Τι δε ξέρετε για εμένα!

Είναι κάποια πράγματα που δεν σας εχω πει για εμένα και δε ξέρω κιόλας και γιατι δε σας τα εχω πει. Περισσότερο αμέλεια ήταν παρα εσκεμμένη ενέργεια.

Τους τελευταίους 19 μήνες η ζωή μου άλλαξε. Σε άλλους τομείς προς το καλύτερο και σε άλλους προς το χειρότερο. Πλέον δε βγαίνω όσο συχνα έβγαινα παλιότερα. Και όπως έχετε καταλάβει πλέον δε γράφω τόσο συχνα, ούτε σας διαβάζω τόσο συχνά ( ή μάλλον για να πω την αλήθεια δε σας διαβαζω καθόλου). γιατί δεν έχω χρόνο.

Και ενώ δεν έχω καθόλου χρόνο για το blog, φαίνεται ότι έχω πολύ χρόνο για να τρώω. Τον τελευταίο καιρό έβαλα 12 κιλά. Τα 7 τα έχω ήδη χάσει αλλά τα υπόλοιπα μου έχουν κατσικωθεί και δε λένε να φύγουν.

Τους τελευταίους 10 μήνες δεν εργάζομαι πια. Είμαι αρκετά μέσα στο σπίτι και ενώ θα έπρεπε να έχω άπλετο χρόνο δεν προλαβαίνω να κάτσω σε υπολογιστή. Σήμερα καθώς χάζευα στο fb  μπήκα για λίγο στο προφιλ του blog για να ξαραχνιάσω. Και τότε με έπιασε μια γλυκεια μελαγχολία. Είδα και μερικές γνωστες φατσούλες και σας θυμήθηκα. Δε ξέρω βέβαια πότε θα σας ξαναθυμηθώ, ούτε εαν θα ξαναγράψω. Απλά δεν ήθελα το τελευταίο μου ποστ να είναι μια μισοτελειωμένη ιστορία ταξιδιου. 

Γιατί ενώ έγραφα εκείνη την ιστορία ταξιδιού μια άλλη ιστορία ταξιδιού ακόμα πιο όμορφη ετοιμαζόταν.

Ενα ταξίδι στο θαυμαστό κόσμο της μητρότητας!

Τους τελευταίους 10 μήνες είμαι μαμά! Έχω ένα πανέμορφο κοριτσάκι που μου τρώει όλο μου τον χρόνο αλλά δε με πειράζει καθόλου! Οπότε ή θα το γυρίσω στο μαμαδομπλόγκιν (πράγμα αδύνατο, απορώ πως τα καταφέρνετε, εδώ δεν υπάρχει χρόνος ούτε για τουαλετα!) ή θα σας χαιρετίσω για λίγο καιρό μέχρι να βρω ρυθμούς. Δε θα μου πάρει πολύ. Σε 5-6 χρονάκια νομίζω θα τη βρω την άκρη!

Τα φιλιά μου...

Je suis Paris!

Θα πηγαίναμε τον Ιανουάριο στο Παρίσι! Την πόλη του έρωτα και του φωτός! Αυτή τη φορά έκλεισα από νωρίς ξενοδοχεία και αεροπορικά  εισιτήρια, προμηθεύτηκα εισιτήρια για μουσεία, έλιωσα να διαβάζω σε ίντερνετ και φόρουμ για το Παρίσι και ήμουν πανέτοιμη! Μέχρι που μια εβδομάδα πριν, γίνεται του Charlie Hebdo το κάγκελο. Και αρχίζουμε να ζούμε τη βδομάδα των παθών. Ο Θ να μη θέλει να πάμε. Εγώ να κλαίω από τα νεύρα μου και να απειλώ ότι εάν δεν έρθει θα πάω μόνη μου. Μια μέρα πριν και ακόμα δε ξέραμε εάν θα πάμε. Όσο τσακωμό δε ρίξαμε στην προετοιμασία του γάμου τον ρίξαμε στην προετοιμασία του γαμήλιου ταξιδιού. Τελικά του υποσχέθηκα ότι δε θα μπούμε σε μετρό και δε θα πάμε στην Εβραϊκή συνοικία, του είπα και μερικά ψέματα ότι μια συνάδελφος που η κόρη της ζει εκεί λέει ότι δεν τρέχει κάστανο και τον "έπεισα" να πάμε...

Τον έπεισα, τρόπος του λέγειν... Γιατί και των δυο έτρεμε το φυλλοκάρδι μας. Εμένα με είχε πιάσει ένας πρωτόγνωρος φόβος για το αεροπλάνο και ο Θ φοβόταν κάθε αραβόφατσα. Στο αεροπλάνο μπήκαμε σαν πρόβατα για σφαγή. Εγώ κούμπωσα τις βαλεριάνες μου και ο Θ την έπεσε στον Μπουτάρη. Η πτήση μας για άλλη μια φορά ήταν επεισοδιακή. Τελικά ισχύει πως σε αυτούς που φοβούνται συμβαίνουν τα πιο κουλά. Με το που ξεκινήσαμε ο πιλότος μας ενημέρωσε για άσχημο καιρό στο Παρίσι. Για πολύ άσχημο καιρό. Το έλεγε και το ξανάλεγε και ήθελα να πάω να του δώσω να φάει το μικρόφωνο. Αφού λοιπόν αποδεχτήκαμε τη μοίρα μας ότι στην προσγείωση θα κουνηθούμε κάτσαμε αναπαυτικά στα καθίσματα μας για να απολαύσουμε την πτήση (χαχαχα ποιητική αδεία). Κάπου στη μέση της διαδρομής γυρίζει η διπλανή μου και μου λέει ότι κάτι της μυρίζει. Μυρίζω και εγώ και μου μυρίζει γκαζάκι. Η βαλεριάνα μάλλον με είχε πιάσει και δεν αγχώθηκα. Μετά από λίγο όμως ανάβει η ένδειξη για ζώνη, αναταράξεις δεν είχαμε, και βλέπω τις αεροσυνοδούς να τα μαζεύουν όπως όπως. Μετά από λίγο βλέπω μια αεροσυνοδό να ανοίγει και να ψάχνει τα ντουλαπάκια των πρώτων σειρών και αμέσως μετά βλέπω τον έναν από τους πιλότους να βγαίνει από το κόκπιτ με αλεξίσφαιρο γιλέκο και να πλησιάζει στο τζάμι. Σαν να προσπαθούσε να καταλάβει εάν η μυρωδιά είναι από μέσα ή απ' έξω. Ευτυχώς ακόμα δεν είχε γίνει το σκηνικό με το πιλότο της Germanwings γιατί τώρα δε θα ήμουν εδώ να σας τα γράφω. Θα είχα πάει στα θυμαράκια από καρδιακό. Αμέσως μετά αρχίζει και αυτός να ψάχνει στα ντουλαπάκια. Εκεί έπιασα το χέρι του Θ και είπα από μέσα μου "Φίλε μου αυτό ήταν, καλά περάσαμε!" Τα βρήκα με τον εαυτό μου, με το θάνατο,  με το Θεό, με τον Αλλάχ, με όλους.

Τότε πετάγεται μια κυρία από τα μπροστινά καθίσματα δείχνει ένα παστέλι και λέει "μήπως σας μυρίζει αυτό?" Ναι, ναι μάλλον αυτό μας μυρίζει λένε οι αεροσυνοδοί και σταματούν να ψάχνουν. Εντωμεταξύ η διπλανή μου κυρία όση ώρα διαδραματιζόταν τα παραπάνω έλεγε και ξανάλεγε "και εμένα κάτι μου μύρισε". Ενώ όταν ο έρμος ο Θ τη ρώτησε σε μια τελευταία προσπάθεια εφησυχασμού "παστέλι σας μύριζε?" αυτή με ύφος που ανάλογο δεν είχε ούτε η Κυβέλη στην Επίδαυρο απάντησε "Δε ξέρω τι μου μύρισε. Πάντως δεν ήτανε παστέλι". Πες μωρή ότι σου μύρισε παστέλι,  τουλάχιστον να φύγουμε αμέριμνοι...

Αφού λοιπόν ξεπεράσαμε τα παστέλια και τις βόμβες φτάνει η ώρα να προσγειωθούμε και βγάζει ανακοίνωση ο πιλότος. Και τι λέει ο θεούλης? "Ετοιμαστείτε για προσγείωση στο αεροδρόμιο του Παρισιού. Θα έχουμε δυνατούς ανέμους στα όρια του αεροσκάφους!" Στα όρια του αεροσκάφους!!!! Οτι δηλαδή εάν ξεπεράσει στιγμιαία ο αέρας τα όρια του αεροσκάφους εμείς θα γίνουμε σκόνη και θρύψαλα... Εγώ με τον Θ ξαναπιανόμαστε χεράκι χεράκι και παρακαλάμε για τη ζωή μας αθόρυβα. Μια κυρία έχει σηκωθεί πανικόβλητη και ρωτάει την αεροσυνοδό εάν θα κουνήσει πάρα πολύ γιατί φοβάται. Και τι της λέει η θεάρα? " Ε θα κουνήσει. Τι να σας πω ψέματα? Και εμείς φοβόμαστε αλλά τι να κάνουμε δουλειά μας είναι." Πες μωρή  στην πανικόβλητη γυναίκα ότι δε θα κουνήσει που τώρα σε έπιασε η κρίση ειλικρίνειας!

Τελοσπάντων με τα πολλά προσγειωθήκαμε. Και ναι κούνησε! Αλλά πλέον φιλούσα το άγιο χώμα του Παρισιού και δε με έσκιαζε φοβέρα καμιά...

To be continued...

Μετά το γάμο τι?

Μετά το γάμο τι έχεις να κάνεις? Να δηλώσεις το γάμο στο δημαρχείο, να ξεκουραστείς, άντε και να αλλάξεις κανά δώρο. Σωστά? Λάθος! Μετά το γάμο έχεις να πας το γαμήλιο ταξίδι!!

Εμείς είχαμε αποφασίσει να μην πάμε κατευθείαν μετά το γάμο. Θα αφήναμε να περάσει κανένα δίμηνο έτσι ώστε να πλησιάζουν Χριστούγεννα και να πάμε στη Χριστουγεννιάτικη Βιέννη-Πράγα-Βουδαπέστη! Αλλά επειδή μας φαινόταν κάπως να γυρίσουμε κατευθείαν σπίτι μας και στις δουλειές μας αποφασίσαμε να πάμε ένα γαμήλιο ταξιδάκι εξπρές στην Αράχωβα. Προορισμός ωραίος, κοντινός και το κυριότερο είχαμε ξαναπάει και οι δυο οπότε μπορούσαμε να κοιμόμαστε στο ξενοδοχείο χωρίς καμία τύψη για όλα αυτά που χάνουμε! Γιατί ναι αυτό είναι το πρόβλημα μου! Όταν πάω κάπου διακοπές η έννοια διακοπές παύει να ισχύει! Πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς, πρέπει να πάμε παντού, πρέπει να δούμε τα πάντα!!! Αυτός ήταν και ο κυριότερος λόγος που δεν ήθελα να πάμε γαμήλιο αμέσως μετά. Ήξερα ότι θα ήμουν κουρασμένη και δε θα μπορούσα να κουραστώ επιπλέον. Οπότε θα έχανα μέρη!!

Και όντως με το που φτάσαμε στο ξενοδοχείο ήμουν ένα πτώμα. Όταν ειδικά η κοπέλα στη ρεσεψιόν μας έδωσε το κλειδί του δωματίου και μας είπε ότι το δωμάτιο είναι στον πρώτο όροφο χωρίς ασανσέρ ήθελα να βάλω τα κλάματα. Ακόμα τη θυμάμαι αυτή τη σκάλα. Τριάντα σκαλιά και μου φαινόταν ότι ανέβαινα στο Παλαμίδι. Γονατιστή ήθελα να τα ανέβω. Ανεβήκαμε λοιπόν στο δωμάτιο, κάναμε ένα μπανάκι και ανάψαμε το τζάκι. Το τζάκι που λυσσάξαμε να έχει το δωμάτιο. Αφού λοιπόν το ανάψαμε κάτσαμε να το απολαύσουμε...Και κοιμηθήκαμε! Από τις οχτώ το βράδυ μέχρι το άλλο το πρωί. Ούτε τζάκι είδαμε, ούτε καν όνειρο.

Το επόμενο πρωί συρθήκαμε για καφέ, μετά σύραμε το κουφάρι μας για φαγητό και μετά μαζέψαμε τα κομμάτια μας και μπήκαμε στο αυτοκίνητο για το δρόμο της επιστροφής. Αυτό ήταν το μίνι γαμήλιο. Γιατί ακολουθούσε και το μεγάλο. Το δεκαήμερο σε  Βιέννη-Πράγα-Βουδαπέστη! 

Ένα μήνα πριν το ταξίδι έρχεται ο Θ σπίτι σα βρεγμένη γάτα. "Να κοίτα, μου έσκασε μια σπουδαία δουλειά. Μια πάρα πολύ σπουδαία δουλειά. Και βάλε μπόλικο κρασί και οχτώ μπουκάλια μπύρα, θα το κάψουμε απόψε κυρ-Στέφανε, ναι θα το κάψουμε!" Αλλά αυτή η σπουδαία δουλειά τύχαινε να είναι τις ημερομηνίες που εμείς θα βολτάραμε σε  Βιέννη-Πράγα-Βουδαπέστη. Οπότε σα σύζυγος πλέον επιχειρηματία αποφάσισα να μην γκρινιάξω. Γιατί και η Βαρδινογιάννενα τι νομίζετε, τα ίδια θα τραβάει και αυτή... Αλλά έλα μου που στο μυαλό μου είχα συνδυάσει τη  Βιέννη-Πράγα-Βουδαπέστη με Χριστούγεννα! Οπότε ή Χριστούγεννα ή τίποτα. Αλλαγή πλεύσης και νέος προορισμός.

Παρίσι!!!

To be continued...

Τω καιρώ εκείνω γάμος εγένετο εν....

Δε θα πω ότι χάθηκα γιατί είναι τόσο κοινότυπο πια που δεν το αντέχω. Άλλωστε δε χάθηκα. Απλά εσείς δε με βλέπατε... 

Με νοσταλγική διάθεση ξύπνησα σήμερα το πρωί. Κάτι το ότι κλείσαμε ένα χρόνο παντρεμένοι, κάτι το ότι χθες ελέησα να κοιτάξω τις φωτογραφίες του γάμου για να φτιάξω το άλμπουμ, κάτι η ζέστη, κάτι τα λόγια του παπά... Ξεσηκώθηκα και ήρθα να σας μιλήσω για το γάμο μου.

Πριν παντρευτούμε όλοι (και στους όλους βάζω και μερικούς από εσάς) μας λέγανε να μην το τολμήσουμε. Ότι η διαδικασία είναι πολύ αγχωτική , τα έξοδα υπέρογκα και ότι για κανέναν λόγο δεν αξίζει όλος αυτός ο κόπος για ένα βράδυ. Και τώρα έρχομαι εγώ και σας λέω ότι αξίζει. Αξίζει κάθε λεπτό της ετοιμασίας, αξίζει κάθε ευρώ (εντάξει υπήρχαν και πεταμένα λεφτά αλλά ευτυχώς όχι πολλά), και αξίζει όλος αυτός ο κόπος γιατί απλά το βράδυ του γάμου μας ήταν από τα ωραιότερα πάρτι που έχουμε κάνει!!Επίσης φίλοι παντρεμένοι μας λέγανε ότι εάν δε χωρίσουμε κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας δε θα χωρίσουμε ποτέ. Ότι τους τσακωμούς που ρίξανε κατά τη διάρκεια της ετοιμασίας δεν τους έχουν ξαναρίξει στη ζωή τους. Ευτυχώς εμείς ούτε αυτό το είχαμε. Γενικά ήμασταν κουλ και αυτό έβγαινε και προς τα έξω.

Το γενικό πλάνο ήταν ότι εκτός από μπομπονιέρες, προσκλητήρια και λοιπές χαζομαρίτσες ο καθένας θα διάλεγε τα ρούχα του και δε θα έβλεπε ο ένας τον άλλον. Εγώ το τήρησα. Διάλεξα νυφικό, παπούτσια και δεν είδε τίποτα. Βέβαια αποδείχθηκε ότι έκανα πολύ καλά γιατί μια φορά που τόλμησα να του δείξω ένα νυφικό που μου άρεσε νόμισε ότι έκανα πλάκα και μου λέει "Χαχα σα λαμπάδα είναι. Ωραία δε θα χρειαστεί να αγοράσουμε και λαμπάδες!". Οπότε δεν του ξαναέδειξα τίποτα και ησύχασα. Απεναντίας ο Θ διάλεξε να πάει για κουστούμι με μια φίλη μου, που χειρότερος συνδυασμός ανθρώπων για ψώνια δεν πρέπει να υπάρχει. Τρεις μέρες πηγαίνανε και βλέπανε δυο κουστούμια. Να φανταστείτε το παιδί στο Αttica που τον εξυπηρέτησε τον πέτυχε πριν δυο μήνες στο δρόμο και τον χαιρέτησε. Εφιάλτης του είχε γίνει! Τρεις μέρες ερχόταν σπίτι και δε μπορούσε να διαλέξει ποιο από τα δυο. Τρεις μέρες μιλούσαν με τη φίλη στο τηλέφωνο για το κουστούμι. Στο τέλος με φώναξαν να το δω εγώ και να αποφασίσω. Σε ένα λεπτό αποφάσισα και τελείωσε το θέμα. Το παιδί στο Αttica ακόμα με αγαπάει! Για παπούτσια τους άφησα μόνους και κάνανε μόνο δύο μέρες!!

Την τελευταία εβδομάδα πριν το γάμο είχα πάρει άδεια και είχα πάει στους δικούς μου για να κανονίσω τις τελευταίες λεπτομέρειες. Όπως για παράδειγμα ότι ακόμα δεν είχα αποφασίσει πώς θα κάνω τα μαλλιά μου! Λεπτομέρειες... Οι πρώτες μέρες κυλούσαν όμορφα με καφεδάκια , βολτούλες γιατί έλα μωρέ όλα κανονισμένα τα είχαμε. Είχε και ένα υπέροχο καιρό και κυκλοφορούσαμε με κοντομάνικα. Την Πέμπτη το απόγευμα έρχεται και ο Θ με τους δικούς του και εκεί αρχίζει το πανηγύρι. Transformenrs μεταμορφωθείτε η φάση. Με το που με βλέπει ο Θ μου λέει "άστα με έχουν πρήξει". Υπερβολικός σκέφτομαι αλλά μετά καταλαβαίνω τι εννοεί. Και μέσα σε όλα μεταμορφώνονται και οι δικοί μου που ως τότε ήταν κουλ. Τους πιάνει ένα άγχος από το πουθενά. Να σκέφτονται τη μεγαλύτερη κοτσάνα και να τη λένε κιόλας. Όποτε έλειπα από το σπίτι ήμουν μια χαρά και μόλις έμπαινα σπίτι με έπιανε πανικός!

Εντωμεταξύ ο καιρός ξεκίνησε να χαλάει. Πέμπτη 7:00 το απόγευμα είχε κρύο και έλεγα ότι θα χιονίσει!! Την Παρασκευή ξύπνησα από τον ήχο της βροχής. Θυμάστε μια Παρασκευή που πλημμύρισε η Αθήνα και ο Πειραιάς?? Ε αυτή ήταν! To meteo και το freemeteo έγιναν οι καλύτεροι μου φίλοι. Έμπαινα συνεχώς να δω τι καιρό θα κάνει! Την Παρασκευή το πρωί πήγα για νύχια και μετά το απόγευμα πήγα να φτιάξω την ανθοδέσμη μου. (Είχα κλείσει εναλλακτικό στολισμό και η κοπέλα δεν ήξερε πώς να κάνει ανθοδέσμες οπότε με ήθελε εκεί για να το πηγαίνουμε μαζί βήμα βήμα). Όσοι με είδανε την Παρασκευή πάθανε σοκ! Έξω να ρίχνει καρέκλες και εγώ με σαγιονάρα (για να μη χαλάσω τα νύχια) να κόβω βόλτες. 

Το Σάββατο, ξύπνησα, έφαγα, ήπια καφεδάκι και μετά καθόμουνα!! Ήταν όλα κανονισμένα οπότε ήμουνα πολύ χαλαρή! Πλάκα, πλάκα στο γάμο μου ήμουν πιο χαλαρή από ότι σε γάμους φίλων μου. Και γιατί να μην είμαι άλλωστε? Ήταν η πρώτη φορά που είχα ένα συνεργείο να με ετοιμάσει και εγώ δεν είχα να κάνω ΤΙΠΟΤΑ!!

Έφυγα στην ώρα μου από το σπίτι αλλά τελικά έστησα τον Θ είκοσι λεπτά γιατί ο αδερφός μου δεν έβρισκε να παρκάρει και μου έλεγε κάνε άλλη μια γύρα, κάνε άλλη μια γύρα. Οπότε εμείς είχαμε παρκάρει λίγο πιο κάτω και περιμέναμε το τελικό οκ. Εκεί λίγο κατααγχώθηκε ο Θ γιατί σου λέει που πήγε η τρελή? Μπας και το σκασε? Αλλά ... Bρε που θα βρω άλλο τέτοιο κελεπούρι? Αφήστε που είχα και την ανιψιά-παρανυφάκι μέσα στο αυτοκίνητο και όλη την ώρα μου έλεγε "Μα γιατί σταματήσαμε? Θα αργήσουμε. Τελευταίοι θα πάμε. Θα έχουν πάει όλοι οι καλεσμένοι πριν από εμάς". Μα αυτό είναι το κόνσεπτ!

Τελικά ευτυχώς φτάσαμε στην εκκλησία, βγάλαμε τις κλασσικές φωτό με το παπούτσι που σκάει πρώτο μύτη και βγήκα γελαστή από το αυτοκίνητο! Αφού πρώτα γύρισα για να κλείσω την πόρτα! Γιατί άμα ο άνθρωπος δεν έχει μάθει να έχει υπηρέτες να του ανοιγοκλείνουν τις πόρτες δε μπορεί ούτε για μια μέρα να το παίξει πριγκίπισσα. Αφού λοιπόν έκλεισα την πόρτα και ευτυχώς δεν το πάρκαρα κιόλας άρχισα να προχωράω προς τον Θ. Και εκεί άνοιξαν οι ουρανοί των ματιών μου. Κλάμα!!! Γενικά έπεσε πολύ κλάμα σε αυτόν τον γάμο. Έκλαιγα εγώ, έκλαιγε ο Θ, έκλαιγε ο μπαμπάς μου, έκλαιγε ο αδερφός μου (αυτός σε όλες τις φωτό έχει κόκκινα μάτια). Ε μετά τελείωσε το μυστήριο φάγαμε το δεκάκιλο ρύζι μας και πήγαμε για φωτογράφηση... Ότι πιο βαρετό έχω κάνει στη ζωή μου. Πώς την παλεύουν τα μοντέλα??

Στο κέντρο ήταν όλα υπέροχα... Χορός μέχρι το πρωί!!! Φίλοι, γέλια και γενικά ένα τρελό πάρτι! Όπως ακριβώς το ήθελα...

Κατά τις εφτά το πρωί γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Ο Θ έψαχνε για πάρκινγκ (γιατί άμα δεν έχεις συνηθίσει να έχεις παρκαδόρο δε σου κόβει ότι είσαι ο γαμπρός άρα στο ξενοδοχείο στάνταρ θα σου έχουν φυλάξει θέση) και εγώ κατέβηκα και άρχισα να κατευθύνομαι προς το ξενοδοχείο γιατί είχα ξεπαγιάσει με το στράπλες στους -5. Τότε περάσανε κάτι κοριτσάκια 20 χρονών με βλέπουν με το νυφικό να περπατώ στους έρημους δρόμους, σταματάνε το αυτοκίνητο και με ρωτάνε "παντρεύτηκες?". Οχι βρε γλύκες... Το έχω τάμα να ξυπνάω το πρωί και να παίρνω τους δρόμους ντυμένη σαν την τρελή νύφη...

Αυτός ήταν ο γάμος μου! Όσοι με ξέρετε μπορείτε να φανταστείτε ότι δεν είμαι και πολύ του γάμου και γενικά δεν ήμουν σίγουρη εάν το ήθελα όλο αυτό. Στο τέλος όμως έχω να πω πώς ήταν μια πολύ όμορφη μέρα!!! Το διασκέδασα με τη ψυχή μου, το χάρηκα πραγματικά, δεν είχα καθόλου άγχος και έζησα την κάθε στιγμή. Εάν μου έλεγε κάποιος να αλλάξω κάτι δε θα άλλαζα απολύτως τίποτα!!! Θα το ξανάκανα από την αρχή ακριβώς τα ίδια όλα!!!


ΥΓ: Δε ξέρω γιατί μερικές σειρές τις δείχνει σε bold. Αγνοήστε το!

Γιατί καλέ γειτόνισσα?

Σήμερα το πρωί βγαίνοντας από το σπίτι έπεσα πάνω στο γείτονα με τον οποίο δεν ανταλλάζουμε και πολλές κουβέντες. Δεν είναι ότι είναι κακός απλά είχε τη φαεινή ιδέα τον πρώτο μήνα που είχαμε μετακομίσει στο σπίτι να μας κάνει παρατήρηση. Είχαμε καλέσει φίλους για φαγητό και απλά συζητούσαμε. Σε κάποια φάση χτυπάει το κουδούνι και ήταν ο γείτονας ο οποίος μας την είπε ότι κάνουμε φασαρία. "Μα δεν έχουμε καν μουσική" του απάντησα. "Δεν έχει σημασία, μιλάτε δυνατά". Και σαν να μην έφτανε αυτό αποφάσισε να το τερματίσει λέγοντας "συνεχώς κάνετε φασαρία, χοροπηδάτε διαρκώς". Από τότε δεν έχουμε πολλά πάρε δώσε. Φασαρία και συγκεντρώσεις εννοείται ότι συνεχίζουμε να κάνουμε και εννοείται ότι δε μας ξαναέκανε παρατήρηση μετά από εκείνη τη φορά που τον στείλαμε "ευγενικά" σπίτι του.

Σήμερα το πρωί όταν βγήκα από το σπίτι έπεσα πάνω του. Μετά τις κλασικές καλημέρες-καλημέρες παρατήρησα από την ανοιχτή πόρτα του σπιτιού ότι όλα τα  μικροπράγματα ήταν μαζεμένα και τα έπιπλα ήταν καλυμμένα. "Μετακομίζετε?" τον ρώτησα. "Όχι απλά ανακαινίζουμε το μπάνιο" μου λέει καθώς μπαίνουμε μαζί στο ασανσέρ. "Ωχ του λέω θα έχετε φασαρία, σκόνη. Καλό κουράγιο. Εάν χρειαστείτε κάτι, νερό, οτιδήποτε, χτυπήσετε μου" του λέω. Και τότε το πρόσωπο του άστραψε, τα μάτια του χαμογέλασαν και μου είπε με την πιο γλυκιά φωνούλα "Αλήθεια το λες? Θα είστε σπίτι? Σε ευχαριστώ."

Ωρε λέω κοίτα χαρά που έκανε ο άνθρωπος επειδή του είπα να του δώσω λίγο νερό. Αλλά μόνο όταν απομακρύνθηκα συνειδητοποίησα ότι μόλις είχα πει σε έναν άνθρωπο που θα μένει σε ένα σπίτι χωρίς τουαλέτα για τρεις μέρες ότι εάν χρειαστεί ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ να μου χτυπήσει!

Εμ για αυτό άστραψε το προσωπάκι του!!

Και τώρα έχω ηθικό δίλημμα! Να γυρίσω σπίτι μετά τη δουλειά έτσι ώστε να πάει και ο άμοιρος τουαλέτα ή να πάω για καφέ και να τον αφήσω να τσουρουφλιστεί?

Όνειρο ήτανε

Είμαι πάνω σε ένα καράβι με πολύ κόσμο. Κάποιο πάρτι πρέπει να γίνεται και έχει πάρα πολύ φασαρία. Κόσμος χορεύει και μιλάει δυνατά. Στα αριστερά μας εμφανίζεται ένα νησί και όλοι τρέχουν να το δουν. Είμαστε πια όλοι μαζεμένοι από τη μία πλευρά του καραβιού. Ω, είναι τρομαχτικό. Πώς βρέθηκα εγώ πάνω στην κουπαστή? Μα καλά είναι τρελοί? Έτσι όπως έχει γείρει το καράβι θα πέσουμε. Είναι σίγουρο. Είναι θέμα χρόνου. Πλαφ. Πέφτω στη θάλασσα και το πλοίο φεύγει. Ένα κανό έρχεται και με μαζεύει. Που στα κομμάτια βρέθηκε το κανό καταμεσής της θάλασσας? Με βγάζει στη στεριά και απομακρύνεται. Ουφ, ευτυχώς είμαι καλά. Αλλά...Έπεσα. Δεν έπρεπε να πέσω. Μια γνώριμη φιγούρα με πλησιάζει από μακριά.

"Μαμά? Πώς βρέθηκες εδώ?" 

"Είσαι καλά?"

"Ναι, απλά έπεσα. Δεν έπρεπε να πέσω. Η γιατρός είχε πει να προσέξω να μην πέσω." 

"Ε, τι περίμενες? Και εγώ είχα αποβάλλει και εσύ θα αποβάλλεις."

Ξυπνάω. 

Τι ήταν αυτό τώρα? Παράξενο όνειρο. Μάλλον έχω άγχος. Το απόγευμα έχω ραντεβού με τη γιατρό για τη δεύτερη επίσκεψη. "Εάν δεν ακούσουμε καρδιά δεν είναι εγκυμοσύνη" τη θυμάμαι να λέει. Μακάρι όλα να πάνε καλά. 

Το απόγευμα συναντιόμαστε με τον Θ για φαγητό. Εκείνος τρώει με όρεξη ενώ εγώ μετράω τις μπουκιές μου. Ανακατεύομαι και νιώθω λίγο περίεργα. Πρώτη φορά στη ζωή μου θέλω να πιω κρασί. Εχω λίγο άγχος αλλά όλα θα πάνε καλά. Το πρωί έκανα και τη δεύτερη χοριακή και είχε τριπλασιαστεί. Ολα θα πάνε καλά. 

"Επ, καλώς την. Για να δούμε τι έχουμε... Ωραία, η τιμή της χοριακής μας επιτρέπει να κάνουμε υπέρηχο. Έχεις ναυτίες?"

"Εεε, λίγο".

"Καλό είναι αυτό. Σημαίνει ότι όλα πάνε καλά."

Κάνουμε την εξέταση και δε μιλάει κανείς. Ούτε εγώ, ούτε ο Θ, ούτε η γιατρός. Είναι σοβαρή γιατί έτσι είναι όταν εξετάζει ή επειδή βλέπει κάτι? 

"Δε βλέπω καθόλου εμβρυικά στοιχεία. Δεν πάει καλά. Σύνδρομο κενού σάκου. Έλα έξω να τα πούμε".

Ντύνομαι και πάω στο γραφείο. Ο Θ είναι ήδη εκεί με κατεβασμένα τα αυτιά σαν κουτάβι που το μάλωσαν. 

"Συμβαίνει πολύ συχνά. 1 στις 5 εγκυμοσύνες θα τερματιστεί. Και μένα μου συνέβη. Το καλό είναι ότι τώρα ξέρουμε ότι μπορείτε να συλλάβετε. Και συλλάβατε και πολύ νωρίς... Μπλα μπλα μπλα...."

Ήθελα απλά να φύγω.Ήθελα απλά να πάω κάπου όπου θα μπορούσα να κλάψω ήσυχα.

"Τι κάνουμε από εδώ και πέρα?"

"Περιμένουμε. Σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως η κύηση τερματίζεται μόνη της. Εάν δεν αποβάλλεις κάνε άλλη μια χοριακή την επόμενη Τρίτη και έλα ξανά  να σε δω μήπως και γίνει κανένα θαύμα, αλλά οι πιθανότητες είναι πολύ λίγες".

Βγαίνουμε από τη γιατρό και είμαστε κομμάτια. Φτάνουμε σπίτι και παίρνω τηλέφωνο τη μαμά μου.

"Έλα μαμά... Τι φασαρία είναι αυτή? Ποιος τσακώνεται?"

"Εγώ με τον αδερφό σου. Θέλει να πάρει το αυτοκίνητο να πάει στο Πήλιο."

"Και?"

"Είδα στον ύπνο μου ότι φορούσα κόκκινη μπλούζα. Κάτι κακό θα συμβεί. Δε θέλω να πάει με το αυτοκίνητο."

"Άστον να πάει.  Εχω να σου πω κάτι. Πριν μια εβδομάδα είχα κάνει ένα τεστ εγκυμοσύνης που βγήκε θετικό. Δεν ήθελα να σας το πω πριν το σιγουρέψω. Δυστυχώς τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Κενός σάκος."

Την επόμενη εβδομάδα κάνω ξανά τη χοριακή. Η τιμή της είχε τετραπλασιαστεί και μαζί με την τιμή της και οι ελπίδες μου. Μπορεί να είναι καθυστερημένη σύλληψη. Μπορεί να μην είδε καλά. Μπορεί να ήταν πολύ-πολύ μικρούλι και να μη φαινότανε. 

Το απόγευμα είμαστε πάλι στη γνώριμη καρέκλα της γιατρού. "Δυστυχώς. Δεν υπάρχει τίποτα και στην εβδομάδα που είσαι και με την τιμή της χοριακής που έχεις θα έπρεπε να βλέπουμε μωρό και να ακούμε καρδιά. Ας περιμένουμε άλλη μια εβδομάδα και μετά θα προχωρήσουμε σε απόξεση. Θέλω όμως σε τρεις μέρες να ξανακάνεις χοριακή".

Τέλος. 

Το Σάββατο ο Θ δούλευε και είχαμε κανονίσει να πάμε σε φίλους επίσκεψη. Στο δρόμο τσακωθήκαμε γιατί με έστησε 5' και βράχηκα με τρεις σταγόνες βροχής. Έκλαιγα μέσα στο αυτοκίνητο χωρίς να ξέρω γιατί. Όχι δεν ήταν στεναχώρια. Ήταν θλίψη. Βαθιά θλίψη και κατά κύριο λόγο ορμονική θλίψη. Αυτή η θλίψη που δε ξέρεις γιατί και πώς. Που ξέρεις ότι είναι χαζό που νευριάζεις και κλαις αλλά που δε μπορείς να το ελέγξεις. Είχα όλα τα συμπτώματα. Ναυτίες, αναγούλες, ορμόνες στα ύψη, υπνηλία αλλά μου έλειπε ένα βασικό σύμπτωμα, το έμβρυο.

Ψυχολογικά όσο περνούσαν οι μέρες ήμουν όλο και καλύτερα. Ίσως βοήθησε το γεγονός ότι ήξερα από την αρχή ότι η παλινδρόμηση μιας κύησης είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Ίσως επειδή είχα πάνω από πέντε γνωστές και φίλες που τους είχε συμβεί το ίδιο, ήταν σαν να το περίμενα.

Μετά από τρεις μέρες έκανα και την τελευταία χοριακή. Η τιμή της είχε ανέβει και άλλο. Γι αυτό ήμουν σκατά αντί να καλυτερεύω. Στέλνω μήνυμα στη γιατρό για να της πω τα αποτελέσματα και μου απαντάει "πάρε με τηλέφωνο τώρα". Δεν πρόλαβα να την πάρω τηλέφωνο και με παίρνει εκείνη.

"Κοίτα το γεγονός ότι η χοριακή συνεχίζει να ανεβαίνει με στάσιμο το σάκο με προβληματίζει και μας βάζει στα χωράφια της μύλης κύησης, μυ με υ" μου λέει ξέροντας ότι το επόμενο δευτερόλεπτο θα το έψαχνα στο ίντερνετ. "Μη πιστέψεις τίποτα από ότι διαβάσεις. Θέλω απλά το σάκο για να κάνουμε βιοψία γιατί εάν είναι μύλη δεν πρέπει να ξαναμείνεις έγκυος για τους επόμενους έξι μήνες. Μπορείς αύριο να κάνουμε την απόξεση?"

Απόξεση. Η λέξη που φοβόμουν. Και τελικά από ότι φοβάσαι δε γλιτώνεις. Η μαμά μου ήρθε τρέχοντας για να είναι είναι μαζί μου λες και θα έκανα εγχείρηση ανοικτής καρδιάς. Η πεθερά μου έλεγε στον Θ να πει στη γιατρό να με προσέξει. Λες και  εάν δεν της το λέγαμε θα με έσφαζε. Και γενικά μια κατάσταση βράστα Χαράλαμπε. 

Στο χειρουργείο τα είχα ψιλοπαίξει. Φανταστείτε ότι ο αναισθησιολόγος έκανε χιούμορ και εγώ δεν το κατάλαβα καν."Τώρα θα σε υπνωτίσω. Κοίτα το ρολόι"  μου λέει. "Που είναι το ρολόι?" του λέω ενώ ψάχνω με το βλέμμα τους άδειους τοίχους. "Πλάκα έκανα, ότι και καλά είμαι υπνωτιστής, ξέρεις επειδή θα σε κοιμήσω". Άστο γιατρέ, δεν το έχω σήμερα!

Κοιμάμαι....

Είμαι γυρισμένη στο πλάι ξαπλωμένη σε ένα πολύ μαλακό μαξιλάρι. Ανοίγω με δυσκολία τα μάτια μου και βλέπω τον Θ να μου γελάει.

"Είδα όνειρο" του λέω.

Ξανακλείνω τα μάτια μου και ξανακοιμάμαι.

Χρονοκάψουλα: Πάσχα 2015

Ναι το ξέρω ότι αύριο έχουμε Πρωτομαγιά αλλά επειδή εγώ τώρα ξύπνησα από τη χειμερία νάρκη που είχα πέσει αποφάσισα να σας μιλήσω για το φετινό μου Πάσχα. Το πρώτο Πάσχα ως παντρεμένη γυναίκα. Ως παντρεμένη λοιπόν έπρεπε να σύρω τον γαμπρό στον τόπο της νύφης για να σουβλίσει το αρνί. Αφού πρώτα είχαμε μια epic κουβεντούλα με τα πεθερικά  πήγαμε στους δικούς μου για Πάσχα.

Δυο βδομάδες και 5 μέρες πριν το Πάσχα:

Πεθερικά: "Πότε θα έρθετε για Πάσχα?

Εγώ: Δε θα έρθουμε για Πάσχα. Θα πάμε στους δικούς μου.

Σντουπ. Σέκος!

Δυο βδομάδες και 4 μέρες πριν το Πάσχα:

Πεθερικά: Πότε θα έρθετε για Πάσχα?

Εγώ: Γουρλωμένα μάτια, βαθιές αναπνοές.

Θ: Δε θα έρθουμε για Πάσχα. Θα πάμε στης Χριστίνας.

Επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως!

Και για να μη με λέτε ξινή, είναι προσυμφωνημένα όλα. Το πάμε χρόνο παρά χρόνο. Του χρόνου θα πάμε στους δικούς του. Όλα και όλα. Υπάρχει προγαμιαίο συμβόλαιο το οποίο τηρούμε ευλαβικά.

Και εντάξει παντού καλά περνάμε αλλά να όπως και να το κάνεις στους δικούς μου περνάω καλύτερα!!!! Γιατί είναι δικοί μου και γιατί εκεί είναι τρεις φατσούλες - ανιψάκια πολύ αγαπημένα. 

Με τη μικρή η σχέση μας είναι αγάπη μόνο! Με περιμένει πώς και πώς. Τις μέρες που ξέρει ότι θα πάω κοιμάται στη γιαγιά για να με περιμένει και για όσες μέρες μένω εκεί είναι η προέκταση μου. "Πόσες μέρες θα μείνεις αυτή τη φορά?" με ρωτάει με του που με βλέπει στην πόρτα και αναλόγως την απάντηση που θα λάβει λέει "Ωραία ή Μόνο?" Θέλει να προγραμματίσει πόσα προλαβαίνουμε να κάνουμε σε 2 μέρες. Πόσες φορές θα δούμε το Frozen? Πόσες φορές θα παίξουμε ένα πολύ βαρετό παιχνίδι δικής της επινόησης όπου αυτή είναι ένα φτωχό πλην τίμιο απροστάτευτο ζωάκι και εγώ ένα μοβόρικο, τέρας της κολάσεως, σαρκοβόρο ζώο που πάντα τη ξεγελώ και την τρώω. Πάντα το ίδιο. Τα ζωάκια μόνο αλλάζουν. Φέτος της έμαθα και ένα άλλο παιχνίδι. Πώς να μαδάει τις μαργαρίτες. "Σκέφτεσαι τον Ιάσονα (boyfriend τρομάρα τους)  και τότε λες μ'αγαπάει , δε μ'αγαπάει, μ'αγαπάει , δε μ'αγαπάει" της λέω ενώ ταυτόχρονα μαδάω μια μαργαρίτα. "Ορίστε σ' αγαπάει". "Το ήξερα. Βλακεία παιχνίδι" μου αντιλέγει και ψάχνω να βρω από που πηγάζει όλη αυτή η αυτοπεποίθηση... Μετά κάναμε και μ'αγαπάει ,δε μ'αγαπάει για τον Θ. Και η σκασμένη η μαργαρίτα όλο δε μ'αγαπάει έβγαινε. "Έλα μη στεναχωριέσαι. Ένα  λουλούδι είναι. Δε ξέρει. Σ'αγαπάει" με παρηγόρησε η ανιψιά.

Ο μικρός από την άλλη είναι πιο αυτόνομος. Αυτή την εποχή διανύει φάση έρωτα με τα άδεια μπουκάλια. Ανέξοδος! Όλοι του πήρανε δώρα για το Πάσχα, παπούτσια, λαμπάδα και εγώ του πήγα ένα άδειο μπουκάλι από υγρό SKIP και με έκανε θεά. Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε αγκαλιά με το μπουκάλι. Και την επόμενη μέρα πήγαμε στον επιτάφιο με το μπουκάλι. Όλα τα παιδάκια κράταγαν φαναράκια και εμείς κρατούσαμε το SKIP. Λες και πηγαίναμε να βάλουμε μπουγάδα. Το καλύτερο βέβαια είναι όταν επέστρεψε στο σχολείο μετά τις γιορτές και τους ρώτησε η δασκάλα τι λαμπάδα πήρανε και απάντησε "Εμένα η λαμπάδα μου είχε ένα αυτοκινητάκι αλλά η θεία η Χριστίνα μου έφερε ένα πολύ ωραίο μπουκάλι χλωρίνης".  Είπε και χλωρίνης το σκασμένο. Θα στείλουν την πρόνοια να με μαζέψει!

Ο τρίτος είναι μικρός ακόμα και η σχέση μας σταματάει στου αγκού.

Έτσι όμορφα κύλησε το Πάσχα. Οικογενειακά και με πολύ φαΐ. Εμείς. Γιατί ο Θ έπαθε γαστρεντερίτιδα και ήταν off τη μέρα του Πάσχα. Όχι τίποτα άλλο είχαμε πάει και στο χωριό και ερχόταν όλοι οι συχωριανοί και καλά να ευχηθούν και να δουν και το νέο γαμπρό. "Αυτή είναι η μικρή που παντρεύτηκε?" (άμα έχεις μεγαλύτερα αδέρφια δε πα να είσαι 80 χρονών πάντα η μικρή θα είσαι!) Και που 'ναι ο γαμπρός να του ευχηθούμε?" Χέστηκε από τη χαρά του που του είπαμε ότι θα 'ρθετε!