Εσύ μη μιλάς, είσαι βολεμένη.

"Εσύ μη μιλάς, είσαι βολεμένη."

Αυτή είναι η ατάκα που ακούω συχνότερα τον τελευταίο καιρό. Επειδή δουλεύω. Επειδή δουλεύω και πληρώνομαι. Το λογικό έγινε παράλογο. Δικαιολογημένα. Γιατί να ακούσεις εμένα να σου μιλάω για κρίση όταν εσύ την κρίση τη ζεις κάθε μέρα στο πετσί σου. Έτσι και εγώ σταματάω, αφήνω τους άλλους να μιλήσουν και εγώ σιωπώ. Τι να πω? Για ανεργία? Εγώ δουλεύω. Τι να πω? Για έλλειψη χρημάτων? Εγώ πληρώνομαι. Έτσι προτιμώ να σιωπώ. Όμως μου τη δίνει αυτό το εσύ μη μιλάς είσαι βολεμένη.

Το Σάββατο όμως έπιασα τον εαυτό μου να θέλει πολύ να το πει. Γιατί δε μπορείς ενώ παίρνεις τον παχουλό μισθό σου εσύ και η γυναίκα σου να λες σε κάποιον που απολύθηκε, που συζεί με άνεργη, που δουλεύει ανασφάλιστος για 600€ και συμπληρώνει με το ταμείο ανεργίας "ααα μια χαρά λεφτά βγάζεις". Καλύτερα να σωπαίνεις. Τα ποσοστά ανεργίας στην Ελλάδα είναι τεράστια αλλά δεν είναι τα πραγματικά. Όπως τίποτα σε αυτή τη χώρα δεν είναι πραγματικό.  Τουλάχιστον δύο φίλοι μου δουλεύουν μαύρα. Η δε μία, Παρασκευή απολύθηκε, Δευτέρα την προσλάβανε ανασφάλιστη. Να κάνει ακριβώς την ίδια δουλειά με τα μισά λεφτά. Θα μου πεις γιατί δέχτηκε? Προσωρινά λέει μέχρι να βρει κάτι καλύτερο.Το αστείο στην υπόθεση είναι ότι το αφεντικό της την κανει να νιώθει ευγνώμων που παίρνει τα 450€ από το ταμείο ανεργίας. "450+ 400 που σου δίνω εγώ μια χαρά είναι. Τι δε σου φτάνουν?Αφού δε πληρώνεις ενοίκιο..." Πλέον ο μισθός μας καθορίζεται από τι ανάγκες έχεις και όχι από την εργασία που προσφέρεις. Είσαι ανύπαντρος και ζεις με τους γονείς σου? Πάρε ένα χαρτζηλίκι και πες και ευχαριστώ.

Πριν κανα 15ημερο είχα ακούσει για μια αγγελία σε μια φαρμακευτική για υπάλληλο γραφείου. Το λέω σε μια φίλη μου ,άνεργη με πτυχίο Οικονομικών και δεκάχρονη προϋπηρεσία, και τους στέλνει το βιογραφικό της. Την επόμενη μέρα τη καλούν για συνέντευξη. Ολα καλά. Μετά από τρείς μέρες την καλούν για δεύτερη συνέντευξη. Πανηγύρια. Μετά από δυο μέρες για τρίτη. Χαράς ευαγγέλια. Είμαστε πια σίγουροι πως θα τη πάρουν. Το απόγευμα της μέρας που είχε τη συνέντευξη με πήρε τηλέφωνο  "με πήρανε" μου είπε κλαίγοντας. " 680€ καθαρά. Δε μου αναγνωρίζουν ούτε το πτυχίο ούτε την προϋπηρεσία." πλέον το κλάμα έχει γίνει λυγμός. "Δε μου αναγνωρίζουν το πτυχίο!!!!!".

Πατσαβούρια. Πάρτο Λίζα και κάντο κορνίζα και βάλτο στην πρίζα να κάνεις σουφλέ!

Γαμώ τα πτυχία μας μέσα. Από όταν έψαχνα εγώ για δουλειά  (το 2007) το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπιζα. Με προόριζαν για θέσεις που το μόνο που χρειαζόταν ήταν να μιλάς ελληνικά και να ξέρεις ότι το ποντίκι του Η/Υ δε δαγκώνει. Κάθε φορά που γύριζα από συνέντευξη έκλαιγα. Για τα χρόνια μου τα χαμένα. Για τη σχολή που διάλεξα. Παρόλο που τα πράγματα στη ζωή μου επαγγελματικά εξελίχθηκαν καλά ακόμα μου έχει μείνει η πίκρα. Είμαι οικονομολόγος αλλά οι δουλειές που μπορούσα να κάνω ήταν ή να γίνω λογίστρια (δεν είχα δίπλωμα για μηχανάκι και θεωρούταν προαπαιτούμενο) ή να δουλέψω σε τράπεζα (που τις μισούσα αλλά τελικά έπεσα στην ανάγκη τους) ή να γίνω υπάλληλος γραφείου (δε χρειαζόμουν πτυχίο για αυτό). Ζηλεύω τους μηχανικούς, τους μαθηματικούς, τους γιατρούς κτλ γενικά επαγγέλματα που εάν δεν τα έχεις σπουδάσει δε μπορείς να τα κάνεις. Εγώ στην προηγούμενη δουλειά μου είχα συνάδελφο, που κάναμε ακριβώς τη ίδια δουλειά, που ήταν θεολόγος. Αεριτζίδικα επαγγέλματα.

Για την ιστορία να πω ότι η φίλη μου έκανε την ανάγκη φιλότιμο και την Παρασκευή ξεκινάει δουλειά. Η επανάσταση μπορεί να περιμένει, η ΔΕΗ όχι.