Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ήμουνα στο Βόλο. Είχαμε πάει γιατί γιόρταζε ένας φίλος που μένει εκεί. Βγήκαμε , φάγαμε , χορέψαμε και δεν ανοίξαμε τηλεόραση όλο το Σαββατοκύριακο. Την Κυριακή φεύγοντας, στο αυτοκίνητο βάλαμε ραδιόφωνο "κλειστό το κέντρο, τώρα καίνε την Πατησίων, κατεβαίνουν την Αμαλίας" ήταν μερικά από αυτά που ακούγαμε από τον εκφωνητή με φωνή πολεμικού ανταποκριτή. Ποιοι κατεβαίνουν? Γιατί κατεβαίνουν? Τι έχει γίνει? Δεν είχαμε πάρει χαμπάρι. Δεν είχαμε μάθει ακόμα ότι την προηγούμενη μέρα εντελώς αναίτια ένα παιδάκι 15 χρονών είχε σκοτωθεί. Από σφαίρα. Στα Εξάρχεια. Λες και ήμασταν στην Τεχεράνη.
Τις επόμενες μέρες ακολούθησε πανικός. Όσοι δουλεύαμε κέντρο συνηθίσαμε τη μυρωδιά των δακρυγόνων και των καμένων κάδων. Δεξιότητα που αποδείχθηκε εξαιρετικά χρήσιμη για τα επόμενα χρόνια. Μετράγαμε σπασμένες τζαμαρίες και καμένες τράπεζες. Ένα νέο αντάρτικο είχε ξεκινήσει. Ήσουν με αυτούς ή με τους δολοφόνους. Η αστυνομία χεσμένη κρυβόταν σε στενά με μόνη εντολή να μην εξαγριώνουν τα πλήθη. Και τα πλήθη αλώνιζαν...
Η Σταδίου μετά τα "Δεκεμβριανά" δε μπόρεσε να σταθεί ποτέ ξανά στο πόδια της. Τα μαγαζιά για τους επόμενους μήνες έκλειναν το ένα μετά το άλλο. Μερικά δεν άνοιξαν ποτέ μετά το ολοκαύτωμα. Μετά ήρθε η κρίση, οι πορείες, τα επεισόδια ξανά, η Marfin, η Πλατεία Συντάγματος. Και μετά όλα ξεχάστηκαν....
Φέτος θα είχε και πάλι πορεία. Επετειακή. Από το παράθυρο μου βλέπω μαθητές να διαδηλώνουν γεμάτοι οργή. Στο πεζοδρόμιο κατά πόδας τους ακολουθούν τα ματ. Ξαφνικά κάποιος τους πετάει έναν καφέ, άλλος ένας πετάει ένα άδειο μπουκαλάκι νερό. Τα ματ στέκονται και καλύπτονται πίσω από τις ασπίδες τους. Οι μαθητές, οι οποίοι έχουν έρθει με καλυμμένα τα πρόσωπα, αρχίζουν να πλησιάζουν πετώντας νεράντζια. Τα ματ οπισθοχωρούν αρχικά. Μετά κάνουν ένα βήμα εμπρός, δέκα βήματα πίσω οι μαθητές. Τρία βήματα μπροστά οι μαθητές, ένα βήμα πίσω τα ματ. It takes two to tango...
Μετά από λίγο βλέπω μια φωτίτσα."Έλα ρε, πότε πρόλαβαν και την άναψαν;" αναρωτιέμαι και αμέσως παρατηρώ κάτι μεγάλους κύριους που δεν τους είχα δει εώς τότε να τρέχουν προς τη φωτιά. Βγάζουν τις φωτογραφικές και ξεκινάνε. Ελλείψει μεγάλων φωτιών καλή είναι και η φωτίτσα. Σε λίγο σβήνει. Τα ματ έχουν στρίψει διακριτικά στη γωνία, οι μαθητές έχουν οι περισσότεροι προχωρήσει εκτός από κάποιους που ψάχνουν για τελευταία νεράντζια. Και τότε ακούω "χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά...". Βρε καλώς τα τα παιδιά τα 40sth! Ίδιες φάτσες , ίδια συνθήματα...Χρόνια τώρα.... Σαν τους οπαδούς του Παναθηναϊκού στον αγώνα με τη Ceseka που φώναζαν "πουτάνας γιοι ολυμπιακοί". Όλα κολλάνε παντού σε αυτή τη χώρα...
