Ένα κομμάτι επίγειου παραδείσου

Από τη Μονεμβασιά φύγαμε Κυριακή πρωί! Είπαμε στην ότι να 'ναι ρεσεψιονίστ ότι κάτι μας έτυχε και πρέπει να γυρίσουμε κατεπειγόντως Αθήνα και την κάναμε! Το καμάρι μου βέβαια παραλίγο να ζητήσει και οδηγίες για το πώς θα πάμε στην Ελαφόνησο. Άντρες...

Ο δρόμος Μονεμβασιά-Ελαφόνησος γεμάτος στροφές και για μένα αυτό είναι θανατηφόρο.. Ευτυχώς δε χρειάστηκε να κάνουμε στάσεις! Μόλις φτάναμε στο λιμάνι της Νεάπολης για να πάρουμε το καραβάκι, το καραβάκι σάλπαρε! Ευτυχώς βέβαια μέσα σε 20 λεπτά ήρθε το επόμενο. Με 12,50€(αυτοκίνητο +2 άτομα) και 10' αργότερα είμασταν απέναντι στην Ελαφόνησο. Κατευθείαν φύγαμε για τη φημισμένη παραλία Σίμος και για να βρούμε κάπου να μείνουμε. Δυστυχώς δεν είχαμε προνοήσει να πάρουμε μαζί μας τη σκηνή και οπότε ψάχναμε αναγκαστικά για δωμάτιο. Βρήκαμε ένα απέναντι από το κάμπινγκ με 40€, που μετά την κρυολουσία της Μονεμβασιάς μας φάνηκε τσάμπα!

Η παραλία Σίμος προκειται ουσιαστικά για δύο παραλίες τον Μικρό Σίμο, κατά τη γνώμη μου τη πιο όμορφη , και τον Μεγάλο Σίμο , όπου και βρίσκεται το κάμπινγκ..  Η φύση έχει απλά μεγαλουργήσει όταν σχεδίαζε τον Σίμο! Αμμόλοφοι, μια παραλία τεράστια με τόσο ωραία άμμο που δε χορταίνεις να περπατάς πάνω της.. Η θάλασσα μέχρι μέσα έχει την ίδια άμμο παντού. Είναι βέβαια πολύ ρηχή για τα δικά μου γούστα αλλά δε με ενόχλησε καθόλου αυτό!

Το κάμπινγκ και αυτό πολύ οργανωμένο. Παντού παρέες , νιάτα ,ζωή!! Αχ καλοκαιρινές διακοπές....Το βράδυ πήγαμε για φαγητό στη χώρα που επίσης με άφησε άφωνη! Το πρωί που φθάσαμε δεν είχα παρατηρήσει πόσο μεγάλη και όμορφη παραλία είχε! Πολλά ταβερνάκια, λιγότερες καφετέριες αλλά και εδώ πολύς κόσμος να βολτάρει! Φάγαμε δίπλα στο κύμα στη προβλήτα και ταίζαμε με ψωμί κάτι ψαρούκλες που αν ήτανε ο πατέρας μου μαζί θα είχε βουτήξει να τα πιάσει με τα χέρια (μεγάλος ψαράς)!

Αφού φάγαμε , ήπιαμε , βολτάραμε μετά είπαμε να φύγουμε για το σπίτι . Ελα όμως που είχε ένα φεγγάρι που δε μας άφηνε! Έτσι πήγαμε στη παραλία για να χαζέψουμε το φεγγάρι και τα αστέρια! Οι φωτογραφίες που βγάλαμε εκεί δε βγήκαν καλές αλλά ΄για μένα ήτανε από τα πιο μαγικά μέρη που έχω πάει στη ζωή μου.

Βγάλαμε τα παπούτσια γιατί η άμμος ήταν απλά απολαυστική έτσι όπως ήταν νωπή και περπατούσαμε μέσα στο σκοτάδι μόνο με το φως του φεγγαριού! Σε αυτή τη παραλία υπήρχαν και αρκετοί που κάναν ελεύθερο κάμπινγκ! Πραγματικά τους ζήλεψα..

Το αστείο ήταν πως στην αρχή δε βρίσκαμε τη παραλία και έτσι βλέπουμε ένα ζευγαράκι που κατευθυνόταν προς τα εκεί που εμείς θεωρούσαμε πως είναι η παραλία και το πήραμε από πίσω! Τα παιδιά βέβαια πηγαίναν στη σκηνή τους και εμείς γίναμε για άλλη μια φορά ρεζίλι..

Θα μου πεις τώρα πόσο δύσκολο είναι να βρεις τη παραλία κοπελιά αλλά πραγματικά επειδή διασχίζεις πολύ άμμο μέσα από κατι σχίνα μέχρι να βγεις στη παραλία είναι λίγο δύσκολο εάν δεν έχεις ξαναπάει.

Στη παραλία ήταν και άλλες παρέες. Δίπλα μας ένα ζευγαράκι χόρευε, δε ξέρω καν εάν είχαν μουσική-εγώ δεν άκουγα κάτι. Σκηνή από ταινία που πίστευα ότι δε γίνεται ποτέ στη πραγματικότητα.. Αγριοκοίταξα τον δικό μου για να πάρω την απάντηση : τι θες να χορέψουμε τώρα?
Οπότε λούφαξα στη γωνιά μου. Μετά από καμια ώρα φύγαμε και εμείς γιατί το καμάρι μου είχε ξεπαγιάσει και εγώ δεν υπήρχε πιθανότητα να του δώσω πίσω το μπουφάν του! Ε έκανε λίγο κρύο..

Υποσχεθήκαμε ότι θα ξαναπάμε, με παρέα αυτή τη φορά για κάμπινγκ. Ξέχασα να ρίξω κέρμα όμως για να πραγματοποιηθεί σίγουρα η ευχή μου αλά Fontana di Trevi..

Και αν δεν πιστευετε ότι είναι παράδεισος το μέρος΄ορίστε και η απόδειξη.