Πάει ο παλιός ο χρόνος. Πάει. Πάει.

Η Παραμονή πρωτοχρονιάς θα έπρεπε να ήταν αργία...

Πώς θα χαιρετήσω εγώ τον παλιό τον χρόνο παιδιά? Πώς θα κοιμηθεί στην καρδιά ο πόνος του χωρισμού? Πτώμα από την κούραση? Ξύπνια από τα χαράματα? 

Γέρε χρόνε φύγε τώρα

παει η δική σου η σειρά

ήρθε ο νέος με τα δώρα,

με άδεια και χαρά.

Αδικία απέναντι στον παλιό τον χρόνο! Αδικία που πρέπει άμεσα να διορθωθεί (μέσα στο 2014? ε? τι λέτε καταπληκτικέ υπουργέ εργασίας? ε? ε, υπουργούκο?).

Σας εύχομαι να έχετε όλοι μια όμορφη παραμονή πρωτοχρονιάς και μια  χαρουμενη χρυσή πρωτοχρονιά.

Μα πάνω από όλα σας στέλνω χίλιες ευχές για να πραγματοποιήσετε κάθε τρελό σας όνειρο μέσα στο 2014!

Τρίγωνα κάλαντα κέφι και χαρά...

Σε πέντε μέρες έχουμε Χριστούγεννα. Πώς_στον_γεροδιάολο_περνάει_έτσι_ο_καιρός?

Πριν λίγο συνηδειτοποίησα ότι μέχρι την Τρίτη που μας έρχεται πρέπει να έχω μαζέψει τα ωραιότατα μπογαλάκια μου και να φύγω για Christmas holidays (χαλαρώστε, στο χωριό θα πάμε). Σιγά τη συμφορά θα μου πείτε. Αλλά δεν είμαι καθόλου προετοιμασμένη. Άσε που βαριέμαι οικτρά. Άσε που πριν κανά μήνα είχα φτιάξει ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα με τα πράγματα που θα κάνω μέχρι τα Χριστούγεννα -που για στάσου μισό λεπτό, ναι , έχω δίκιο- δεν έχω κάνει τίποτα από αυτά. Λες να προλαβαίνω μέχρι την Τρίτη να πεταχτώ στη Βιέννη, μετά να πάω να δω τους δικούς μου και να φτιάξω για πρώτη φορά μελομακάρονα? Ναι, και εγώ χλωμό το κόβω....

Ο καιρός περνάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα που σημαίνει είτε ότι περνάω πολύ καλά είτε ότι περνάω τόσο βαρετά που έχω πέσει σε κώμα και δεν το έχω καταλάβει ακόμα. Κατά τα άλλα είμαστε ήσυχα. Στολίσαμε το σπίτι, μελομακάρονα όπως θα καταλάβατε δε φτιάξαμε αλλά να 'ναι καλά η μαμά που μας έστειλε και πήγαμε και μια βόλτα στην στολισμένη Αθήνα. Λίγα πράγματα θα μου πείτε και θα συμφωνήσω. Τώρα γιατί εγώ νιώθω σαν τον Βέγγο, δε ξέρω... Αν με ρωτήσετε τί έκανα τον τελευταίο μήνα... Τίποτα, θα σας απαντήσω...

Πάντως φέτος για πρώτη χρονιά ένιωσα μεγάλη. Ήτανε Σάββατο και εμείς βαριόμασταν να βγούμε. Είχαμε ανάψει τα λαμπάκια στο δέντρο, είχαμε ανάψει και μερικά κεριά και καθήσαμε να δούμε μια ταινία στην τηλεόραση. Μετά από λίγο ο Θ σηκώθηκε και πήγε στο δωμάτιο. Δε ξερώ πώς αλλά εκείνη τη στιγμή ήμουν βέβαιη ότι σε λίγο θα έρθει το παιδί μας και θα μου ζητήσει γάλα με κουλούρια...Κοίταξα με τρόμο πίσω μου και ανακουφίστηκα βλέποντας πώς είμαστε μόνο εμείς οι δυο. Μετά κοίταξα το δέντρο, μετά το σπίτι και τότε το συνειδητοποίησα. Μένω σε ένα σπίτι δικό μου, μένω με τον φίλο μου και  έχουμε δέντρο χριστουγεννιάτικο. Στολισμένο, με λαμπάκια (ευτυχώς όχι φάτνη)....

 Είμαι ενήλικας! Είμαι ένας σοβαρός οικογενειάρχης! Με τρόμο φώναξα στον Θ:

Χ: "Είμαι μια σοβαρή οικογενειάρχισσα"...
Θ: "Αρχίδια είσαι...."

Τούτοι οι μπάτσοι που 'ρθαν τώρα...

Στις 6 Δεκεμβρίου 2008 ήμουνα στο Βόλο. Είχαμε πάει γιατί γιόρταζε ένας φίλος που μένει εκεί. Βγήκαμε , φάγαμε , χορέψαμε και δεν ανοίξαμε τηλεόραση όλο το Σαββατοκύριακο. Την Κυριακή φεύγοντας, στο αυτοκίνητο βάλαμε ραδιόφωνο "κλειστό το κέντρο, τώρα καίνε την Πατησίων, κατεβαίνουν την Αμαλίας" ήταν μερικά από αυτά που ακούγαμε από τον εκφωνητή με φωνή πολεμικού ανταποκριτή. Ποιοι κατεβαίνουν? Γιατί κατεβαίνουν? Τι έχει γίνει? Δεν είχαμε πάρει χαμπάρι. Δεν είχαμε μάθει ακόμα ότι την προηγούμενη μέρα εντελώς αναίτια ένα παιδάκι 15 χρονών είχε σκοτωθεί. Από σφαίρα. Στα Εξάρχεια. Λες και ήμασταν στην Τεχεράνη.

Τις επόμενες μέρες ακολούθησε πανικός. Όσοι δουλεύαμε κέντρο συνηθίσαμε τη μυρωδιά των δακρυγόνων και των καμένων κάδων. Δεξιότητα που αποδείχθηκε εξαιρετικά χρήσιμη για τα επόμενα χρόνια. Μετράγαμε σπασμένες τζαμαρίες και καμένες τράπεζες. Ένα νέο αντάρτικο είχε ξεκινήσει. Ήσουν  με αυτούς ή με τους δολοφόνους. Η αστυνομία χεσμένη κρυβόταν σε στενά με μόνη εντολή να μην εξαγριώνουν τα πλήθη. Και τα πλήθη αλώνιζαν...

Η Σταδίου μετά τα "Δεκεμβριανά" δε μπόρεσε να σταθεί ποτέ ξανά στο πόδια της. Τα μαγαζιά για τους επόμενους μήνες έκλειναν το ένα μετά το άλλο. Μερικά δεν άνοιξαν ποτέ μετά το ολοκαύτωμα. Μετά ήρθε η κρίση, οι πορείες, τα επεισόδια ξανά, η Marfin, η Πλατεία Συντάγματος. Και μετά όλα ξεχάστηκαν....

Φέτος θα είχε και πάλι πορεία. Επετειακή. Από το παράθυρο μου βλέπω μαθητές να διαδηλώνουν γεμάτοι οργή. Στο πεζοδρόμιο κατά πόδας τους ακολουθούν τα ματ. Ξαφνικά κάποιος τους πετάει έναν καφέ, άλλος ένας πετάει ένα άδειο μπουκαλάκι νερό. Τα ματ στέκονται και καλύπτονται πίσω από τις ασπίδες τους. Οι μαθητές, οι οποίοι έχουν έρθει με καλυμμένα τα πρόσωπα, αρχίζουν να πλησιάζουν πετώντας νεράντζια. Τα ματ οπισθοχωρούν αρχικά. Μετά κάνουν ένα βήμα εμπρός, δέκα βήματα πίσω οι μαθητές. Τρία βήματα μπροστά οι μαθητές, ένα βήμα πίσω τα ματ. It takes two to tango...

Μετά από λίγο βλέπω μια φωτίτσα."Έλα ρε, πότε πρόλαβαν και την άναψαν;" αναρωτιέμαι και αμέσως παρατηρώ κάτι μεγάλους κύριους που δεν τους είχα δει εώς τότε να τρέχουν προς τη φωτιά. Βγάζουν τις φωτογραφικές και ξεκινάνε. Ελλείψει μεγάλων φωτιών καλή είναι και η φωτίτσα. Σε λίγο σβήνει. Τα ματ έχουν στρίψει διακριτικά στη γωνία, οι μαθητές έχουν οι περισσότεροι προχωρήσει εκτός από κάποιους που ψάχνουν για τελευταία νεράντζια. Και τότε ακούω "χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά...". Βρε καλώς τα τα παιδιά τα 40sth! Ίδιες φάτσες , ίδια συνθήματα...Χρόνια τώρα.... Σαν τους οπαδούς του  Παναθηναϊκού στον  αγώνα με τη Ceseka που φώναζαν "πουτάνας γιοι ολυμπιακοί". Όλα κολλάνε παντού σε αυτή τη χώρα...

Όταν ο λύκος δεν είναι εδώ...

Ξέρεις, να μωρέ... Δεν είναι ότι σε βαριέμαι... Ούτε ότι δε σε αγαπώ. Να μωρέ. Απλά, όταν λείπεις... Καραγουστάρω!!!!!!!!!!!!

Πριν κανένα χρόνο όταν ξεκίνησε ο Θ τη δουλειά του και μάθαμε ότι θα έχει ταξίδια πέσανε πάνω μου φίλοι και γνωστοί να με παρηγορήσουν... " Μη στεναχωριέσαι, δε θα λείπει συχνά, κτλ, κτλ". Τους κοίταγα σαν εξωγήινους. Γιατί να στεναχωρηθώ? Για μερικές μέρες θα λείπει. Θα είμαι home alone... Πιο πολύ σε πάρτυ συναίσθημα μου έβγαινε παρά σε στεναχώρια. 

Μόνη στο σπίτι. Να ξαπλώνεις στον καναπέ, χωρίς να ακούς κιχ... Να τρως ό,τι μαλακία σου κατέβει στο μυαλό, χωρίς να ακούς ότι θα πάθεις σκορβούτο. Να αφήνεις ένα ποτήρι άπλυτο στο νεροχύτη και να γυρνάς και να βρίσκεις ένα μοναχικό ποτήρι στο νεροχύτη χωρίς την παρέα τριών πιάτων και δέκα φλυτζανιών... Να γυρνάς σπίτι μετά τη δουλειά χωρίς να χτυπάει το τηλέφωνο για τσιγάρα και ψωμί....Να ξυπνάς το πρωί και να στρώνεις το κρεβάτι σου! Να ξυπνάς το πρωί με μισή ώρα καθυστέρηση, να βάζεις ταυτόχρονα παπούτσια και ρουζ και να μην ακούς από το υπερπέραν "ανάβεις το θερμοσίφωνο?". Να κανονίζεις το απόγευμα σου χωρίς να λες "κάτσε να δω εάν έχει κανονίσει κάτι ο Θ". Να κοιμάσαι στη μέση του διπλού κρεβατιού με τέσσερα μαξιλάρια! Να μαθαίνεις να φτιάχνεις τη δική σου μεθ βλέποντας συνεχόμενα τέσσερις κύκλους Breaking Bad.

Αλλά μετά βάζεις να δεις τον πέμπτο κύκλο και οι υπότιτλοι βγαίνουν κινέζικα. Και ξέρεις ότι ο Θ μπορεί να τους αλλάξει σε ελληνικά αλλά δεν είναι εκεί. Και βλέπεις μια ταινία που βγαίνει στον κινηματογράφο που θες να τη δεις αλλά είχατε πει ότι θα τη δείτε μαζί. Και έχεις αρχίσει να βαριέσαι μόνη σου στον καναπέ! Και θες να φας κάτι μαγειρεμένο αλλά δε βρίσκεις νόημα να μαγειρέψεις μόνο για σένα.... Και γαμώτο έχει αρχίσει να σου λείπει...

ΥΓ. Και τελικά έρχεται. Και του λες να πάτε κινηματογράφο να δείτε αυτή την ταινία που θέλατε. Και σου λέει ότι βαριέται. Και σιχτιρίζεις που δεν πήγες μόνη σου...

Εναλλακτικά ψώνια!

Μια φίλη είχε τη γιορτή της πριν λίγες μέρες. Μάζεψε ένα σωρό δώρα και αποφάσισε να αλλάξει τα  μισά. Ένα από αυτά ήταν ένα ασημένιο κολιέ, tres banal, το οποίο δεν μπορούσε να το αλλάξει στα Hondos της περιοχής της οπότε μου το έδωσε εμένα που είμαι γνωστός γυρολόγος της περιοχής του κέντρου για να το πάω στα Hondos  στην Ομόνοια. Είχε σταμπάρει μία μπιζουτιέρα στα Hondos του Χαλανδρίου, οπότε πήγα ψάχνοντας για τη συγκεκριμένη. Αλλά η μπιζουτιέρα δεν υπήρχε στην Ομόνοια. Οπότε τι κάνεις όταν έχεις ένα δώρο που αλλάζει μόνο στην Ομόνοια και θες να πάρεις μια μπιζουτιέρα που υπάρχει μόνο στο Χαλάνδρι? Αγοράζεις κάτι άσχετο από τον Κορρέ (που σε λίγο θα βάλει stand και στα περίπτερα) και το αλλάζεις στο Χαλάνδρι! Ιδυοφυές... Στη θεωρία του! Στη πράξη του??

Μπαίνω στα Hondos και χαζεύω το stand  του Κορρέ. Ψάχνω κάτι στην τιμή των 25€ ,την τιμή που κόστιζε και το κολιέ. Βρίσκω κάτι κρέμες σε συσκευασία δώρου με τιμή 25€. "Εξαιρετική επιλογή" μου λέει η πωλήτρια "και είστε τυχερή έχει έκπτωση 12%." Φτου γαμώτο, σκέφτομαι και συνεχίζω να ψάχνω. 

Πωλήτρια: Θέλετε βοήθεια?

Εγώ: Εεε, όχι κάτι για δώρο ψάχνω...

Μονολογώ κοιτώντας τις τιμές.. 25, 25, 25...

Πωλήτρια: Ααα μάλιστα, θέλετε κάτι για κοπέλα 25 χρονών.

Εγώ: Ε, βασικά όχι... Θα ήθελα κάτι με 25€!

Πωλήτρια: (Με κοιτάει παρεξενεμένη) Πόσο χρονών είναι η κοπέλα? Τι νομίζετε ότι θα της άρεσε?Μια λοσιόν ίσως?

Εγώ: Νομίζω ότι θα της άρεσε κάτι με 25€.

Η πωλήτρια , όπως ήταν φυσικό, με παράτησε και πήγε να σχολιάσει για το πόσο χαζή είμαι με την έτερη πωλήτρια...

Μετά από λίγο έχω επιτέλους βρει κάτι κρέμες με 19€, βουτάω και ένα σαμπουάν που έλεγε ότι κάνει 8€, υπολογίζω την έκπτωση και είμαι χαρούμενη! Μέχρι που ήρθε ξανά η πωλήτρια. 

Πωλήτρια: Συγνώμη έχουν μπερδευτεί τα προϊόντα στα ράφια. Το σαμπουάν που κρατάτε είναι εξαιρετικό αλλά έχει 12€. Τι τύπο μαλλιών έχει η κοπέλα?

Εγώ: Τι έχει 8€?

Πωλήτρια: Αυτό το σαμπουάν για την τριχόπτωση.

Εγώ: Εξαιρετικό. Θα το πάρω.

Πωλήτρια: Μα, είναι για άντρες.

Εγώ: Ε, δε πειράζει...

Παρόμοια συζήτηση έγινε και στο αμπαλάζ.. Εγώ μια κάρτα αλλαγής ήθελα και αυτές μου βάλανε φιόγκους και ψάχνανε την πιο χαριτωμένη τσαντούλα... 

"Τι χρώμα φιόγκο να βάλουμε;"

Αχ δε με νοιάζει....

Δέκα και να καίνε...

Άντρες οι οποίοι μας ξενερώνουνε. Άντρες οι οποίοι μας κάνουνε να κόβουμε λάσπη. Όλοι βγαλμένοι μέσα από τη ζωή. Τη δική μου ζωή!

1.Ο χαζός

Ή έστω  ο πιο χαζός από εμένα. Θα σας πάω πίσω στο Λύκειο τώρα. Μου άρεσε ένα παιδί ο Γιάννης. Για δύο χρόνια είχα γίνει η σκιά του. Όπου ήταν αυτός , ήμουν και εγώ. Στο τέλος ή βαρέθηκε να με βλέπει ή θεώρησε καρμικό το ότι συναντιόμασταν συνέχεια και αποφάσισε να μου την πέσει. Μέσα σε ένα μήνα τον είχα βαρεθεί. Καλό παιδί αλλά... Του έλεγα κάτι (τις καθιερωμένες μου εξυπνάδες) και με κοιτούσε στα μάτια σαν σκυλάκι. Τα μισά δεν τα έπιανε κιόλας... Ξενέρωμα! 

2.Ο όμορφος

Για να μην παρεξηγηθώ, μου αρέσουν πολύ οι όμορφοι τύποι! Μου τραβάνε το βλέμμα. Το κακό είναι ότι δεν έχω την απαραίτητη αυτοπεποίθηση για να τους κρατήσω. Να νιώσω άνετα και να δείξω τον πραγματικό μου εαυτό. Βέβαια συνήθως αυτοί έχουν αυτοπεποίθηση που φτάνει για άλλους δέκα...Το οποίο είναι άκρως σπαστικό.

3.Ο κριτικός

(Ενίοτε και ο Κρητικός). Στη δική μου περίπτωση ήταν ο ίδιος με τον όμορφο. Ο τύπος δε γουστάρει εσένα αλλά μια άλλη που έχει φανταστεί ότι μπορεί να γίνεις. Αυτή η κατηγορία είναι η ιδανική για να σου δημιουργήσει άπειρα κόμπλεξ και συναίσθημα "ταπεινό χαμομηλάκι". Ο δικός μου κριτικός-όμορφος μου έλεγε συνεχώς "μου αρέσουν οι πολύ αδύνατες. Θα μπορούσες να χάσεις λίγο ακόμα" .Και ήμαρτον, το έλεγε σε μένα που ήμουν 53 κιλά! Ή "τα μαλλιά σου μου αρέσουν περισσότερο ίσια. Σγουρά μου θυμίζουν τη μάνα μου που είχε κάνει περμανάντ όταν ήμουν 9". Ναι ρε φίλε ΑΛΛΑ εγώ είμαι σγουρομάλλα και από το να κάψω το κεφάλι μου στα κομμωτήρια προτιμώ να κάψω εσένα.

4.Ο εραστής δυτικών προαστίων

Για να μη λέω μόνο για τους άντρες. Όσο ρηχοί μπορούν να γίνουν οι άντρες άλλο τόσο μπορώ να γίνω και εγώ. Έχω γνωρίσει έναν τύπο ένα βράδυ και κανονίζουμε για ποτό την επόμενη μέρα. Έρχεται να με πάρει με αυτοκίνητο με αεροτομή. The End.

5.Ο επίμονος

'Εχουμε βγει δύο ραντεβού και δεν έχει συμβεί τίποτα μεταξύ μας. Εγώ τότε δούλευα σε ένα παιδικό θεατρικό (θα σας πω κάποια στιγμή γι' αυτό) και λόγω Χριστουγέννων είχαμε κάτι σαν παράσταση στη Μεγάλη Βρετάνια. Χτυπάει το κινητό μου, δεν απαντώ. Ξαναχτυπά το κινητό μου, του στέλνω μύνημα για το που είμαι και τι κάνω. Με ρωτάει τι ώρα θα τελειώσω. Του λέω αργά. Μου λέει να σε πάρω να πάμε βόλτα. Του λέω όχι. Την ώρα που πια έχουμε τελειώσει κοιτάω το κινητό μου και βλέπω 100 αναπάντητες, τον αγνοώ και μου έρχεται μύνημα "Που είσαι σε περιμένω απ' έξω". Πίσω πόρτα... Λούις. The End.

6.Ο ψυχάκιας.

Η αλήθεια είναι ότι αυτός ο τύπος άντρα σου δείχνει τα σημάδια ότι δεν πάει καλά από την αρχή. Το ότι εσύ τα αγνοείς, γιατί συνήθως έχει χαριτωμένο μουτράκι, είναι δικό σου πρόβλημα. Έχουμε βγει δυο τρεις φορές , έχω ακούσει τις απίστευτες παπάρες (στις οποίες για τον λόγο που προανέφερα δεν έδινα σημασία) και έρχεται η στιγμή που σε καλεί σπίτι του. Φαντάζεσαι διαφορα και αντ' αυτού βρίσκετε να μιλάτε για τις φοβίες του. Για το ότι πιστεύει ότι η καρδιά του θα σταματήσει να χτυπάει από λεπτό σε λεπτό. Ότι η τύχη του θα τον εγκαταλείψει άμεσα. Οτι εάν κοιμηθείτε μαζί να τον προσέχεις γιατί μπορεί να μην ξαναξυπνήσει. Και όλα αυτά με βλέμμα στο κενό! The Psycho killer, qu'est-ce que c'est. Fa Fa Fa Fa Fa Fa Fa Fa Fa Far Better Run Run Run Run Run Run away.

7.O πέφτουλας.

Πολύ αστεία κατηγορία. Εάν δεν τον πάρεις στα σοβαρά έχει πολύ πλάκα. Είχαμε συναντηθεί πρώτη φορά ένα βράδυ στο σπίτι μιας φίλης. Είχε τελειώσει η κόκα κόλα και εγώ προθυμοποιήθηκα να πάω στο περίπτερο να πάρω. Θα έρθω και εγώ μου λέει αυτός και φεύγουμε μαζί. Μέσα στο ασανσέρ με κολλάει στον τοίχο "Δε φοβάσαι μόνη μαζί μου στο ασανσέρ?" μου λέει με τη παθιάρικη φωνή των 19 χρόνων του. "Οχι,δεν είσαι και τόσο τρομαχτικός" του απαντάω και έχω πεθάνει στο γέλιο. Πάμε στο περίπτερο και καθώς επιστρέφουμε στο δρόμο με σταματάει και μου λέει "πιάσε τα μπράτσα μου. Δεν έχω πάει ούτε μια μέρα γυμναστήριο. Τα έχω κάνει στα χωράφια". (Τώρα που το σκέφτομαι αυτός άνετα έμπαινε και στην πρώτη κατηγορία). Μετά από κανένα τρίμηνο των πέτυχα έξω από κάτι μπουζούκια. "Δε σε είδα μέσα. Πάμε να πιούμε κανένα ποτό μόνοι μας? μου λέει. Eκείνη την ώρα βλέπω μια κοπελίτσα έξι μέτρα πιο πέρα που μας κοιτάει και παρατηρώ ότι στα χέρια του κρατάει μια φωτογραφία ,από αυτές τις κλασσικές των μπουζουκιών, αγκαλιά με την κοπελίτσα. "Και η κοπέλα?" τον ρωτάω. "Μπα τίποτα. Φίλη μου. Αμα θες την παρατάω." Γελοίος alert! 

8 & 9. Ο κολλημένος με τη μπάλα & δεν πάω τους κολλητούς σου (μάντεψε: ούτε αυτοί εσένα)

Αυτός ήταν δύο κατηγορίες από μόνος του. Βγαίνουμε λίο καιρό, πάντα μόνοι μας, και έρχεται επιτέλους ο καιρός να γνωρίσει τους φίλους μου. Εχουμε πάει για καφέ και εκτός από ένα χάρηκα και ένα γεια δεν ξαναμίλησε. Την υπόλοιπη ώρα έβλεπε μπάλα στην οθόνη πάνω από το κεφάλι μου. Με αποτέλεσμα οι φίλοι μου να με ρωτήσουν μόλις φύγαμε "θύμησε μου τι κοινό έχετε εσείς οι δύο?". Το γεγονός ότι δεν έβρισκα τι να τους απαντήσω ήταν αιτία χωρισμού.

10. Ο δήθεν κουλτουριάρης

Ο δε βλέπω τηλεόραση. Δε βγαίνω σε κλάμπ και σε μπουζούκια. Πάω μόνο θέατρο και κινηματογράφο και μετά κάνω κριτική σαν κακιασμένη γριά. Δε μου αρέσει ο πολύς κοσμός. Μου αρέσει να πηγαίνω εκδρομές στη φύση. Κτλ, κτλ ,κτλ...  Η αλήθεια είναι ότι όταν τον γνωρίσεις στην αρχή παραμυθιάζεσαι. Έτσι την έπαθα και εγώ. Γρατσούναγε μια κιθάρα και έπεσα τ' ανάσκελα. Για πρώτο ραντεβού πήγαμε σινεμά και μου ανέλυσε το πως γυρίστηκε η ταινία. Για δεύτερο ραντεβού πήγαμε σε ένα πειραματικό θέατρο. Για τρίτο ραντεβού δεν πήγαμε γιατί δεν του άρεσε ο πολύς ο κόσμος και καλύτερα σπίτι! Στο σπίτι του είχε μια μεγάλη βιβλιοθήκη με βιβλία. Βιβλία εγώ τότε δεν αγόραζα γιατί δεν είχα λεφτά οπότε συνήθως τα δανειζόμουν. Μπροστά σε όλη αυτή τη βιβλιοθήκη έπαθα ένα ντουβρουτζά. Κοιτούσα τα βιβλία και τον ρωτούσα "Πολύ ωραίο βιβλίο αυτό. Το έχεις διαβάσει?" Η απάντηση σε όλα ήταν όχι. Τα βιβλία ήταν κάτι σαν μπιμπελό. Και με ξενερώνουν οι άνθρωποι που χρησιμοποιούν βιβλία για διακοσμητικά. 

Τέλος πρέπει να πω ότι όλα αυτά με ξενέρωσαν στους συγκεκριμένους ανθρώπους. Σε κάποιον άλλον , που θα τον γούσταρα περισσότερο, μπορεί να μη με πείραζαν. Δεν υπάρχουν γενικεύσεις στο συγκεκριμένο τομέα και από ότι έχω καταλάβει ο κανόνας του ποτέ μη λες ποτέ ισχύει απόλυτα!

Η ανάρτηση αυτή έγινε στο πλαίσιο ενός νέου μπλογκοπαιχνιδιού στο οποίο με καλέσαν η Έλενα Λ. , η Mayumi και η Κ†. Με τη σειρά μου θα καλέσω τις: 

1. Ασπασία από το My Lovable Baby
2.Εύη από το Sexta -feira
3.Νικολέτα απότο Littlemeandlittleyou
4.Writer από το Α, ναι;
5.Ξόμπλιο από τη Συννεφούπολη
6.Selcouth από το Moon Faces
7.Δελφινάκι από το Δελφινάκι
8.Μιράντα από το Μirantas little garden
9.Vasiliki An από το La pazza ragaza writes
10.Μαρίνα Ζ από το Το blog μου

Κανόνες:

1.Να γράψουμε τα 10 πράγματα που αν έκανε κάποιος άντρας δεν θα θέλαμε να τον δούμε στα μάτια μας.

2.Να καλέσουμε 10 φίλες να φτιάξουν το δικό τους Τop 10 Down

3.Να μεταφέρουμε το παιχνίδι με την εικόνα του

4.Να αναφέρουμε ποιος μας έδωσε πάσα. 

Ένα ευλογημένο bachelor!

Η πρώτη παιδική μου φίλη παντρεύτηκε! Οι παιδικοί φίλοι, ειδικά αυτούς που δεν τους βλέπεις συχνά, έχουν πλάκα γιατί παρατηρείς τις αλλαγές τους. Η φίλη μου αυτή θα μπορούσε να ήταν transformer. Στο Λύκειο είχε μαλλιά καρφάκια και στον γάμο της φορούσε μαργαριταρένιο κολιέ. Στο Λύκειο φορούσε μόνο τζιν με άρβυλα και στο μπάτσελορ  φορούσε χρυσή γόβα και κυριλέ φόρεμα.  Στο Λύκειο δήλωνε άθεη και τώρα με ρώταγε εάν έχω πνευματικό. Στο Λύκειο δήλωνε αναρχική και τώρα παντρεύτηκε με αστυνομικό. 

Μετά το τέλος της φοιτητικής ζωής της επέστρεψε στην επαρχιακή πόλη στην οπoία και οι δύο είχαμε μεγαλώσει και τότε με τη δύναμη του φεγγαριού μεταμορφώθηκε σε Sailor moon... Βρήκε και τον τύπο, που τελικά παντρεύτηκε, με τον οποίο εγώ δεν πολυταιριάζω οπότε κόψαμε λίγο τις επαφές μας. Αλλά τελικά ήρθε το μπάτσελορ της για να μας θυμίσει πως περνούσαμε ωραία με κείνη την παρέα... Δε ξέρω αν και εγώ έχω αλλάξει μέσα σε αυτά τα χρόνια αλλά φοβάμαι πως δεν έχω αλλάξει τόσο. Αυτό φάνηκε με το που συναντηθήκαμε το πρωί. Αυτή με μποτούλες και μαλλί κομμωτηρίου και εγώ με allstar και μαλλί ότι να 'ναι. Η πλάκα με αυτές τις φίλες μου είναι ότι πάντα πριν βγούμε με ενημερώνουν ότι θα ντυθούν "καλά" και να ντυθώ αναλόγως. Αλλά πραγματικά ό,τι και να βάλω φαίνομαι σπορ μπροστά τους! Περπατούσαμε στην Ερμού και μου έλεγε όλα αυτά περί γάμου, μπομπονιέρων κτλ όταν αποφάσισε να αλλάξει θέμα και να μου μιλήσει για ένα άρθρο που είχε διαβάσει.

Ντίνα: Διάβασα ότι κάποιοι επιστήμονες κάνανε κάτι πειράματα και πήρανε γονίδια από άνθρωπο και τα γονιμοποιήσαν με γονίδια από γουρούνι και βγάλανε...

Χριστίνα: Ένα μπάτσο!

Ντίνα: (Έπρεπε να ήσασταν εκεί να δείτε βλέμμα-μαχαίρι που μου έριξε... Βέβαια με γονείς αστυνομικούς και μέλλοντα σύζυγο μπάτσο (γιατί αυτός είναι μπάτσος) το αστείο μου ήταν λίγο άστοχο...) Ένα πλαδαρό πράγμα... Τι χαζή που είσαι?

Έτσι με τους καλύτερους οιωνούς ξεκίνησε το μπάτσελορ! Στο οποίο περάσαμε πολύ καλά προς μεγάλη απογοήτευση του Θ, ο οποίος με περίμενε μέχρι τις 7 το πρωί άγρυπνος φρουρός. Το μπάτσελορ είχε όλα αυτά τα στοιχεία που πρέπει να έχει ένα μπάτσελορ πάρτυ... Κορώνες, γκρίνια του στυλ εγώ δεν το βάζω αυτό στο κεφάλι μου, ποτό και αγόρια με γαρύφαλλα... Μετά λέγαμε να πάμε και σε στριπ σόου αλλά δεν πήγαμε! Φτάσαμε απ' έξω αλλά οι δύο άλλες φίλες της νύφης δε μπαίνανε μέσα γιατί τι θα λέγανε μετά στον πάτερ-Σεραφείμ! Πάλι καλά που εκείνη την ώρα δεν έτρωγα κάτι και γλίτωσα το πνίξιμο.

Την επόμενη μέρα το μπάτσελορ συνεχίστηκε σε μπαράκι χωρίς τις θεούσες φίλες της νύφης. Πάντως δε ξέρω εάν υπάρχει Θεός αλλά σίγουρα υπάρχει  διάολος. Μπαίνει μέσα στο μπαράκι ένας τύπος, θεός. Τον κοιτάμε, μας κοιτάει και έρχεται και κάθεται δίπλα μας. Μετά από λίγο πιάνει κουβέντα στη νύφη και στο τέλος της ζητάει και το τηλέφωνο της. Και τώρα πείτε μου εάν αυτόν δεν το έβαλε ο διάολος εκείνη την μέρα τότε ποιος τον έβαλε? Μήπως ο Θάνος (future husband)? Γιατί δε γίνεται μια βδομάδα πριν το γάμο σου να σου την πέφτει ο τύπος από τα παραμύθια! Γιατί γνωρίζοντας τη φίλη μου ξέρω ότι τέτοιοι τύποι της την πέφτουν στα όνειρα της! Τελικά η φίλη απέδειξε πως είναι πανέτοιμη για αυτόν τον γάμο σερβίροντας ωραιότατο Χ στον Mr Perfect. Ο οποίος θα πρέπει να ελέγξει την τύχη του αφού από ολόκληρο μαγαζί τίγκα στις γυναίκες επέλεξε αυτή που παντρευόταν την επόμενη εβδομάδα... Τζόκερ, φίλε...

Στο γάμο περάσαμε όμορφα. Έχω ένα θέμα στους γάμους... Συγκινούμαι πολύ κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της νύφης. Ειδικά όταν βλέπω τον πατέρα της νύφης... Έτσι και σε αυτόν τον γάμο έκλαιγα συνέχεια με αποτέλεσμα να με απομακρύνουν από τη νύφη και να μη με αφήνουν να τη πλησιάσω γιατί  θα της χαλούσα το μακιγιάζ. Στο τραπέζι μας βάλανε να καθήσουμε δίπλα από τις θεούσες -μουρλές φίλες της νύφης. Σε κάποια φάση εκεί που τρώγαμε γυρίζει η αρχιμουρλή και μου λέει με ύφος χάσαμε την Πόλη " Μπορείς να γυρίσεις το ψωμί? (ήταν ανάποδα η φραντζόλα) Ευχαριστώ." Γυρίζω το ψωμί και βλέπω απέναντι μια κοπέλα να με ρωτάει γιατί με απορημένο ύφος. "Ε, μάλλον είναι γρουσουζιά" λέω εγώ και τότε ακούω από την αρχιμουρλή "Δεν είναι γρουσουζιά. Το ψωμί είναι το σώμα του Κυρίου και δεν κάνει να είναι ανάποδα πάνω στο τραπέζι. Είναι αμαρτία". Σκέφτηκα να της πω ότι αυτό το ψωμί είναι αλεύρι και νερό και μάλλον μερικά Ε. Το ψωμί που ίσως να είναι το σώμα του Κυρίου είναι αυτό που είναι ευλογημένο στην εκκλησία. Που και πάλι είναι ΜΕΤΑΦΟΡΑ!!!! Γιατί αλλιώς είσαι κανίβαλος. Ή απλά ηλίθια...Και είναι κρίμα που είσαι δασκάλα. Και είναι κρίμα που σου εμπιστεύονται μικρά παιδιά. Γιατί είσαι ηλίθια! Τελικά δεν είπα τίποτα! Άφησα το κλαρίνο να καλύψει τις σκέψεις μου.

Βέβαια για πολλές μέρες μετά έλεγα στον Θ "σώμα Κυρίου δεν πήραμε σήμερα. Πάλι μπαγιάτικο θα φάμε?" ή " Κόψε λίγο σώμα Κυρίου να κάνω παπάρα" ή "Να σου ψήσω ένα τόστ με δυο φέτες σώμα Κυρίου και λίγη ντοματούλα?". Μετά το αστείο πάλιωσε και το βαρέθηκα μέχρι και εγώ...

The Unpaixtable Me...

Ένα διαφορετικό βραβείο πήρα αυτή τη φορά. Ενα βραβείο που δε χρειάζεται να ψάξω από που κρατάει η σκούφια του καθώς ξέρω ότι το δημιούργησαν αυτοί. Ένα βραβείο με πολύ ωραίες ερωτήσεις και μια τσαχπινιά στο τέλος που το κάνει unpaixtable. Εμένα μου το παρέδωσαν η Pegy land και η Gorgw (επισκεφθείτε τες είναι και οι δύο unpaixtable). 

1)Intro ( Όνομα, Τοποθεσία, Ζώδιο, Blog Platform)

Λοιπόν τώρα θα σας ξαφνιάσω...

Με λένε Χριστίνα   -Νταξ καταπληκτικό-

Μένω στην Αθήνα -αλλά εσείς αυτό δε μπορούσατε να το ξέρετε γιατί εμένα δε μου αρέσει να μιλάω για την προσωπική μου ζωή-

Γεννήθηκα στις 31/10/1984 γεγονός που με κάνει σκορπιό. -Ξαφνιαστήκατε ε? Που να σας πάει το μυαλό ότι είχα γενέθλια την προηγούμενη Πέμπτη και γινόμουν 29?-

Το blog μου είναι το http://dear-e-diary.blogspot.gr/ και χρησιμοποιώ blogger. -Νταξ... Εδώ δικαιολογείστε. Πώς να κάνετε τον συνειρμό?-

2)Ποιο είναι το moto του Blog σου; Αν δεν έχεις σκέψου ένα τώρα!

Σκέψου ένα τώρα! Έλα διάολε σκέψου ένα μότο τώρα... Γιατί κόλλησες? Έλα μην τους απογοητεύεις... Υπερασπίσου τον τίτλο της ετοιμόλογης...

Σκατά!

3)Αν το blogging ήταν παιδικό παιχνίδι, ποιο θα ήταν και γιατί;

Δε θα πω για το blogging γενικά αλλά για το blogging από τη μεριά μου. Θα ήταν βόλεϋ δωματίου. Εγώ θα στη σήκωνα και εσύ θα την κάρφωνες...

Την ατάκα... Που πήγε το μυαλό σας πονηροαναγνώστες...

4)Όταν γίνω διάσημος blogger θα... (συμπλήρωσε την φράση)

Θα είμαι διάσημος blogger! Θα δίνω συνεντεύξεις στην τηλεόραση , στα περιοδικά, θα έχω μπλαζέ ύφος όταν με ρωτάνε για τα προσωπικά μου. Θα είμαι σούπερ. Έχω κάνει τρελές πρόβες μπροστά στον καθρέφτη για τη στιγμή της πρώτης μου συνέντευξης... Θα είμαι όσο σνόμπ απαιτείται... Θα είμαι πολύ καλή. Αχ σας παρακαλώ... Κάντε με διάσημη...

5)Κάνε φίρμα την λιγότερο δημοφιλή ανάρτηση σου.

Κοίτα η αλήθεια είναι ότι δεν είναι η λιγότερο δημοφιλής ανάρτηση μου. Απλά θεωρώ ότι θα μπορούσε να έχει πάει και καλύτερα γιατί είναι μια εξαιρετική αναρτηση που ξεφτυλίζει τον Θ όσο χρειάζεται...

http://dear-e-diary.blogspot.gr/2012/12/blog-post.html

6)Ποια κατηγορία ιστολογίων, θα ήθελες να αφανίσεις από την blog- όσφαιρα και γιατί;

Θα ήθελα να εξαφανίσω τα προσωπικά, τύπου ημερολόγιο ιστολόγια. Έτσι εγώ θα ήμουν η πρώτη που θα έγραφα τέτοιο blog και θα γινόμουν διάσημη (βλέπε ερώτηση 4). Μπορει να με έγραφαν και στο βιβλίο Γκίνες ή μπορεί να έπαιρνα και νόμπελ ευρεσιτεχνίας!!

7)Για ποιο λόγο δημιουργήσατε το ιστολόγιο σας? Pegy's question 

Αρχικά για να καταγράφω στιγμές από την καθημερινότητα μου έτσι ώστε να μη τις ξεχάσω ποτέ. Έπειτα μου άρεσε πολύ όλη αυτή η παρέα που δημιουργήθηκε!

8)Ποιο από τα χαρακτηριστικά της ενήλικης ζωής σου σου θυμίζει το παιδί που ήσουν κάποτε?Gorgw''s  question 

Μμμ... Δύσκολη ερώτηση! Νομίζω ότι τα χαρακτηριστικό μου είναι οι πλάκες μου. Συνεχίζω να κάνω πλάκες τις οποίες συνήθως τις τραβάω πιο πολύ από όσο πρέπει. Επίσης κάτι που έκανα μικρή και συνεχίζω να το κάνω και τώρα είναι όταν κάποιος είναι αφηρημένος στην ησυχία του να πηγαίνω αθόρυβα πίσω του και να τον τρομάζω. Ευτυχώς δε κάνω παρέα με καρδιακούς!

Η δική μου ερώτηση είναι:

Ποια χώρα-πόλη θεωρείς ιδανική για να ζεις?

Στέλνω το βραβείο στους:

1. Στην Αντριάνα από το http://loveyourthoughts.wordpress.com/
2. Στη Singularity από το http://e-nantia.blogspot.gr/
3. Στη Μαρίνα Ζ από το http://a-blog-marina.blogspot.gr/
4. Στην Αθηνά από το http://sigatabga.blogspot.gr/
5. Στην Εύη από τοhttp://sexta-feira-sexta-feira.blogspot.gr/

Ααα παραλίγο να το ξεχάσω το βραβειακι έχει και κανόνες... Αμ πως!

The Rules of the #unpaixtable Award:

• Στην αρχή της ανάρτησης σου πες μας από ποιον έλαβες το βραβείο και βάλε σύνδεσμο προς το blog του!
• Επ! μην βαριέσαι ! Απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις ...
• Οι έξι ερωτήσεις είναι πάντοτε ίδιες, ενώ η έβδομη συντάσσεται από τον unpaixtable και απευθύνεται στους επόμενους
• Πρότεινε πέντε άτομα για να λάβουν το βραβείο και βάλε σύνδεσμο προς τα ιστολόγια τους.
• Στο τέλος του post απηύθυνε την πιο unpaixtable ερώτηση σου...στους bloggers που προτείνεις!
• Και μην ξεχνάς  κάτω από την εικόνα με το σήμα του βραβείου βάλε link που οδηγεί στην ανάρτηση (http://www.all4blogs.gr/arthra/unpaixtable-blogger-award) Όταν το κάνεις... give a shout to all4blogs διότι θα σε προσθέσει στην λίστα με τους συμμετέχοντες (link back)

Παρά ένα 30...

Σάββατο 26/10/2013

Τα τριήμερα τα έχω συνδυάσει μακριά από την Αθήνα. Μια βάφτιση όμως μας κράτησε το τριήμερο της 28ης στην Αθήνα. Και αφού χάσαμε που χάσαμε την εκδρομή είπαμε τουλάχιστον να χαρούμε τη βάφτιση και τους φίλους που είχαν έρθει από μακριά για να παρευρεθούν σε αυτή. Τα παιδιά που βάφτιζαν το παιδάκι τους είναι πολύ καλοί φίλοι του Θ, οπότε θέλαμε να είμαστε στην εκκλησία όσο πιο νωρίς γίνετε... Η βάφτιση ήταν στις 11 και εμείς ξεκινήσαμε από το σπίτι στις 11:30 (και δεν έφταιγα εγώ) οπότε φτάσαμε στην εκκλησία όταν ο παπάς έλεγε "και τώρα μπορείτε να περάσετε στο προαύλιο για να κεραστείτε μια σπιτική λεμονάδα"... Ήταν μια πολύ ωραία βάφτιση. Άκρως συγκινητική και για μας άκρως γρήγορη...

Μετά τη βάφτιση πήγαμε στο τραπέζι όπου τσίπουρα και κρασιά έδωσαν τη θέση τους στη σπιτική λεμονάδα! Γέλια, ποτά, φαγητό, τα τρία συστατικά μιας ωραίας βάφτισης! Φύγαμε από τη βάφτιση "ελαφρώς" ζαλισμένοι και με την υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθούμε το βράδυ για ποτό. Πόσα σχέδια κάναμε για το που θα πάμε! Τσακωνόμασταν για το εάν θα πάμε σε ταβερνάκι ή σε μπαράκι... Τελικά την πέσαμε για ύπνο από τις 8:00 και κάνανε όλοι τον ψόφιο κοριό! Ε μανούλα μου, βαράει το τσίπουρο.. Δεν είναι νεράκι!

Κυριακή 27/10/2013

Οι περισσότεροι είχαν hangover και σερνόταν σπίτια τους μέχρι που βράδιασε και βγήκαν σα τις νυχτερίδες προς αναζήτηση αλκοόλ. Εγώ σε μια κρίση δημιουργικού μαγειρικού οίστρου δοκίμασα να φτιάξω κολοκυθόσουπα βελουτέ. Αφού έψαξα για λίγο στο ίντερνετ τελικά έκανα μια συνταγή του κεφαλιού μου, που παραδόξως βγήκε καλή... Κολοκυθόσουπα ούτε είχα ξαναφτιάξει, ούτε είχα ξαναφάει! Το ίδιο και ο Θ. Βέβαια αυτός δεν είχε καμία όρεξη να δοκιμάσει. Κολοκύθα, καρότα , πατάτες στο μούλτι  του καθόταν κάπως άσχημα. Αλλά τελικά έφαγε. Την είχα φτιάξει άκρως γκουρμεδιάρικη. Με σπιτικά κρουτόν και δε συμμαζεύεται. "Πολύ ωραία, θέλω να τη φωτογραφίσω" μου είπε ο Θ και αφού τη φωτογράφισε μετά είπε "πρέπει και να τη φάμε τώρα?". Τελικά έφαγε 7 κουταλιές και η φάτσα του ήταν λίγο χειρότερη από τον Σωκράτη όταν έπινε το κώνειο.

Δευτέρα 28/10/2013

Παρέλαση στην Αθήνα δεν έχω πάει ποτέ. Δεν έχει πλάκα εάν δεν έχεις κάποιον γνωστό να παρελάζει και να του πετάς στραγάλια... Ο ήλιος εκείνης της ημέρας όμως σε τραβούσε έξω. Οπότε πήγαμε για ένα καφέ στο άλσος Βεϊκου, που είναι εξαιρετικό, γεμάτο πιτσιρίκια και πράσινο. Εκεί  αποφάσισα ότι θέλω να γίνω μάνα! Το βράδυ βγήκα με μια φίλη που είχα να δω τέσσερα χρόνια. Μια κοπέλα που μοιραζόμουν 6 χρόνια το ίδιο θρανίο μαζί της. Μια κοπέλα που είχε το όνομα "κολλητή μου" για 12 χρόνια μέχρι που ξαφνικά κάτι έγινε και σταματήσαμε να μιλάμε. Όταν βρεθήκαμε στην αρχή ένιωθα λίγο αμήχανα. Είχα χάσει κάποια χρόνια από τη ζωή της. Ήταν τόσα πράγματα ξένα και άγνωστα πάνω της και όμως υπήρχε κάτι οικείο. Αυτό το οικείο που μόνο οι παιδικές φιλίες έχουν. Καθίσαμε στη μπάρα και ξεκίνησε ο χείμαρρος. Να προλάβουμε να τα πούμε όλα. Σχέσεις, χωρισμοί, φιλίες, εργασία... Υπήρχαν τόσα πράγματα που είχαν αλλάξει και πώς να χωρέσουν μέσα σε ένα τρίωρο που κρατάει ένα καφές. Σε κάποια φάση ακούμε τον μπάρμαν να μας φωνάζει "Εεεε... Σας έχω φωνάξει τρεις φορές και ούτε καν με ακούσατε. Σταματήστε να μιλάτε. Τι λέτε πια τόση ώρα? Μπούρου μπούρου... Γυναίκες!". Γελάσαμε και συνεχίσαμε να μιλάμε..."Γιατί σταματήσαμε να μιλάμε?" με ρώτησε η φίλη μου και τότε θυμήθηκα. Αλλά πια δεν είχε καμία σημασία. Εμείς ήμασταν εκεί, μαζί στη μπάρα και μιλούσαμε. Κολλητές, γλυκές, κεφάτες και πανέξυπνες σα γάτες όπως έγραφε και μια αναμνηστική καρδούλα που μου είχε φέρει δώρο από τα Κύθηρα που είχε πάει με τους γονείς της όταν είμασταν 16. Τότε που με έπαιρνε κάθε μέρα τηλέφωνο για να μου πει πόσο πολύ βαριέται στα Κύθηρα και ότι της λείπω...

Τρίτη 29/10/2013

Χ: " Τι θα κάνουμε τη Πέμπτη? Έχω γενέθλια"
Θ:" Τι θες να κάνουμε?"
Χ: " Δε ξέρω. Να καλέσουμε τα παιδιά σπίτι για burger night?"
Θ: "Οκ".

Τετάρτη 30/10/2013

Φεύγω από τη δουλειά τρέχοντας. Έχω μόλις 1,30 ώρα στη διάθεση μου γιατί μου έχει στείλει μια φίλη μου ότι θα είναι κέντρο και θέλω να πάω να τη δω. Πάω σούπερ μάρκετ να ψωνίσω υλικά για τούρτα και κιμά για να φτιάξω τα μπέργκερ.  Φτιάχνω το παντεσπάνι της τούρτας, σκουπίζω, σφουγγαρίζω, πλένω το μπάνιο, ετοιμάζω το σπίτι για να είναι έτοιμο για αύριο... Έχω αγγίξει την ταχύτητα του flash και συνεχίζω...Τα καταφέρνω να είμαι την σωστή ώρα στο κέντρο και επιτέλους χαλαρώνω και πίνω το κρασάκι μου λέγοντας τα νέα μου με τη φίλη μου. Μία ώρα μετά χτύπησε το τηλέφωνο της φίλης. Ήταν το αγόρι της, τρελός έρωτας του Θ,  που θα πήγαινε από το σπίτι μου να κάτσει με τον Θ και πρότεινε εάν θέλουμε να πάμε και εμείς για να δούμε καμιά ταινία. Τα μαζεύουμε και εμείς και κατευθυνόμαστε προς το σπίτι για να δούμε ταινία. Βέβαια όταν φτάσαμε σπίτι δεν είδαμε ταινία. Για την ακρίβεια όταν άνοιξα τη πόρτα του σπιτιού είδα μέσα φίλους και γνωστούς και τον Θ με μια τούρτα πασχαλίτσα... ΕΚΠΛΗΞΗ!!!! Χρόνια πολλά.... Για άλλη μια φορά ο Θ είχε κάνει το θαύμα του!! Είναι υπέροχο να έχεις τόσους καλούς φίλους! Είναι υπέροχο να έχεις για σύντροφο τον Θ! Είναι υπέροχο να νιώθεις ότι σε σκέφτονται! Είναι υπέροχο να ξέρεις ότι όλοι αυτοί ήρθαν με μοναδικό σκοπό να σε κάνουν ευτυχισμένη! "Σ' αγαπώ! Είσαι ο καλύτερος" είπα στον Θ και αυτός μου απάντησε "δε ξέρεις από τι κόπο με έβγαλες που τα έκανες όλα μόνη σου! Είχα σκοπό να σκουπίσω και να σφουγγαρίσω εγώ όταν θα έφευγες αλλά πάλι καλά τα έκανες εσύ!". Καλά να πάθω... Έχασα τη μοναδική μου ευκαιρία να αναγκάσω τον Θ να σκουπίσει. Το βράδυ κύλησε όμορφα και μόνο όταν φύγανε όλοι θυμήθηκα ότι έχω ένα παντεσπάνι στο φούρνο και 2 κιλά κιμά στο ψυγείο...Oh shit... Θα πήξουμε στα μπιφτέκια...

Πέμπτη 31/10/2013

Η μεγάλη μέρα έφτασε. Φέτος για τελευταία χρονιά είχα το 2 μπροστά από τα κεράκια μου.. Αλλά ξέρετε κάτι? Δε με νοιάζει... Φέτος είμαι καλά...Μεγαλώνουμε και αλλάζουμε! Και ό,τι αλλάζει,  δε βαλτώνει...

Η μέρα της μαρμότας

O Σεπτέμβρης ποτέ δε μου πήγαινε. Τρώω κάτι καταθλιψάρες που δεν έχουν προηγούμενο. Ο φετινός Σεπτέμβρης δεν αποτέλεσε εξαίρεση αν και ευτυχώς τον πέρασα σχετικά πιο ανώδυνα. Απλά με μπόλικη βαρεμάρα. Και πάνω που τελειώσε ο Σεπτέμβρης και εγώ ήμουν γεμάτη χαρά, πήγα και αρρώστησα. Πέρασα τρεις μέρες στο κρεβάτι, με πυρετό και να βήχω σαν γαϊδούρι σαν βραχνιασμένη γατούλα . Ο καιρός είχε αρχίσει να φτιάχνει ξανά και εγώ κατέβαζα το ένα τσάι μετά το άλλο. Βαρέθηκα τη ζωή μου κλεισμένη μέσα και έτσι αποφάσισα να κάνω την ηρωική έξοδο και να πεταχτώ ως τα  ΕΛΤΑ για να παραλάβω ένα δεματάκι από το ebay (τελευταία μου μεγάλη αγάπη: να αγοράζω άχρηστα φθηνοπράγματα από το ebay). Φόρεσα το μπουφάν μου, από κάτω άφησα τις πυζάμες μου (μη χρειαστεί και πάω στο νοσοκομείο να είμαι έτοιμη, τοοοόσο άρρωστη) και έσυρα το κουφάρι μου ως τα ΕΛΤΑ. Γυρίζοντας σπίτι πανευτυχής για την καινούρια τεράστια μαλακία που αγόρασα πέτυχα στο ασανσέρ τον παππού του τετάρτου.

Δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω τι κάνει και άρχισε να μου λέει ότι τον ληστέψανε, ότι τον χτυπήσανε , ότι δεν είναι καλά κτλ.."Δεν άκουσα κάτι, το ξέρουν οι άλλοι στην πολυκατοικία? Ήρθε η αστυνομία?" τον ρώτησα για να πάρω την απάντηση ότι η αστυνομία δεν ήρθε γιατί κυνηγούσε τη Χρυσή Αυγή. Έχω αρχίσει να ψιλιάζομαι ότι ο παππούς το έχει χάσει και πάω να αλλάξω την κουβέντα ρωτώντας τον που είναι τα σκυλάκια του."Μου τα κλέψανε και αυτά. Έλα πάνω να δεις. Έλα." μου λέει και αρχίζει να με τραβάει για να ανέβω στον τέταρτο. Με βαριά καρδιά και φόβο μη βρω τα σκυλάκια μούμιες ανέβηκα. Με το που άνοιξε η πόρτα βρέθηκα στον κλασικό χώρο γιουσουρούμ παζάρ που είχα ξαναβρεθεί και παλιότερα. Πράγματα πεταμένα παντού, αντίκες ανακατεμένες με σκουπίδια. Γενικά χαμός. Άλλα ο κλασικός χαμός που επικρατούσε πάντα στο σπίτι του. "Να βλέπεις πώς μου τα ανακατέψαν όλα" με ρωτάει. "Ναι, πω πω τι πάθατε" έλεγα ψέματα εγώ χαζεύοντας τις αντίκες και προσπαθώντας να φύγω όσο πιο γρήγορα γίνεται από εκεί μέσα. "Τίποτα δε βλέπεις, έλα πιο μέσα να δεις. Έλα, έλα" μου λέει και αρχίζει να προχωράει προς ένα σκοτεινό διάδρομο. Η κατάσταση έχει αρχίσει να μετατρέπεται σε θρίλερ... Εκείνη την ώρα σκέφτηκα ότι ίσως ο παππούς να έχει πονηρούς σκοπούς , να θέλει να με δέσει και να με μετατρέψει στην ερωτική του σκλάβα για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Αυτή η σκέψη με έκανε να γελάσω και τότε αλλά και τώρα που τη γράφω γιατί ο παππούς πραγματικά φου να τον έκανα θα τον εξαφάνιζα. Παρόλα αυτά δεν είχα διάθεση ούτε να τον ακολουθήσω στα άδυτα της αποθήκης του αλλά ούτε και άντεχα, καθώς παρόλο που ήμουνα συναχωμένη η μυρωδιά του σπιτιού δεν αντεχόταν! Ένα ήταν το σίγουρο. Ο παππούς δεν είναι καλά και είναι κρίμα που είναι μόνος του! Την επόμενη μέρα τον ξαναπέτυχα στο ασανσέρ και μου είπε ακριβώς τα ίδια με την ίδια ακριβώς σειρά. Η μέρα της μαρμότας!

Γενικά πάντως ήρεμα είμαστε. Είδαμε αρκετές ταινίες, μέσα σε αυτές και το το Breakfast at Tiffany's για το οποίο τόσα έχω ακούσει!! Προσοχή ακολουθεί δήλωση που καθόλου δε θα σας αρέσει. Δε μου άρεσε καθόλου! Η Όντρεϊ φοβερή αλλά η ταινία δε με ξετρέλανε. Άσε που έβαλα και τον Θ να τη δει και τώρα για να εξιλεωθώ πρέπει να δω και τα έξι Fast and Furious.Η κριτική του Θ για την ταινία ήταν : "πάλι καλά που αυτή είναι γκομενάρα". Είδαμε βέβαια και άλλες ταινίες, όπως το 3096 days το οποίο αποτελεί εξαιρετικό φάρμακο εναντίον της αυπνίας αλλά και το Now you see me το οποίο μου άρεσε πολύ!!

Αναμνήσεις μιας Χριστίνας.

Πριν αποφασίσω να σοβαρευτώ επαγγελματικά και να κυνηγήσω αυτό που σπούδασα είχα κάνει διάφορες δουλειές. Πάντα είχα την βεβαιότητα ότι για την υπόλοιπη ζωή μου θα κάνω σοβαρά επαγγέλματα οπότε σαν φοιτήτρια επέλεγα να κάνω ότι πιο κουλό. Οι φίλοι μου τα καλοκαίρια πηγαίνανε και δουλεύανε σε λογιστήρια ή κάνανε πρακτική σε τράπεζες. Εγώ από την άλλη έψαχνα τρόπους να αποφύγω μια ζωή γραφείου. Έλεγα ότι αυτό θα το κάνω μια ζωή, οπότε τώρα ήταν η ώρα για να κάνω δουλειές του ποδαριού.

Τα πρώτα μου χρήματα τα έβγαλα σαν κομπάρσος. Και όχι κομπάρσος σε ό,τι και ό,τι. Ποιότητα παρακαλώ. Είχαμε μόλις τελειώσει ένα μάθημα στο πανεπιστήμιο και γυρνούσα σπίτι όταν συνάντησα στο δρόμο ένα συμφοιτητή μου. Τον ρώτησα που πάει και αυτός μου είπε ότι ψάχνουν για κομπάρσους στο δημοτικό θέατρο του Πειραιά για μια ταινία. Άλλο που δεν ήθελα και εγώ τον ακολούθησα στην οντισιόν. Εκεί γράψανε τα ονόματα μας σε ένα χαρτί και μας είπαν να πάμε την επόμενη μέρα εφτά η ώρα το πρωί. Η τέχνη θέλει θυσίες σκέφτηκα και το επόμενο πρωί αξημέρωτα ήμουν στο θέατρο. Ακόμα δεν ήξερα ούτε τι γυρίζουνε, ούτε ποιος το γυρίζει. Καθόμασταν σε μια γωνιά με τον φίλο μου και κάναμε πλάκα, ότι δε θα χρειαστεί να κάνουμε πολλά παρά μόνο να μουγκρίζουμε αισθησιακά και ότι για τσόντα ήταν πολύ ακριβή παραγωγή. Μετά από λίγο ήρθε και κάθησε δίπλα μου ένας τυπάκος "ξέρεις τι γυρίζουμε? τον ρώτησα και μόνο που δεν έβγαλε μαστίγιο να με μαστιγώσει. "Είναι το πρώτο μέρος της τριλογίας του Θεόδωρου Αγγελόπουλου με το όνομα  "Το λιβάδι που δακρύζει" μου απάντησε γεμάτος αηδία για την άτεχνη και ανόητη συνκομπάρσα του. "Σιγά τον άρχοντα των δαχτυλιδιών" απάντησα εγώ δυσχεραίνοντας και άλλο τη θέση μου. Ο τυπάκος πλέον ήθελε να με φτύσει. Ευτυχώς η ώρα για μακιγιάζ είχε έρθει και έτσι την γλίτωσα. Βασικά είχε έρθει η ώρα για ντεμακιγιάζ. Αφού αφαίρεσαν κάθε είδους μακιγιάζ από πάνω μας και αφού βάλαν τρίχες σε όσα σημεία θεωρούσαν ότι υπήρχε έλλειψη μας έστειλαν στο βεστιάριο για να αλλάξουμε ρούχα. "Α η Χρύσα Ρώπα " αναφώνησα μόλις είδα την κυρία στο βεστιάριο. "Είναι η αδερφή της. Είναι η ενδυματολόγος" μου απάντησε μια κοπελιά με πολύξερο ύφος. Εκεί αποφάσισα ότι ο χώρος του θεάτρου είναι γεμάτος ψώνια και δε με σηκώνει...

Αφού ντυθήκαμε  με ρούχα της τελευταίας σεζόν που ακόμα και η γιαγιά μου θα ζήλευε, μας άφησαν σε ένα χώρο να περιμένουμε. Και να περιμένουμε.... Τα νεύρα μου είχαν αρχίσει να τσιτώνουν από την αναμονή. Μετά από λίγο έρχεται ένας άνθρωπος της παραγωγής και μου λέει "Τι κάθεσαι εσύ εδώ? Πήγαινε γρήγορα να χτενιστείς και να ντυθείς." Για να καταλάβετε την εμφάνιση μου θα σας πω ότι μου είχαν δώσει να φοράω ένα θαλασσί φόρεμα ως κάτω από το γόνατο με λευκό γιακαδάκι και μου είχαν πιάσει τα μαλλιά στεφανάκι πάνω από το κεφάλι... Μια ομορφιά δηλαδή. "Άνθρωπε μου είσαι καλά? Λες να ήρθα έτσι από το σπίτι μου?" του απάντησα και αυτός με κοίταξε με ένα τρόπο σαν να μου λέει "γιατί τι έχεις?". Χωρίς αμφιβολία ήταν ένας άνθρωπος της μόδας.

Η ταινία πραγματευόταν την εποχή μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Εμείς ήμασταν πρόσφυγες που μέναμε μέσα στο δημοτικό θέατρο. Μας έδειξαν λοιπόν τα θεωρεία που και καλά θα ήταν το σπίτι μας, μας έδωσαν και από ένα φανάρι και μας άφησαν να περιμένουμε ξανά. Ποτέ δε φανταζόμουνα πόση ώρα θέλει για να γυριστεί μια σκηνή στον κινηματογράφο. Η σκηνή που γυρίζαμε σε κινηματογραφικό χρόνο πρέπει να ήταν 2'. Σε πραγματικό χρόνο εμείς κάναμε 10 ώρες. "Πολύ καλό. Μπράβο σε όλους." φώναζε ο Αγγελόπουλος. "Πάμε άλλη μία" έλεγε μετά και εμένα μου ερχόταν να κάνω ελεύθερη πτώση από το θεωρείο στην πλατεία.

Η ώρα είχε φτάσει ήδη 19:00. Που σημαίνει ότι είχαμε κλείσει ένα δωδεκάωρο γυρισμάτων. Ευτυχώς ο ρόλος μου ήταν καθιστός αλλιώς δε θα την είχα παλέψει. Αυτά ήταν τα πρώτα μου 30€ και τα τελευταία που έβγαλα από αυτόν τον χώρο. Την ταινία ακόμα δεν έχω αξιωθεί να τη δω. Εάν όμως την δείτε εσείς, εκεί στη σκηνή που μπαίνει ένα γέρος μέσα στο θέατρο και φωνάζει "Γιε μου η γυναίκα που κρατάς είναι η γυναίκα μου" κοιτάξτε πάνω αριστερά και ίσως να με δείτε....

Liebster awards, The History

Η Giota Mavreli από το http://4lifeidea.blogspot.gr/ μου έστειλε ένα βραβείο και την ευχαριστώ πάρα πολύ. Αυτό:

Και τι κάνει κάθε blogger που σέβεται τον εαυτό του? Λέει ευχαριστώ, απαντάει στις ερωτησούλες και δημοσιεύει. Σωστά? Ναι. Αλλά αυτό το κάνει κάθε blogger που σέβεται τον εαυτό του όχι κάθε blogger που έχει πειραγμένη βίδα στον εγκέφαλο. Πάντα απορούσα ποιος τα ξεκινάει αυτά τα παιχνίδια. Έτσι άρχισα μια διεστραμένη ιστορική αναδρομή στα liebster awards. Πότε ξεκίνησαν? Ποιος τα ξεκίνησε? Ποιος τα παρουσίασε? Ποιοι διάσημοι καλεσμένοι βρέθηκαν εκεί? Τι φόρεσαν? Ώπα κάτσε ξέφυγα.

Άρχισα λοιπόν σιγά σιγά να ξετυλίγω το κουβάρι των  liebster awards. Στη Γιώτα το χάρισε η http://neamanoulaa.blogspot.gr/, σε αυτή το είχε χαρίσει το http://delfinaki-sunset.blogspot.gr,που το είχε χαρίσει η http://journeytofantasy.blogspot.gr/, που με τη σειρά της της το είχε χαρίσει η http://thecosmicsecret.blogspot.gr/ που της το είχε χαρίσει η...! Ουπς, πρόβλημα σε αυτή το έχουν χαρίσει δύο! 

Λύση προβλήματος. Έστω ότι της το είχε χαρίσει η http://whathappensnowat.blogspot.gr/   εάν οδηγηθούμε σε άτοπο τότε σημαίνει ότι η αρχική μας υπόθεση ήταν λάθος και συνεπώς η σωστή λύση είναι η   http://soundtrackofmy-e-life.blogspot.gr/. Εμμένουμε δηλαδή στην αρχική μας υπόθεση και συνεχίζουμε... Που είχαμε μείνει? Α, ναι. Που της το είχε χαρίσει η http://notebookofclaire.blogspot.gr, που δεν το κατάλαβε γιατί εκείνη την ώρα κοίταζε την Πολυχρονοπούλου που πρόσεχε τη Γιαντικιάρογλου που μιλούσε με τη Ξανθοπούλου...

Anyway... Μετά από 1.365 beauty blogs  έμαθα ότι αυτη η ιστορία κρατάει από πέρυσι τον Οκτώβριο (και μάλλον πολύ πιο πίσω, βαρέθηκα να συνεχίσω) και ότι τον χειμώνα θα φορεθούν τα σκούρα μανό. Έτσι έληξε άδοξα η αναζήτηση της αλήθειας καθώς το πήρα απόφαση πως ποιο εύκολα θα μάθω εάν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα παρά ποιος ξεκινάει τα βραβεία. Έτσι θα χαλαρώσω και θα το απολαύσω απαντήσω στις παρακάτω ερωτήσεις:

• το αγαπημένο μου φαγητό: Αχ αυτή η ερώτηση ήταν η χειρότερη μου όταν ήμουνα μικρή. Ημουν πολύ κακόφαγη ,σε σημείο ασιτίας, με ρωτούσαν λοιπόν ποιο φαγητό είναι το αγαπημένο σου και εγώ απαντούσα πατάτες τηγανιτές και γαλατόπιτα. Το άκουγε η έρμη η μάνα και την επόμενη μέρα είχαμε γαλατόπιτα για φαγητό. "Δε μ' αρέσει η γαλατόπιτα, εμένα οι πατάτες τηγανιτές μου αρέσουν" απαντούσα εγώ και αρνούμουν να φάω. Σας αφήνω να μαντέψετε τι απαντούσα όταν μου έφτιαχνε πατάτες τηγανιτές. Πλέον είμαι το πιο καλόβολο πλάσμα στον κόσμο όσον αφορά το φαγητό! Οπότε δε ξέρω τι να απαντήσω. Μάλλον οι μακαρονάδες!
• δεν μου αρέσει στους ανθρώπους: η έλλειψη παιδείας
• μου αρέσει οι άνθρωποι με τους οποίους κάνω παρέα: να καταλαβαίνουν το χιούμορ μου και να μην πρέπει να εξηγήσω τι είπα και γιατί το είπα. Μερικές φορές το χιούμορ μου είναι μαύρο και άκρως παρεξηγήσιμο!
• με ηρεμεί: η θάλασσα.
• αγαπώ: τη ζωή. Και με αγαπά και αυτή!
• με νευριάζει:   Ο ήχος του τηλεφώνου όταν τρώω, όταν κουβαλάω τσάντες, όταν ψάχνω τα κλειδιά μου, όταν κυνηγάω το μετρό, όταν προσπαθώ να κοιμηθώ, όταν μιλάω με κάποιον... Χρειάζεται να συνεχίσω?
• δεν αποχωρίζομαι ποτέ: τα κλειδιά μου.
• όταν ήμουνα μικρή χάζευα συστηματικά αφίσες: δεν ήμουν από τα παιδιά με αφίσες στο δωμάτιο μου. Η μαμά μου δε με άφηνε για να μη λερώσω τους τοίχους. Ποιος μίλησε για καταπίεση?

Το βραβειάκι το χαρίζω σε σας...

Δικό σας. Εϊ, ψιτ αναγνώστα.... Τσίμπα ένα .......βραβείο.

Συ μου χάραξες πορεία....

Έξω από το παράθυρο μου ακούω φωνές. Ντουντούκες και συνθήματα. Έχει και σήμερα πορεία. Δε βλέπω ποιοι είναι. Μάλλον δάσκαλοι, καθηγητές... Άνθρωποι, μάλλον μορφωμένοι, που πλέον δουλεύουν για 600€. -Έχω μια συμπάθεια για αυτόν τον κλάδο. Οικογενειακές υποθέσεις.- Προσπαθώ να ακούσω τα συνθήματα αλλά δεν τα καταφέρνω. Η ντουντούκα είναι βραχνή και αυτός που εκφωνεί τα συνθήματα έχει ένα περίεργο γρέζι στη φωνή που δεν  μπορώ να καταλάβω εάν είναι από απόγνωση, από οργή ή απλά από συνδικαλισμό.

Ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του γραφείου μου και μπαίνει μέσα ένας συνάδελφος μου με ένα νεαρό κύριο. Από αυτούς τους κουστουμαρισμένους με το μπλαζέ ύφος. Γύρω στα τριάντα πέντε με ακριβό κουστούμι και ακριβή κολόνια. "Πώς μπορείς και δουλεύεις με τόση φασαρία? με ρωτάει με ξινισμένο ύφος. Σκέφτομαι να του απαντήσω ότι μου τελείωσε το παντεσπάνι και δεν έχω τι να τους πετάξω για να σταματήσουν αλλά τελικά του απαντώ ότι όλα είναι μια συνήθεια. Ο νεαρός κύριος παίρνει ακόμα πιο μπλαζέ ύφος και συνεχίζει, "Ω ναι, θυμάμαι μια φορά όταν ήμουν στο γραφείο ενός υπουργού και αυτός το ίδιο μου είχε απαντήσει, μμμ ποιος υπουργός ήταν? Δε θυμάμαι... " Εδώ κοντεύουμε να συνηθίσουμε τους μαλάκες πήγα να του πω αλλά τελικά χαμογέλασα γλυκά και τους λέω να περιμένουν γιατί το Big Βoss έλειπε σε μια συνάντηση. Μετά από λίγο έρχεται και το Big Βoss και περνάνε στο γραφείο του. Περιμένω να ακούσω συστάσεις. Nada! Περιμένω να ακούσω κάτι σε τύπου συνέντευξη και ακούω γελάκια και συζήτηση περί ανέμων και υδάτων. Ω, μα ναι μικρή μου ηλίθια, φυσικά γνωρίζονται. Σιγά μην ήρθε να δώσει βιογραφικό. Νέος συνάδελφος λοιπόν! Καλώς τα δεχτήκαμε! 

Έχουν αφήσει τη πόρτα ανοιχτή και ακούω τη συζήτηση. Ο νεαρός κύριος λέει για το δράμα που περνούσε στην προηγούμενη δουλειά του. Δούλευε από το πρωί μέχρι τις 19:00 για 2.500€. Jesus δηλαδή. Έτσι μου ήρθε να ανοίξω το παράθυρο να φωνάξω στους απ' έξω να κάνουν ησυχία για να ακούσουν τα πραγματικά δράματα και να πουν δόξα σοι ο Θεός για την τύχη τους. Που έχουν το θράσος και διαδηλώνουν. Η συζήτηση συνεχίστηκε αλλά εγώ τους βαρέθηκα και σταμάτησα να τους ακούω. Αλλά σε κάποια φάση το αυτί μου έπιασε τη λέξη κλειδί. ΕΡΤ! 

Απολυμένος της ΕΡΤ λοιπόν! Είδες τελικά? Άπαξ και βρεθείς σε γραφείο υπουργού, δεν πας χαμένος!

Στου Κουφονησιού τη πόρτα...

Από Σχοινούσα φύγαμε για Κουφονήσια το μεσημέρι με ένα καραβάκι της άγονης γραμμής. Η απόσταση μεταξύ των δυο νησιών είναι καμιά ώρα και έτσι νωρίς το μεσημέρι φτάσαμε στο Άνω Κουφονήσι. Από την αρχή αυτό που έκανε εντύπωση ήταν τα νερά. Δεν έχω δει πιο καθαρά νερά και ειδικά σε λιμάνι! Είχα ακούσει ότι τα Κουφονήσια λένε ότι είναι οι Μαλδίβες της Ελλάδας. Μαλδίβες δεν έχω πάει αλλά τα νερά είναι όντως εξωτικά και οι παραλίες έχουν αυτή τη λεπτή άμμο, την σαν αλεύρι. Την άμμο που χαίρεσαι να βουλιάζεις τα πόδια σου μέσα, την άμμο που θες να σε θάψουν σε αυτήν, την άμμο που θες να χτίσεις κάστρα και την άμμο που όταν γυρνάς σπίτι θες απλά να εξαφανιστεί αλλά τη βρίσκεις παντού. Στο μπάνιο, στο κινητό, ακόμα και στο ψυγείο!

Η θέα από το δωμάτιο μας

Με το που φτάσαμε πήγαμε στα δωμάτια, αφήσαμε τα πράγματα μας και φύγαμε για την παραλία. Στα κουφονήσια δεν παίζουν ενοικιαζόμενα μηχανάκια κτλ. Εχει περπάτημα και εάν θες ποδήλατα. Εμείς προτιμήσαμε να περπατήσουμε. Το νησί έχει τρεις παραλίες στη σειρά, ανάμεσα τους και τη διάσημη Ιταλίδα, μετά έχει μερικά βραγχώδη κολπάκια και αμέσως μετά άλλη μία παραλία. Και αυτές είναι όλες οι παραλίες του νησιού. Το να πας Αυγουστο στα Κουφονήσια ισοδυναμεί με το να πας 15αγουστο στην Τήνο! Μου το λέγανε και δεν το πίστευα. Όταν όμως αναγκαστήκαμε να περιμένουμε να σηκωθεί από την παραλία μια παρέα έτσι ώστε να βρούμε χώρο να βάλουμε δυο πετσέτες συνειδητοποίησα ότι ίσως ήταν και χειρότερα. Είδικά όταν έχεις αφήσει πίσω σου μια Σχοινούσα με μια ιδιωτική σχεδόν παραλία, η απογοήτευση είναι διπλή. Τα αγόρια της παρέας κάνανε σαν 50αρες στην εμμηνόπαυση. "Πώς είναι έτσι εδώ? Χάλια είναι. Τι κόσμος. Τι κλαρινογαμπροί είναι αυτοί... Πω πω πότε θα φύγουμε. Δεν έχει ίσκιο. Έχει αέρα. Σαν να έχουμε έρθει στη Μύκονο είναι". Και όλα αυτά υψωμένα στο τετράγωνο και πολλαπλασιασμένα επί τέσσερα.

Αριστερά: Η παραλία Ιταλίδα (στο βάθος)/ Δεξιά: Η παραλία στο λιμάνι

Το βράδυ κάναμε μια βόλτα στο χωριό και ενώ αναμέναμε να γίνετε της κακομοίρας και εκεί, τα πράγματα ήταν παραδόξως ήσυχα. Οι κλαρινογαμπροί είτε δε βγαίνανε βράδυ, είτε είχαν πάθει ηλίαση και ξερνούσαν σπίτι τους, είτε βγαίνανε αργότερα. Στη βόλτα μας συναντήσαμε και κάποιους γνωστούς των φίλων μας .Αυτοί οι φίλοι των φίλων είναι -πως να τους περιγράψω τώρα?- ας τους πούμε μούφα celebrities. Από αυτούς που παίζει να τους έχεις δει και σε κανένα Hello  αλλά δεν τους ξέρεις και ούτε πρόκειται να τους θυμάσαι. Τα παιδιά, οι μούφα celebrities ντε, ήταν σκαφάτοι και μιας και είχαν και κότερο μας πρότειναν να μας πάνε μια βόλτα την επόμενη μέρα. Αλλά ο Ποσειδώνας είχε αντίθετα σχέδια και έτσι καθήσαμε στα αβγά μας. Καθήσαμε λοιπόν σε ένα καφέ στη παραλία και τα αγόρια παίζανε τάβλι και εμείς τα κορίτσια μαυρογκαγκανιάζαμε στον ήλιο. Σε κάποια φάση σηκώνεται στην παραλία ένας τρελός αέρας, να σηκώνει την άμμο και να σε μαστιγώνει. Εμένα που ήμουν βρεγμένη και πασαλειμένη με αντηλιακό με έκανε σαν αμμοβολή. Μαζεύουμε με τη φίλη μου άρον άρον τα συμπράκαλά μας και ανεβαίνουμε σαν ανεμοδαρμένες στο καφέ. Είχα γίνει καφέ, όχι από τον ήλιο αλλά από την άμμο. Έβγαλα άμμο ακόμα και από το αυτί μου και περιττό να πω ότι έβρισκα άμμο στα πράγματα μου ακόμα και τρεις μέρες μετά. "Τι πάθατε" μας ρωτάνε τα αγόρια και πάνω που πάω να πω ότι σηκώθηκε ένας ανεμοστρόβιλος που όμοιο του δεν έχει ξαναδεί ούτε η Οκλαχόμα και ότι από θαύμα σωθήκαμε, έρχεται κουνιστή-λυγιστή η γυναίκα του σκαφάτου-μούφα celebrity φίλου από τη παραλία, την ίδια παραλία που είμασταν και εμείς.. Το μαλλί της τύπισσας ήταν λες και είχε βγει από το κομμωτήριο, η γραμμή του eyeliner παρέμενε ευθεία και δεν  είχε ίχνος άμμου πάνω της. Εκεί το πήρα απόφαση πως ορισμένες γυναίκες απλά το 'χουνε. Είναι κοκέτες βρε αδερφέ και εγώ όσο και να κοπανήσω τον κώλο μου κάτω αυτό δε θα το καταφέρω ποτέ...Και πριν προλάβετε να μου πείτε ότι δεν είχε βουτήξει κτλ, είχε βουτήξει, την είχα δει....Σα σκυλάκι βέβαια με το κεφάλι έξω αλλά είχε βουτήξει!

Ένας λαγός!!! Ναι, ένας λαγός!!!

Την επόμενη μέρα θα φεύγαμε για Αμοργό όπου και θα συναντούσαμε την υπόλοιπη μισή παρέα. Αφού περιμέναμε το καράβι σχεδόν 2 ώρες τελικά μπήκαμε στο πλυντήριο που ονομάζεται SEA JET και ανανέωσα τους όρκους μίσους που είχα δώσει πριν έξι χρόνια που ταξιδεύαμε προς Φολέγανδρο με τον ίδιο σκυλοπνίχτη. Ευτυχώς το ταξίδι κράτησε μόνο 25', τα οποία όμως είναι υπέραρκετα για να αλλαξοπιστήσεις. Να δηλώσεις υπακοή στον Θορ και σε οποιονδήποτε άλλο Θεό σου υποσχεθεί ότι θα ακουμπήσεις ξανά στεριά.