Οι βαρετές Κυριακές, ο Ίκαρος και η προπαίδεια.

(Ο τίτλος προέρχεται από το πρώτο κεφάλαιο του αγαπημένου μου παιδικού βιβλίου " Το Καπλάνι της Βιτρίνας", Ζωρζ Σαρή)

Τι ζέστη ειναι αυτή? Ψηνόμαστε για τα καλά! Τόσο πολύ που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα που δεν προϋποθέτει την ύπαρξη κλιματιστικού!

Το Σάββατο πήγαμε για μπάνιο στη Χαλκίδα. Μου αρέσει πολύ αυτή η πολή. Νομίζω ότι θα έμενα μόνιμα άνετα. Έχει όλα τα καλά της επαρχίας συν το ότι είναι τόσο κοντά στην Αθήνα που είναι σαν να ζεις σε αυτήν. Γιατί εντάξει μπορεί να τη βρίζω τώρα την Αθήνα αλλά μη ξεχνάμε ότι κάποτε- φοιτητική ζωή- την αγάπησα παράφορα... Και τώρα την αγαπώ , απλά τώρα είναι έρωτας που πάλιωσε!

Στη Χαλκίδα συνάντησα δυο από τους καλούς μου φίλους, που έχουν μετακομίσει μόνιμα εκεί, έτσι κουβέντα στη κουβέντα κάτσαμε 7 ώρες στον ήλιο και δε το κατάλαβα καθόλου. Ευτυχώς φρόντιζα να βάζω αντηλιακό γιατί αλλιώς τώρα θα ήμουν σαν τον αστακό! Το πόσο μου έχουν λείψει οι φίλοι μου το έχω αναλύσει και εδώ. Βέβαια οι συζητήσεις αλλάξανε, πλέον δε κουβεντιάζουμε για το πως ονομάστηκε το νέο μαγαζί στη παραλιακή αλλά το αν σε πληρώνουν στη δουλειά, αν απολύσανε τον τάδε κτλ. Δυστυχώς και στις δυο παραπάνω ερωτήσεις οι απαντήσεις δεν είναι θετικές. Και άλλος ένας φίλος μου βρίσκεται χωρίς δουλειά και μέχρι τέλος του μήνα μάλλον θα προστεθούν και άλλοι δύο στο κλαμπ των ανέργων! Είμαστε η καταραμένη γενιά των κάτω των 30 βλέπεις. Εύκολος στόχος. Εσύ δεν έχεις οικογένεια και παιδιά οπότε τον πούλο! Νιώθω τυχερή που έχω ακόμα δουλειά και ακόμα πιο τυχερή που έχω καταπληκτικό εργοδότη. Άσχετα αν μερικές φορές γκρινιάζω. Μετά κοιτάζω τριγύρω μου και συνέρχομαι. Αν και ο καθένας θέλει το καλύτερο για τον εαυτό του και προσπαθεί για αυτό.

Μετά τη Χαλκίδα γυρίζοντας σπίτι ένιωθα πτώμα τόσο που κοιμήθηκα δυο ώρες με τα αλάτια.. Μετά ξύπνησα έκανα μπάνιο και......ξανακοιμήθηκα!! Μάταια προσπαθούσε ο Θ να με ξυπνήσει για να βγούμε, τελικά είδε και απόειδε και βγήκε μόνος του. Πήγε και αυτός λοιπόν σε ένα σπίτι όπου και εκεί μιλούσαν για τη κρίση , για το ότι δε βγαίνουν πια και το ότι σκέφτονται να γυρίσουν πίσω στις πόλεις απ' όπου κατάγονται! Αλλο ένα ευχάριστο Σαββατόβραδο για τον Θ! Πάλι καλά που κοιμήθηκα....

Τη Κυριακή  φάγαμε pancakes για πρωινό, ο Θ απορρούσε γιατί τα λέω pancakes ενώ ολοφάνερα ήταν τηγανίτες... Τι μπανάλ τύπος.....Oh mon dieu! Και μετά αρράξαμε και δε κάναμε τίποτα μέχρι το βράδυ. Το βράδυ είχαμε τρεις επιλογές ή να πάμε θερινό σινεμά ή να πάμε για ποτό ή να πάμε για ποδηλατάδα. Τελικά νίκησε η τεμπελιά μου και καθήσαμε για τσίπουρο στο μπαλκόνι. Εκεί πάνω σε συζητήσεις σχετικά με τα παλιά με ρωτάει ο Θ "πες μου πέντε πολύ ευτυχισμένες στιγμές από τα παιδικά σου χρόνια". Κόλλησα. "Δε θυμάμαι" του λέω. "Πως είναι δυνατόν;" μου απαντάει. Και όμως μου πήρε χρόνο για να απαντήσω. Δυστυχώς δεν έχω πολλές μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια. Τα γεγονότα ,και ειδικά τα ευχάριστα, μοιάζουν με πολύ μακρινά θολά όνειρα. Ίσως και αυτός είναι ο λόγος που πάντα κράταγα ημερολόγιο , για να θυμάμαι πράγματα τα οποία ήξερα ότι θα ξεχάσω. Ναι είχα ευτυχισμένες στιγμές αλλά τις top 5 μου ήταν πολύ δύσκολο να τις ξεχωρίσω. Τελικά τα κατάφερα:

1. Τη μέρα που γεννήθηκε ο μικρός μου αδερφός. Θυμάμαι τη χαρά του πατέρα μου όταν ήρθε να μας πάρει από το σχολείο.Την αδερφή μου που χοροπηδούσε πάνω του.Εγώ ήμουν πρώτη δημοτικού και η αδερφή μου μου έμοιαζε πολυυυύ μεγάλη (έκτη δημοτικού) για να χοροπηδάει πάνω σε ανθρώπους.

2. Μία πρωτομαγιά. Δε θυμάμαι έτος μόνο εμάς σε ένα λιβάδι, με τις ξαδέρφες μου να τρέχουμε μέσα στα λουλούδια. Να τι θέλουν τα παιδιά!

3. Κάτι Σαββατόβραδα που ερχόταν η αγαπημένη μου ξαδέρφη σπίτι και εγώ την έκρυβα στη ντουλάπα για να τη ξεχάσουν φεύγοντας οι γονείς της και να κοιμηθεί σε εμάς! Έπιανε μερικές φορές..

4. Το πάρκο που πηγαίναμε μετά το σχολείο με τις φίλες μου. Κάποιος μας είχε πει ότι εκεί πάνε οι σατανιστές και εμεις το θεωρούσαμε ύψιστη επίδειξη θάρρους το ότι πηγαίναμε εκεί! Μια φορά συναντήσαμε ένα άνθρωπο με μια μαύρη σακούλα που στο τότε δικό μας το μυαλό ισούταν με μια μαύρη σακούλα γεμάτη ανθρώπινα κόκκαλα. Ούτε θυμάμαι πως φύγαμε απο εκεί!Κουβάρια!!!!

5. Το παιχνίδι με τα playmobil με τα αδέρφια μου που πάντα φρόντιζε ο μεγάλος μου αδερφός να το μετατρέπει σε πόλεμο μεταξύ καλών και κακών playmobil. "Ναι αλλά θα παίξουμε ειρηνικα" κάναμε εμείς την εξήγηση πριν ξεκινήσει το παιχνίδι. Έλα όμως που πάντα κάτι συνέβαινε, συνήθως μας τη πέφτανε Ινδιάνοι, και ο πόλεμος δεν αργούσε να ξεσπάσει.. Το παιχνίδι τελείωνε συνήθως με τη λέξη κλειδί της αδερφής μου "βαρέθηκα". Μα πώς γίνεται να βαριέσαι το παιχνίδι?? Αδιανόητο μου φαινόταν...

Αλήθεια εσείς θυμάστε εύκολα τις πέντε πιο ευτυχισμένες στιγμές των παιδικών σας χρόνων?