Όχι άλλη μια καλοκαιρινή ανάρτηση...

Δεκαπενταύγουστος στην Αθήνα. Όλοι λείπουν σε διακοπές. Βασικά για την ακρίβεια (κυριολεκτικά και μεταφορικά) λείπουν στα χωριά τους. Φέτος κανένας από τους φίλους μου δε πήγε διακοπές. Όλοι τη βγάλανε είτε στα πατρικά τους είτε σε σπίτια φίλων. 

Εγώ πηγαινοέρχομαι στο πατρικό μου και σε φιλικά σπίτια.. Αναμένεται ακόμα μια εβδομάδα άδεια αλλά ακόμα δε ξέρω αν θα πάμε κάπου. Φέτος έχω κάνει ελάχιστα μπάνια και ελάχιστες διακοπές. Η αλήθεια είναι ότι η ψυχολογία μου δεν ήταν και για πολλά πολλά.

Είμαι από τους τυχερούς που δουλεύουν ακόμα (και αυτό δε το λέω ειρωνικά) αλλά από τους άτυχους που δουλεύουν στο κέντρο της Αθήνας. Είναι δύσκολο και ψυχοφθόρο να έρχεσαι καθημερινά σε επαφή με τη φτώχεια και την εξαθλίωση. Με τον καιρό συνηθίζεις αλλά μετά τρομάζεις με τον εαυτό σου, με το πόσο αδιάφορος γίνεσαι μπροστά στη δυστυχία του άλλου. Καθημερινά όταν βγαίνω από το γραφείο μου πηδάω πάνω από ανθρώπους που κοιμούνται στο πεζοδρόμιο με τα πόδια πρησμένα. Ορισμένοι δεν είμαι καν σίγουρη ότι είναι ζωντανοί.

Διαβάζα στα βιβλία για τα χρόνια της Κατοχής και τους νεκρούς που μάζευαν τα κάρα του Δήμου και αναρωτιόμουνα πως είναι δυνατόν να βλέπεις νεκρούς παντού. Πόσο αναίσθητοι ήταν τότε οι άνθρωποι και πόσο εξοικειωμένοι με το θάνατο. Τώρα έμαθα πως η εξοικείωση έρχεται με τη συνήθεια. Χτες μια κυρία ,μη συνηθισμένη στην εικόνα του κέντρου, αγχώθηκε για ένα νεαρό που κοιμόταν σε μια γωνιά. Μην ανυσηχείτε της λέω είναι εδώ κάθε μέρα. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή που το 'πα το μετάνιωσα. Τι σημαίνει άραγε αυτό? Είναι εκεί ακριβώς μπροστά μου κάθε μέρα, αργοπεθαίνει και εγώ τον προσπερνώ.

Και παλιότερα είχε ζητιάνους και ναρκομανείς η Αθήνα απλά τον τελευταίο καιρό βλέπω ανθρώπους που είναι στο τελευταίο στάδιο. Που δε τους δίνεις πάνω από 3 μήνες ζωή. Νέους ανθρώπους που απλά περιμένουν να πεθάνουν.  Δε νομίζω ότι το να του προσφέρω ένα ευρώ θα αλλάξει κάτι. Πρέπει να γίνει κάτι πιο ριζικό. Πρέπει να βοηθήσουμε όλοι μας ουσιαστικά. Απλά δε ξέρω τον τρόπο.

Όλοι λένε να καθαρίσει το κέντρο αλλά το κέντρο δε θα καθαρίσει εάν δε καθαρίσουνε οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι δε θα καθαρίσουν εάν δεν υπάρχουν ιδρύματα και φορείς που να ενδιαφέρονται. Καθάρισε και η Θεάτρου πίσω από την Ομόνοια αλλά έχετε πάει καμιά βόλτα από την Ακαδημίας? Το να μεταφέρουμε τις πιάτσες από το ένα στενό στο άλλο δεν είναι λύση. Απλά δε ξέρω τη λύση.

Το αγαπώ το κέντρο και στεναχωριέμαι που το βλέπω έτσι. Παλιά μου άρεσε να βγαίνω να περπατάω στη Πανεπιστημίου βράδυ. Έλεγα ευτυχώς έχουμε κρατήσει και ένα όμορφο δρόμο με μερικά ωραία κτίρια. Την τελευταία φορά που πέρασα βράδυ από Πανεπιστημίου τρόμαξα από την βρωμιά και την ερημιά. Δε μπορώ να μη κάνω τη σύγκριση με τη Ρώμη. Εκεί δε τρομάξαμε πουθενά και περπατήσαμε αρκετά το βράδυ. Θα μου πεις τώρα , δε πήγες στο Termini βράδυ για να δεις. Αλλά και εδώ δε πήγα στο Σταθμό Λαρίσσης . Στη Πανεπιστημίου είμαι. Σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους. Σε ένα δρόμο που συνδέει δυο μεγάλες πλατείες ,που θα έπρεπε να είναι στολίδια για τη πόλη μας. 

Λυπάμαι που όταν συναντώ τουρίστες στην Αθηνάς που κατευθύνονται προς την Ομόνοια τους λέω να προσέχουν. Λυπάμαι που όταν το μετρό πλησιαζει στο Μοναστηράκι βγάζουν ανακοίνωση  για να προσέχουμε τα προσωπικά μας αντικείμενα. Λυπάμαι για την εικόνα που βλέπουν οι τουρίστες και αναρωτιέμαι άραγε όταν γυρίσουν πίσω στη χώρα τους θα έχουν στο μυαλό τους του εξαθλιωμένους που κοιμούνται στους δρόμους ή θα συνεχίζουν να μας αποκαλούν κλέφτες?