Πάνω από όλα ΕΓΩ!

Φέτος ήταν ένας δύσκολος χειμώνας. Κλειστήκαμε πολύ μέσα στο σπίτι και αυτό είχε αρνητικό αποτέλεσμα στη ψυχολογία μου. Δεν υπήρχε κάποιος ουσιαστικός λόγος που συνέβη αυτό, απλά ρουτινιάζαμε. Ο Θ είχε πολύ δουλειά και έδειχνε να μην τον ενδιαφέρει τίποτε πέρα από αυτό. Οι περισσότεροι φίλοι ,ζευγάρια πια, έκαναν και αυτοί τα δικά τους σπίτια και κλείστηκαν στο μικρόκοσμο τους. Δουλειά-σπίτι-ύπνος –δουλειά. Άλλοι έκαναν και παιδιά, οι μόνοι δικαιολογημένα απόντες κατά τη γνώμη μου.

Φέτος επίσης η παρέα μου δοκίμασε τη συνοχή της. Είμαστε μια παρέα 12 ατόμων που έως τώρα δεν είχαμε τσακωθεί ποτέ. Μικροπαρεξηγήσεις πάντα υπήρχαν αλλά πάντα ήτανε μικρές ! Φέτος γίνανε χοντροπαρεξηγήσεις. Του στιλ μη πεις σε αυτόν να έρθει δε τον γουστάρω. Εγώ ήμουν στη μέση και από το να μη πω σε κάποιον  να έρθει προτιμούσα να μην πάω και εγώ.

Αυτό που ανακάλυψα είναι ότι αλλάζουμε και αυτό δε μου αρέσει καθόλου. Χάνουμε  τη παιδικότητα μας , τα παίρνουμε όλα σοβαρά και παρεξηγιόμαστε με κάθε τι που θα μας πούνε. Μου λείπει εκείνη η παρέα που γέλαγε στα μπαλκόνια παίζοντας χαρτιά. Που δεν άφηνε τους γείτονες να κοιμηθούνε! Ναι τέτοιοι παλιοχαρακτήρες ήμασταν. Που δεν κοιμόμασταν αν δεν πέρναγε το σκουπιδιάρικο στις 06:50 κάθε πρωί! Τώρα ξυπνάω αυτή την ώρα και αν δεν έχω κοιμηθεί μέχρι τις 12 είμαι σαν ζόμπι την επόμενη! Χτες μόλις ξάπλωσα άκουσα μια παρέα παιδιών που μένουν στον πρώτο να είναι στο μπαλκόνι και να παίζουν χαρτιά! Χαμογέλασα και έκλεισα τα μάτια να κοιμηθώ γλυκά. Δε με ενοχλούσαν οι φωνές τους. Με νανούριζαν. Σε λίγο όμως βγήκε η κυρία από τον δεύτερο και τους διαολόστειλε.. Τα παιδιά φύγανε και εμείς κοιμηθήκαμε μακάριοι στην ησυχία μας. Αύριο μας περίμενε μια περιπετειώδης μέρα στο γραφείο εμένα και μια συγκλονιστική μέρα στη κουζίνα της εκείνη. Πόσο μίζεροι γινόμαστε μεγαλώνοντας! Βάζω στοίχημα ότι και αυτή κάποτε θα είχε ξενυχτήσει κάποιους άλλους με τα γέλια της απλά τώρα είναι πολύ σοβαρή οικογενειάρχης για να το θυμάται.

Πολλά μέλη τη παρέας  μου γύρισαν πίσω στις πόλεις τους. Εξακολουθούμε να βρισκόμαστε, μια φορά το δίμηνο, αλλά δεν είναι το ίδιο. Μου λείπουν οι μεσημεριανοί μας καφέδες. Οι συζητήσεις χωρίς θέμα. Μου λείπουν οι ίδιοι!  Ο Θ δε μπορεί να καταλάβει αυτό μου το δέσιμο . Δεν είχε ποτέ τόσο μεγάλη παρέα και του φαίνεται αλλόκοτο να κανονίζεις με 12 άτομα να βγεις το βράδυ. Αυτός ήτανε περισσότερο των σχέσεων. Πριν από εμένα είχε τη σχέση του άντε κανά 2 φίλους  για να βγαίνουνε μαζί μία στο τόσο. Στην αρχή ρίχναμε απίστευτους καυγάδες . Πάλι με τους φίλους σου κανόνισες , δε μπορούμε να πάμε πουθενά δυο μας μου έλεγε. Σιγά-σιγά νομίζω ότι με επηρέασε , άρχισα να μη βγαίνω τόσο μαζί τους , να μην τους ακολουθώ σε σαββατοκύριακα που κανόνιζαν όταν δε βόλευε τον Θ.

Αυτό τώρα προσπαθώ να το αλλάξω. Έχω μάθει να περιστοιχίζομαι από πολλούς ανθρώπους. Ίσως να φταίει το γεγονός ότι μεγάλωσα σε μια πολύτεκνη πολυμελή οικογένεια που μονίμως γινόταν χαμός! Χωρίς ανθρώπους τριγύρω μου νιώθω μόνη, δυστυχισμένη. Μου αρέσει να γνωρίζω νέο κόσμο. Να μου ανοίγονται νέοι ορίζοντες μέσα από τα λεγόμενα τους, τα βιώματα τους, τις σκέψεις τους. Μετά από ένα μήνα και κάτι αυτοψυχανάλυσης αποφάσισα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου. Να κάνω πράγματα που ευχαριστούν εμένα. Να σταματήσω να σκέφτομαι ποιοι θα στεναχωρηθούν , τι είναι σωστό και να κοιτάξω εμένα. Να βγαίνω από το σπίτι συχνότερα. Να βρω φίλους που έχω χάσει. Να ξεκινήσω νέες δραστηριότητες. Να μη ρουχλιάζω και το κυριότερο να μην καίγομαι…