Το απόγευμα συναντιόμαστε με τον Θ για φαγητό. Εκείνος τρώει με όρεξη ενώ εγώ μετράω τις μπουκιές μου. Ανακατεύομαι και νιώθω λίγο περίεργα. Πρώτη φορά στη ζωή μου θέλω να πιω κρασί. Εχω λίγο άγχος αλλά όλα θα πάνε καλά. Το πρωί έκανα και τη δεύτερη χοριακή και είχε τριπλασιαστεί. Ολα θα πάνε καλά. 

"Επ, καλώς την. Για να δούμε τι έχουμε... Ωραία, η τιμή της χοριακής μας επιτρέπει να κάνουμε υπέρηχο. Έχεις ναυτίες?"
"Εεε, λίγο".
"Καλό είναι αυτό. Σημαίνει ότι όλα πάνε καλά."

Κάνουμε την εξέταση και δε μιλάει κανείς. Ούτε εγώ, ούτε ο Θ, ούτε η γιατρός. Είναι σοβαρή γιατί έτσι είναι όταν εξετάζει ή επειδή βλέπει κάτι? 

"Δε βλέπω καθόλου εμβρυικά στοιχεία. Δεν πάει καλά. Σύνδρομο κενού σάκου. Έλα έξω να τα πούμε".

Ντύνομαι και πάω στο γραφείο. Ο Θ είναι ήδη εκεί με κατεβασμένα τα αυτιά σαν κουτάβι που το μάλωσαν. 

"Συμβαίνει πολύ συχνά. 1 στις 5 εγκυμοσύνες θα τερματιστεί. Και μένα μου συνέβη. Το καλό είναι ότι τώρα ξέρουμε ότι μπορείτε να συλλάβετε. Και συλλάβατε και πολύ νωρίς... Μπλα μπλα μπλα...."

Ήθελα απλά να φύγω.Ήθελα απλά να πάω κάπου όπου θα μπορούσα να κλάψω ήσυχα.

"Τι κάνουμε από εδώ και πέρα?"
"Περιμένουμε. Σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως η κύηση τερματίζεται μόνη της. Εάν δεν αποβάλλεις κάνε άλλη μια χοριακή την επόμενη Τρίτη και έλα ξανά  να σε δω μήπως και γίνει κανένα θαύμα, αλλά οι πιθανότητες είναι πολύ λίγες".

Βγαίνουμε από τη γιατρό και είμαστε κομμάτια. Φτάνουμε σπίτι και παίρνω τηλέφωνο τη μαμά μου.

"Έλα μαμά... Τι φασαρία είναι αυτή? Ποιος τσακώνεται?"
"Εγώ με τον αδερφό σου. Θέλει να πάρει το αυτοκίνητο να πάει στο Πήλιο."
"Και?"
"Είδα στον ύπνο μου ότι φορούσα κόκκινη μπλούζα. Κάτι κακό θα συμβεί. Δε θέλω να πάει με το αυτοκίνητο."
"Άστον να πάει.  Εχω να σου πω κάτι. Πριν μια εβδομάδα είχα κάνει ένα τεστ εγκυμοσύνης που βγήκε θετικό. Δεν ήθελα να σας το πω πριν το σιγουρέψω. Δυστυχώς τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Κενός σάκος."

Την επόμενη εβδομάδα κάνω ξανά τη χοριακή. Η τιμή της είχε τετραπλασιαστεί και μαζί με την τιμή της και οι ελπίδες μου. Μπορεί να είναι καθυστερημένη σύλληψη. Μπορεί να μην είδε καλά. Μπορεί να ήταν πολύ-πολύ μικρούλι και να μη φαινότανε. 

Το απόγευμα είμαστε πάλι στη γνώριμη καρέκλα της γιατρού. "Δυστυχώς. Δεν υπάρχει τίποτα και στην εβδομάδα που είσαι και με την τιμή της χοριακής που έχεις θα έπρεπε να βλέπουμε μωρό και να ακούμε καρδιά. Ας περιμένουμε άλλη μια εβδομάδα και μετά θα προχωρήσουμε σε απόξεση. Θέλω όμως σε τρεις μέρες να ξανακάνεις χοριακή".

Τέλος. 

Το Σάββατο ο Θ δούλευε και είχαμε κανονίσει να πάμε σε φίλους επίσκεψη. Στο δρόμο τσακωθήκαμε γιατί με έστησε 5' και βράχηκα με τρεις σταγόνες βροχής. Έκλαιγα μέσα στο αυτοκίνητο χωρίς να ξέρω γιατί. Όχι δεν ήταν στεναχώρια. Ήταν θλίψη. Βαθιά θλίψη και κατά κύριο λόγο ορμονική θλίψη. Αυτή η θλίψη που δε ξέρεις γιατί και πώς. Που ξέρεις ότι είναι χαζό που νευριάζεις και κλαις αλλά που δε μπορείς να το ελέγξεις. Είχα όλα τα συμπτώματα. Ναυτίες, αναγούλες, ορμόνες στα ύψη, υπνηλία αλλά μου έλειπε ένα βασικό σύμπτωμα, το έμβρυο.

Ψυχολογικά όσο περνούσαν οι μέρες ήμουν όλο και καλύτερα. Ίσως βοήθησε το γεγονός ότι ήξερα από την αρχή ότι η παλινδρόμηση μιας κύησης είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Ίσως επειδή είχα πάνω από πέντε γνωστές και φίλες που τους είχε συμβεί το ίδιο, ήταν σαν να το περίμενα.

Μετά από τρεις μέρες έκανα και την τελευταία χοριακή. Η τιμή της είχε ανέβει και άλλο. Γι αυτό ήμουν σκατά αντί να καλυτερεύω. Στέλνω μήνυμα στη γιατρό για να της πω τα αποτελέσματα και μου απαντάει "πάρε με τηλέφωνο τώρα". Δεν πρόλαβα να την πάρω τηλέφωνο και με παίρνει εκείνη.

"Κοίτα το γεγονός ότι η χοριακή συνεχίζει να ανεβαίνει με στάσιμο το σάκο με προβληματίζει και μας βάζει στα χωράφια της μύλης κύησης, μυ με υ" μου λέει ξέροντας ότι το επόμενο δευτερόλεπτο θα το έψαχνα στο ίντερνετ. "Μη πιστέψεις τίποτα από ότι διαβάσεις. Θέλω απλά το σάκο για να κάνουμε βιοψία γιατί εάν είναι μύλη δεν πρέπει να ξαναμείνεις έγκυος για τους επόμενους έξι μήνες. Μπορείς αύριο να κάνουμε την απόξεση?"

Απόξεση. Η λέξη που φοβόμουν. Και τελικά από ότι φοβάσαι δε γλιτώνεις. Η μαμά μου ήρθε τρέχοντας για να είναι είναι μαζί μου λες και θα έκανα εγχείρηση ανοικτής καρδιάς. Η πεθερά μου έλεγε στον Θ να πει στη γιατρό να με προσέξει. Λες και  εάν δεν της το λέγαμε θα με έσφαζε. Και γενικά μια κατάσταση βράστα Χαράλαμπε. 

Στο χειρουργείο τα είχα ψιλοπαίξει. Φανταστείτε ότι ο αναισθησιολόγος έκανε χιούμορ και εγώ δεν το κατάλαβα καν."Τώρα θα σε υπνωτίσω. Κοίτα το ρολόι"  μου λέει. "Που είναι το ρολόι?" του λέω ενώ ψάχνω με το βλέμμα τους άδειους τοίχους. "Πλάκα έκανα, ότι και καλά είμαι υπνωτιστής, ξέρεις επειδή θα σε κοιμήσω". Άστο γιατρέ, δεν το έχω σήμερα!

Κοιμάμαι....

Είμαι γυρισμένη στο πλάι ξαπλωμένη σε ένα πολύ μαλακό μαξιλάρι. Ανοίγω με δυσκολία τα μάτια μου και βλέπω τον Θ να μου γελάει.

"Είδα όνειρο" του λέω.

Ξανακλείνω τα μάτια μου και ξανακοιμάμαι.