Παρά ένα 30...

Σάββατο 26/10/2013

Τα τριήμερα τα έχω συνδυάσει μακριά από την Αθήνα. Μια βάφτιση όμως μας κράτησε το τριήμερο της 28ης στην Αθήνα. Και αφού χάσαμε που χάσαμε την εκδρομή είπαμε τουλάχιστον να χαρούμε τη βάφτιση και τους φίλους που είχαν έρθει από μακριά για να παρευρεθούν σε αυτή. Τα παιδιά που βάφτιζαν το παιδάκι τους είναι πολύ καλοί φίλοι του Θ, οπότε θέλαμε να είμαστε στην εκκλησία όσο πιο νωρίς γίνετε... Η βάφτιση ήταν στις 11 και εμείς ξεκινήσαμε από το σπίτι στις 11:30 (και δεν έφταιγα εγώ) οπότε φτάσαμε στην εκκλησία όταν ο παπάς έλεγε "και τώρα μπορείτε να περάσετε στο προαύλιο για να κεραστείτε μια σπιτική λεμονάδα"... Ήταν μια πολύ ωραία βάφτιση. Άκρως συγκινητική και για μας άκρως γρήγορη...

Μετά τη βάφτιση πήγαμε στο τραπέζι όπου τσίπουρα και κρασιά έδωσαν τη θέση τους στη σπιτική λεμονάδα! Γέλια, ποτά, φαγητό, τα τρία συστατικά μιας ωραίας βάφτισης! Φύγαμε από τη βάφτιση "ελαφρώς" ζαλισμένοι και με την υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθούμε το βράδυ για ποτό. Πόσα σχέδια κάναμε για το που θα πάμε! Τσακωνόμασταν για το εάν θα πάμε σε ταβερνάκι ή σε μπαράκι... Τελικά την πέσαμε για ύπνο από τις 8:00 και κάνανε όλοι τον ψόφιο κοριό! Ε μανούλα μου, βαράει το τσίπουρο.. Δεν είναι νεράκι!

Κυριακή 27/10/2013

Οι περισσότεροι είχαν hangover και σερνόταν σπίτια τους μέχρι που βράδιασε και βγήκαν σα τις νυχτερίδες προς αναζήτηση αλκοόλ. Εγώ σε μια κρίση δημιουργικού μαγειρικού οίστρου δοκίμασα να φτιάξω κολοκυθόσουπα βελουτέ. Αφού έψαξα για λίγο στο ίντερνετ τελικά έκανα μια συνταγή του κεφαλιού μου, που παραδόξως βγήκε καλή... Κολοκυθόσουπα ούτε είχα ξαναφτιάξει, ούτε είχα ξαναφάει! Το ίδιο και ο Θ. Βέβαια αυτός δεν είχε καμία όρεξη να δοκιμάσει. Κολοκύθα, καρότα , πατάτες στο μούλτι  του καθόταν κάπως άσχημα. Αλλά τελικά έφαγε. Την είχα φτιάξει άκρως γκουρμεδιάρικη. Με σπιτικά κρουτόν και δε συμμαζεύεται. "Πολύ ωραία, θέλω να τη φωτογραφίσω" μου είπε ο Θ και αφού τη φωτογράφισε μετά είπε "πρέπει και να τη φάμε τώρα?". Τελικά έφαγε 7 κουταλιές και η φάτσα του ήταν λίγο χειρότερη από τον Σωκράτη όταν έπινε το κώνειο.

Δευτέρα 28/10/2013

Παρέλαση στην Αθήνα δεν έχω πάει ποτέ. Δεν έχει πλάκα εάν δεν έχεις κάποιον γνωστό να παρελάζει και να του πετάς στραγάλια... Ο ήλιος εκείνης της ημέρας όμως σε τραβούσε έξω. Οπότε πήγαμε για ένα καφέ στο άλσος Βεϊκου, που είναι εξαιρετικό, γεμάτο πιτσιρίκια και πράσινο. Εκεί  αποφάσισα ότι θέλω να γίνω μάνα! Το βράδυ βγήκα με μια φίλη που είχα να δω τέσσερα χρόνια. Μια κοπέλα που μοιραζόμουν 6 χρόνια το ίδιο θρανίο μαζί της. Μια κοπέλα που είχε το όνομα "κολλητή μου" για 12 χρόνια μέχρι που ξαφνικά κάτι έγινε και σταματήσαμε να μιλάμε. Όταν βρεθήκαμε στην αρχή ένιωθα λίγο αμήχανα. Είχα χάσει κάποια χρόνια από τη ζωή της. Ήταν τόσα πράγματα ξένα και άγνωστα πάνω της και όμως υπήρχε κάτι οικείο. Αυτό το οικείο που μόνο οι παιδικές φιλίες έχουν. Καθίσαμε στη μπάρα και ξεκίνησε ο χείμαρρος. Να προλάβουμε να τα πούμε όλα. Σχέσεις, χωρισμοί, φιλίες, εργασία... Υπήρχαν τόσα πράγματα που είχαν αλλάξει και πώς να χωρέσουν μέσα σε ένα τρίωρο που κρατάει ένα καφές. Σε κάποια φάση ακούμε τον μπάρμαν να μας φωνάζει "Εεεε... Σας έχω φωνάξει τρεις φορές και ούτε καν με ακούσατε. Σταματήστε να μιλάτε. Τι λέτε πια τόση ώρα? Μπούρου μπούρου... Γυναίκες!". Γελάσαμε και συνεχίσαμε να μιλάμε..."Γιατί σταματήσαμε να μιλάμε?" με ρώτησε η φίλη μου και τότε θυμήθηκα. Αλλά πια δεν είχε καμία σημασία. Εμείς ήμασταν εκεί, μαζί στη μπάρα και μιλούσαμε. Κολλητές, γλυκές, κεφάτες και πανέξυπνες σα γάτες όπως έγραφε και μια αναμνηστική καρδούλα που μου είχε φέρει δώρο από τα Κύθηρα που είχε πάει με τους γονείς της όταν είμασταν 16. Τότε που με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο για να μου πει πόσο πολύ βαριέται στα Κύθηρα και ότι της λείπω...

Τρίτη 29/10/2013

Χ: " Τι θα κάνουμε τη Πέμπτη? Έχω γενέθλια"
Θ:" Τι θες να κάνουμε?"
Χ: " Δε ξέρω. Να καλέσουμε τα παιδιά σπίτι για burger night?"
Θ: "Οκ".

Τετάρτη 30/10/2013

Φεύγω από τη δουλειά τρέχοντας. Έχω μόλις 1,30 ώρα στη διάθεση μου γιατί μου έχει στείλει μια φίλη μου ότι θα είναι κέντρο και θέλω να πάω να τη δω. Πάω σούπερ μάρκετ να ψωνίσω υλικά για τούρτα και κιμά για να φτιάξω τα μπέργκερ.  Φτιάχνω το παντεσπάνι της τούρτας, σκουπίζω, σφουγγαρίζω, πλένω το μπάνιο, ετοιμάζω το σπίτι για να είναι έτοιμο για αύριο... Έχω αγγίξει την ταχύτητα του flash και συνεχίζω...Τα καταφέρνω να είμαι την σωστή ώρα στο κέντρο και επιτέλους χαλαρώνω και πίνω το κρασάκι μου λέγοντας τα νέα μου με τη φίλη μου. Μία ώρα μετά χτύπησε το τηλέφωνο της φίλης. Ήταν το αγόρι της, τρελός έρωτας του Θ,  που θα πήγαινε από το σπίτι μου να κάτσει με τον Θ και πρότεινε εάν θέλουμε να πάμε και εμείς για να δούμε καμιά ταινία. Τα μαζεύουμε και εμείς και κατευθυνόμαστε προς το σπίτι για να δούμε ταινία. Βέβαια όταν φτάσαμε σπίτι δεν είδαμε ταινία. Για την ακρίβεια όταν άνοιξα τη πόρτα του σπιτιού είδα μέσα φίλους και γνωστούς και τον Θ με μια τούρτα πασχαλίτσα... ΕΚΠΛΗΞΗ!!!! Χρόνια πολλά.... Για άλλη μια φορά ο Θ είχε κάνει το θαύμα του!! Είναι υπέροχο να έχεις τόσους καλούς φίλους! Είναι υπέροχο να έχεις για σύντροφο τον Θ! Είναι υπέροχο να νιώθεις ότι σε σκέφτονται! Είναι υπέροχο να ξέρεις ότι όλοι αυτοί ήρθαν με μοναδικό σκοπό να σε κάνουν ευτυχισμένη! "Σ' αγαπώ! Είσαι ο καλύτερος" είπα στον Θ και αυτός μου απάντησε "δε ξέρεις από τι κόπο με έβγαλες που τα έκανες όλα μόνη σου! Είχα σκοπό να σκουπίσω και να σφουγγαρίσω εγώ όταν θα έφευγες αλλά πάλι καλά τα έκανες εσύ!". Καλά να πάθω... Έχασα τη μοναδική μου ευκαιρία να αναγκάσω τον Θ να σκουπίσει. Το βράδυ κύλησε όμορφα και μόνο όταν φύγανε όλοι θυμήθηκα ότι έχω ένα παντεσπάνι στο φούρνο και 2 κιλά κιμά στο ψυγείο...Oh shit... Θα πήξουμε στα μπιφτέκια...

Πέμπτη 31/10/2013

Η μεγάλη μέρα έφτασε. Φέτος για τελευταία χρονιά είχα το 2 μπροστά από τα κεράκια μου.. Αλλά ξέρετε κάτι? Δε με νοιάζει... Φέτος είμαι καλά...Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε! Και ό,τι αλλάζει,  δε βαλτώνει...