Στου Κουφονησιού τη πόρτα...

Από Σχοινούσα φύγαμε για Κουφονήσια το μεσημέρι με ένα καραβάκι της άγονης γραμμής. Η απόσταση μεταξύ των δυο νησιών είναι καμιά ώρα και έτσι νωρίς το μεσημέρι φτάσαμε στο Άνω Κουφονήσι. Από την αρχή αυτό που έκανε εντύπωση ήταν τα νερά. Δεν έχω δει πιο καθαρά νερά και ειδικά σε λιμάνι! Είχα ακούσει ότι τα Κουφονήσια λένε ότι είναι οι Μαλδίβες της Ελλάδας. Μαλδίβες δεν έχω πάει αλλά τα νερά είναι όντως εξωτικά και οι παραλίες έχουν αυτή τη λεπτή άμμο, την σαν αλεύρι. Την άμμο που χαίρεσαι να βουλιάζεις τα πόδια σου μέσα, την άμμο που θες να σε θάψουν σε αυτήν, την άμμο που θες να χτίσεις κάστρα και την άμμο που όταν γυρνάς σπίτι θες απλά να εξαφανιστεί αλλά τη βρίσκεις παντού. Στο μπάνιο, στο κινητό, ακόμα και στο ψυγείο!

Η θέα από το δωμάτιο μας

Με το που φτάσαμε πήγαμε στα δωμάτια, αφήσαμε τα πράγματα μας και φύγαμε για την παραλία. Στα κουφονήσια δεν παίζουν ενοικιαζόμενα μηχανάκια κτλ. Εχει περπάτημα και εάν θες ποδήλατα. Εμείς προτιμήσαμε να περπατήσουμε. Το νησί έχει τρεις παραλίες στη σειρά, ανάμεσα τους και τη διάσημη Ιταλίδα, μετά έχει μερικά βραγχώδη κολπάκια και αμέσως μετά άλλη μία παραλία. Και αυτές είναι όλες οι παραλίες του νησιού. Το να πας Αυγουστο στα Κουφονήσια ισοδυναμεί με το να πας 15αγουστο στην Τήνο! Μου το λέγανε και δεν το πίστευα. Όταν όμως αναγκαστήκαμε να περιμένουμε να σηκωθεί από την παραλία μια παρέα έτσι ώστε να βρούμε χώρο να βάλουμε δυο πετσέτες συνειδητοποίησα ότι ίσως ήταν και χειρότερα. Είδικά όταν έχεις αφήσει πίσω σου μια Σχοινούσα με μια ιδιωτική σχεδόν παραλία, η απογοήτευση είναι διπλή. Τα αγόρια της παρέας κάνανε σαν 50αρες στην εμμηνόπαυση. "Πώς είναι έτσι εδώ? Χάλια είναι. Τι κόσμος. Τι κλαρινογαμπροί είναι αυτοί... Πω πω πότε θα φύγουμε. Δεν έχει ίσκιο. Έχει αέρα. Σαν να έχουμε έρθει στη Μύκονο είναι". Και όλα αυτά υψωμένα στο τετράγωνο και πολλαπλασιασμένα επί τέσσερα.

Αριστερά: Η παραλία Ιταλίδα (στο βάθος)/ Δεξιά: Η παραλία στο λιμάνι

Το βράδυ κάναμε μια βόλτα στο χωριό και ενώ αναμέναμε να γίνετε της κακομοίρας και εκεί, τα πράγματα ήταν παραδόξως ήσυχα. Οι κλαρινογαμπροί είτε δε βγαίνανε βράδυ, είτε είχαν πάθει ηλίαση και ξερνούσαν σπίτι τους, είτε βγαίνανε αργότερα. Στη βόλτα μας συναντήσαμε και κάποιους γνωστούς των φίλων μας .Αυτοί οι φίλοι των φίλων είναι -πως να τους περιγράψω τώρα?- ας τους πούμε μούφα celebrities. Από αυτούς που παίζει να τους έχεις δει και σε κανένα Hello  αλλά δεν τους ξέρεις και ούτε πρόκειται να τους θυμάσαι. Τα παιδιά, οι μούφα celebrities ντε, ήταν σκαφάτοι και μιας και είχαν και κότερο μας πρότειναν να μας πάνε μια βόλτα την επόμενη μέρα. Αλλά ο Ποσειδώνας είχε αντίθετα σχέδια και έτσι καθήσαμε στα αβγά μας. Καθήσαμε λοιπόν σε ένα καφέ στη παραλία και τα αγόρια παίζανε τάβλι και εμείς τα κορίτσια μαυρογκαγκανιάζαμε στον ήλιο. Σε κάποια φάση σηκώνεται στην παραλία ένας τρελός αέρας, να σηκώνει την άμμο και να σε μαστιγώνει. Εμένα που ήμουν βρεγμένη και πασαλειμένη με αντηλιακό με έκανε σαν αμμοβολή. Μαζεύουμε με τη φίλη μου άρον άρον τα συμπράκαλά μας και ανεβαίνουμε σαν ανεμοδαρμένες στο καφέ. Είχα γίνει καφέ, όχι από τον ήλιο αλλά από την άμμο. Έβγαλα άμμο ακόμα και από το αυτί μου και περιττό να πω ότι έβρισκα άμμο στα πράγματα μου ακόμα και τρεις μέρες μετά. "Τι πάθατε" μας ρωτάνε τα αγόρια και πάνω που πάω να πω ότι σηκώθηκε ένας ανεμοστρόβιλος που όμοιο του δεν έχει ξαναδεί ούτε η Οκλαχόμα και ότι από θαύμα σωθήκαμε, έρχεται κουνιστή-λυγιστή η γυναίκα του σκαφάτου-μούφα celebrity φίλου από τη παραλία, την ίδια παραλία που είμασταν και εμείς.. Το μαλλί της τύπισσας ήταν λες και είχε βγει από το κομμωτήριο, η γραμμή του eyeliner παρέμενε ευθεία και δεν  είχε ίχνος άμμου πάνω της. Εκεί το πήρα απόφαση πως ορισμένες γυναίκες απλά το 'χουνε. Είναι κοκέτες βρε αδερφέ και εγώ όσο και να κοπανήσω τον κώλο μου κάτω αυτό δε θα το καταφέρω ποτέ...Και πριν προλάβετε να μου πείτε ότι δεν είχε βουτήξει κτλ, είχε βουτήξει, την είχα δει....Σα σκυλάκι βέβαια με το κεφάλι έξω αλλά είχε βουτήξει!

Ένας λαγός!!! Ναι, ένας λαγός!!!

Την επόμενη μέρα θα φεύγαμε για Αμοργό όπου και θα συναντούσαμε την υπόλοιπη μισή παρέα. Αφού περιμέναμε το καράβι σχεδόν 2 ώρες τελικά μπήκαμε στο πλυντήριο που ονομάζεται SEA JET και ανανέωσα τους όρκους μίσους που είχα δώσει πριν έξι χρόνια που ταξιδεύαμε προς Φολέγανδρο με τον ίδιο σκυλοπνίχτη. Ευτυχώς το ταξίδι κράτησε μόνο 25', τα οποία όμως είναι υπέραρκετα για να αλλαξοπιστήσεις. Να δηλώσεις υπακοή στον Θορ και σε οποιονδήποτε άλλο Θεό σου υποσχεθεί ότι θα ακουμπήσεις ξανά στεριά.