Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Είναι Δευτέρα, θα πάω για δουλειά!

Το προ-προηγούμενο Σαββατοκύριακο είχα αποφασίσει να πάω στους γονείς μου αλλά επειδή την προ-προηγούμενη εβδομάδα ήταν όλοι άρρωστοι τους λέω "καθίστε ψοφολογείστε τώρα εσείς και θα έρθω εγώ το επόμενο που θα έχετε αναρρώσει πλήρως". Έτσι λοιπόν αφού πήρα το ιατρικό ανακοινωθέν ότι είναι όλοι καλά αποφάσισα να τους επισκεφτώ το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Βγήκαμε, φάγαμε , γελάσαμε, πολύ ωραία περάσαμε. 

Δευτέρα πήγα για δουλειά,μια χαρά. Τρίτη πήγα για δουλειά, μισή χαρά. Ένιωθα ότι αρρωσταίνω. Έσυρα το κουφάρι μου μέχρι το σπίτι ,έβαλα θερμόμετρο, τίποτα... Αλλά εγώ ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά. "Με κόλλησαν οι άτιμοι" λέω στον εαυτό μου και αποφασίζω την επόμενη μέρα να κάνω τον ψόφιο κοριό και να μη πάω για δουλειά. Το πρωί που ξύπνησα με γαργαλούσε λίγο ο λαιμός αλλά όχι τραγικά. Πήρα τηλέφωνο και με φωνή Παπαστράτος (κάνω πολύ καλά την άρρωστη) τους ειδοποίησα ότι δε θα πάω. Την υπόλοιπη μέρα την πέρασα καταπληκτικά. Καναπές, ξάπλα, κρεβάτι, τηλεόραση, ύπνος, ίντερνετ, παιχνίδια... Σούπερ! Ζωή και κότα (κοτόσουπα για την ακρίβεια). 

Το επόμενο  πρωί δεν χρειάστηκε να κάνω την θεριακλού. Ήμουν ήδη. Μετά βίας μιλούσα και εάν κάποιος μου έλεγε έναν τριψήφιο κάθε φορά που φταρνιζόμουν θα μου είχε πει όλα τα γράμματα της αλφαβήτου επί τρεις φορές μέσα στην πρώτη ώρα. Έτσι την υπόλοιπη μέρα την πέρασα με καναπέ, ξάπλα, κρεβάτι, τηλεόραση, ύπνο, ίντερνετ, κουβέρτες, θερμόμετρα, τσάγια, χαρτομάντιλα, πολλά χαρτομάντιλα, τον Αμαζόνιο σε χαρτομάντιλα και πλέον δεν ήταν καταπληκτικά. 

Τρεις μέρες έμεινα σε αυτή την κατάσταση να βλέπω τηλεόραση και να μετράω νεκρούς. 10 στη Βενεζουέλα σε διαδηλώσεις, 75 στην Ουκρανία από πυροβολισμούς, και 60 στην Ελλάδα μάλλον από το ίδιο που είχα και εγώ. Υπέροχα! Την τέταρτη μέρα παρέμενα στην ίδια κατάσταση ξάπλα αλλά πλέον χωρίς τηλεόραση. Δεν αντεχόταν πια. Ένα πράγμα που δεν ξέρετε για μένα είναι ότι είμαι μεγάλος τηλεορασάκιας. Couchpotato με έλεγε η αδερφή μου και είχε δίκιο. Μπορώ να δω ότι σαχλαμάρα παίζεται στην TV. Με μεγαλύτερη αγάπη στις μεγάλες σαχλαμάρες απ' αυτές που βάζει το MTV, τύπου δεν ήξερα πως ήμουν έγκυος ή Sweet 16 και άλλα τέτοια ποιοτικά προγράμματα. Ε, αφού κατάφερε η ελληνική τηλεόραση να εκνευρίσει ακόμα και μένα και να προτιμήσω να κοιτάω το ταβάνι παρά αυτή τότε μαγκιά της.

Σε αυτή την κατάσταση, κουκουλωμένη στο κρεβάτι και ανάσκελα, με βρήκε ο Θ όταν γύρισε από μια δουλειά και για να με καλοπιάσει μου έφερε λουλούδια. Λουλούδια! Εάν έχεις τον Θεό σου! Λουλούδια σε άρρωστο άνθρωπο που είναι ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι... Έλα κάντε τον συνειρμό! "Άφησε τα εκεί, δίπλα από τα πόδια μου" του είπα και σταύρωσα τα χέρια στο στήθος. 

Έτσι όμορφα κύλησε και το Σαββατοκύριακο μου και ήρθε σήμερα η Δευτέρα που είναι μέρα εργασίας και χαράς. Τη δουλειά μου δε μπορώ να πω ότι την αγαπώ, ούτε όμως ότι την μισώ. Αλλά δεν είμαι και ερωτευμένη μαζί της. Μπορώ και χωρίς αυτήν. Έτσι πίστευα μέχρι σήμερα το πρωί που χτύπησε το ξυπνητήρι στις 06:45. "Ξυπνητήρι" φώναξα γεμάτη χαρά και πετάχτηκα από το κρεβάτι. Ούτε εκδρομή να με πηγαίνανε δε θα είχα τέτοια χαρά!



* Όπου "It's my birthday" βάλε "Είναι Δευτέρα, θα πάω για δουλειά!"

Τρίτη 4 Φεβρουαρίου 2014

Ηλεκτρισμένος ηλεκτρικός

Κατά καιρούς σκεφτόμαστε να αλλάξουμε σπίτι και περιοχή. Πάμε βλέπουμε κανένα δυο σπίτια και μας περνάει!  Πώς άλλοι είναι wedding crashers? Εμείς είμαστε houses crashers! Πάμε και βλέπουμε σπίτια. Κάτι σα χόμπι! Μετά τα Χριστούγεννα είχαμε ηρεμήσει αλλά χθες είχαμε τη φαεινή ιδέα να πάμε να δούμε ένα σπίτι στο Μαρούσι.

"Πήγαινε εσύ με το αυτοκίνητο και θα έρθω εγώ με τον ηλεκτρικό για να δω πόση ώρα κάνει" λέω στον Θ η μικρή ανίδεη. Περιμένω τον ηλεκτρικό στην Ομόνοια, έρχεται, μπαίνω μέσα εγώ και άλλοι χίλιοι και από κωλοφαρδία βρίσκω μια ωραιότατη θεσούλα. Όλα κυλούσαν ήρεμα μέχρι που φτάσαμε στο σταθμό του Αγίου Ελευθέριου. Τότε όταν άνοιξαν οι πόρτες του συρμού είδαμε κόσμο να πετάγεται από το μπροστινό βαγόνι και να τρέχει στην αποβάθρα. "Ας τους χωρίσει κάποιος. Βοήθεια. Θα τον σκοτώσουν" ήταν οι πρώτες φωνές που άκουσα. Μετά από λίγο βλέπω έναν Πακιστανό χωρίς μπλούζα, με πρησμένο το ένα του μάτι και γεμάτο αίματα  να τρέχει προς το μέρος μου. Από πίσω τον κυνηγούν  κάποιοι άλλοι και τον πιάνουν ακριβώς έξω από το παράθυρο μου. Τον ακινητοποιούν και αρχίζουν να τον χτυπούν με μπουνιές και κλωτσιές. "Χωρίστε τους ρε παιδιά, Μπορεί να έχει μαχαίρι. Που είναι η ασφάλεια. Γιατί δεν κλείνει τις πόρτες ο οδηγός. Να φύγει το τρένο. Θα τον σκοτώσει" ήταν οι ανάκατες φωνές που άκουγα. Ολοι προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Μέσα σε όλα που ακούστηκαν κάποιος ρώτησε εάν είναι Χρυσαυγίτες. Απέναντι μου καθόταν μια Φιλιπιννέζα η οποία στο άκουσμα της λέξης Χρυσαυγίτης χλόμιασε. Πετάχτηκε όρθια κλαίγοντας και φωνάζοντας "Σε παρακαλώ να φύγει το τρένο. Φοβάμαι. Κλείσε τις πόρτες". Και σκέφτομαι, εάν εμένα τρέμανε τα πόδια μου, τι συναισθήματα τρόμου μπορεί να βίωνε αυτή η κοπέλα!

Σε καυγά δεν έχω ξανατύχει και ούτε και θέλω. Ακόμα έχει μείνει στην μνήμη μου το πρησμένο πρόσωπο του Πακιστανού, τα αίματα που ήταν σκόρπια παντού.. Και ξέρεις κάτι? Ντρέπομαι που θα το πω αλλά σχεδόν ευχήθηκα να κλείσει η πόρτα και να φύγουμε...Γιατί όντως μπορεί κάποιος να έχει όπλο! Και γιατί δε ξέρω αν θα αντιδρούσα αλλιώς εάν ήμουν άντρας και δυο μέτρα  (αλλά αμφιβάλλω), είναι απερίσκεπτα ηρωικό να μπεις ανάμεσα σε τρελαμένους για να τους χωρίσεις. Και αυτό φάνηκε γιατί όλοι φώναζαν χωρίστε τους αλλά μόνο δέκα παιδιά προσπάθησαν να τους χωρίσουν. 

Για την ιστορία να πω ότι δεν ήταν Χρυσαυγίτες. Ήταν Αλβανοί που προσπάθησαν να κλέψουν το κινητό του Πακιστανού. Μας το είπε μια κοπέλα ,αφού πλέον το τρένο είχε ξεκινήσει, την ώρα που σκούπιζε τα αίματα από τα χέρια της. Είχε την "τύχη" να είναι στο βαγόνι από όπου ξεκίνησε ο καυγάς και να τα δει όλα. Θα κλείσω με μια δική της φράση την οποία έλεγε και ξανάλεγε μόνη της σαν να παραμιλούσε.

"Που έχουμε φτάσει? Καμία αξία πια στην ανθρώπινη ζωή? Να σκοτωνόμαστε για το τίποτα? Για ένα κινητό?"