Mετά από 28 χρόνια μένω μόνη μου. Στην ουσία δεν έχω μείνει ποτέ μόνη μου. Μέχρι τα 18 έμενα με την οικογένεια μου . Μετά όταν ήρθα Αθήνα για να σπουδάσω τα πρώτα χρόνια έμεινα με την αδερφή μου και μετά με μία φίλη μου. Μετά αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί με τον Θ. Και τώρα είμαι μόνη.. Στην ουσία ο Θ δεν έχει φύγει οριστικά από το σπίτι, απλά πήρε κάποια ρούχα και τον υπολογιστή του.
Μοναξιά δεν έχω νιώσει ακόμα. Φροντίζω να είμαι συνεχώς έξω. Συνεχώς σε κίνηση για να μην σκέφτομαι. Κουράστηκα να σκέφτομαι. Μαγικές μπάλες για να βλέπουμε το μέλλον δυστυχώς δεν υπάρχουν και εγώ αυτή τη στιγμή ακροβατώ μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας...Καλούμαι να αποφασίσω τώρα για το μέλλον. Για την κατάληξη που θα έχουμε εμείς οι δυο μαζί. Στην αρχή θα είμαστε καλά, το ξέρω. Αλλά αργότερα. Τι γίνεται αργότερα?
Δε μου λείπει όσο θα έπρεπε.. Βέβαια έτσι ήμουν πάντα. Όταν αλλάζει μια κατάσταση στην αρχή απολαμβάνω την αλλαγή. Μετά μελαγχολώ. Προς το παρόν βγαίνω.
Πήγαμε στη συναυλία του Μαχαιρίτσα. Πιο βαρετή πεθαίνεις.. Δεν έχω βαρεθεί περισσότερο σε συναυλία. Και γενικά είμαι ανεκτική σε απαλούς ήχους και σε πράγματα στα οποία έχω πληρώσει για να δω..Αλλά αυτό ήταν το κάτι άλλο. Και δεν ήταν μόνο δική μου άποψη, ούτε των καννίβαλων φίλων μου, αλλά γενικά όλης της κερκίδας. Καλεσμένοι στη συναυλία ήταν τραγουδιστές και συγκροτήματα από όλη τη Μεσόγειο αλλά ο ήχος τους ήταν τόσο ξεπερασμένος και βαρετός που δε παρουσίαζε κανένα ενδιαφέρον.
Το Καλλιμάρμαρο ήταν γεμάτο κόσμο και στις κερκίδες και στην αρένα. Που παρεπιμπτώντως άμα ξαναδώ στην αρένα καρεκλίτσες θα σηκωθώ να φύγω άμεσα.. Είναι σημάδι βαρεμάρας! Πάντως στη συναυλία είχα και τις επιτυχίες μου .. .Τουλάχιστον περνάει ακόμα η μπογιά μου. Μπράβο παιδάκια , δώστε θάρρος στη χωρισμενή. Βέβαια παρέλειψα να πω στα αγοράκια ότι μάλλον τους ρίχνω μια δεκαετία αλλά δε πειράζει!! Αχ αυτή η νέα γενιά.. Πολύ εξελιγμένη. Κολασμένα εξελιγμένη!
Σας αφήνω με ένα τραγουδάκι που πολύ μου αρέσει!
"Γραμμένα στα παλιά μας παπούτσια του κόσμου τα πρέπει... Τα θέλω, τα μη"
παντα μου αρεσαν οσοι κρατουν ημερολογιο εγω ποτε μου δε κρατουσα..τι να γραψω;;; παντα σε διαβαζω και παντα με προβληματιζουν αυτα που γραφεις γιατι τα συνδυαζω με τον εαυτο μου τη ζωη μου
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτα δε θελω να πω περισσοτερα
να σαι παντα καλα...
δεν ξερω αν τα βλεπεις τα σχολια επειδη δεν απαντας,ελπιζω να το δεις.
επισης, να σου πω οτι σ ευχαριστω που περνας απο το μπλογκ μου και με διαβαζεις και αφηνεις σχολια παντα σου απαντω στα σχολια , τα βλεπεις;
Σε ευχαριστώ που με διαβάζεις. Τα σχόλια τα βλέπω πάντα. Απλά μερικές φορές δεν απαντώ γιατί δε ξέρω τι να πω. Ημερολόγιο έγραφα πάντα. Με βοηθούσε να βάζω σε σειρά τις σκέψεις μου. Η μητέρα μου πάντα διαφωνούσε. Έλεγε ότι επειδή γράφω συνήθως όταν δεν είμαι καλά ότι μετά όταν τα ξαναδιαβάζω μου μένουν μόνο αρνητικές στιγμές. Ίσως και να έχει και δίκιο. Απλά σε μένα το γράψιμο λειτουργει ψυχοθεραπευτικά.
ΔιαγραφήΜου αρέσουν πολλά από τα θέματα που αναρτείς. Δυστυχώς δεν έχω ανακαλύψει αν υπάρχει κάποιος τρόπος να παίρνω feedback για απαντήσεις σε σχόλια που αφήνω. Συνήθως ξεχνάω που σχολίασα και τι.. Η γεροντική άνοια μάλλον μου χτυπάει τη πόρτα!