Ναι το ξέρω ότι αύριο έχουμε Πρωτομαγιά αλλά επειδή εγώ τώρα ξύπνησα από τη χειμερία νάρκη που είχα πέσει αποφάσισα να σας μιλήσω για το φετινό μου Πάσχα. Το πρώτο Πάσχα ως παντρεμένη γυναίκα. Ως παντρεμένη λοιπόν έπρεπε να σύρω τον γαμπρό στον τόπο της νύφης για να σουβλίσει το αρνί. Αφού πρώτα είχαμε μια epic κουβεντούλα με τα πεθερικά πήγαμε στους δικούς μου για Πάσχα.
Δυο βδομάδες και 5 μέρες πριν το Πάσχα:
Πεθερικά: "Πότε θα έρθετε για Πάσχα?
Εγώ: Δε θα έρθουμε για Πάσχα. Θα πάμε στους δικούς μου.
Σντουπ. Σέκος!
Δυο βδομάδες και 4 μέρες πριν το Πάσχα:
Πεθερικά: Πότε θα έρθετε για Πάσχα?
Εγώ: Γουρλωμένα μάτια, βαθιές αναπνοές.
Θ: Δε θα έρθουμε για Πάσχα. Θα πάμε στης Χριστίνας.
Επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως!
Και για να μη με λέτε ξινή, είναι προσυμφωνημένα όλα. Το πάμε χρόνο παρά χρόνο. Του χρόνου θα πάμε στους δικούς του. Όλα και όλα. Υπάρχει προγαμιαίο συμβόλαιο το οποίο τηρούμε ευλαβικά.
Και εντάξει παντού καλά περνάμε αλλά να όπως και να το κάνεις στους δικούς μου περνάω καλύτερα!!!! Γιατί είναι δικοί μου και γιατί εκεί είναι τρεις φατσούλες - ανιψάκια πολύ αγαπημένα.
Με τη μικρή η σχέση μας είναι αγάπη μόνο! Με περιμένει πώς και πώς. Τις μέρες που ξέρει ότι θα πάω κοιμάται στη γιαγιά για να με περιμένει και για όσες μέρες μένω εκεί είναι η προέκταση μου. "Πόσες μέρες θα μείνεις αυτή τη φορά?" με ρωτάει με του που με βλέπει στην πόρτα και αναλόγως την απάντηση που θα λάβει λέει "Ωραία ή Μόνο?" Θέλει να προγραμματίσει πόσα προλαβαίνουμε να κάνουμε σε 2 μέρες. Πόσες φορές θα δούμε το Frozen? Πόσες φορές θα παίξουμε ένα πολύ βαρετό παιχνίδι δικής της επινόησης όπου αυτή είναι ένα φτωχό πλην τίμιο απροστάτευτο ζωάκι και εγώ ένα μοβόρικο, τέρας της κολάσεως, σαρκοβόρο ζώο που πάντα τη ξεγελώ και την τρώω. Πάντα το ίδιο. Τα ζωάκια μόνο αλλάζουν. Φέτος της έμαθα και ένα άλλο παιχνίδι. Πώς να μαδάει τις μαργαρίτες. "Σκέφτεσαι τον Ιάσονα (boyfriend τρομάρα τους) και τότε λες μ'αγαπάει , δε μ'αγαπάει, μ'αγαπάει , δε μ'αγαπάει" της λέω ενώ ταυτόχρονα μαδάω μια μαργαρίτα. "Ορίστε σ' αγαπάει". "Το ήξερα. Βλακεία παιχνίδι" μου αντιλέγει και ψάχνω να βρω από που πηγάζει όλη αυτή η αυτοπεποίθηση... Μετά κάναμε και μ'αγαπάει ,δε μ'αγαπάει για τον Θ. Και η σκασμένη η μαργαρίτα όλο δε μ'αγαπάει έβγαινε. "Έλα μη στεναχωριέσαι. Ένα λουλούδι είναι. Δε ξέρει. Σ'αγαπάει" με παρηγόρησε η ανιψιά.
Ο μικρός από την άλλη είναι πιο αυτόνομος. Αυτή την εποχή διανύει φάση έρωτα με τα άδεια μπουκάλια. Ανέξοδος! Όλοι του πήρανε δώρα για το Πάσχα, παπούτσια, λαμπάδα και εγώ του πήγα ένα άδειο μπουκάλι από υγρό SKIP και με έκανε θεά. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε αγκαλιά με το μπουκάλι. Και την επόμενη μέρα πήγαμε στον επιτάφιο με το μπουκάλι. Όλα τα παιδάκια κράταγαν φαναράκια και εμείς κρατούσαμε το SKIP. Λες και πηγαίναμε να βάλουμε μπουγάδα. Το καλύτερο βέβαια είναι όταν επέστρεψε στο σχολείο μετά τις γιορτές και τους ρώτησε η δασκάλα τι λαμπάδα πήρανε και απάντησε "Εμένα η λαμπάδα μου είχε ένα αυτοκινητάκι αλλά η θεία η Χριστίνα μου έφερε ένα πολύ ωραίο μπουκάλι χλωρίνης". Είπε και χλωρίνης το σκασμένο. Θα στείλουν την πρόνοια να με μαζέψει!
Ο τρίτος είναι μικρός ακόμα και η σχέση μας σταματάει στου αγκού.
Έτσι όμορφα κύλησε το Πάσχα. Οικογενειακά και με πολύ φαΐ. Εμείς. Γιατί ο Θ έπαθε γαστρεντερίτιδα και ήταν off τη μέρα του Πάσχα. Όχι τίποτα άλλο είχαμε πάει και στο χωριό και ερχόταν όλοι οι συχωριανοί και καλά να ευχηθούν και να δουν και το νέο γαμπρό. "Αυτή είναι η μικρή που παντρεύτηκε?" (άμα έχεις μεγαλύτερα αδέρφια δε πα να είσαι 80 χρονών πάντα η μικρή θα είσαι!) Και που 'ναι ο γαμπρός να του ευχηθούμε?" Χέστηκε από τη χαρά του που του είπαμε ότι θα 'ρθετε!