Κρίση... Με πιάνει κρίση....

Η Ελλάδα στην εποχή της κρίσης είναι γεμάτη αντιθέσεις. Βουλιάζει, παρακμάζει και όλοι εμείς κάνουμε προσπάθειες να δείξουμε ότι όλα είναι φυσιολογικά. Σαν την ορχήστρα του Τιτανικού που συνέχιζε να  παίζει καθώς το πλοίο βυθιζόταν. Προσπαθούμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας κάνοντας πως δεν συμβαίνει τίποτα. Πως τα πάντα παραμένουν ίδια. 

Την Πέμπτη βγήκα με δυο φίλες μου στην πλατεία Ειρήνης. Η μία μένει Β.Π, δουλεύει Β.Π. και κατεβαίνει σπάνια κέντρο. Με το που βγήκαμε από το μετρό στο Μοναστηράκι είδα τη φρίκη στα μάτια της. Έβλεπε σοκαρισμένη τους ανθρώπους κάτω από τις κουβέρτες στην άκρη του πεζοδρομίου. Εγώ μάλλον δυστυχώς έχω συνηθίσει την ασχήμια και την φτώχεια του κέντρου της Αθήνας και απλά προσπέρασα λέγοντας για το καινούριο μαγαζί που είχα δει ότι είχε ανοίξει. Μετά κατάλαβα ότι έχει φρικάρει και προσπάθησα να την καθυσηχάσω ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα λένε στις ειδήσεις. Οτι υπάρχει φτώχεια αλλά δε πρόκειται να μας σφάξουν στο παρακάτω στενό. Μετά από λίγο συναντήσαμε την τρίτη φίλη, που ήρθε περιχαρής με μια σακούλα με τις καινούριες της μπότες αξίας 200€. Αυτή ήταν πάντοτε μαρκάτη. Γούσταρε το ακριβό ντύσιμο. Τώρα τα βγάζει δύσκολα πέρα με ενοίκιο και μισθό 800€ αλλά μάλλον το αντίδοτο της στην κρίση είναι να ψωνίζει που και που ακριβά ρούχα. Ετσι νιώθει ότι η ζωή της δε καταστρέφεται. Έτσι νιώθει ότι όλα είναι όπως παλιά. Ποιος μπορεί να την κατηγορήσει για αυτό?? Εμένα μου φαίνεται χαζό το να δώσω το 1/3 του μισθού μου για ένα ρούχο αλλά εάν αυτό την ευχαριστεί? Πάντως έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να κρύψει την σακούλα έτσι ώστε να μην προκαλούμε με το λογότυπο. Την σακούλα που πριν δυο χρόνια θα την έβαζα πάνω στο τραπέζι για να την βλέπουν και αυτοί που περνάνε απ' έξω.

Την Παρασκευή πήγαμε σε ένα κρητικό μεζεδοπωλείο στα Εξάρχεια. Είχα πολύ καιρό να ανηφορίσω προς τα εκεί και η αλήθεια είναι πως μου είχαν λείψει. Η περιοχή παραμένει ζωντανή, γεμάτη νεολαία αλλά λίγο πιο σκοτεινή από ότι τη θυμάμαι. Σαν να τους κάηκαν οι λάμπες στο δρόμο. Ισως να ήταν και η ψυχολογία μου. Σε μια παρέα 7 ατόμων ήμουν η μοναδική που δούλευε και άρα η μοναδική που νύσταζε και παρακαλούσε να φύγουμε. Φεύγοντας περάσαμε από την πολύπαθη Ομόνοια και χάρηκα πολύ που την είδα στολισμένη. Σαν να ξορκίζει τα δικά της φαντάσματα. 

Το Σάββατο πήγα το πρωί και έβαψα το μαλλιά μου. Κόκκινα για όσους αναρωτιούντε. Και μου πάνε, τουλάχιστον έτσι μου λένε. Είναι που έχω το εκρού του νεκρού για χρώμα και μου ταιριάζει το κόκκινο. Τώρα μου μένει να βγάλω φακίδες. Μετά είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε ένα πάρτυ έκπληξη σε μια κοπέλα που είχε γενέθλια αλλά χειρότερα δεν μπορούσε να πάει. Η κοπέλα που το διοργάνωνε σπίτι της , την πήραν τηλέφωνο ότι η γιαγιά της έπεσε και χτύπησε το πόδι της και την έβγαλε όλο το βράδυ στο νοσοκομείο. Ετσι εμείς κάναμε την έκπληξη σπίτι της αλλά χωρίς αυτήν. Επίσης η έκπληξη δεν ήταν έκπληξη γιατί η εορτάζουσα τα είχε καταλάβει όλα και ούτε καν μπήκε στον κόπο να κάνει πως ξαφνιάζεται για να μας κάνει να χαρούμε. Έκπληξη, λέμε εμείς. Τα ήξερα όλα, τα είχα καταλάβει από αυτό και αυτό και αυτό, μας απαντάει εκείνη και μας ξενέρωσε. Αλλά η έκπληξη της ήρθε λίγο αργότερα όταν της ανακοινώσαμε ότι θα πάμε μπουζούκια. Αυτή ήταν πραγματική έκπληξη για εκείνη, μιας και είναι μεγάλος σπιτόγατος και δε ξεκουνιέται ευκολα. Χοχοχο, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο!

Είχε έρθει ένας φίλος Αθήνα, παλιός μπουζουκόβιος, οπότε κανονίσαμε να πάμε μπουζούκια προς τιμήν του. Αυτός παλιά , όταν έμενε Αθήνα, κανόνιζε να βρίσκει άτομα για να γεμίζουν τα τραπέζια τις μέρες που δεν είχαν κόσμο. Εχω πάει άπειρες φορές μπουζούκια με τσάμπα μουκάλι απλά για να κάνουμε μπούγιο. Έτσι είχε πολλούς γνωστούς που θα μπορούσαν να μας κλείσουν φθηνότερο μπουκάλι και καλό τραπέζι. Μας πρότεινε λοιπόν ή να πάμε με 40€ το άτομο πρώτο τραπέζι ή με 20€ το άτομο στον εξώστη. Μαντέξτε τι διαλέξαμε... 20€ στον εξώστη.  Ο φίλος όμως μας είπε τσίπηδες και γκρίνιαζε ότι ντρέπεται που είναι στον εξώστη. Λυπάμε αλλά το σλόγκαν 5 μέρες στη δουλειά για μια νύχτα γκλαμουριά δε με βρήκε ποτέ σύμφωνη.

Πήγαμε Γονίδη-Οικονομόπουλο- Στικούδη. Σχήμα που δεν προτείνω εκτός και εάν έχετε χωρίσει πρόσφατα και θέλετε να κλαίτε στα σκοτεινά χωρίς να σας πρήζουν ή είστε από αυτούς που δε χορεύετε και οι άλλοι πάντα σας τραβολογάνε να σηκωθείτε στη πίστα. Οπότε μην αγχώνεστε, σε αυτό το σχήμα αυτό δε θα σας συμβεί ποτέ καθώς όλοι θα παραμείνουν παλουκωμένοι στις καρέκλες τους. Προσοχή!! Δε συνίσταται για καταθλιπτικούς.Το μαγαζί όμως ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Οι λουλουδούδες πήγαιναν και ερχότανε και ο Γονίδης έδινε πόνο. Α ρε Ελλάδα με τα ωραία σου. Η διασκέδαση και το φαγητό θα είναι τα τελευταία που θα πεθάνουν στην Ελλάδα. Μετά από εμάς.