Όποιος δεν έχει μυαλό τι έχει??? Υπομονή!

Σήμερα ξύπνησα νυσταγμένη. Για την ακρίβεια δε μπορούσα να ανοίξω τα μάτια μου. Υπνοβάτησα μέχρι τον ηλεκτρικό, κοιμήθηκα μέχρι την Ομόνοια και συνέχισα να υπνοβατώ για να πάρω και το Μετρό μέχρι που άκουσα μια φωνή-ξυπνητήρι "τα εισιτήρια σας παρακαλώ". Πάτησα snooze στη φωνή-ξυπνητήρι και άρχισα να ψάχνω βαριεστημένα στη τσάντα μου την κάρτα απεριορίστων διαδρομών.  Έψαχνα, έψαχνα, τίποτα. Έχω αρχίσει να ξυπνάω. Αρχίζω και βγάζω από τη τσάντα τη μικρότερη τσαντούλα με το φαγητό μου, ένα μικρό νεσεσέρ με καλλυντικά, το κινητό μου μαζί με τα handsfree τα οποία τα έχω περάσει γύρω από το λαιμό μου και έχουν αρχίσει να μου κόβουν την ανάσα, το πορτοφόλι μου, τις βιταμίνες μου, κάτι φωτοτυπίες που ανάθεμα και αν ξέρω τι είναι, αλλά τη μαγική θηκούλα με την κάρτα απεριορίστων δεν τη βρίσκω πουθενά. Κοιτάζω την ελέγκτρια και με κοιτάζει και αυτή αμείλικτη. "Την ξέχασα" της λέω."Ωραία θα κόψουμε ένα πρόστιμο και θα πας στα κεντρικά να δώσεις την κάρτα σου. Δώσε μου την ταυτότητα σου" μου λέει αυτή. "Η ταυτότητα μου είναι μαζί με την κάρτα μου σε μια θηκούλα που εσείς μας δίνετε οπότε είναι και αυτή σπίτι. Να έχω μια πιστωτική που λέει το όνομα μου ή τη κάρτα εργασίας μου που έχει και φωτογραφία? Ή τη κάρτα από το γυμναστήριο?" Έχω αρχίσει να αραδιάζω κάρτες αλλά καμία δεν κάνει." Ταυτότητα ή δίπλωμα" μου λέει η ξινή ελέγκτρια με ένα βλέμμα απαθέστατο. Πραγματικά εάν τη ρώταγα εκείνη την ώρα τι γεύση παγωτού προτιμά "ταυτότητα ή δίπλωμα" θα μου απαντούσε.

Εκείνη την ώρα βλέπω έναν ελεγκτή ο οποίος μας παρακολουθεί και αποφασίζω να απευθυνθώ σε αυτόν μπας και δείξει μεγαλύτερη κατανόηση στο δράμα μου ως άντρας προς γυναίκα. Αρχίζω τα νιαουρίσματα, αυτός δείχνει να συμπονεί και στο τέλος μου προτείνει να πληρώσω 42€!!! Παθαίνω ένα ψιλοεγκεφαλικό και μάλλον σε αυτό οφείλεται και η ατάκα που ξεστόμισα αμέσως μετά "Περνάω από εδώ κάθε μέρα. Δε με θυμάσαι?" Δε με θυμάσαι, ρε φίλε στον ελεγκτή??? Που παίζει να βλέπει να περνάνε από μπροστά του καθημερινά 10.000 άτομα. Εκείνη την ώρα φτάνουν δυο τρένα ταυτόχρονα και ξεχύνονται στις αποβάθρες μιλιούνια κόσμου. " Ε, όχι δε σε θυμάμαι, βλέπω πολύ κόσμο κάθε μέρα" τραυλίζει αυτός και έγω μόλις έχω συνειδητοποιήσει την κοτσάνα μου και θέλω να χώσω και το κεφάλι μου μέσα στην τσάντα μου να κάνει παρέα με όλα τα υπόλοιπα άχρηστα που κουβαλάω μαζί μου.

Τελικά πήγαμε στην Αστυνομία (στο ισόγειο του Μετρό) και μου κάνανε εξακρίβωση στοιχείων τηλεφωνικώς. Τα στοιχεία που εγώ τους είπα. Εάν δηλαδή έδινα τα στοιχεία μιας φίλης μου (ονομ/μο, πατρώνυμο, ημ. γέννησης) μια χαρά θα το είχε φάει εκείνη  το πρόστιμο. Άρα που καταλήγουμε? Ότι καλύτερα να κάνανε την ταυτοποίηση με την κάρτα του γυμναστηρίου που έχει και φωτογραφία. Έτοιμη ήμουν εκείνη την ώρα να πω στην αστυνομία "και που ξέρετε ότι σας δίνω τα αληθινά μου στοιχεία;" αλλά ευτυχώς βούτηξα τη γλώσσα στο μυαλό μου (σπάνιο για μένα) και έσκασα. Έτσι μπορώ τώρα και σας γράφω γιατί αλλιώς ακόμα για εξακρίβωση εξυπνάκηδων θα ήμουνα.