Μια φίλη ήρθε απόψε απ' τα παλιά...

Αχ αυτό το facebook. Όσα κακά και να έχει, όσο ρουφιάνος και να είναι έχει και τα καλά του. Όπως το να βρίσκεις μετά από χρόνια μια παλιά σου συμμαθήτρια.. Η οποία σε ενημερώνει ότι κάνει διδακτορικό στην Αγγλία στην σωματιδιακή φυσική...

Με τη Μ πηγαίναμε μαζί φροντιστήριο και είμασταν οι καλύτερες μαθήτριες μέσα στη τάξη στα μαθηματικά. Εντάξει η Μ υπερείχε.. Μυαλό από τα λίγα. Από αυτούς τους μαθητές που έρχοτανε μόνο με ένα μπλε τετράδιο και το μυαλό τους έλυνε τα δυσκολότερα προβλήματα σε δευτερόλεπτα. Πόσα γέλια κάναμε στα διαλείματα? Εάν μου έλεγες να γυρίσω το χρόνο πίσω δε θα ήθελα με τίποτα να ξαναπάω σχολείο. Αλλά φροντιστήριο? Εκεί ναι , εκεί πέρναγα πολύ καλά!

Τελοσπάντων η ανάρτηση αυτή γίνεται γιατί με έκανε να συνηδητοποιήσω πόσο τεμπέλα είμαι. Πόσο δέχομαι τα πράγματα όπως μου έρχονται και δε προσπαθώ για το καλύτερο. Γιατί ενώ είμασταν στο ίδιο γνωσιακό επίπεδο εκείνη προχώρησε. Ενώ εγώ επαναπαύθηκα στην εύκολη ζωή. Ας το παραδεχτούμε ,πήρα πτυχίο εύκολα. Δε κουράστηκα καθόλου. Με αποτέλεσμα βγαίνοντας από το πανεπιστήμιο να νιώθω πιο χαζή από όταν μπήκα. Αθάνατα ελληνικά πανεπιστήμια. Παίρνεις τον τεμπέλη και του δείχνεις τρόπους να γίνει επαγγελματίας τεμπέλης. 

Έχω όμως ένα ταλέντο. Μπορώ να καταπιάνομαι με πράγματα που να μη με ενδιαφέρουν καθόλου και να τα βγάζω πέρα. Αυτό έγινε με το μεταπτυχιακό μου. Θα με βοηθούσε στη δουλειά. Ε τώρα ή εγώ ξέρω να επιλέγω εύκολες σχολές ή τα περισσότερα τμήματα στην Ελλάδα είναι για τουν π#@$%! Και εκεί δεν έμαθα τίποτα. Το μόνο που έμαθα είναι να μην αφήνεις τίποτα για αργότερα γιατί στο τέλος θα σου μείνει αμανάτι. Έτσι έπαθα εγώ με την πτυχιακή μου. Την άφηνα , την άφηνα και τώρα τρέχω και δε φτάνω.  Όχι τίποτα άλλο αλλά έχει ως θέμα το ευρώ. Θα διαλυθεί και άντε μετά να αλλάξω θέμα..

Μάλλον διάλεξα τα λάθος δύο..

Όχι άλλη μια καλοκαιρινή ανάρτηση...

Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα. Όλοι λείπουν σε διακοπές. Βασικά για την ακρίβεια (κυριολεκτικά και μεταφορικά) λείπουν στα χωριά τους. Φέτος κανένας από τους φίλους μου δε πήγε διακοπές. Όλοι τη βγάλανε είτε στα πατρικά τους είτε σε σπίτια φίλων. 

Εγώ πηγαινοέρχομαι στο πατρικό μου και σε φιλικά σπίτια.. Αναμένεται ακόμα μια εβδομάδα άδεια αλλά ακόμα δε ξέρω αν θα πάμε κάπου. Φέτος έχω κάνει ελάχιστα μπάνια και ελάχιστες διακοπές. Η αλήθεια είναι ότι η ψυχολογία μου δεν ήταν και για πολλά πολλά.

Είμαι από τους τυχερούς που δουλεύουν ακόμα (και αυτό δε το λέω ειρωνικά) αλλά από τους άτυχους που δουλεύουν στο κέντρο της Αθήνας. Είναι δύσκολο και ψυχοφθόρο να έρχεσαι καθημερινά σε επαφή με τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Με τον καιρό συνηθίζεις αλλά μετά τρομάζεις με τον εαυτό σου, με το πόσο αδιάφορος γίνεσαι μπροστά στη δυστυχία του άλλου. Καθημερινά όταν βγαίνω από το γραφείο μου πηδάω πάνω από ανθρώπους που κοιμούνται στο πεζοδρόμιο με τα πόδια πρησμένα. Ορισμένοι δεν είμαι καν σίγουρη ότι είναι ζωντανοί.

Διαβάζα στα βιβλία για τα χρόνια της Κατοχής και τους νεκρούς που μάζευαν τα κάρα του Δήμου και αναρωτιόμουνα πως είναι δυνατόν να βλέπεις νεκρούς παντού. Πόσο αναίσθητοι ήταν τότε οι άνθρωποι και πόσο εξοικειωμένοι με το θάνατο. Τώρα έμαθα πως η εξοικείωση έρχεται με τη συνήθεια. Χτες μια κυρία ,μη συνηθισμένη στην εικόνα του κέντρου, αγχώθηκε για ένα νεαρό που κοιμόταν σε μια γωνιά. Μην ανυσηχείτε της λέω είναι εδώ κάθε μέρα. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή που το 'πα το μετάνιωσα. Τι σημαίνει άραγε αυτό? Είναι εκεί ακριβώς μπροστά μου κάθε μέρα, αργοπεθαίνει και εγώ τον προσπερνώ.

Και παλιότερα είχε ζητιάνους και ναρκομανείς η Αθήνα απλά τον τελευταίο καιρό βλέπω ανθρώπους που είναι στο τελευταίο στάδιο. Που δε τους δίνεις πάνω από 3 μήνες ζωή. Νέους ανθρώπους που απλά περιμένουν να πεθάνουν.  Δε νομίζω ότι το να του προσφέρω ένα ευρώ θα αλλάξει κάτι. Πρέπει να γίνει κάτι πιο ριζικό. Πρέπει να βοηθήσουμε όλοι μας ουσιαστικά. Απλά δε ξέρω τον τρόπο.

Όλοι λένε να καθαρίσει το κέντρο αλλά το κέντρο δε θα καθαρίσει εάν δε καθαρίσουνε οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι δε θα καθαρίσουν εάν δεν υπάρχουν ιδρύματα και φορείς που να ενδιαφέρονται. Καθάρισε και η Θεάτρου πίσω από την Ομόνοια αλλά έχετε πάει καμιά βόλτα από την Ακαδημίας? Το να μεταφέρουμε τις πιάτσες από το ένα στενό στο άλλο δεν είναι λύση. Απλά δε ξέρω τη λύση.

Το αγαπώ το κέντρο και στεναχωριέμαι που το βλέπω έτσι. Παλιά μου άρεσε να βγαίνω να περπατάω στη Πανεπιστημίου βράδυ. Έλεγα ευτυχώς έχουμε κρατήσει και ένα όμορφο δρόμο με μερικά ωραία κτίρια. Την τελευταία φορά που πέρασα βράδυ από Πανεπιστημίου τρόμαξα από την βρωμιά και την ερημιά. Δε μπορώ να μη κάνω τη σύγκριση με τη Ρώμη. Εκεί δε τρομάξαμε πουθενά και περπατήσαμε αρκετά το βράδυ. Θα μου πεις τώρα , δε πήγες στο Termini βράδυ για να δεις. Αλλά και εδώ δε πήγα στο Σταθμό Λαρίσσης . Στη Πανεπιστημίου είμαι. Σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους. Σε ένα δρόμο που συνδέει δυο μεγάλες πλατείες ,που θα έπρεπε να είναι στολίδια για τη πόλη μας. 

Λυπάμαι που όταν συναντώ τουρίστες στην Αθηνάς που κατευθύνονται προς την Ομόνοια τους λέω να προσέχουν. Λυπάμαι που όταν το μετρό πλησιαζει στο Μοναστηράκι βγάζουν ανακοίνωση  για να προσέχουμε τα προσωπικά μας αντικείμενα. Λυπάμαι για την εικόνα που βλέπουν οι τουρίστες και αναρωτιέμαι άραγε όταν γυρίσουν πίσω στη χώρα τους θα έχουν στο μυαλό τους του εξαθλιωμένους που κοιμούνται στους δρόμους ή θα συνεχίζουν να μας αποκαλούν κλέφτες?

Φλωρεντία

Το Σάββατο αναχωρήσαμε από Ρώμη. Θα πηγαίναμε Φλωρεντία όπου θα μέναμε δυστυχώς μόνο για ένα βράδυ!  Από Ρώμη φύγαμε πρωί για να κερδίσουμε τη μέρα στη Φλωρεντία. Τρένα για Φλωρεντία έχει σχεδόν ανά μία ώρα. Eμείς πήραμε ένα τρένο Express το οποίο διένυσε την απόσταση Ρώμη - Φλωρεντία (278χμ) σε 1,30 ώρα και πήγαινε με 250χμ/ώρα!!

Στη Φλωρεντία ο Θ είχε κλείσει να μείνουμε στο Hilton το οποίο δε το προτείνω καθώς είναι εκτός πόλης. Για αυτό τελικά ήταν και φτηνό σχετικά με τα υπόλοιπα Hilton. Σε Hilton δεν έχω ξαναμείνει αλλά δεν ενθουσιάστηκα κιόλας.. Υπάρχουν πιο ωραία μη επώνυμα ξενοδοχεία. Άσε που είχαν κάνει το ανεκδιήγητο.. Είχαν χωρίσει το μπάνιο από το υπνοδωμάτιο με τζαμαρία. Το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί sexy αν δεν έβλεπες από τη τζαμαρία και τη λεκάνη της τουαλέτας. Φανταστείτε να έχεις πάει εκεί με νέο γκόμενο!! Δε θα πήγαινα τουαλέτα ποτέ!! Είχαν βάλει βέβαια και ένα φύλλο πόρτας για λίγη ιδιωτικότητα αλλά το είχαν βάλει από τη πλευρά της κρεβατοκάμαρας. Έτσι εάν μένεις με το πειραχτήρι Θ δεν υπάρχει περίπτωση να παραμείνει κλειστή αυτή η πόρτα για κανένα λόγο.

Ευτυχώς όμως το ξενοδοχείο είχε λεωφορείο που σε κατέβαζε στη πόλη. Εμείς σε μια κρίση να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε κατεβήκαμε στη Φλωρεντία μεσημεριάτικα με 40οC. Η ζέστη ήταν ανυπόφορη και ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που δε με ενθουσίασε αρχικά η Φλωρεντία.

Η Φλωρεντία  ή αλλιώς Firenze όπως την αποκαλούν οι Ιταλοί είναι μια άκρως καλλιτεχνική πόλη. Από εδώ ξεκίνησε η Αναγέννηση και μεγάλοι καλλιτέχνες κατάγονται από εδώ . Ακόμα και σήμερα οι ντόπιοι είναι αρκετά "καλλιτεχνικοί'. Η πόλη έχει άλλον αέρα. Εμείς στη Φλωρεντία είχαμε αποφασίσει να μην επισκεφτούμε μουσεία καθώς δεν είχαμε πολύ χρόνο και θέλαμε να κερδίσουμε όσο περισσότερο χρόνο μπορούσαμε βολτάροντας στη πόλη και θαυμάζοντας την .

Στο Duomo μόνο θέλαμε να μπούμε αλλά τη μία μέρα είχε κλείσει από τις 17:00 (τελικά δεν είμαστε μόνο εμείς στην Eλλάδα ότι να 'ναι) και την άλλη μέρα το πρωί είχε τόσο μεγάλη ουρά και τόση ζέστη που αποφασίσαμε ότι η τέχνη δε θέλει τόσο μεγάλες θυσίες και πήγαμε για esspressaki.. Στη Φλωρεντία σταθήκαμε τυχεροί γιατί ρωτήσαμε ένα γλυκύτατο νεαρό που είχε ένα μαγαζάκι με μπλούζες που να πάμε να φάμε, να βγούμε για ποτά και μας πρότεινε τρία σημεία το ένα καλύτερο από το άλλο. Μέρη όπου δε σύχναζαν τουρίστες, με πραγματικές τιμές και αυθεντικούς Ιταλούς.

Για καφέ πήγαμε στη Piazza S. Spirito που είναι κοντά στο Palazzo Pitti. Μια ήσυχη πλατεία με  καφέ και εστιατόρια. Εμείς καθίσαμε στο δεύτερο μαγαζί της πλατείας , στο Volume, και ήπιαμε ένα κρασί Πεκορίνο. Ναι, ναι δεν είναι μόνο τυρί. Μαζί με το κρασί μας έφεραν κέρασμα και μια μεγάλη πιατέλα με μεζεδάκια.. Το κρασάκι είχε 6€ το ποτήρι!! Τη συγκεκριμένη πλατεία τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον πάει στη Φλωρεντία. Είναι ένα από τα πολύ καλά μέρη για να πας για καφέ, κρασί κτλ.

Μετά από εκεί πήγαμε για φαγητό στο εστιατόριο Latini (Via dei Palchetti 6/r) που μας είχαν πει ότι φτιάχνει τη καλύτερη Bistecca di Fiorentina. H Bistecca di Fiorentina είναι σαν μια τεράστια μπριζόλα, είναι για δύο άτομα, η οποία σερβίρεται με το αιματάκι της. Για τα ελληνικά δεδομένα σερβίρεται ωμή. Ο Θ ζήτησε να του την καλοψήσουνε αλλά (ευτυχώς!) ο σερβιτόρος αρνήθηκε. Αντικειμενικά νομίζω ότι αν την παραψήσεις θα χάσει όλη τη νοστιμιά και θα γίνει ένα ξερό κομμάτι κρέας. Όταν ήρθε στο τραπέζι μας η μπριζόλα ο Θ έπαθε ένα γερό σοκ αλλά με το που τη δοκίμασε του άρεσε και τη τσάκισε . Εγώ έπαθα το σοκ όταν ήρθε ο λογαριασμός.  Η μπριζολίτσα είχε 40€!! Παντως εγώ που δεν είμαι και πολύ του κρέατος μου φάνηκε καλή αλλά μπούχτισα από την κρεατίλα!

Μετά από το φαγητό θα πηγαίναμε για ποτάκι. Μετά από πολλές στάσεις για φωτογραφίες φτάσαμε επιτέλους στην απέναντι πλευρά του ποταμού Arno, κοντά στη Piazza Poggi, όπου είχε ένα πολύ ωραίο μαγαζάκι δίπλα στο ποτάμι. Easy Living λεγόταν και δικαιολογούσε πλήρως το όνομα του. Μετά από μερικά mojito γυρίσαμε στο ξενοδοχείο με ταξί.

Την επόμενη μέρα πήραμε πάλι το τρένο- πύραυλο και γυρίσαμε Ρώμη όπου και πήγαμε κατευθείαν στο αεροδρόμιο για να επιστρέψουμε Ελλάδα.

Μια μέρα στο Βατικανό.

Το μουσείο του Βατικανού είναι κάτι που πρέπει να το επισκεφτεί όποιος είναι στη Ρώμη. Κρύβει τόσους θησαυρούς μέσα του που δε σου φτάνει μια μέρα για να τους δεις. Εμείς για άλλη μια φορά δυστυχώς δεν είχαμε ξεναγό οπότε πολλά βλέπαμε και λίγα καταλαβαίναμε! Θέλω κάποια στιγμή να πάω διακοπές οργανωμένα να έχω κάποιον που να μου εξηγεί τα πάντα.  Από το σχολείο έχει να μου συμβεί αυτό. 

Μου αρέσει βέβαια και η ελευθερία που έχεις όταν πας κάπου μόνος σου και ανακαλύπτεις νέα μέρη. Αλλά να, υπάρχουν κάποια σημεία που τον θες τον ξεναγό σου. Όπως στο Βατικανό για παράδειγμα. Εγώ από τέχνη δε σκαμπάζω πολλά αλλά με ενδιαφέρει να ακούω για μυστικά μυνήματα μέσα από πίνακες ή να μου λένε για παραξενιές των καλλιτεχνών. Όπως για παράδειγμα ότι  ο Ραφαήλ ζωγράφιζε πάντα τον εαυτό του κάπου μέσα στους πίνακες του. Επειδή όμως μερικές φορές του το απαγόρευαν τότε και αυτός ζωγράφιζε μια φιγούρα που είχε το χέρι του μπροστά στο στόμα του  ως αντίδραση στην απαγόρευση. Αυτό το έμαθα από τον ξεναγό του δίπλα γκρουπ!!

Αποφασίσαμε να πάμε πρώτα στο μουσείο του Βατικανού και μετά στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου για να αποφύγουμε την ουρά στο μουσείο. Όντως ουρές δε βρήκαμε, βρήκαμε όμως τον πιο αγενή υπάλληλο. Νευρίασε μαζί μου γιατί δε καταλάβαινα τα ιταλικά που μίλαγε. Πώς είναι δυνατόν να είσαι ταμίας στο Βατικανό, το πλέον τουριστικό μέρος, και να μη ξέρεις αγγλικά!

Η είσοδος στο μουσείο είχε 15€, κατά την άποψη μου αρκετά ακριβό, και έχεις πρόσβση στις αίθουσες του μουσείου και στη Καπέλα Σιξτίνα. Από τον πάνω όροφο του μουσείου μπορείς να δεις και λίγο από τους κήπους του Βατικανού. Οί αίθουσες του μουσείου έχουν κυρίως πίνακες αλλά υπάρχουν και αίθουσες με χαλιά-πίνακες-αριστουργήματα!

 

Νομίζω ότι σε αυτό το Μουσείο είδα τους πιο ωραίους πίνακες που έχω δει στη ζωή μου. Έργα που ήταν σαν να σου μιλούσαν! Ο παρακάτω πίνακας ονομάζεται "Σχολή των Αθηνών" και είναι του Ραφαήλ. Απεικονίζει τους αρχαίους φιλόσοφους με τη μορφή σημαντικών ανθρώπων της Αναγέννησης. Για παράδειγμα ο Πλάτωνας (στο κέντρο και αριστερά) έχει τη μορφή του Ντα Βίντσι.

Στη Καπέλα Σιξτίνα δεν επιτρεπόταν να βγάλουμε φωτογραφίες και το σεβαστήκαμε. Το παρακάτω ταβάνι είναι σε μία από τις αίθουσες του μουσείου και είναι άκρως εντυπωσιακό!

Φεύγοντας από το μουσείο πήγαμε στην πλατεία του Αγίου Πέτρου. Καθώς περπατούσαμε κατά μήκος των τοιχών του Βατικανού παρατήρησα ότι πάνω στο τοίχο είχαν κλειδώσει πολλά λουκέτα πάνω σε κάτι σιδεριές. Θα είναι για τα ποδήλατα μου είπε ο Θ. Όμως ήταν κλειδωμένα χιλιάδες λουκέτα και ορισμένα σε πολύ ψηλά σημεία που δεν είχαν καμία χρησιμότητα. Τελικά έμαθα πως αυτή είναι μια μόδα που ξεκίνησε το 2000 και οι ερωταυμένοι νέοι με αυτόν τον τρόπο κλειδώνουν την αγάπη τους. Γράφουν πάνω στο λουκέτο το όνομα τους, την ημερομηνία που το τοποθετούν, το κλειδώνουν και πετούν το κλειδί στο Τίβερη. Με αυτό τον τρόπο κλειδώνουν την αγάπη τους για πάντα. Ένα είδος πιο ρομαντικού αρραβώνα!

Τη πλατεία του Αγίου Πέτρου τη θυμόμουν πιο εντυπωσιακή. Βέβαια φυσικό είναι να μην είναι ίδιο το συναίσθυμα τη δεύτερη φορά που αντικρίζεις κάτι. Επιπλέον είχε αρχίσει πια να κάνει πολύ ζέστη και στη Ρώμη και εμείς βρεθήκαμε καταμεσής της πλατείς 15:00 το μεσημέρι. Η ουρά για τον Άγιο Πέτρο ήτανε τεράστια αλλά ευτυχώς κινούταν γρήγορα. Μόλις φτάσαμε για να περάσουμε τον σχετικό έλεγχο με ειδοποίησαν ότι δε μπορούσα να μπω γιατί ήταν ακάλυπτοι οι ώμοι μου. Και να φανταστείτε ότι επείδη το θυμόμουν είχα ντυθεί σεμνά. Ευτυχώς είχα μαζί μου ζακέτα και το πρόβλημα λύθηκε!

Η Βασιλική του Αγίου Πέτρου είναι απλά εντυπωσιακή. Το παρακάτω άγαλμα είναι η Πιέτα του Μιχαήλ Άγγελου. Ένα από τα πρώτα του  έργα που τον καταξίωσε. Είναι πίσω από βιτρίνα γιατί παλιότερα κάποιος του επιτέθηκε με σφυρί και το τραυμάτισε. Λέγεται ότι ο Μιχαήλ Αγγελος υπέγραψε πάνω στη ζώνη της Παρθένου ότι αυτός είναι ο πραγματικός δημιουργός επειδή κάποιος άλλος διέρρεε φήμες ότι είναι δικό του έργο . Αργότερα μετάνιωσε για τη βεβήλωση και είναι το μόνο έργο που υπέγραψε ποτέ!

Ο Μιχαηλ Αγγελος δυσκολέυτηκε να απεικονίσει τη Παναγία που κρατά τον νεκρό Ιησού καθώς είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποδόσεις μια γυναικεία φιγούρα να κρατά μια αντρική με συμμετρία. Για να δώσει τη συμμετρία που επιθυμούσε δημιούργησε πολλές πτυχώσεις στο φόρεμα της Παρθένου και το άγαλμα πήρε το επιθυμητό σχήμα πυραμίδας. Εντύπωση επιπλέον προκαλεί το νεανικό πρόσωπο της Παρθένου. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης είχε πει ότι επίτηδες είχε σχηματίσει τη Παρθένο νέα έτσι ώστε να δημιουργεί την παραίσθηση στον θεατή ότι κρατάει το βρέφος της στη θέση του νεκρού Ιησού. Γιατί έτσι και αλλιώς για μια μάνα πάντα το παιδί της, όσο χρονών και να είναι, θα είναι για πάντα το βρέφος της.

Πλέον έχουν ανοίξει για το κοινό και τους τάφους των Πάπων. Κατεβαίνεις κάτω από το επίπεδο της εκκλησίας εκεί που είναι θαμένοι όλοι οι Πάπες αλλά και ο ίδιος ο Άγιος Πέτρος. Βγαίνοντας έξω από την εκκλησία πέσαμε πάνω στην Ελβετική φρουρά - αρλεκίνοι!!

Τη στολή τους την είχε σχεδιάσει ο ίδιος ο Μιχαήλ Άγγελος.. Μάλλον δε θα τους συμπαθούσε και πολύ!!

Πάνω στη πλατεία του Αγίου Πέτρου υπάρχουν δύο μπρούτζινοι κύκλοι. "Τα κέντρα της κυανοστοιχείας" όπως ονομάζονται. Εάν λοιπόν πατήσεις πάνω σε αυτά τότε βλέπεις το θαύμα της συμμετρίας και προσκυνάς τον Μπερνίνι. Οι τρεις σειρές από κίονες φαίνονται ως μία.

  

Ο Θ είχε αρχίσει ήδη να γκρινιάζει ότι τον πονάνε τα πόδια του και φύγαμε. Η ιδέα μου για να γυρίσουμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο έπεσε στο κενό! Ευτυχώς η ιδέα μου για να πάμε για φαγητό του άρεσε!! Πίτσα μαργαριτά για εμένα και μια σπαγγέτι φούντζι για τον νεαρό απέναντι. Μιαμ μιαμ!! Ε και μετά τι άλλο.. Παγωτό!! Ε δεν είναι να απορεί κανείς που μετά από τόσο περπάτημα εγώ γύρισα πίσω 1,5 κιλό πιο πάνω!

Επόμενη στάση Φλωρεντία!

 To be continued...

Trastevere και Rome by night!

H Trastevere είναι μια όμορφη περιοχή της Ρώμης από την απέναντι μεριά του Τίβερη. Είναι λίγο μποέμ και μαζεύει πολλούς Ιταλούς, κυρίως νεολαία. Είναι διάσημη για τα εστιατόρια της και για τα μπαράκια της.

Εμείς ακολουθήσαμε τη συμβουλή του Τοπ 10 οδηγού και ήταν η πρώτη φορά στη Ρώμη που δε φάγαμε καλά! Μετά όμως φάγαμε το καλύτερο τιραμισού που έχω φάει στη ζωή μου και αποζημιωθήκαμε πλήρως. Να σημειωθεί εδώ ότι εμένα δε μου αρέσει το τιραμισού όπως το φτιάχνουν εδω. Εκεί όμως το φτιάχνουν σε ατομικά μπολάκια και μοιάζει με κρέμα. Έχω βρει μια συνταγή στο ίντερνετ, εάν όντως είναι σαν εκείνο θα σας τη πω. Θα το φτιάξω και θα επανέλθω!

Για ποτό πήγαμε στα μπαράκια που είναι στις όχθες του Τίβερη. Ένας άλλος κόσμος υπάρχει εκεί. Γεμάτος ταβέρνες, υπαίθρια μαγαζιά και κόσμο. Κόσμο πολύ. Που τρώει , πίνει και διασκεδάζει. Τους ζήλεψα τους Ιταλούς. Ζούνε σε μια τόσο όμορφη πόλη που έχει τόσα να τους προσφέρει..

Το παρακάτω πορτοκαλί ποτό είναι ένα τοπικό κοκτέιλ που πίνουν οι Ιταλοί. Δε θυμάμαι πως λέγεται αλλά είναι κρασί με ανθρακούχο νερό και φρούτα. Είναι λίγο πικρό και αυτό οφείλεται στα φρούτα που βάζουν . Εμένα μου θύμιζε λίγο νεράτζι και δε μπορώ να πω ότι το αγάπησα.

Λένε πως για να δεις ολοκληρωτικά τη Ρώμη πρέπει να δεις τα μέρη που πήγες το πρωί και το βράδυ. Εμείς στη Ρώμη περπατήσαμε πάρα πολύ. Γυρίσαμε από Trastevere στο ξενοδοχείο με τα πόδια. Πρέπει να κάναμε 1:30 ώρα αλλά άξιζε κάθε λεπτό που περπατήσαμε. Από εδώ και πέρα θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν για εμένα.

                                                              To be continued...

Δεύτερη και τρίτη μέρα στη Ρώμη...

Τo δεύτερο πρωινό  μας στη Ρώμη είχαμε αποφασίσει να το περάσουμε περπατώντας. Να γυρίσουμε και να χαζέψουμε δρόμους πλατείες, συντριβάνια. Η Ρώμη είναι ενα μεγάλο μουσείο. Κάθε γωνιά και ένα έργο τέχνης. Αγάλματα του Μπερνίνι είναι παντού μέσα στη πόλη. Μέσα σε εκκλησίες μπορείς να δεις έργα του Μποτιτσέλι.

Αφού φάγαμε το πρωινό μας στο ξενοδοχείο κατευθηνθήκαμε πρός τα Ισπανικά σκαλιά που έτσι και αλλιώς ήτανε κοντά μας. Ο οδηγός μου έλεγε ότι είναι σημείο συναντησης των Ιταλών. Αλλά εμείς μόνο τουρίστες είδαμε να βγάζουν φωτογραφίες.

Μετά πήραμε τη Via Condotti, κάτι σαν τη δική μας Βουκουρεστίου, για να χαζέψουμε τις βιτρίνες. Dior, Gucci, Hermes, Fendi!! H χαρά του κάθε fashionista. Φυσικά και δε ψωνίσαμε τίποτα! Α όχι ψωνίσαμε μια βαλίτσα από ένα πλανόδιο.. Χαχαχα! Την ώρα κιόλας που ψωνίζαμε και κάναμε τα καθιερωμένα παζάρια έρχεται μια κυρία και αγοράζει μια βαλιτσάρα για να βάλει μέσα τις τρεις Prada τσάντες της που μόλις είχε αγοράσει. Shopping bag μας λέει γελώντας. Ναι από αυτό και εμείς. Για αυτό την αγοράζουμε για να βάλουμε μέσα τα τρία μαγνητάκια που αγοράσαμε! Οφείλω να ομολογήσω πως μπήκα στον πειρασμό να πάρω τη χάρτινη τσάντα του οίκου Prada που πέταξε η κυρία. Να την έχω εδώ στην Αθήνα , να βάζω μέσα τα φρούτα μου για τη δουλειά και να το παίζω μούρη. Τελικά ο αυτοσεβασμός μου λειτουργησε και δε τη πήρα!

Έπειτα πήγαμε στο Πάνθεον. Αργότερα έμαθα πως το Πάνθεον οι Ιταλοί δε το έχουν σε εκτίμηση αλλά για εμένα είναι από τα πιο όμορφα μνημεία. Δε ξέρω γιατί αλλά μου προκαλεί δέος. Αρχικά ήταν παγανιστικός ναός αλλά έπειτα μετετράπηκε σε εκκλησία. Μέσα είναι θαμένοι ο ζωγράφος Ραφαήλ και ο Vittorio Emmanuelle, που είναι κάτι σαν τον δικό μας Κολοκοτρώνη. Το εσωτερικό του είναι απλά διακοσμημένο ενώ αυτό που προκαλέι εντύπωση είναι η τεράστια στρογγυλή τρύπα στην οροφή. Λένε ότι είναι μαγευτικό όταν βρέχει να βλέπεις τη βροχή να γλιστράει μέσα της και να πέφτει στο πάτωμα. Δυστυχώς εμείς δε το πετύχαμε με βροχή.

Η Piazza Navona είναι μια από τις πιο διάσημες πλατείες της Ρώμης και δικαιολογημένα καθώς είναι πανέμορφη. Τα συντριβάνια είναι έργα του Mπερνίνι και ίσως να τα θυμάστε από το Illuminati. Εγώ μιας και είχα πρόσφατα διαβάσει το βιβλίο ήμουν πολύ επηρρεασμένη. Στη πλατεία μαζεύονται πολλοί καλλιτέχνες που εκθέτουν τα έργα τους ενώ γύρω-γύρω έχει όμορφα (τουριστικά και πανάκριβα) καφέ! Πληρώσαμε για δυο εσπρεσσάκια 12,50€. Το λες και κλέψιμο. Ειδικά σε μια χώρα που ο καφές έχει 1,50€!

Καθώς είχαμε και το συνέδριο δε μπορούσαμε να κάτσουμε άλλο στην πόλη. Φύγαμε για να πάμε σε ένα ξενοδοχείο εκτός πόλης όπου γινόταν το συνέδριο. Όπου μας πληροφόρησαν ότι χρειαζόμασταν κάτι σαν πόστερ για την αυριανή παρουσίαση του Θ. Κάτι που εμείς δεν είχαμε και έπρεπε να το φτιάξουμε και να το εκτυπώσουμε στη Ρώμη! Σκατά. Φάγαμε από μια πίτσα στο χέρι και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο. Έτσι χάσαμε το απόγευμά μας . Ο Θ στο λάπτοπ, που πάλι καλά  το είχε μαζί, και εγώ στο ipad να χαζευω που θα πάμε το βράδυ.

Τελικά αποφασίσαμε το βράδυ να βγούμε στη Via Venetto  για να ξυπνήσουμε νωρίς το πρωί να πάμε να εκτυπώσουμε το ποστερ και να φύγουμε για το συνέδριο. Στη Via Venetto φάγαμε σε ένα φαινομενικά τουριστικό μαγαζί αλλά με πολύ ωραία πίτσα. Η πίτσες τους είναι εξαιρετικά απλές. Καμία σχέση με τις σπέσιαλ που φτιάχνουμε εμείς εδώ. Τη πρώτη φορά,  είχα ξενερώσει με τις πίτσες τους αλλά αυτή τη φορά τις λάτρεψα. Εκεί φάγαμε μία με μοτσαρέλα, ντομάτα και βασιλικό!. Ο βασιλικός τα έσπαγε..

 Την άλλη μέρα πήγαμε στο συνέδριο και το βράδυ βγήκαμε στην Trastevere.

 To be continued...

Πρώτη μέρα στη Ρώμη. Κολοσσαίο!

Χωρίς υπερβολές αυτό το ταξίδι στη Ρώμη ήταν ένα απο τα πιο αγαπημένα μου ταξίδια. Ακολουθεί εκείνο στο Άμστερνταμ! Ξέφυγα τελείως από όλα αυτά που μας επηρρεάζουν καθημερινά. Ξεκουράστηκε το μυαλό μου και το πνεύμα μου. Με τον Θ ήρθαμε πιο κοντά και περάσαμε αγαπησιάρικα. Όπως λέει εκείνος τελικά πρέπει να πηγαίνω διακοπές όλη την ώρα για να είμαι καλά!

Από Αθήνα φύγαμε Δευτέρα με ηλιοφάνεια και 40οC . Ξύπνησα αξημέρωτα και έφυγα με τη βαλιτσάρα μου για να συναντήσω τον Θ στο μετρό.Ο Θ με την ακόμα μεγαλύτερη βαλιτσάρα του με περίμενε στη Δουκίσης Πλακεντίας Αποφασίσαμε να πάρουμε τον προαστιακό που θα ερχόταν σε 10' αντί για το μετρό που θα ερχόταν σε 20 λεπτά. Ατυχής απόφαση καθώς ο προαστιακός δεν ήρθε ποτέ και εμεις χάσαμε και το μετρό. Το επόμενο θα ερχόταν σε μισή ώρα. Έτσι πήραμε ταξί και πληρώσαμε  25 ωραιότατα ευρωλάκια χωρίς κανένα λόγο. Το αεροπλάνο το προλάβαμε στο τσακ. Μας είχαν φωνάξει από τα μεγάφωνα και ήταν έτοιμοι να κατεβάσουν τις βαλίτσες μας. Αφού μας μάλωσε η κατα τα άλλα συμπαθητική κοπελίτσα μπήκαμε στο αεροπλάνο και ξεκινήσαμε. Παρόλο που έχω ένα θέμα με τα αεροπλάνα, η απογείωση ήταν πολύ καλή. Φτάνοντας στο αεροδρόμια της Ρώμης ο πιλότος μας ανακοίνωσε ότι ίσως να έχουμε λίγες αναταράξεις λόγω βροχόπτωσης  και μας ενημέρωσε για τις χαμηλές θερμοκρασίες που επικρατούσαν  στη Ρώμη. Εντωμεταξύ εγώ είχα φτιάξει μια βαλίτσα γεμάτη σορτσάκια για να αντέξω τον "καύσωνα" της Ρώμης. Ευτυχώς είχα πάρει μαζί μου κάτι εσπαντρίγιες  τις οποίες και διέλυσα λόγω του ότι τσαλαβουτούσα στα νερά με αυτές. Τελικά η θερμοκρασία ήταν πολύ καλή. Γύρω στους 30οC, ήταν ότι έπρεπε για περπάτημα και sightseeing. Λόγω του κακού -καλού για εμάς - καιρού αποφασίσαμε να πάμε στο κολοσσαίο επείδη δε θα είχε ζέστη. Για το κολοσσαίο είχα ακούσει τα χειρότερα. Ότι δεν αξίζει να πάμε , ότι δε βλέπεις τίποτα κτλ. Απόψεις με τις οποίες διαφωνώ. Μου άρεσε πάρα πολύ.

Βέβαια μέσα είναι αρκετά κατεστραμένο. Τα καθίσματα έχουν διαλυθεί και η μία πλευρά έχει πέσει.  Η καταστροφή του οφείλεται κυρίως σε σεισμούς αλλά και στο γεγονός ότι χρησιμοποιούσαν υλικά από το κολοσσαίο ως οικοδομικά υλικά για να φτιάξουν άλλα μνημεία. Όπως καλή ώρα κάναμε και εμείς με τους αρχαίους μας ναούς. Βέβαια εξακολουθεί να παραμένει επιβλητικό. Είδικά εάν αναλογιστεί κανείς πόσοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εκεί μέσα για να προσφέρουν θέαμα στον Καίσαρα και στους Ρωμαίους. Άρτος και θεάματα. 

Κάτω από την αρένα υπάρχει ένας λαβύρινθος από κλουβιά και διαδρόμους μέσα στα οποία ήταν φυλακισμένοι άνθρωποι και ζώα. Λέγεται ότι υπήρχαν είδικα ανοίγματα και "ασανσέρ" για να κάνουν είσοδο τα αγρια θηρία στο κέντρο της αρένας έτσι ώστε να φαίνονται πιο τρομακτικά.

Tip: Το Κολοσσαίο, τα Ρωμαικά φόρουμ και ο Παλατινός Λόφος έχουν κοινό εισιτήριο που ισχύει για δυο μέρες. Για να βγάλεις στο κολοσσαίο όμως το εισιτήριο σου πρέπει να περιμένεις σε μια  τεράστια ουρά. Καλύτερα λοιπόν είναι να βγάλεις το εισιτήριο σου σε κάποιο από τα δύο άλλα μνημεία και να μπεις στο κολοσσαίο έπειτα χωρίς καμία αναμονή. Επιπλέον την ουρά στο κολοσσαίο  μπορείς να την παρακάμψεις εάν αγοράσεις ένα audioguide με 5,50€. Εμείς αυτό κάναμε.  Μετά ανακαλύψαμε τον άλλον τρόπο.

Μετά το κολοσσαίο πήγαμε στον Παλατινό λόφο, ο οποίος είναι δίπλα και περπατήσαμε εκεί που παλιά ήταν οι οικίες των Ρωμαικών Αυτοκρατόρων.

Εκεί ο Φαρνέζε έχει δημιουργήσει τους διασημους κήπους του πάνω στα ερείπια των άλλοτε παλατιών.

Αφού θαυμάσαμε τη θέα από τον λόφο αποφασίσαμε πως αρκετά αρχαία είδαμε για σήμερα και είπαμε να φύγουμε προς αναζήτηση τροφής.

Η ώρα πια είχε περάσει και εμείς είχαμε λυσάξει από τη πείνα. Τα ενδιάμεσα παγωτά που φάγαμε δε πιάνονται για φαγητό. Για φαγητό κάτσαμε κοντά στη Piazza di Spagna. Σε μια trattoria λίγο ακριβούτσικη αλλά με τη καλύτερη καρμπονάρα που φάγαμε στη Ρώμη. Εγώ δοκίμασα για πρώτη φορά gnocchi  με γκοργκοντζόλα και δε ξετρελάθηκα. Παρεπιπτώντως μόλις τώρα είδα ότι η γκοργκοντζόλα είναι μπλού cheese. Μπλιαχ και ίου μαζί!!! Φωτογραφίες από φαγητά δεν έχω γιατί κάθε φορά έλεγα να θυμηθώ να φωτογραφίσω και κάθε φορά ξεχνιόμουν και τα έτρωγα!

Το ξενοδοχείο μας ήτανε στη διάσημη και παλιά κοσμοπολίτικη Via Venetto. Εκεί παλιά σουλατσάρανε όλοι οι αστέρες της Cinecitta και στήνανε τα παπαρατσιλίκια τους . Βέβαια τώρα η περιοχή έχει μόνο τουρίστες αλλά εξακολουθεί να έχει κάτι από την αίγλη του παρελθόντος. 

Μη περιμένετε να δείτε φωτογραφίες από nightlife, τουλάχιστον όχι από σήμερα.. Είμασταν ψόφιοι και κοιμηθήκαμε από τις 20:00!!

To be continued...