Βελιγράδι

1999. Μόλις έχω γυρίσει από το φροντιστήριο και έχω μπει για μπάνιο. Ξαφνικά ακούω φωνές από το σαλόνι. Έχει ανέβει ο παππούς στο σπίτι μας και φωνάζει "χτυπήσαν οι πούστηδες, χτυπήσαν". Εγώ μέσα στο μπάνιο έχω κλείσει το νερό και κρυφακούω. Γιατί βρίζει ο παππούς? Πρώτη φορά τον άκουγα να βρίζει. Ποιοι χτυπήσαν? Τι χτυπήσαν?

Τότε το Βελιγράδι μου φάνταζε εξωτικός προορισμός. Κάπου μακριά. Ήταν εκτός ενδιαφερόντων μου η πολιτική, οι πόλεμοι, τα συμφέροντα... Το μόνο που με ένοιαζε ήταν εάν με κοίταξε ο Γιάννης. Για του οποίου τα δυο τα μάτια πήγα και στο αντιπολεμικό συλλαλητήριο.

Από τότε περάσαν "αρκετά" χρόνια και πάλι ούτε που είχα σκεφτεί ποτέ που είναι το Βελιγράδι, εάν είναι όμορφο, τι νόμισμα έχουν, πώς είναι το βιοτικό τους επίπεδο...Είχα στο μυαλό μου τις βαλκανικές χώρες σαν φτωχές χώρες που δεν έχεις τίποτα να δεις. Πέρυσι ένας φίλος βρήκε φτηνά αεροπορικά και πήγε για Σαββατοκύριακο Βελιγράδι. Πριν πάει τον κορόιδευα. "Άντε βρε και του χρόνου Τίρανα" του έλεγα."Προσέξτε εκεί μη σας πάρουνε κανένα νεφρό".Όταν επέστρεψε και είδα τις φωτογραφίες έμεινα! Το Βελιγράδι είναι πολύ όμορφο και πλέον μπορώ να παραδεχτώ ότι δεν είναι καθόλου επικίνδυνο. Έτσι φέτος που προέκυψε σε εμάς να πάμε, πέταξα την σκούφια μου.

Δούναβης

Μετά από 8 ώρες οδήγησης και ατελείωτες στάσεις φτάσαμε στο Βελιγράδι. Αυτό που μας έκανε εξαρχής εντύπωση ήταν οι μεγάλοι δρόμοι και η σήμανση στις πινακίδες. Ολα ήταν στα σέρβικα και με αυτή τη περίεργη κυριλλική γραφή. Εμείς ψάχαμε να βρούμε το ξενοδοχείο μας χωρίς χάρτη ή GPS. Οπότε γυρεύαμε ψύλλο στα άχυρα."Στο κέντρο είναι" έλεγα στον Θ. "Και το ξενοδοχείο στη Θεσσαλονίκη ανακαινισμένο έλεγες ότι είναι" έλεγε εκείνος. Τελικά κάναμε πράξη το ρητό "ρωτώντας πας στην Πόλη" και βρήκαμε το ξενοδοχείο σχετικά εύκολα. Αρχικά ρώτησα κάτι γιαγιάδες αλλά ένας νεαρός (λουκουμάκι) προθυμοποιήθηκε να με βοηθήσει αυτός. Μου έδειξε το δρόμο, τον ευχαρίστησα χαιδεύοντας τον λίγο στο μπράτσο και μπήκα πάλι στο αυτοκίνητο."Παραλίγο να τον φιλήσεις κιόλας" γκρίνιαζε ο Θ. "Οι Ελληνες είμαστε ζεστός λαός" του απαντάω εγώ γελώντας... Αα, και με την ευκαιρία οι Σέρβοι είναι ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟΣ ΛΑΟΣ!

Το ξενοδοχείο στο Βελιγράδι ούτε αυτό του άρεσε. Η αλήθεια είναι ότι εάν και ήταν ολοκαίνουριο και πεντακάθαρο όταν περνούσε μεγάλο φορτηγό από το δρόμο έτριζε και κουνιόταν σαν να γινόταν σεισμός. "Βρε δεν είναι τίποτα" έλεγα εγώ. " Να δεις που έχουν κόψει κολώνα" έλεγε αυτός. "Μάλλον το είχαν βομβαρδίσει στον πόλεμο και κόπηκαν οι κολώνες".

Το πάρκο του Καλεμέγκνταν

Έτσι και αλλιώς βέβαια δεν είχαμε σκοπό να κάτσουμε στο ξενοδοχείο. Αρχικά περπατήσαμε στη Michailova, τον πιο γνωστό πεζόδρομο κάτι σαν τη δική μας Ερμού, και χαζεύαμε τα κτίρια. Ο δρόμος αυτός οδηγεί στο πάρκο του Καλεμέγκνταν με το ρολόι-πύργο, εκεί όπου πιάσανε τον Ρήγα Φεραίο. Περπατήσαμε στο καταπράσινο φρούριο (φανταστείτε ότι πήγαμε και χειμώνα, την Ανοιξη θα είναι μαγικά) και χαζέψαμε τη θέα του Δούναβη από ψηλά. Η ώρα όμως περνούσε και είχαμε αρχίσει να πεινάμε...

Καθώς περιπλανιόμαστε στο Βελιγράδι

Αυτό που μισώ πάντα στα ταξίδια είναι ότι τη πρώτη μέρα δεν ξέρεις την τύφλα σου, ούτε που να φας, ούτε που να κινηθείς. Πάντα την πρώτη μέρα πέφτουμε σε κακοτοπιές και άκυρα τουριστικά μαγαζιά. Στο Βελιγράδι για άλλη μια φορά επιβεβαιώσαμε τον κανόνα. Για φαγητό -επειτά από πολύ άσκοπο περπάτημα- καταλήξαμε στην Σκαντάρλια. Έναν πλακόστρωτο πεζόδρομο με πολλές ταβέρνες και καφετέρειες που κατά τη γνώμη μου είναι πολύ τουριστικό μέρος. Το φαγητό ήταν ότι χειρότερο φάγαμε τις μέρες μας στη Σερβία και το τελειωτικό χτύπημα ήταν μια κομπανία μουσικάντηδων που ούρλιαζε πάνω από το κεφάλι μας. Μέσα στη ταβέρνα οι μισοί και πάνω είμασταν Ελληνες. Τριήμερο 25ης βλέπεις! Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό η κομπανία ξεκίνησε τα παιδιά του Πειραιά, το Ζορμπά και τα λοιπά!

Σκαντάρλια

Αφού φάγαμε και πονοκεφαλιάσαμε από τη φασαρία, ξεκίνησε ο δεύτερος μαραθώνιος αναζήτησης γλυκού! Για άλλη μια φορά η αναζήτηση μας στέφθηκε με αποτυχία. Η κατάρα της πρώτης μέρας λειτούργησε ξανά. Την επόμενη μέρα βρήκαμε ένα μαγαζί με τέλεια γλυκά από το οποίο τη προηγούμενη μέρα πρέπει να είχαμε περάσει απ' έξω τουλάχιστον 3 φορές και δεν το είχαμε δει. Παρόλα αυτά ήπιαμε από μια μπύρα Jelen (τοπική, καταπληκτική και πάμθηνη) σε μια μικρούλα pub και πήγαμε για νάνι!

Το άγαλμα του πρίγκιπα Μιχαήλ δείχνει τον δρόμο προς την Κωνσταντινούπολη στους Τούρκους

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε πάλι νωρίς την βόλτα μας. Αρχικά πήγαμε στο Ναό του Αγ. Σάββα, του μεγαλύτερου ορθόδοξου ναού στον κόσμο, ο οποίος ενώ απ' έξω φαίνεται ολοκληρωμένος μέσα έχει ακόμα σκαλωσιές και παντελή έλλειψη τοιχογραφιών. Εκεί άκουσα τη μεγαλύτερη κοτσάνα της ζωής μου και φυσικά την άκουσα από Έλληνες. Κοιτούσαν το εσωτερικό του ναού και απορούσαν γιατί δεν έχει τοιχογραφίες. Η εξήγηση: προφανής. Την είχαν βομβαρδίσει στον πόλεμο. Απ΄έξω μπορεί να είναι τζιτζένια αλλά οι τοιχογραφίες μέσα εξαφανίστηκαν. Πρέπει να είναι κάποιο νέο είδος όπλου αυτό....Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι!

Δυστυχώς η ώρα περνούσε γρήγορα και εμείς έπρεπε να αφήσουμε το ξενοδοχείο και να κατευθυνθούμε προς το Novi Sad. Πριν από αυτό όμως είχαμε να συναντήσουμε το Jeorje. Τον Σέρβο σύνδεσμο μας εκεί. Έναν απίστευτο τύπο που εξωτερικά έμοιαζε με τον Ρομπέρτο Μπενίνι και μίλαγε αγγλικά με τη προφορά του Πίτερ Σέλλερς στον Ρόζ Πάνθηρα. Τον αγάπησα.... Μας πήγε για φαγητό σε ένα παραποτάμιο εστιατόριο δίπλα από το ξενοδοχείο Yogoslavia και εκεί καταλάβαμε τι σημαίνει σέρβικο φαγητό!

To be continued...