Αγάπη , νομίζεις ότι πάχυνα????

Οι άνθρωποι που παραδοσιακά είναι αδύνατοι έχουν πολύ πλάκα άμα παχύνουν. Αρχικά, τους παίρνει πολύ καιρό να συνειδητοποιήσουν το γεγονός ότι πάχυναν. Μπορεί όταν πάνε να φορέσουν το παντελόνι τους να μην κουμπώνει αλλά η πρώτη σκέψη είναι "έλα μωρέ είναι φρεσκοπλυμένο". Μετά, μπορεί να πετάνε λίγο τα παχάκια αλλά "να μωρέ το έχω καιρό και μάλλον έμπασε στο πλύσιμο". Και ο κατάλογος με τις δικαιολογίες είναι μακρύς!

Έτσι την πάτησα και εγώ. Ο συνδυασμός Χριστουγέννων και μίας βλάβης στη ζυγαριά με οδήγησαν στο σήμερα.. Το πρώτο χτύπημα ήρθε πριν μια εβδομάδα. Είχαμε πάει στο σπίτι ενός φίλου και μας έλεγε ότι θα ξεκινήσει δίαιτα για να χάσει 20 κιλά. Εγώ για να τον εμψυχώσω ξεκίνησα τα "Πω, πω 20 κιλά! Είσαι τρελός? Πως γίνεται αυτό? Χαράς στο κουράγιο σου. Ούτε στον εχθρό μου... Εδώ εγώ λίγα κιλά θέλω να χάσω και δε μπορώ". Σε αυτό το σημείο ένας παραδοσιακά αδύνατος άνθρωπος περιμένει τον άλλον να πει " Τι λες μωρέ? Θες και εσύ να χάσεις? Πού? Είσαι τέλεια. Είσαι ιδανική" κτλ... Όταν όμως αντί για αυτό ακούει "Έλα μωρέ? Πόσο θες να χάσεις? 5 κιλά? Σιγά". Τότε τρώει φρίκη... "Πέντε κιλά??? Εγώ σκεφτόμουν το πολύ τρία? Έχω παχύνει? Οχι πείτε μου, έχω παχύνει?". Η απάντηση σε αυτή την ερώτηση είναι πάντα , όχι.

Το δεύτερο χτύπημα  ήρθε την Παρασκευή. Έχουμε βγει με φιλικό ζευγάρι και έχουμε πιάσει συζήτηση περί ρούχων. Μας λέει ο φίλος ότι πήγε να αγοράσει ένα τζιν από τα Pull and Bear και ότι δεν του κάνανε γιατί είναι χαμηλοκάβαλα και για κάτι ποδαράκια τόσα δα. "Εμ, που πας ρε Καραμήτρο" του λέω με τη μελιστάλαχτη φωνούλα μου "τα αγοράκια πλέον είναι αδύνατα. Δεν είναι σαν εσάς ρε γεροξούρες να κρέμονται τα γεροντοπάχια". "Τα αδύνατα αγοράκια θέλουν και αδύνατα κοριτσάκια" μου απαντάει αυτός αμέσως και μας κοιτάει λοξά εμένα και τη φίλη μου. "Η Χαρά είναι πολύ αδύνατη" λέω εγώ. "Δεν το 'πα για τη Χαρά" μου απαντάει αυτός και μου έρχεται ο ουρανός σφοντύλι. Γιατί όταν υπάρχουν δύο λύσεις και η μία απορρίπτεται, τι μένει??? Η Χριστίνα!!

Τρίτη και φαρμακερή. Κυριακή απόγευμα λέμε με τον Θ να πάμε μια βόλτα. Έχω βάλει ένα πολύ χαριτωμένο φόρεμα σε άλφα γραμμή. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και κάτι δε μου πάει καλά. Πάω στον Θ και τον ρωτάω "Σ' αρέσει? Μήπως με παχαίνει?". Ο Θ με βλέπει και σκάει στα γέλια. "Τι έχεις βάλει από κάτω? Έχεις χαζέψει?" Από το βλέμμα μου καταλαβαίνει ότι δεν έχω βάλει κάτι για να του κάνω πλάκα αλλά αυτό που είναι εκεί είναι παραπανίσια κιλά!! "Πολύ ωραίο είναι" συνεχίζει αμέσως μετά προσπαθώντας να μαζέψει τα αμάζευτα...

Και τώρα σας ερωτώ τι να κάνω που στο άκουσμα της λέξης δίαιτας μου έρχεται να πιάσω τον Παρλιάρο να τον μαγειρέψω και μετά να τον φάω? Την προηγούμενη φορά που έχασα 5 κιλά ήταν όταν έκανα το μεταπτυχιακό και δεν προλάβαινα να φάω. Τι να κάνω όμως που βαριέμαι να διαβάσω για να ξανακάνω μεταπτυχιακό? (Άσε που δε μου περισσεύουν και πέντε χιλιάρικα). Σας ερωτώ! Τι να κάνω?