Δυο Ισπανίδες απ'τη Κυψέλη

Δε θυμάμαι ακριβώς ποιο καλοκαίρι ήτανε. Ήτανε η π.Θ. εποχή, εγώ ήμουν ακόμα φοιτήτρια και τρελαμένη! Είχα υποσχεθεί σε μια φίλη μου, την Ντίνα, να πάμε μαζί διακοπές στην Ίο,  όμως εκείνο το καλοκαίρι εγώ δεν είχα σταματήσει να γυρίζω την Ελλάδα. Αρχικά για δουλειά, μετά για διακοπές, μετά σε σπίτια φίλων... Δυο μήνες διακοπές... Τι ωραίες εποχές. Η Ντίνα βέβαια γκρίνιαζε ότι την πούλησα και ότι της το είχα υποσχεθεί, οπότε για να σταματήσει η γκρίνια αποφασίσαμε να πάμε ένα Σαββατοκύριακο κάπου. Η Ίος έγινε Σκιάθος και εμείς  φύγαμε Παρασκευή, χωρίς να έχουμε κλείσει πουθενά αφού εγώ επέμενα ότι σίγουρα θα βρούμε. Η Σκιάθος τότε, στην προ-Star και Τσιλιπουνιδάκη εποχή, δεν ήταν τόσο διάσημη παρόλα αυτά και πάλι δυσκολευτήκαμε πολύ να βρούμε δωμάτιο και αυτή ήταν και η τελευταία φορά που πήγα τόσο ανοργάνωτη διακοπές.

Αφού βολευτήκαμε στο ημιυπόγειο δωματιάκι μας βγήκαμε μια βόλτα. Η Σκιάθος τότε δεν είχε ιδιαίτερη ζωή και θυμάμαι ότι δε μου άρεσε η νυχτερινή της ζωή. Είναι που είμαι και εγώ  κυκλαδοτύπος οπότε ήμουν λίγο αρνητική. Οι παραλίες της βέβαια και ειδικά οι Κουκουναριές μου έχουν μείνει αξέχαστες. Τότε το beach-bar Βanana που τώρα ακούω ότι γίνεται χαμός ήταν κλειστό. Οπότε γενικά ήταν ήρεμο νησί και εμείς μη ξεχνάτε ότι ήμασταν δυο κοπέλες μόνες...

Το δεύτερο βράδυ είχα αρχίσει ήδη να ξενερώνω και να βαριέμαι. Οι τύποι που μας τη πέφτανε ήταν όλοι I love Karditsa φάση και εγώ δεν έχω πρόβλημα με την πόλη, μιας και η μισή μου καταγωγή είναι από εκεί, αλλά έχω ένα πρόβλημα με τη βλαχιά. Τότε μου ήρθε και η καταπληκτική ιδέα: "θες στους επόμενους που θα μας τη πέσουνε να πούμε ότι είμαστε τουρίστριες? Ότι και καλά δεν καταλαβαίνουμε ελληνικά?" ρώτησα την Ντίνα, η οποία σαν θεόμουρλη που ήταν τη βρήκε την πιο τέλεια ιδέα του καλοκαιριού. Φτιάξαμε το σχέδιο δράσης και αλλάξαμε μαγαζί. Θα ήμασταν Ισπανίδες, λόγω χρώματος δε μπορούσαμε να είμαστε Σουηδέζες και λόγω προφοράς δε μπορούσαμε να είμαστε Αμερικανίδες.Το γεγονός ότι δε ξέραμε γρι ισπανικά δεν έδειξε να μας προβληματίζει.

Μπήκαμε με αέρα νικητών μέσα στο πρώτο μπαράκι που είδαμε και καθήσαμε στην μπάρα. Δεν είχα προλάβει να βγάλω την τσάντα από τον ώμο όταν ήρθαν τα πρώτα σφηνάκια από τον μπάρμαν. Του κάνω νόημα και καλά να τον ευχαριστήσω και με πλησιάζει, "Είσαι πολύ γλυκιά" μου λέει. Εγώ έκανα ότι δεν τον καταλαβαίνω και του απαντάω στα αγγλικά. Ο μπάρμαν εντωμεταξύ πρέπει να ήταν πρωτοξάδερφος του Κασιδιάρη, "τουρίστρια είσαι?" με ρωτάει με βλέμμα γεμάτο αηδία. "Δε σου φαίνεται" συνεχίζει και με παρατάει σύξυλη. Η πρώτη μας επαφή σαν τουρίστριες δεν πήγαινε όπως τα περιμέναμε αλλά εμείς παραμείναμε προσηλωμένες στον στόχο μας. Έπειτα από λίγο ένας δεύτερος μας πλησιάζει, ο οποίος έφυγε άκλαυτος, και μετά από λίγο ένας τρίτος ο οποίος άρεσε στην Ντίνα. Αυτός ήταν μόνος του στο νησί (νομίζω ότι δούλευε εκεί ή κάτι τέτοιο) και μας πρότεινε να πάμε μια βόλτα. Βασικά στη Ντίνα το πρότεινε αλλά αυτή δεν πήγαινε πουθενά χωρίς εμένα οπότε αναγκάστηκε να με πάρει μαζί του. Βγήκαμε έξω από το μαγαζί και μας λέει "περιμένετε λίγο, να πω και σε έναν κολλητό να έρθει βόλτα μαζί μας". Μετά από λίγο βγαίνει έξω με έναν τύπο "κορίτσια να σας γνωρίσω τον..." μας λέει στα Αγγλικά και αμέσως μετά γυρνάει σε αυτόν και του λέει στα ελληνικά "πως σε λένε ρε μαλάκα?".Ο κολλητός πρέπει να ήταν ο πρώτος άνθρωπος που βρέθηκε μπροστά του μόλις μπήκε στο μαγαζί.

Πάντα ήθελα να ακούσω τι λένε οι άντρες για εμάς πίσω από την πλάτη μας και αυτή ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία. Οι τύποι νόμιζαν πως δεν τους καταλαβαίναμε και λέγανε μεταξύ τους τις μεγαλύτερες καφρίλες στα ελληνικά. "Είδες? Σου είπα καλή είναι" είπε στον κολλητό για μένα."Πάρτην όμως λίγο πιο πέρα γιατί η δική μου ψήνεται" του είπε αναφερόμενος στην Ντίνα. Μπροστά προχωρούσε η Ντίνα με τον τύπο και πίσω εγώ με τον κολλητό. "Μιλάτε πολύ καλά αγγλικά για Ισπανίδες" μου λέει ο κολλητός "ξέρω και εγώ λίγα ισπανικά" συνεχίζει και εγώ αλλάζω χίλια χρώματα. "Καλύτερα να μιλάμε αγγλικά για να μην νιώθει άσχημα και ο φίλος σου" του λέω και αρχίζω να περπατάω πιο γρήγορα για να φτάσουμε τους  μπροστά. "Πάμε να φύγουμε, θα φάμε ξύλο" ψιθυρίζω στο αυτί της Ντίνας αλλά αυτή είχε πέσει στα πατώματα για τα μάτια του τύπου και δε ξεκόλλαγε. Ο κολλητός εντωμεταξύ είχε αρχίσει να μου λέει ήδη φρασούλες στα ισπανικά και εγώ χαζογέλαγα και απαντούσα si...Ευτυχώς μετά από λίγο ξύπνησε και η Ντίνα είδε τον κίνδυνο, βρήκαμε μια δικαιολογία και τους χαιρετίσαμε! Την επόμενη μέρα ευτυχώς δε τους ξαναβρήκαμε και έτσι συνεχίσαμε ανέμελες τις διακοπές μας.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα χτες που πήρα τηλέφωνο την Ντίνα. Αυτό το τρελό κορίτσι παντρεύεται με έναν τύπο που δε συμπαθώ καθόλου. Με έναν τύπο που θεωρώ ότι την καταπιέζει, που ο μπαμπάς μου μπροστά του μου φαίνεται ότι έχει προοδευτικές ιδέες. Με έναν τύπο που στην τελική είναι μπάτσος και του φαίνεται. Είχαν χωρίσει πριν δυο εβδομάδες και τότε δεν έκρυψα τη χαρά μου. Της είχα πει ότι καλύτερα που χώρισαν και ότι δεν ταίριαζαν καθόλου. Χτες μου είπε ότι τα ξαναβρήκαν και πάνε για γάμο. Καλά μη βιάζεστε της είπα και αμέσως το μετάνιωσα... Αλλά ρε γαμώτο δεν τον πάω καθόλου...