Je suis Paris!

Θα πηγαίναμε τον Ιανουάριο στο Παρίσι! Την πόλη του έρωτα και του φωτός! Αυτή τη φορά έκλεισα από νωρίς ξενοδοχεία και αεροπορικά  εισιτήρια, προμηθεύτηκα εισιτήρια για μουσεία, έλιωσα να διαβάζω σε ίντερνετ και φόρουμ για το Παρίσι και ήμουν πανέτοιμη! Μέχρι που μια εβδομάδα πριν, γίνεται του Charlie Hebdo το κάγκελο. Και αρχίζουμε να ζούμε τη βδομάδα των παθών. Ο Θ να μη θέλει να πάμε. Εγώ να κλαίω από τα νεύρα μου και να απειλώ ότι εάν δεν έρθει θα πάω μόνη μου. Μια μέρα πριν και ακόμα δε ξέραμε εάν θα πάμε. Όσο τσακωμό δε ρίξαμε στην προετοιμασία του γάμου τον ρίξαμε στην προετοιμασία του γαμήλιου ταξιδιού. Τελικά του υποσχέθηκα ότι δε θα μπούμε σε μετρό και δε θα πάμε στην Εβραϊκή συνοικία, του είπα και μερικά ψέματα ότι μια συνάδελφος που η κόρη της ζει εκεί λέει ότι δεν τρέχει κάστανο και τον "έπεισα" να πάμε...

Τον έπεισα, τρόπος του λέγειν... Γιατί και των δυο έτρεμε το φυλλοκάρδι μας. Εμένα με είχε πιάσει ένας πρωτόγνωρος φόβος για το αεροπλάνο και ο Θ φοβόταν κάθε αραβόφατσα. Στο αεροπλάνο μπήκαμε σαν πρόβατα για σφαγή. Εγώ κούμπωσα τις βαλεριάνες μου και ο Θ την έπεσε στον Μπουτάρη. Η πτήση μας για άλλη μια φορά ήταν επεισοδιακή. Τελικά ισχύει πως σε αυτούς που φοβούνται συμβαίνουν τα πιο κουλά. Με το που ξεκινήσαμε ο πιλότος μας ενημέρωσε για άσχημο καιρό στο Παρίσι. Για πολύ άσχημο καιρό. Το έλεγε και το ξανάλεγε και ήθελα να πάω να του δώσω να φάει το μικρόφωνο. Αφού λοιπόν αποδεχτήκαμε τη μοίρα μας ότι στην προσγείωση θα κουνηθούμε κάτσαμε αναπαυτικά στα καθίσματα μας για να απολαύσουμε την πτήση (χαχαχα ποιητική αδεία). Κάπου στη μέση της διαδρομής γυρίζει η διπλανή μου και μου λέει ότι κάτι της μυρίζει. Μυρίζω και εγώ και μου μυρίζει γκαζάκι. Η βαλεριάνα μάλλον με είχε πιάσει και δεν αγχώθηκα. Μετά από λίγο όμως ανάβει η ένδειξη για ζώνη, αναταράξεις δεν είχαμε, και βλέπω τις αεροσυνοδούς να τα μαζεύουν όπως όπως. Μετά από λίγο βλέπω μια αεροσυνοδό να ανοίγει και να ψάχνει τα ντουλαπάκια των πρώτων σειρών και αμέσως μετά βλέπω τον έναν από τους πιλότους να βγαίνει από το κόκπιτ με αλεξίσφαιρο γιλέκο και να πλησιάζει στο τζάμι. Σαν να προσπαθούσε να καταλάβει εάν η μυρωδιά είναι από μέσα ή απ' έξω. Ευτυχώς ακόμα δεν είχε γίνει το σκηνικό με το πιλότο της Germanwings γιατί τώρα δε θα ήμουν εδώ να σας τα γράφω. Θα είχα πάει στα θυμαράκια από καρδιακό. Αμέσως μετά αρχίζει και αυτός να ψάχνει στα ντουλαπάκια. Εκεί έπιασα το χέρι του Θ και είπα από μέσα μου "Φίλε μου αυτό ήταν, καλά περάσαμε!" Τα βρήκα με τον εαυτό μου, με το θάνατο,  με το Θεό, με τον Αλλάχ, με όλους.

Τότε πετάγεται μια κυρία από τα μπροστινά καθίσματα δείχνει ένα παστέλι και λέει "μήπως σας μυρίζει αυτό?" Ναι, ναι μάλλον αυτό μας μυρίζει λένε οι αεροσυνοδοί και σταματούν να ψάχνουν. Εντωμεταξύ η διπλανή μου κυρία όση ώρα διαδραματιζόταν τα παραπάνω έλεγε και ξανάλεγε "και εμένα κάτι μου μύρισε". Ενώ όταν ο έρμος ο Θ τη ρώτησε σε μια τελευταία προσπάθεια εφησυχασμού "παστέλι σας μύριζε?" αυτή με ύφος που ανάλογο δεν είχε ούτε η Κυβέλη στην Επίδαυρο απάντησε "Δε ξέρω τι μου μύρισε. Πάντως δεν ήτανε παστέλι". Πες μωρή ότι σου μύρισε παστέλι,  τουλάχιστον να φύγουμε αμέριμνοι...

Αφού λοιπόν ξεπεράσαμε τα παστέλια και τις βόμβες φτάνει η ώρα να προσγειωθούμε και βγάζει ανακοίνωση ο πιλότος. Και τι λέει ο θεούλης? "Ετοιμαστείτε για προσγείωση στο αεροδρόμιο του Παρισιού. Θα έχουμε δυνατούς ανέμους στα όρια του αεροσκάφους!" Στα όρια του αεροσκάφους!!!! Οτι δηλαδή εάν ξεπεράσει στιγμιαία ο αέρας τα όρια του αεροσκάφους εμείς θα γίνουμε σκόνη και θρύψαλα... Εγώ με τον Θ ξαναπιανόμαστε χεράκι χεράκι και παρακαλάμε για τη ζωή μας αθόρυβα. Μια κυρία έχει σηκωθεί πανικόβλητη και ρωτάει την αεροσυνοδό εάν θα κουνήσει πάρα πολύ γιατί φοβάται. Και τι της λέει η θεάρα? " Ε θα κουνήσει. Τι να σας πω ψέματα? Και εμείς φοβόμαστε αλλά τι να κάνουμε δουλειά μας είναι." Πες μωρή  στην πανικόβλητη γυναίκα ότι δε θα κουνήσει που τώρα σε έπιασε η κρίση ειλικρίνειας!

Τελοσπάντων με τα πολλά προσγειωθήκαμε. Και ναι κούνησε! Αλλά πλέον φιλούσα το άγιο χώμα του Παρισιού και δε με έσκιαζε φοβέρα καμιά...

To be continued...