Κυριακή , γιορτή και σχόλη να 'ταν η ζωή μας όλη...

Και μη πεταχτεί κανείς και πει ότι αργία μήτηρ πάσης κακίας, τον τσουρομάδισα....

Χόρτασα καθισιό αυτά τα Χριστούγεννα. Φαγητό, ξάπλα και ύπνο. Για πρωτοχρονιά πήγαμε στα μέρη μου, κολλήσαμε και άδεια και καθίσαμε μια εβδομάδα. Η μαμά μου είναι η κλασσική Ελληνίδα μάνα. Όχι αυτή με το ζακετάκι, η άλλη που άμα δε φας μέχρι να πεις έλεος είσαι άρρωστος και μάλλον θα πεθάνεις. Χρόνια τώρα οι φίλοι μου όταν τη γνωρίζουν αναρωτιούνται πώς καταφέρνουμε τα τέσσερα παιδιά της και παραμένουμε αδύνατα. Έχω καταλήξει πως κυριαρχεί το αίσθημα της αυτοσυντήρησης:

Μαμά: Θες ένα μελομακάρονο?
Εσύ: Όχι, έχω φάει.
Μαμά: Θες ένα κουραμπιέ?
Εσύ: Όχι, είμαι σκασμένη σου είπα.
Μαμά: Θες να σου καθαρίσω ένα φρούτο?
Εσύ: Όχι.
Μαμά: Θες ένα ..?
Εσύ: Όχι.
Μαμά: Θε.........?
Εσύ: ΟΧΙ!!!!!!!!!

Και εάν εξαιρέσεις την παραπάνω συζήτηση που κάνεις πρωί, μεσημέρι,βράδυ σαν αντιβίωση τότε περνάς υπέροχα. Γιατί τα παπλώματα μυρίζουν μανούλα. Γιατί κάθε γωνιά κρύβει αναμνήσεις. Και γιατί κάθε άνθρωπος είναι τόσο μα τόσο αγαπημένος.

Η παραμονή πρωτοχρονιάς είναι η αγαπημένη μου γιορτή. Είναι από τις ελάχιστες φορές που η τραπεζαρία στρώνεται με σεταρισμένα πιατικά.  Η στιγμή που όλοι μαζευόμαστε γύρω από το καλό τραπέζι. Το τελετουργικό είναι ίδιο τόσα χρόνια και όμως δεν το βαριέμαι ποτέ. Πρώτα τρώμε και φλυαρούμε ασταμάτητα όλοι μαζί. Βαβούρα να υπάρχει και όλα καλά. Μισώ τα βουβά τραπέζια. Το όταν τρώμε δε μιλάμε είναι η χειρότερη έκφραση που μπορώ να ακούσω. Η ώρα του φαγητού στη δική μας οικογένεια ήταν πάντα ώρα πανικού. Ήμασταν και πολλοί οπότε από μια βλακεία να έλεγε ο καθένας είχαμε θέματα να συζητάμε για εφτά μεσημέρια. Και πάντα συζητάγαμε. Από το να σχολιάσουμε τη θεία τη Μαριγώ και να θυμηθούμε το προπέρσινο καλοκαίρι και την τούμπα του μπαμπά, μέχρι το πως χτίστηκαν οι πυραμίδες και εάν υπάρχει Θεός. Όλα μπορούσαν να συζητηθούν. Χωρίς σειρά, ανάκατα, με φασαρία, διαφωνίες και συχνά πυκνά καυγάδες...

Έτσι και φέτος φάγαμε ,ήπιαμε το κρασί του μπαμπά, συζητήσαμε τα ίδια θέματα, ακούσαμε για χιλιοστή φορά την ιστορία για το πώς ο παππούς πήρε απολυτήριο δημοτικού στα 40 και διάφορα άλλα οικογενειακά μας κλισέ τα οποία κατέληξα ότι υπεραγαπώ. Και μέσα σε όλα, η ανιψιά μου να μας φωνάζει "κάντε ησυχία, δεν ακούω τα καμπανάκια του Άη Βασίλη". Πόσο υπέροχη η παιδική αναμονή του Άη Βασίλη. Θυμάμαι και εγώ τον περίμενα πάντα με ανυπομονησία. Καθόμουν για ώρες κάτω από το δέντρο και ορκιζόμουν ότι φέτος θα καταφέρω να τον δω. Δε ξέρω πώς το κάνανε αλλά πάντα τα δώρα ερχότανε μαγικά. Εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μου. Εγώ ορκιζόμουν πως δεν είχα κλείσει τα μάτια μου ούτε λεπτό και οι γονείς μου χασκογελούσανε...Ακόμα χασκογελάνε όταν τους ρωτάω πώς καταφέρνανε και δεν τους πιάσαμε στα πράσα.

Η ανιψιά μου φέτος είχε ζητήσει από τον Άγιο Βασίλη ένα παιχνίδι φαντασμάτων. Η μαμά της ξέροντας για το τι κλασομπανιέρα πρόκειται έκανε τα πάντα για να την μεταπείσει. Αμετάκλητη αυτή όμως δήλωνε ότι δε θα το φοβάται το παιχνίδι και ότι είναι αυτό που θέλει. Κατά τις 10:00 χτυπάει το κουδούνι, ανοίγουμε την πόρτα και στο πλατύσκαλο είναι αραδιασμένα τα δώρα. "Ήρθε ο Αη Βασίλης", φωνάζει και στο μάτι έχει τη χαρά ανάμικτη με δέος για το θαύμα που βιώνει. Ανοίγει τη σακούλα της, βλέπει το παιχνίδι που είχε ζητήσει και φωνάζει "Το βρήκε. Ο Άη Βασίλης βρήκε το παιχνίδι που του ζήτησα". Γεμάτη χαρά το ανοίγει και βλέπει μέσα το πρώτο φαντασματάκι.

Ανιψιά:  "Ε, μαμά να το ανοίξουμε καλύτερα σπίτι μας."
Μαμά : Το φοβάσαι?
Ανιψιά: Όχι. Αλλά δεν κάνει να ανοίγουμε τα δώρα μας σε ξένο σπίτι.
Εγώ: Μήπως φοβάσαι αυτόν στο κουτί (είχε μια νεκροκεφαλή). Αυτός είναι καλός. Είναι ο Κοκαλιάρης.
Ανιψιά: Τότε γιατί γελάει σαν κακός?

Μετά από λίγο:
Ανιψιά: Έχω μια ιδέα. Να ανταλλάξουμε τα δώρα μας. Έλα (λέει στον μικρό αδερφό της) πάρε εσύ αυτό (του δίνει το κουτί) και εγώ θα πάρω το παιχνίδι σου...(ακολουθούν κλωτσομπουνίδια)
Εγώ: Δε σου αρέσει το δώρο σου?
Ανιψιά: Όχι, όχι , μου αρέσει πολύ.

Μετά από λίγο χτυπάει ξανά το κουδούνι. Ανοίγουμε την πόρτα και απ' έξω είναι αλλο ένα δώρο.

Εγώ: Ωχ, μάλλον ο Άη Βασίλης κατάλαβε ότι δε σου άρεσε το δώρο σου και σου έφερε άλλο.
Ανιψιά: Ωραία. Τώρα μπορούμε να πετάξουμε το άλλο μακριά .

Ανοίγει το δώρο και είναι γεμάτη χαρά.
Ανιψιά: Που κατάλαβε ο Άη Βασίλης ότι δε μου άρεσε το δώρο του?
Μαμά: Ο Άη Βασίλης είναι πνεύμα και τα ακούει όλα. Για αυτό σας λέω να είστε καλά παιδάκια όλον τον χρόνο.
Ανιψιά: -το σκέφτεται λίγο- Μα πώς είναι πνεύμα? Αφού εγώ τον γνώρισα. Γνώρισα και τη γυναίκα του στο Χριστουγεννιάτικο χωριό".
Μαμά: Νννννναι...Ώρα να κόψουμε βασιλόπιτα....