Σαν την Χαλκιδική δεν έχει?????

Σαν την Χαλκιδική δεν έχει, λένε οι Θεσσαλονικιοί. Εγώ δε μπορώ να το πω με σιγουριά καθώς η Ελλάδα έχει τόσα όμορφα μέρη. Σίγουρα όμως η Χαλκιδική είναι ένα μέρος με ιδιαίτερη ομορφιά και ιδιαίτερο χαρακτήρα! Η Χαλκιδική είναι το κατάλληλο μέρος για να πας εάν δεν έχεις σχέση. Επίσης είναι το κατάλληλο μέρος για να πας εάν δε θες να κάνεις σχέση! Εμείς μέναμε στον Αρμενιστή στο δεύτερο πόδι. Σε ένα κάμπινγκ πάνω σε μια υπέροχη παραλία. 

Μύνημα προς τον Θ: Στην περίπτωση που σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και ανακαλύψεις το μπλοκ μου, θέλω να θυμάσαι ότι σε αγαπώ και ότι ό,τι διαβάσεις παρακάτω είναι όλα ψέματα!

Στη Θεσσαλονίκη έφτασα Παρασκευή απόγευμα. Ήρθε η φίλη μου και με πήρε από το αεροδρόμιο και κατευθείαν φύγαμε για Χαλκιδική. Μέχρι να πούμε τα νέα μας, είχαμε φτάσει στον Αρμενιστή. Στήσαμε τις σκηνές μας και μετά από λίγο ήρθαν και οι άλλες τρεις της παρέας. Το βράδυ βγήκαμε για ένα χαλαρό ποτάκι στο μπαράκι του κάμπινγκ και γυρίσαμε πίσω για ύπνο. Την επόμενη μέρα ξυπνήσαμε νωρίς (το κακό της σκηνής) και κατεβήκαμε παραλία για ένα απερίγραπτο λιώσιμο. Όλη μέρα το μόνο που κάναμε ήταν να βάζουμε αντηλιακό, να βουτάμε στη θάλασσα, να γυρνάμε γύρω-γύρω από την ομπρέλα αναλόγως κατά που έπεφτε η σκιά και να βαθμολογούμε τους τριγύρω αρσενικούς. Είχαμε και δύο ελεύθερα κορίτσια στην παρέα.... 

Το απογευματάκι αποφασίσαμε να πάμε σε ένα δίπλα μπιτσόμπαρο που απ' ότι μου είπανε έκανε πάρτυ! Η φάση εκεί μου θύμισε Μύκονο και Super Paradise. Όλοι με τα μαγιό να πίνουν και να χορεύουν. Είχα χρόνια να βρεθώ σε παρόμοια κατάσταση. Τα τελευταία χρόνια στις παραλίες που πάμε όχι μπιτσόμπαρα δεν έχει αλλά ούτε καντίνα να πάρεις ένα νερό. Το καταδιασκέδαζα όμως. Μετά από δύο mojito, που σε πραγματική ώρα δε ξέρω πόση ήταν, ήρθε ένας φίλος μιας κοπέλας. Πάνω στη βλακεία της στιγμής του είπαμε ότι κάνουμε μπάτσελορ και αυτός πρότεινε να μας φέρει αγόρια να μας χορέψουνε. Φεύγει λοιπόν και μετά από λίγο γυρίζει πίσω με δυο τύπους. Ο ένας ήταν από αυτούς που στην παραλία είχαν σκοράρει πολύ ψηλά και τα ματάκια της μιας ελεύθερης κοπελιάς βγάλανε καρδούλες, θαυμαστικά, και δολάρια ταυτόχρονα. Δυστυχώς όμως για εκείνη ο τύπος ,που παρακάτω θα τον λέμε ο Τύπος, άρχισε να δείχνει από νωρίς μια προτίμηση προς τα εμένα. "Ρε μαλάκα ο Τύπος έχει κολλήσει πάνω σου" μου λέει σε κάποια φάση η Μαρία." Μίλα του" της λέω , "εγώ έτσι και αλλιώς δεν έχω σκοπό να κάνω κάτι". Μόνο τότε παρατήρησα βέβαια ότι εκτός από εμένα ο Τύπος δε μίλαγε σε καμία άλλη. Όταν του απηύθυναν το λόγο απαντούσε μονολεκτικά ενώ με εμένα έκανε συζητήσεις και μόνο το πώς πέρασε την παιδική του ηλικία δε μου είπε. Ο Τύπος ήταν από αυτούς τους τύπους που όταν είσαι μόνη σου παρακαλάς να σου την πέσουν. Μελαχρινός, μουσάτος, όχι πολύ ψηλός, αδύνατος, ελαφριά γυμνασμένος, γιατρός, Θεσσαλονικιός, άκρως ενδιαφέρον, γλυκός, με ζεστά μάτια και υπέροχο χαμόγελο.

Αφού κλείσαμε το μπιτσόμπαρο, η ώρα είχα πάει ήδη μία, εμείς ήμασταν ακόμα με τα μαγιό και τ΄αλάτι και αποφασίσαμε πως ένα ποτό ακόμα είναι μια καταπληκτική ιδέα. Ο Τύπος μου πρότεινε να με γυρίσει πίσω με τη μηχανή (αυτό ξέχασα να το προσθέσω στα παραπάνω to die for χαρακτηριστικά) αλλά εγώ αρνήθηκα ευγενικά και προτίμησα να γυρίσω στριμωγμένη στο πίσω κάθισμα ενός Honda. Πίσω στον Αρμενιστή πήγαμε κατευθείαν στο μπαράκι, όπου και εκεί είχαν ένα τύπου πάρτι αλλά πιο χιπστέρικο. Με χιπστέρικη μουσική και χιπστέρικο κόσμο. Εκεί χωριστήκαμε σαν παρέα. Οι δυο ελεύθερες φύγανε με τον Τύπο και τον έναν  φίλο του τον Ψηλό και καθίσανε σε ένα τραπεζάκι. Εγώ, προσπαθώντας να ξεφύγω από τον Τύπο, με τις δυο δεσμευμένες και κάργα μεθυσμένες φίλες πήγαμε στο μπαρ αλλά εκεί έπεσα πάνω σε πιο γελοίους και γλοιώδεις τύπους οπότε επέστρεψα εκεί που καθόταν η μισή παρέα και ο Τύπος. Μετά από λίγο η μια ελεύθερη έφυγε για ύπνο και έτσι έμεινα εγώ με τον Τύπο και τους άλλους δύο. Η μία η κοπέλα γούσταρε τον Ψηλό οπότε όταν με ρώτησε ο Τύπος εάν θέλω να πάμε βόλτα στη παραλία το θεώρησα καλή ευκαιρία για να τους αφήσουμε μόνους τους. 

Στη παραλία καθήσαμε και κοιτάζαμε τα αστέρια. Αφού συμφωνήσαμε ότι ο ήχος τον κυμάτων είναι ο πιο υπέροχος ήχος που υπάρχει και αφού συμφωνήσαμε ότι ο έναστρος νυχτερινός ουρανός είναι ο πιο τέλειος πίνακας που υπάρχει, μείναμε για λίγο σιωπηλοί. Στα χέρια μου κρατούσα έναν από αυτούς τους φακούς με τη μανιβέλα που λειτουργούν χωρίς μπαταρίες. Από τη νευρικότητα μου τον φόρτισα για το υπόλοιπο βράδυ. "Κρυώνεις;" με ρώτησε και έβγαλε και μου έδωσε τη ζακέτα του. Είχε  ξαπλώσει στο πλάι και με κοιτούσε. Το στομάχι μου είχε δεθεί κόμπος. Σκεφτόμουν απλά τον Θ. Όχι γαμώτο δε γίνεται να τον κερατώσω και ας είναι ο άλλος τόσο τέλειος. Το ήξερα ότι την επόμενη μέρα θα ήμουν σκατά. Όχι, δε γίνεται να του το κάνω αυτό. Εκείνη τη στιγμή με ακούμπησε απαλά και τον ένιωσα να με πλησιάζει. "Έχω σχέση" του λέω και αυτός κοκάλωσε και έριξε τα υπέροχα μάτια του στην άμμο. " Να πω ότι λίγο πολύ όλοι κάτι έχουμε ή θα θεωρηθεί υπερβολικό?" μου είπε. "Θα θεωρηθεί υπερβολικό" του απάντησα. "Εσύ μόνος?" τον ρώτησα. "Ναι" μου απάντησε."Καλύτερα" του είπα και τον είδα να με κοιτάει απορημένος. "Αλλιώς θα ήσουν μαλάκας" συνεχίσα και αυτός μου γέλασε. "Πάμε πάνω" τον ρώτησα." Δε θέλω, αλλά πάμε" μου είπε. Στο δρόμο με σταμάτησε και με ρώτησε "αξίζει να έχεις σχέση?". "Άλλες φορές ναι και άλλες όχι" του απάντησα και ήξερα ακριβώς ότι αυτή ήταν μια στιγμή που δεν αξίζει να έχεις σχέση. Αργότερα όμως που γύρισα στη σκηνή και πήρα τηλέφωνο τον Θ και μιλήσαμε για όλα αυτά που για μας έχουν σημασία τότε ναι, αξίζει να έχεις σχέση. Και τότε κοιμήθηκα ήρεμη!