Καθήκον και νοσταλγία

Έτσι μπορώ να χαρακτηρίσω αυτό το σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Καθήκον γιατί αποφάσισα να τελειώσω με μια πτυχιακή που μου έχει γίνει φόρτωμα και νοσταλγία γιατί συναντήθηκα με έναν παλιόφιλο σε παλιολημέρια.

Ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα μου είναι η αναβλητικότητα μου. Εάν μου πεις ότι έχω 30 μέρες για σου παραδώσω μια εργασία τότε εγώ θα ξύνομαι για 28 μέρες και την 29η μέρα θα πάρει φωτιά ο κώλος μου. Θα αγχωθώ , θα ξενυχτήσω, θα νευριάσω με τον εαυτό μου, θα υποσχεθώ ότι δε θα ξαναφήσω ποτέ τίποτα για αύριο και τελικά την επόμενη φορά θα ξανακάνω ακριβώς τα ίδια. Γιατί άλλωστε να κάνεις κάτι σήμερα αφού μπορείς να το κάνεις αύριο? Ή ακόμα καλύτερα γιατί να κάνεις κάτι σήμερα αφού μπορείς να μην το κάνεις ποτέ?

Η πτυχιακή μου  εάν ήταν σίριαλ θα ήταν η Τόλμη και Γοητεία. Μετράει πολλά επεισόδια. Πολλά και βαρετά. Τελοσπάντων ελπίζω να ξεμπερδεύω γιατί πραγματικά μου έχει γίνει μεγάλος βραχνάς. Ο μεγαλύτερος που είχα ποτέ. Το Σάββατο λοιπόν το πέρασα κλεισμένη μέσα με παρέα ένα λάπτοπ και σημαία μου μια φούστα.

Ευτυχώς για την Κυριακή είχα κανονίσει καφεδάκι με φίλο από τα παλιά. Συγκεκριμένα το παιδί αυτό τα είχε για 3 χρόνια με τη συγκάτοικο μου. Οπότε όπως καταλαβαίνετε για 3 χρόνια σχεδόν συγκατοικούσα και με αυτόν. Πλέον δε μένει Αθήνα και τον βλέπω σπάνια. Με τη συγκάτοικο μου έχουν χωρίσει αλλά εμείς έχουμε κρατήσει επαφή. Το παρακάτω σκηνικό θα έπρεπε να το εντάξω στην ανάρτηση Περί συμπτώσεων ο λόγος.

Αρχικά βγήκαμε δυο μας και επειδή δεν είχαμε βρει μεγάλο τραπέζι είχαμε κάτσει σε μια μπάρα. Μετά από λίγο που ήρθανε και οι άλλοι πήγαμε σε μεγαλύτερο τραπέζι. Μεταφέραμε καφέδες , μπουφάν κτλ και καθόμαστε για καφεδάκι στην τραπεζάρα μας. Μετά από καμιά ώρα χτυπάει το κινητό της Χαράς και γράφει πάνω Χριστινάκι. "Χριστίνα που έχεις το κινητό σου" με ρωτάει. Ψάχνω εγώ το κινητό μου και παράλληλα απαντάει η Χαρά στην κλήση και ρωτάει εάν βρήκανε το κινητό μου. Εκείνη τη στιγμή σκέφτομαι ότι αποκλείεται να το έχασα γιατί πριν λίγο μέσα στο μαγαζί είχα μιλήσει για να τους πω που καθόμαστε. Κοιτάω στη μπάρα που καθόμασταν πριν και βλέπω μια κοπέλα να μιλάει στο κινητό. Την πλησιάζω για να της πω ότι εγώ είμαι αυτή που ξέχασε το κινητό της και τότε γυρίζει και ήταν μια παλιά μου φίλη που είχα να τη δω από τη Γ' Γυμνασίου. Ε εντάξει τώρα πείτε μου μου πόσο μικρός είναι ο κόσμος...Σημειωτέον ότι και εγώ και η κοπέλα είμαστε από επαρχία. Δεν την έχω δει τόσα χρόνια στη μικρή μου πόλη και την πέτυχα στην Αθήνα σε μια καφετέρια στο πουθενά γιατί βρήκε το τηλέφωνο μου. Μετά το σοκ και τα γέλια η παλιοπαρέα , εγώ και το κινητό μου συνεχίσαμε για ουζάκι και κουβεντούλα παππουδίστικη σε στυλ "θυμάσαι τότε που.." 

Το βράδυ είχε κανονίσει ο Θ να έρθουνε στο σπίτι μας για πόκερ κάποιοι φίλοι του και μας γδύσανε κανονικά. Εγώ αποχώρησα πρώτη ξελαφρωμένη από κάτι € που με βαραίνανε... Μου τη δίνει το πόκερ. Ευτυχώς τουλάχιστον που είμασταν στο δικό μας σπίτι και μπορούσα να πάω να πλύνω κανά πιάτο κυριολεκτικά. Μου τη δίνει το πόκερ. Και ακόμα περισσότερο μου τη δίνει ένα συγκεκριμένος φίλος του Θ. Άμα ήθελα καλέ μου να παίξω με τον Τάραμας θα πήγαινα να τον βρω. Μου τη δίνει να χάνω.

Τέλος ένα από τα λάθη που είχα πει ότι δε θα ξανακάνω μετά το Lost ήταν το να κολλήσω με σειρές. Δυστυχώς δε το τήρησα. Κόλλησα με το Game of Thrones. Είδα τη πρώτη σεζόν σε δυο μέρες και το βράδυ έβλεπα ιππότες στον ύπνο μου. Ξύπνησα Σερ. Από ότι μαθαίνω στην Αμερική τώρα θα βγει η τρίτη σεζόν οπότε τον ήπιαμε. Πάλι θα περιμένουμε πώς και πώς να βγει καινούριο επεισόδιο. Το μόνο καλό που βγήκε από όλη την ιστορία είναι ότι συνέδεσα ότι ο Tommy προέρχεται από τον γνωστό οίκο των Stark  και πολύ τον εκτίμησα.